maandag 14 december 2009

Varken

Zoals gezegd het varken leverde veel vlees. Van karbonades to hamlappen. Vlees dat in de winkel zo wordt verkocht. Er wordt wel geklaagd over de kwaliteit van het vlees in de winkel; er zitten teveel antibiotica in en hormonen. Wat dat betreft was het varken van Benna van uitzonderlijke kwaliteit. Het slobberde gedurende 4 maanden zijn varkensvoer naar binnen en deed waarvoor het op aarde was: groeien en vlees kweken.
En toch: Zo'n varken heeft ook een kop, waar vlees aanzit dat minder mooie lapjes oplevert, gewoon omdat ze te klein zijn. Dat vlees werd verwerkt tot hoofdkaas - niet te verwarren met kopkaas - hoofdkaas ook weer van uitstekende kwaliteit en plotseling blijkt dat het bij vlees niet gaat hoe het smaakt, maar om hoe het er uitziet. Die kleine stukjes vlees gekookt in hun eigen bouillon wekken bij een nieuwe generatie in vele gevallen afschuw op. Er was bij onze kleinkinderen dan ook maar weinig enthousiasme te ontwaren voor de grote hoeveelheid uitstekende patée 's die ons varken opleverde. 
Geleerden houden zich bezig met het klassificeren van generaties. De huidige generatie - zou kunnen worden benoemd als de grenzenloze generatie. Ik zou denken dat een benaming als vevreemde generatie net zo goed op zijn plaats is. Een generatie vervreemd van zijn verleden en van zijn natuurlijke voedselbronnen.  

zondag 13 december 2009

Varken

Aanvankelijk was het niet meer dan een geintje. Geef iemand een big op zijn 40e verjaardag. Met het voornemen dat het niet meer dan een paar dagen bij de jarige zou blijven. Maar het bleek een heel gedoe: de big moest gevoerd worden en dan op het juiste moment vervoerd. Zoals te zien waren er drie man en een hond nodig om hem achter in de auto van Benna te tillen. Een big is tamelijk onhandelbaar. Nochtans zag het dier er vriendelijk genoeg uit met zijn cadeaustrikje.


Later kwam het dier weer terug in de stal bij Benna en werd verder gevoerd tot de week voor Sinterklaas. Toen het geslacht was bleek de helft nog 42 kg varkensvlees op te leveren. Benna had moeite genoeg om dat in de vriezer te krijgen.

vrijdag 27 november 2009

Uitzicht

Er staan 40 woningen in ons dorp. Maar ze liggen in tien lagen boven elkaar. Als je boven bent kun je genieten van de mooie luchten.
Zoals:

Ons dorp

De bewoners van ons dorp zijn georganiseerd in een vereniging: de Vereniging van Eigenaren van de woningen in ons dorp. Dat is niet in de eerste plaats omdat de dorpelingen zo'n sterke band hebben onderling, maar omdat het een wettelijk vereiste is. De vereniging heeft een voorzitter en een vice-voorzitter, er wordt een administrtatie bij gehouden door een professionele administrateur en het onderhoud van ons dorp is in handen van een technisch beheerder. Onze vereniging houdt tenminste één maal per jaar een vergadering. Dit jaar was de vergadering al voor de tweede keer in het vernieuwde gemeenschapshuis De Blaker, wat door ons nog te voet is te bereiken.
Er stonden wat belangrijke punten op de agenda - verhoging van de bijdrage aan het onderhoudsfonds, een nieuwe bemetering van de warmte in huis, bijv. - en de opkomst voor de vergadering was hoog, zodat het bestuur zich had voorbereid op verhitte discussies. Maar de bijeenkomst liep op rolletjes. De voorstellen van het bestuur werden met bijna algemene stemmen aangenomen.
Een aantal deelnemers sprak naderhand van een heel gezellige bijeenkomst.

dinsdag 10 november 2009

Ons dorp

Mevr. Pr. is inmiddels al enkele maanden opgenomen in het naburige zorg centrum. We hebben haar daar een paar keer bezocht, maar het is geen stimulerende omgeving en al evenmin een opbeurende ervaring. Mevr. Pr. die, zolang ze thuis woonde en voor zichzelf kon zorgen, een zeer verzorgde indruk maakte en altijd kwiek en opgeruimd haar boodschappen deed, maakte bij onze bezoeken een verdrietige en verlaten indruk. Haar hele lichaam deed pijn en de dunne huid over haar vermagerde armen deed pijn door de stof van de kleding die er overheen schuurde.
Haar flat staat nu leeg en de zilvervisjes waarvoor ze mijn hulp had ingeroepen hebben nu vrij spel.
Zou zij nog weer terug komen?

zondag 25 oktober 2009

Esquelbecq

Benna en Georges zijn heelhuids aangekomen in Palm Beach Gardens. Dat bleek uit haar sms-je vandaag en uit het telefoontje dat ze naar hier deed. En ze heeft haar zin: het is warm daar. Hier ondertussen is de wintertijd ingevallen, waardoor ik tenminste de douche 's morgens weer kan zien.
Tegelijkertijd was het weekend. Anthony was thuis en had tot taak te zorgen dat de stallen weer schoon waren. We waren eigenlijk benieuwd hoe hij daar mee om zou gaan. Uiteindelijk kwamen Steve en Ademar, zijn vrienden hier, gezellig meespelen op de laptop van Anthony. Maar in de loop van de ochtend verdween Anthony toch naar de stal en ging aan het werk, terwijl Steve en Ademar rustig bezig bleven in huis. Dat verwonderde ons wel enigszins, maar toen we ernaar vroegen zeiden ze dat Anthony veel competenter was. Aan de andere kant leek Anthony ook niet zo verlegen om hun hulp, ze liepen hem meer in de weg dan dat ze een bijdrage leverden. Wie wel kwam helpen was Mirtylène die met Joan het weekend hier verbleef. Mirtylène was haast niet weg te slaan bij Anthony toen die in de stal bezig was, zelfs niet toen ze er achter kwam dat ook paardemest stinkt.
Anneke en ik hadden min of meer als taak het huishouden zo goed mogelijk draaiende te houden en dat leidde er toe dat Anneke met stofzuiger en bezem aan de gang ging, voor een belangrijk deel om de haren en andere ongerechtigheden van de twee honden en zeven katten onder controle te houden. Het bleek dat minstens één van de jonge katjes de kattenbak te vies vond om op te gaan zitten en er regelmatig iets naast deponeerde. Het was al met een levendig weekend.

zondag 11 oktober 2009

De familie Vos

Zoals Jan Venema al opmerkte meester Vos - Oom Chris had een broer die minister was. Maar waarvan ook alweer. Mijn indruk was minister van Arbeid, maar enig Googlewerk maakte duidelijk dat dit niet juist was. Hein Vos was minister van Handel in het eerste naoorlogse kabinet. Maar al bladerend door de verschillende internet pagina's besefte ik dat die familie Vos toch wel een opmerkelijke familie was. Hein Vos was één van de jongste van de 10 kinderen van Hinderikus Vos en Hendrika Christina Eggink. Toen Hein geboren werd was Hinderikus hoofd van de school in Tijnje - 2 km van Terwispel. Hinderikus Vos was, naast zijn onderwijzerschap, voor de SDAP lid van Provinciale Staten in Friesland
Moeder Vos was overigens de eerste vrouw die als onderwijzeres werd aangesteld in Nederland. Oom Chris had ook twee zussen die landelijk bekend werden. Grietje de oudste werd bekend als de dichteres Margot Vos; zij was net als haar jongere zus Marie opgeleid als onderwijzeres. Marie werd op haar 18e onderwijzeres aan de school van haar vader in Tijnje.
Hein Vos ondertussen had met Jan Tinbergen het plan voor de Arbeid opgesteld en toen hij minsiter werd was hij de initiatiefnemer voor de oprichting van het CPB. Hij was als enige minsiter tegen het Indonesiëbelied van het kabinet en hij had een homoseksuele relatie met de schrijver Aar van de Werfhorst (pseudoniem voor Piet Jansen). Zus Marie kwam bij de beide mannen de huishouding doen en later kwam ook moeder Vos daar in huis. Moeder Vos werd 99 jaar oud. Maar ook Margot bereikte een hoge leeftijd. Ze stierf op 94 jarige leeftijd in Winterswijk. Bij deze opvallende carrières viel Oom Chris wellicht wat uit de toon. Hij woonde na zijn vijfde (toen zijn ouders van Emmen naar Tijnje verhuisden) zijn hele leven binnen een straal van vijf kilometer van het ouderlijk huis in Tijnje, tot 1955 in Terwispel daarna in Gorredijk.

vrijdag 9 oktober 2009

Onverwachte ontmoeting

Van de vier nachten die we weg zijn geweest naar het noorden van het land, hebben we er twee doorgebracht in Drachten. Vanuit Drachten zouden we een bezoekje brengen aan het museum in Veenhuizen. We reden via Gorredijk en Terwispel. We naderden Terwispel via de weg die ik me nog kan herinneren vanuit 1944. Al ziet alles er nu iets kleiner uit dan het me toen toescheen. En ook al zijn er hier en daar wat huizen tussen de oude bebouwing in gebouwd. We kwamen via de ophaalbrug over de Opsterlandse Compagnonsvaart, waar vroeger de melkfabriek stond. Nu stond er ook een fabriek, maar dat bleek later een verffabriek te zijn. En vervolgens naderden we de plek waar vroeger de school en het schoolhuis hadden gestaan. Er was nu een smal straatje naar het dorpshuis. We parkeerden de auto en ik liep terug naar de weg om me te kunnen oriënteren. Er was niets meer dat me aan vroeger herinnerde. Terug bij de auto zag ik een paar huizen van ons vandaan een oudere man lopen. We liepen naar hem toe en ik vroeg of hij de omgeving geod kende. Al 74 jaar was het antwoord.
Ik vertelde dat ik in de winter van 1944 op 1945 gewoond had in het huis van meester Vos.
Oh, dat was daar en hij - hij bleek Jan Venema te heten - wees op het dak dat naast zijn huis boven de heg uitstak. Meester Vos was een hele goede onderwijzer maar hij kon geen orde houden. Zijn broer was minister.
Meester Vos jaagde ook veel. Wij woonden daar achter en meester kwam daar vaak om te jagen. Ik herinner me dat hij een keer bij ons kwam met een enkelloops jachtgeweer. Er kwam een vlucht ganzen over en meester schoot, maar hij was geen goede schutter en raakte niets. Even later kwam er weer een vlucht ganzen over en meester richtte en schoot weer. Laat er nu zo'n gans naar beneden komen en vlak bij ons neervallen. Verdomme zei meester Vos, had ik nu maar mijn dubbelloops geweer bij me gehad, dan had ik er twee gehad.
De school is al lang geleden afgebroken. Kort nadat meester Vos met pensioen was gegaan. Ze hebben toen een nieuwe school gebouwd een stukje verderop. De school doet het wel goed, vroeger zaten er zo'n 120 kinderen op en nu 160.
Hoeveel inwoners heeft Terwispel? vroeg Anneke
Ongeveer 1000, dat was toen en dat is nu nog zo. Het schoolhuis is nog lange tijd als dorpshuis gebruikt, maar omstreeks 1992 is het afgebroken en is er hier - hij wees naar het moderne gebouw achter ons - een nieuw dorpshuis gekomen. Op de plaats van school en schoolhuis zijn toen een aantal huizen neergezet.
Hoewel de naam Jan Venema me niets zei, realiseerde ik me dat hij bij mij in de klas moet hebben gezeten in die negen oorlogsmaanden. Maar hij had ook geen herinnering aan mij. Wel waren er in die tijd wel meer evacuees uit de Randstad in de omgeving ondergebracht. Maar dat er zes kinderen bij meester Vos waren geweest wist hij niet.

vrijdag 18 september 2009

Denemarken

Een reisje naar Denemarken. Maar Denemarken gebruikt nog geen euro's, dus een trip naar de bank. Vlakbij is de ING waar we een rekening hebben, maar zegt de juffrouw achter de balie. Wij hebben geen kronen in voorraad - in het midden latend of ze wel andere muntsoorten in voorraad heeft. Op mijn vraag waar wel kronen te verkrijgen zijn, zegt ze: Grenswisselkantoren. Dus naar het station. De jongeman achter het loket reageert positief op mijn verzoek om voor € 150,- Deense kronen te leveren en begint op zijn computer dingen in te tikken. Wendt zich dan weer tot mij. -Wilt u gebruik maken van de herfst offerte?
-Wat houdt dat in?
-Dan neemt u nu voor € 250 aan kronen op tegen het halve tarief, en wat u overhoudt kunt u weer gratis teruggeven als u terug komt.
-Doet u dat dan maar. En even later heb ik ruim 1600 kronen in mijn bezit.
-Dit is de herfstaanbieding, he? vraag ik nog.
-Ja meneer, maar als we nog een paar weken wachten zal het wel de winteraanbieding worden, het was uiteindelijk vorige maand de zomeraanbieding.

De reis op donderdag verliep voorspoedig maar wel langzaam. Toen we na twee uur besloten wat koffie te drinken hadden we net 100 kilometer afgelegd, we waren Amersfoort voorbij en onderweg naar Apeldoorn. Vandaar af ging het vlugger: na nog twee uur hadden we de gemiddelde snelheid al opgevoerd tot 70 kilometer per uur. Maar toen: Na Osnnabrück werden we verrast op de ene Baustelle na de andere. Tussen Bremen en Hamburg was men bezig de weg te verbreden naar zes rijstroken. Hetgeen betekende dat iedere paar kilometer een deel van de weg versmald was met alle consequenties vandien. Uiteindelijk waren we rond half zes in Flensburg, blij dat we niet nog eens honderd kilometer verder hoefden. Maar Bonnie - onze Tomtom - kent de weg in Flensburg niet, zodat we wat moesten zoeken voor we ons hotel hadden gevonden. Een gebouw in aanbouw, of in afwachting van de sloop? Een bordje op een vuil raam verwees ons naar de ander kant van het gebouw. Was hier wel een hotel? Maar dat viel mee. Er was inderdaad een hotel.
Een van de eerste dingen die ik tegenwoordig na ga is of er een internet verbinding is. Dat was het geval, maar toen ik nadat we ons hadden ingericht probeerde aansluiting te krijgen was het signaalop onze kamer te zwak. Nou ja dan maar morgenochtend beneden proberen.
Morgenochtend was Anneke's verjaardag. Na de cadeautjes gingen we aan het ontbijt en ik probeerde of de netwerkaansluiting het nu deed. Dat was het geval en toen ik online was zag ik dat greetje ook al online was. Ze stuurde toen ze het merkte meteen een bericht, dat ik moest terugbellen.
Maar waarom bellen als je een chatverbinding hebt? Toen bleek dat Cobie een herseninfarct had gehad de vorige dag en nu in het ziekenhuis in R'dam lag. Een akelig bericht en altijd onverwacht natuurlijk. We konden niet veel doen en zijn na enige ruggespraak gewoon aan het geplande bezoek aan het Nolde museum begonnen in Seebüll. Een bijzonder museum in het niemandsland tussen Duitsland (Sleeswijk-Holstein) en Denemarken (Zuid-Jutland). Een bijzondere omgeving!

vrijdag 21 augustus 2009

individu en gemeenschap

Eigenlijk zou je alles bij moeten houden. Maar dat kan niet of dat kan ik niet. zo nu en dan is er iets dat er uitspringt. Zoiets is de spanning tussen individu en gemeenschap. Als voorbeeld. Voor wie naar de wereld kijkt lijkt het tamelijk eenvoudig (en nota bene ik houd het eenvoudig) : de aarde is overbevolkt. Zorg voor de toekomst zou dus moeten inhouden terugbrengen van de wereldbevolking tot een omvang die duurzaam kan worden onderhouden. Dat is op zich zelf al een enorme opgaaf als alle landen er gezamenlijk achter zouden staan. Dan zouden we dus als gemeenschap blij moeten zijn dat in de welvaartstaten van de ontwikkelde wereld vrouwen het kinderen krijgen uitstellen tot een moment dat ze minder vruchtbaar worden en dus vanzelf minder kinderen krijgen. Maar zo zit de wereld niet in elkaar. Wij slagen er in om het individuele leed van een vrouw die geen kinderen kreeg tot een zodanig publiek belang te maken dat we het normaal vinden dat vrouwen met een individuele kinderwens worden geholpen. We doen dat door met name de televisie te gebruiken om ons te concentreren op de problematiek van het individu, met verwaarlozing van de wereld er om heen.
Door ons te concentreren op het individu zijn we ook onmiddellijk bereid om onze vrijheid op te geven. Het incident wordt maatstaf voor publiek gedrag. Zo zag ik in een krantenverslag dat de zomerkampen in Frankrijk geleidelijk een woud aan regels ontwikkelen om incidenten uit te sluiten. Sexueel misbruik van kinderen zou niet mogen voorkomen, maar om mannelijke begeleiders te verbieden om meisjes boven de vijf jaar te helpen als deze een pijnlijke plek hebben opgelopen boven de knie, begint op schizofrenie te lijken.
Menselijke reacties lijken daarmee een beetje spastisch: op een warme dag verdrinkt een kind in zee; reactie onmiddellijk moeten de reddingswerkers niet langer werken?

zaterdag 15 augustus 2009

Varken

We hebben ook een varken, zei Benna. Ze had de verdeling van de stalruimte wat veranderd. Enerzijds om de shetlandvader en -moeder uit elkaar te houden en anderzijds om een aparte ruimte te hebben voor het varken, dat nog niet veelmeer was dan een big. Dat is een cadeau voor Christian die 40 werd dit weekend. Het cadeau was ook meer een geintje. Want het zou nadat Christian het had gekregen weer worden weg gehaald om verder opgeleid te worden tot mestvarken: en tegen de kerst de vriezers van Benna en Ludivine te vullen. Gisteravond was het zover. Het varken moest achter in de auto van Benna. Anthony haald het op uit de stal, maar het dier had blijkbaar niet zoveel zin en uiteindelijk waren ze met zijn drieën bezig om te voorkomen dat het varken weer uit de auto zou springen en er van door gaan.

donderdag 13 augustus 2009

Esquelbecq

Ons programma is voor de komende maanden tamelijk gevuld. Zo zouden we vandaag naar Esquelbecq om deze zomer toch nog een paar dagen van onze caravan te kunnen genieten. Uitgerekend vandaag - vanmorgen vroeg al - belde Piet dat ten lange leste toch de garagedeur van mevr P. zou worden geplaatst, nog sterker ze waren al bezig. Het is jammer dat mevr P. er niet bij kan zijn, ze is al een paar weken opgenomen in Aeneas, waar mensen die gedurende enige tijd niet voor zich zelf kunnen zorgen kunnen worden opgevangen. Maar goed haar zoon was wel aanwezig en die hield toezicht op de werkzaamheden.
Wij vertrokken tegen kwart voor tien met zoals gewoonlijk anneke aan het stuur, maar nu ook met de fietsen achterop. De eerste keer op deze auto. Zoals eveneens gewoonlijk stopten we voor een kop koffie bij Carestel en nam ik het stuur over. Maar ik had slaap en besloot in de omgeving van Poperinge toch maar de boel over te laten aan Anneke die vandaag weer aanzienlijk fitter was dan de afgelopen dagen.
Toen we bij Benna kwamen bleek dat Georges inmiddels begonnen was aan de voorbereidingen voor de sauna. Hij had hulp van Chritoph. en samen hadden ze inmiddels het grootste deel van een scheidingsmuur gebouwd van blokken gasbeton. Na de middag werd het werk voortgezet.
Bovendien was afgelopen maandag eindelijk het langeverwachte veulen geboren.

donderdag 16 juli 2009

De nieuwe tijd: proliferatie

Vroeger, op feestjes en bij speciale gebeurtenissen, was er altijd wel iemand die een fototoestel bij zich had en foto's maakte. Naderhand kwam hij dan met een stapeltje foto's aanzetten en kon je foto's nabestellen. Dat duurde dan een paar dagen en dan moest er betaald worden, want iedere afdruk kostte geld.
Dat is niet meer. Tegenwoordig ga je naar een feestje en zodra je thuiskomt krijg je een e-mail dat de foto's daar en daar op het internet te vinden zijn. De foto's zijn haast eerder beschikbaar dan de thuisreis duurt. En het grote voordeel: ze zijn gratis. Dat is een fantastische vooruitgang.
Maar iedere vooruitgaqng heeft zijn curieuze consequenties. Niet iedereen heeft een eigen website waarop de foto's kunnen worden geplaatst. Dus moeten er andere wegen worden bewandeld. Die zijn er want het internet wemelt van de websites die gratis ruimte aanbieden om uw foto's op te plaatsen. En zo krijg je een e-mailtje dat de foto's van goede vrienden zijn geplaatst op mijnalbum.nl, of op www.kodak.com, of op .... noemt u maar op. Sommige van de websites laten je niet zomaar toe. Als je daar de foto's van je familie, vrienden en kennissen wilt zien moet je je registreren met een gebruikersnaam en een wachtwoord. Dat doe je dan want je bent ijdel genoeg om de foto's van jezelf te willen zien.
De volgende stap is dat de website waar je juist bent binnengekomen je uitnodigt om ook je eigen foto's op die website te plaatsen. Je trapt daar zo nu en dan in en voor je het weet zijn je foto's verdeeld over vier of vijf websites en ben je geregistreerd bij nog eens vier of vijf andere websites. Dat loopt natuurlijk helemaal uit de hand, want op de een of andere manier moet je ook van al die websites je gebruikersnaam en je wachtwoord ergens registreren. De strategie is natuurlijk overal dezelfde gegevens vast te leggen. Het enige probleem is dan alleen nog: bij welke websites was ik ook alweer geregistreerd en voor wiens foto's?

dinsdag 30 juni 2009

Onze straat

Men heeft mij met zachte drang benoemd in de technische commissie van ons dorp. Het is niet geheel duidelijk wat dat betekent en wat men van de technische commissie die uit vier personen bestaat, verwacht. Maar minstens kan ik als een soort sleutelbewaarder optreden voor de onderhoudsbedrijven die op onverwachte momenten ineens voor de deur staan en ik kan vervolgens belangrijke reparaties doorgeven aan onze beheerder. Door mijn nieuwe rol kom ik wat meer in contact met de diverse inwoners. Zo ook met mevr. P. die me toevertrouwde dat ze inmiddels 85 is. Ze is 's morgens meestal niet bereikbaar dus als er een onderhoudsmonteur bij haar binnen moet zijn is er enige discussie nodig om toegang te krijgen.
Maar ze had ook last van beestjes die volgens haar uit het riool kwamen. Ze ving er een op mijn verzoek en toen ik kwam kijken bleek het een zilvervisje te zijn. Het leek me onaannemelijk dat deze diertjes uit het riool zouden komen, maar voor de zekerheid gooide ik toch wat riool ontstopper in de openingen van het riool in haar woning. Daar houden zilvervisjes niet van verzekerde ik haar.
Vanmiddag kwam ik haar op de trap tegen, ze mopperde dat de man van de televisie nu morgenochtend zou komen, ze zou haar kinderen wel bellen om dat probleem op te lossen en ze liep verder om de post uit de brievenbus te halen. En die beestjes zijn er ook nog steeds zei ze verwijtend in mijn richting. Wat jij gedaan hebt helpt niets.
Ik voelde me een beetje schuldig en toen ik weer thuis kwam zocht ik op wat ik tegen zilvervisjes kon doen. Het zijn warme dagen deze week, de deuren zullen wel veel open staan bij de meeste mensen. Bij mij ook trouwens en terwijl ik even op het balkon ging kijken om wat frisse lucht te happen, zag ik een ambulance wagen voor de deur staan. Later bleek dat mevr P. was opgenomen in het ziekenhuis.

donderdag 25 juni 2009

Kleinschalig leven

Een flat van 10-verdiepingen is in feite ook een klein dorp. De lift op en neer en het bijhorende trappenhuis is in feite de straat waarop men elkaar ontmoet, beleefdheden uitwisselt en soms elkaar wat meer toelaat in zijn of haar privé leven. Maar dit dorp is een dorp geworden met oude inwoners; ik verbaas me iedere keer weer dat de mensen die ik tegenkom in vele gevallen aanzienlijk ouder zijn dan tachtig. En ze hebben natuurlijk allen hun eignaardigheden. Zoals de heer R., ingenieur in ruste, die eigenlijk nauwelijks iemand toelaat, weliswaar een vriendin heeft, maar de verhouding lijkt tamelijk afstandelijk. De heer R. is bijna 89, viel onlangs en is in het ziekenhuis opgenomen. Het was een gebeurtenis die een aantal inwoners van ons dorp geruime tijd bezig hield, maar anderen weer geheel onberoerd leek te laten. Zoals mevr Rg die net als ik tamelijk matineus is en die al de stad ingaat als ik de krant uit de brievenbus haal. Zij blijft mevrouw, beleefd, afstandelijk. Weer geheel anders dan mevr. B., vriendelijk en betrokken, die regelmatig haar eten buiten het dorp nuttigt, etc.
Een dorp met een relatief groot aantal alleen staande vrouwen, allemaal anders, maar ze zijn met elkaar verbonden door onze liftstraat, de riolering, het warme water en de centrale verwarming, de ruggegraat van deze gemeenschap die geen gemeenschap is.

vrijdag 5 juni 2009

Terug

Maandag zouden we weer naar huis gaan. Toen ik 's morgens om goed zeven uur de televisie aanzette om de weersverwachting te bekijken, was het eerste bericht dat van een vliegtuig van Air France dat boven de Atlantische Oceaan was verdwenen. Een bericht dat nog eens laat zien hoe kwetsbaar en machteloos je bent als je eenmaal in een vliegtuig stapt.
Onze taxi naar het vliegveld zou om vijf voor half negen van het hotel vertrekken. Onze koffers waren gepakt en alles stond klaar. Al bij het ontbijt sprak Bruce Schoeman me aan. Hij dook meteen weer in de discussie die we gisteren hadden afgebroken. In de lounge sloot Anneke zich bij ons aan. We hadden nog twintig minuten. Wat verwachtte hij eigenlijk? Dat wij ons zouden laten bekeren tot een meer religieuze levenswandel? Of was hij geïntrigeerd door onze libertijnse opvattingen? En passant maakte hij de opmerking dat ik een intellectuele blik op de wereld had, zijn vrouw ook. Maar ging het niet om het hart? Verwees hij hiermee naar zijn eigen twijfels?

Toen we eenmaal op het vliegveld zaten te wachten tot we aan boord konden gaan zagen we op nauwelijks 100 meter van ons af de vliegtuigen opstijgen, met tussenpozen van nog geen twee minuten. Het zou wellicht mogelijk zijn uit de stijghoek en stijgsnelheid van de verschillende vliegtuigen de vliegstijl van de piloten af te leiden. Maar de routine waarmee dit gebeurde gaf iets geruststellends en even later vertrokken we voor onze binnenlandse vlucht naar Philadelphia. Een betrekkelijk klein vliegtuig en mooi weer. In Phillie hoefden we ons niet om onze bagage te bekommeren die ging onmiddellijk door naar Amsterdam. Ons vliegtuig bleef lange tijd aan het begin van de startbaan staan en ging toen weer terug naar de gate waar we ingestapt waren. Er was een storing in de air-conditioning. We vertrokken met ruim vijf kwartier vertraging, waarvan we een deel weer inliepen. In de auto, terug naar huis. Omstreeks de middag stapten we weer binnen in onze flat waarin door Jeanne alle deuren en ramen waren opengezet.

maandag 1 juni 2009

Minneapolis

Fred en Jeanie kijken met enige zorg naar de ontwikkelingen in het noorden van de VS. Het uiterst conservatieve North Dakota is sterk aan het verouderen. Wat er aan jongeren nog woont zoekt als het even kan zijn opleidingsmogelijkheden in Minnesota, maar het is niet steeds de intelllectuele elite die hierheen komt. Daardoor is ook de ontwikkeling in Minnesota niet erg florissant. Fred noemde een paar gemeenten in Minnesota waar inteelt van de plaatselijke bevolking zo sterk is dat de overheid heeft moeten ingrijpen.
Het was, gelet op de manier waarop religie hier beleefd wordt, wellicht niet zo handig van Anneke om tegen de man die haar zijn kaartje gaf te zeggen dat zij, net als hij, dominee is. De man in kwestie, Bruce Schoeman, had ons aangesproken omdat hij hoorde dat wij Nederlands spraken. Hij was hier met een groot gezelschap om vandaag een bruiloft te vieren. Maar hij hoopte dat wij kennis zouden kunnen maken met zijn schoonmoeder die van Friese afkomst was. De schoonmoeder hebben we nu (zondagavond) nog niet gezien, maar bij het ontbijt kwam Bruce naar ons toe. WaarAnneke dominee was? en vervolgens wat zij dacht van Jezus. Anneke reageerde voorzichtig, en vervolgens was ik aan de beurt. Wat ik er van vond? Ik wilde de zondagochtend plezierig houden en zei dat hij dat maar beter niet kon vragen. Het werd toch een gesprek dat afgebroken werd toen Bruce met de familie mee moest naar het feest.
Toch is het een opmerkelijk feit dat mensen zich Nederlander kunnen voelen ook na drie generaties. Toen we daarover spraken met Jeanie en Kathryn zeiden die ook dat ze in de VS altijd aangaven dat ze Nederlanders waren.
En zo heb ik een tweetal elementen overgehouden aan deze reis door dit stukje Amerika: Mensen willen hun roots kennen en zich daaraan identificeren en mensen hebben het nodig ergens bij te horen. Dat ergens bij horen wordt in dit lege land inhoud gegeven door de diverse kerkgemeenschappen, want daarvan zijn er vele. Baptisten, mennonisten, kerken van Jezus en kerken van God, noem maar op. In het centrum van Minneapolis, waar we vanmorgen waren, kom je ze tegen in soorten en maten.
We moeten zei Anneke nog even naar die kerk daar aan het eind van de straat, Een prachtig gebouw, met gebrandschilderde gotische ramen. Toen we dichterbij kwamen bleek dat hier een ander soort gemeenschap zat: het was een kantoor van de ING.
Het centrum van Minneapolis viel in zoverre wat tegen dat we er veel te vroeg waren: alles was nog dicht. En op zo'n moment moet ik natuurlijk even naar de wc. We liepen straat in, straat uit maar nergens een gelegenheid waar een toilet kon worden verwacht. Totdat we zagen dat de openbare bibliotheek open was. Overigens een prachtig gebouw, met een coffeeshop er aan. Dit keer geen Starbucks.
Tussen de grote gebouwen in de binnenstad die allemaal erg ontoegankelijk waren, voelden we ons toch een beetje alleen. We gingen naar het volgende punt van onze agenda: The American Mall. Volgens velen de grootste in zijn soort in de VS, gebouwd als een carré. In de ruimte in het midden was een pretpark ingericht, compleet met 8-baan, reuzenwip en wat dies meer zij.
We liepen een zijde van het carré en passeerden twee keer een open ruimte, waar stoelen stonden opgesteld voor toeschouwers. In de ene ruimte was een koor in klederdracht bezig en in de andere was een klein basketbalveldje ingericht. Toen wij iets hadden gegeten gingen we maar een verdieping lager waar een enorme boekhandel van Barnes and Noble is gevestigd. En het is daar toch wel weer aardig om te zien hoe naast de bijbel een boek staat met de veelbelovende titel: goddank dat er evolutie is.
En zo gaan we onze laatste nacht in. Morgenochtend bijtijds naar het vliegveld en dan weer naar huis. In Nederland is het trouwens al morgenochtend. Het lijkt wel of men daar niet kan wachten op onze terugkeer.

zondag 31 mei 2009

Familiebezoek


Op de foto met Diane en haar dochters: Rachel en Tracey
De gedachte was dat we met ons bezoek aan Minneapolis ook een ontmoeting zouden hebben met de nazaten van (oud)oom Hendrik, de man die met zijn vrouw tante Betje, de zorg op zich nam van Moeders vroege zwangerschap in het najaar van 1917. Met Jeanie en Kathryn hadden we al eerder kennis gemaakt tijdens de Harwig-reunie in 2005 in Winterswijk. Deze reis was onze ontmoeting voorbereid door Diane, een achterkleindochter van OomHendrik. Toen we gisteren waren aangekomen en de huur van onze auto met een dag hadden verlengd, belde ik dan ook Diane op dat we waren aangekomen en dat we vandaag om één uur bij haar zouden zijn.
Via Bonnie kwamen we te weten dat de afstand tot het huis van Diane 48 km was. Dus wij hadden vanmorgen alle tijd en besloten rond elf uur dat we best op stap konden gaan en de omgeving van Diane wat verkennen voordat we daar voor de deur stonden. Ik stapte in de auto en stak de sleutel in het contact met de deur open. Het was aanleiding voor de auto om luidkeels te protesteren, terwijl ik bezig was Bonnie in te stellen. Dus ik haalde de sleutel weer uit het contact en en legde hem naast mij en de versnellingshendel neer. Ik hoorde de deursloten klikken, maar lette er nauwelijks op. Om Bonnie wat sneller aan het werk te krijgen stapte ik met haar in de hand uit en wierp de deur van de auto achter me dicht. Foutje. De auto was op slot, de sleutel lag er in en we hebben geen reservesleutel. Anneke was terug naar onze kamer om nog wat op te halen. Daar stond ik.
Op advies van de hotel balie, belde ik het verhuurbedrijf, waar iemand met verbond met een bedrijf dat gespecialiseerd is in dit soort akkefietjes. De man die ik aan de telefoon kreeg was slecht te verstaan, maar na verloop van tijd had ik de indruk dat er omstreeks kwart voor één iemand zou kunnen komen om het euvel te verhelpen. Dat zou $48 kosten. In zo'n geval denk ik meestal: wat zijn mijn alternatieven? Dus doen maar.
De man van Pop a Lock, kwam al goed half één, bekeek de zaak en opende de auto in zeg één minuut. Eigenlijk zou je dat gereedschap standaard bij je moeten hebben op reis, maar als je auto op slot is heb je daar niet veel aan. De man van Pop a Lock wel, die heeft een dagtaak aan het openen van auto's.
Enfin de dag begon dus goed.
Toen we bij Diane kwamen was daar een beperkt gezelschap aanwezig, uiteindelijk waren we met zijn dertienen, voor een uitgebreide lunch. Het was een gezellige ontmoeting, waarbij de discussie zich uiteindelijk concentreerde rond Diane, Jeanie en haar man Fred en ons tweeën. Het ging over familienamen, bezoeken aan Europa en de VS, de kosten van het leven, de gevolgen van de slechtere economische toestand, etc.
Omstreeks acht uur vertrokken we weer naar de andere kant van de stad.

zaterdag 30 mei 2009

Van Chicago naar Minneapolis


Nog een laatste blik op Chicago en dan gaan we weer.

De reis van vandaag zou de langste etappe worden van onze rondrit worden. Volgens de ene raming 640 km en volgens de andere 678. We vertrokken dus al vroeg maar kwamen bij het verlaten van Chicago al om half acht gedurende meer dan een uur in een file terecht. Dat schoot dus niet echt op. Je moet in aanmerking nemen dat we wel vrijwel onmiddellijk op de snelweg kwamen, maar op de snelweg mag je hier meestal niet harder dan 65 mijl per uur (ongeveer 105 km/h). Je hebt dus steeds het gevoel dat je met een gezapig vaartje langs de eindeloze wegen rijdt. Bij onze tocht is de TomTom van onschatbare waarde. De stem van Bonny leidt ons mloeiteloos door de meest ingewikkelde situaties. Maar op de snelweg wordt ook Bonny stil. Ze geeft aan dat je over 200 km rechtsaf moet en zwijgt verder voor twee uur. Ze wordt pas wakker als je even de snelweg verlaat om een kop koffie of iets anders te drinken. Dan dringt ze er op aan dat je onmiddellijk terugkeert naar de snelweg. Maar zodra je in de stad komt dan is ze zeer alert en laat je links en rechts afslaan alsof het vanzelf spreekt.
De gelegenheden om koffie te drinken zijn hier overigens niet zoals in Europa onderdeel van de weg, je moet hier inderdaad de weg af en naar het dichtsbijzijnde dorp - of wat daar voor door gaat. Vandaag gingen vanuit Illinois, waarin Chicago ligt, diagonaalsgewijs door Wisconsin. Wisconsin is weer wat meer heuvelachtig, en aan de radio te horen tamelijk conservatief. Men concentreert zich van conservatieve zijde op de teloorgang van General Motors, dat meer en meer Government Motors wordt genoemd. En men probeert op het gemoed van de luisteraar te werken door er op te wijzen dat nu de belastinggelden worden gebruikt om GM op de been te houden. Een vreselijk gevaarlijke ontwikkeling in de richting van het socialisme.
Maar de bevolking die je ontmoet is heel erg vriendelijk. We stopten uiteindelijk bij een gelegenheid, waar je burgers kunt krijgen. De uitbater ving ons op vroeg wat we wilden, waar we vandaan kwamen en toen we niet meer wilden dan een kop koffie kregen we die voor zijn rekening. Minneapolis in combinatie met St Paul is ook weer zo'n metropool, die wordt doorsneden door snelwegen, maar dank zij de vriendelijke informatie bij het bezoekers welkomstcentrum (en Bonny natuurlijk) konden we redelijk snel onze weg vinden. We stapten met een zucht van verlichting uit bij dit hotel. We hadden er een aardige werkdag opzitten.

vrijdag 29 mei 2009


Dit beeld staat op een prominente plaats in het centrum van Chicago. Het symboliseert het agrarisch verleden van de stad, dat gebaseerd was op het vervoer van de landbouwproducten van de grote vlakten uit het midden westen naar de oostkust en naar Europa, waar die transporten uiteindelijk een grote depressie veroorzaakten.
Op advies van de vrouw die we gistermiddag in de lobby van ons hotel ontmoetten stapten we vanmorgen op een boot voor een rondvaart door Chicago. Een architectuur rondvaart. Op de boot stapten met ons ook twee klassen met schoolkinderen. Onze tourguide was een man die via de geluidsinstallatie aan boord een vol uur non-stop aan het woord bleef en de geschiedenis van Chicago aan de hand van de wolkenkrabbers die we passeerden en de jaartallen die daarbij hoorden vertelde. Het maakte een fantastische indruk maar valt natuurlijk niet te reproduceren. Een paar van de uitspraken die me bij zijn gebleven:
- Chicago wil altijd de beste en het grootste hebben en dus:
- architekten uit Chicago vonden uit hoe je in staal en beton kon bouwen door een skelet te construeren, dat het gewicht kon schragen.
- het hoogste gebouw van Chicago, de Sears-building (als ik het wel heb, al zit Sears er niet meer in)kon zo hoog worden gemaakt door het toepassen van een bundel van negen pijpeninhet onderste gedeelte; toen een ander gebouw claimde hoger te zijn bouwde men op de top een grote antenne.
- als men plannen maakt om een nieuwe weg aan te leggen en de weg past niet tussen de gebouwen dan snijdt men gewoon een stuk van de geouwen af en men wijzigt niet de plannen.
- er is een mengeling van stijlen aanwezig, art nouveau, bauhaus, modernisme, post modernisme enz.
-Chicago loosde zijn riolen op het meer waaraan het ligt, maar na verloop van tijd was dat niet meer zolekker, dus besloot men het water via een kanaal te lozen op een van de zijrivieren van de Mississippi, dat water kwam toen terecht bij St Louis, dat daarmee niet blij was en een proces aanspande. Bij dat proces verklaarde een deskundige dat het water van Chicago door natuurlijke processen schoon zou zijn voor het St Louis bereikte. Nou ja, schoon?
Het verhaal ging naar onze indruk een beetje over de hoofden van de schoolkinderen heen. Die hadden meer belangstelling voor de andere rondvaartboten die we tegen kwamen.

Na de rondvaart gingen we lopend de stad op weg naar de twee dingen die Anneke wilde zien: het museum met impressionistische kunst en de kunst op straat. in een bepaald deel van het centrum. Het museum was enorm de hoeveelheid impressionisme en behoorlijk omvangrijk. Maar voor we zover waren waren we hetMillennium park met enkele opmerkelijke objecten al door gewandeld. Van de kunst op; straat vonden we maar een paar objecten, maar dat was ook wel genoeg. We hadden de batterij al aardig leeg.
Na een dag Chicago dringt zich een gevoel op van overweldigd te worden. Je zou hier zeker een week moeten rondlopen om op je gemak een aantal dingen te bekijken. Maar wij moeten verder. Morgen wacht ons een lange rit.

donderdag 28 mei 2009

Op naar Chicago


De vrouw die ons te woord stond in het bezoekers/informatiecentrum van Illinois, had er eigenlijk spijt van dat ze was verhuisd naar het dorp waar ze terecht was gekomen. De gemeenschap van slechts 900 zielen veroorzaakte een sociale controle waaraan ze in het geheel geen behoefte had. Maar overigens vonde ze het wel lekker rustig op de plaats waar ze zat. Chicago leek haar veel te druk. Ik vroeg hoe religieus Illinois was (nadat ik had uitgelegd dat wij een heel eind door de bible belt hadden gereden); ze dacht even na en zei toen zeer religieus. Religieus werkt door zoals te verwachten is in de opvattingen die via de radio worden gepresenteerd. onderwerp was de benoeming van Sonja Sodomayor tot lid van de Supreme Court, een benoeming die de afgelopen dagen bekend was geworden. Volgens Dominee Roberts was het duidelijk dat het met het land zeer slecht ging na die benoming. Want Sonja had in het verleden in een benoemingscommissie gezeten die positieve discriminatie had toegepast door een gekleurde man te benoemen voor een of ander functie ten kosten van een aantal zeker zo goed gekwalificeerde andere kandidaten.
Het is maar één van de hete hangijzers van de laatste dagen. Andere punten zijn het homo-huwelijk en het faillissement van Chrysler en wellicht General Motors. Het grootste deel van de zendtijd (van niet alleen de religieus gekleurde zenders) wordt aan deze items besteed.
Enfin de vijf uur durende rit van St Louis naar Chicago werd met deze problemen gevuld.
Maar overigens was het een zeer rustige rit doior een landschap dat veel op dat in Nederland leek, maar dan wel groter.
De binnenkomst in Chicago was heftig, zelfs vergeleken met New York. Hier wel het zelfde soort dynamiek maar wellicht door de toevallige plaats van ons hotel wel het drukste wat we tot nog toe hadden meegemaakt. Maar stel je voor de straat waaraan ons hotel ligt met één richting verkeer en vier rijstroken met een aaneengesloten stroom auto's, terwijl je nog neit weet of je rechts of links van de straat moet zijn, niet weet of het hotel zelf parkeer ruimte heeft. Ik besloot een blok voor het hotel naar links te manoeuvreren en in een parkeer garage binnen te rijden om even de situatie op te nemen, Deze garage, zei Anneke, kost 5$ voor de eerste twintig minuten.
Dus we hebben zo snel mogelijk het hotel opgezocht en gevraagd naar hun parkeergarage. Ik was binnen de twintig minuten weer uit de garage en elders geparkeerd. Maar ik heb geen idee hoe duur deze parking zal blijken te zijn.
Toen we onze koffers in onze kamer (op de 14e verdieping) hadden gebracht liepen we terug naar de lobby en nagenoeg tegen het lijf van een vrouw met kind die Nederlands bleek te spreken. Ze woonde al negen jaar in Chicago en vond het een geweldige stad.

woensdag 27 mei 2009

St Louis


Het moest allemaal in een dag gedaan worden, maar de eerste indruk is St Louis is een geweldige stad. Toen we vanmorgen met de auto naar downtown St Louis gingen, moesten we vanaf ons hotel toch bijna veertig kilometer afleggen langs verschillende snelwegen met tweemaal drie rijstroken. Maar we kwamen uit vlak bij de Mississippi en zetten de auto neer op de eerste beste parkeer plaats die we tegenkwamen. Een goed twintig minuten lopen naar de bezienswaardigheid van St Louis: de Gateway Arch, symbool voor de toegang naar het westen. De boog heeft een hoogte van 192 meter en men kan er in naar boven, Dat is een aparte ervaring. Van bovenaf heb je dan een uitzicht over de stad en de Mississippi. Het duurde even voor ik wat gewend was aan de hoogte en door de kleine raampjes naar beneden durfde te kijken, maar ik was niet de enige.
Onder de boog is een grote ruimte ingericht met bijzonderheden uit het dagelijks leven van de 19e eeuw. Veel bekende dingen ook: zoals het wasbord.
Zonder er veel bij na te denken kocht ik een kleine mondharmonica. Die kwam even later van pas toen we op een straathoek een man met een saxofoon aantroffen. Voor de foto van Raven Wolfe speelde ik nu op de mondharmonica.
Ondanks het feit dat we een heel stuk met de metro konden reizen was het nog een heel eind lopen naar de kathedraal (een pronkstuk uit het begin van de 20e eeuw); de moeilijkheid was dat we het hele stuk ook weer terug moesten lopen. Toen we uiteindelijk weer terug waren bij onze parkeerplaats konden we er tegenover eten in "the Old Spaghetti Factory". Die keten bestond toevallig veertig jaar, zodat we ook 40% korting kregen. Het gebouw trouwens was het gebouw waarin in 1820 de aansluiting van Missouri bij de VS gestalte kreeg. En zo is het aardig dat de geschiedenis van de VS eigenlijk van af het begin geboekstaafd is. Kom daar maar eens om bij andere landen!

dinsdag 26 mei 2009

Arkansas, Missouri

We rijden van staat naar staat. Memphis maakte een tamelijk arme indruk, maar wij hebben er niet echt veel van gezien. Volgens de gids was Beale Street het centrum,maar Beale Street bezat als belangrijkste bezienswaardigheden een verzameling bars waarin musici waren opgetreden. Het restaurant waar wij onzelunch gebruikten bezat een hele verzameling guitaren veelal met de naam van een bekende guitarist. Ik vroeg natuurlijk aan onze serveerster of artisten verplicht waren hun instrument achter te laten als ze daar waren opgetreden, maar dat was toch niet het geval. Wel hadden ze hun handtekening achtergelaten. Veel bezoekers deden dat ook, zodat de muren en zelfs de binnen kant van de lampenkappen beschreven waren. Naast Beale Street was Peabody Centre. Een fraai uitgevoerd winkelcentrum, waar het goed toeven was. Maar hier waren twee etages met winkels gedacht, de bovenste etage was niet toegankelijk, daar waren geen winkels in gebruik.
Vanochtend verlieten we de vriendelijke Elvis Presley omgeving die wel uitermatte belangrijk moet zijn voor de stad. We staken de Mississippi over en kwamen Arkansas binnen. Er was hier geen bezoekerscentrum en de I55 naar het noorden voerde ons door een vlak landschap, zijn hier de grote vlakten van het midden westen? Na een goede honderd kilometer stapten we toch even af om een kop koffie te drinken en moesten daarvoor de Highway verlaten. Het gebied waar we nu door reden had duidelijk te lijden gehad van de zwarw regenval van de laatste tijd. Grote stukken land stonden onder water. Bovendien maakten de boerenbedrijven een verwaarloosde indruk: slehct in de verf en de landbouw werktuigen roestig. Arkansas - althans de smalle strook waar wij door heen reden maakte een armoedige indruk. En de gehele tijd gaf iedere radiozender die we aanzetten een vroom programma. Een deel van de discussie ging over huwelijksverwachtingen die niet uitkwamen. Rond die tijd kreeg ik het gevoel dat in dit gedeelte van Amerika de grote ruimte averchts werkt op hetvermogen van mensen zich een identiteit eigen te maken. Gemeenschappen zoals die in Europa ontstonden waren klein en geconcentreerd op een klein gebied. In Amerika is er in feite geen grens aan de individuele eigendom; hoe ontwikkel je hier het gevoel ergens bij te horen?
Nadat we de grens met Missouri gepasseerd waren werd het landschap vriendelijker, de landerijen graziger en de huizen en werktuigen beter onderhouden. Missouri althans afgaand op de weg die wij volgden is duidelijk welvarender dan Arkansas. En St Louis is een behoorlijke stad: we reden 38 km op de vijfbaans rondweg voor we bij de afslag naar ons hotel waren.

zondag 24 mei 2009

Memphis


Graceland is de moeite waard.Wij waren zoals gebruikelijk bij dit soort gelegenheden vroeg, kochten een kaartje en stapten in de shuttlebus naar Graceland Mansion. Bezichtigen van het huis gaat net zo als het bezichtigen van de kastelen aan de Loire: je mag de kamers in tot aan de afzetting met dik koord (zelfs het koord lijkt hetzelfde). Elvis heeft een groot aantal gouden platen gemaakt en ook een aantal platina. Die waren allemaal tentoon gesteld in een aparte vleugel van de mansion.
Maar wij zijn toch na dat bezoek al verzadigd van de trip en stapten uit de bus voor een souvenir winkel. Wat moet je meenemen? Dat was niet alleen ons probleem, we troffen verschillende vrouwen die zich zorgen maakten over hun budget. Je kwam hier maar een keer in je leven en dus moest je eigenlijk alles meenemen.
Ondertussen werd onze dag voortdurend onderbroken door kortdurende regenbuien. Het was nauwelijks de moeite daarvoor een parapluie mee te nemen, tegen de tijd dat je die had opgestoken was de bui weer voorbij. En het speelde zich af bij een temperatuur van 26 a 27 graden , ook al geen temperatuur om een jas aan te trekken.
We lieten Graceland voor wat het was en gingen downtown naar de Bealestreet, een zeer belangrijke straat in Memphis. Het stuk dat wij bekeken had alleen maar bars, en restaurants en allemaal in het teken van de jazz. Een folkloristisch stukje Memphis.

Alabama, Mississippi, Tenessee


Het reizen door Alabama leverde weinig op om over naar huis te schrijven. De highway 20 die ons van Oxford naar Birmingham brengt kon een autoweg in Frankrijk zijn, gewoon plezierig om te rijden. Alleen de onderbrekingen in de vorm van benzinepompen annex zijn typisch amerikaans: functioneel, groot en ongezellig. We zitten hier in een gebied met een overwegend gekleurde bevolking. Toen we de autoradio aanzetten kwamen we haast automatisch terecht bij de CBN - het Christian Broadcasting Netwerk - en bij dit netwerk precies bij het verteluurtje (the story telling hour). Het eerste uur van onze rit werd besteed aan het verhaal van Noach. Gedramatiseerd op een manier waarvan de EO nog het een en ander kan leren. Maar we hebben met plezier zitten luisteren en wilden wel het hele verhaal horen. CBN begeleidde ons de hele weg door Alabama en Mississippi. En in de supermarkt waar we even stopten voor een kop koffie was een hele stand met boeken gewijd aan de bijbel.
Heel anders was het bezoekerscentrum bij binnenkomst in Mississippi (zie foto). Dit ademde al geheel de geest van Elvis Presley. Toen we toch onderweg waren - we zaten inmiddels al van af Birmingham op highway 78 - zijn we afgestapt in Tupelo, waar Elvis werd geboren. Rond zijn geboorteheuis - inderdaad een klein huisje is een heel centrum ingericht met kerk en al. Ook de eerste kerk die Elvis bezocht wordt sterk in het zonnetje gezet. Elvis was trouwens nog niet voorbij voor ons, want ons hotel in Memphis is het Elvis Presley Heartbreak Hotel. Een soort bedevaart oord voor Presley fans. De televisie in onze hotel kamer heeft tenminste twee kanalen gewijd aan Elvis. Ook weer een boeiend fenomeen.
In de lounge wordt op een groot projectiescherm continu Elvis Presley vertoond. We zitten hier trouwens heel goed er hangt een gezellige en gemoedelijke sfeer. De prijzen van de consumpties zijn niet te hoog. En voor het eerst hebben we een suite: een zitkamer en een slaapkamer apart. We zouden het hier veel langer kunne volhouden denk ik.
Het kan niet anders dan dat we morgen naar Graceland gaan, al heb ik nog geen idee van wat me daar te wachten staat.
Het is een opmerkelijk gegeven dat ik juist vanavond Adri´s e/mail over Darwin kreeg.

vrijdag 22 mei 2009

Eten

Het is alweer de laatste dag van ons verblijf in Palm Beach Gardens. Het interview met de City manager was bijzonder interessant, maar zal ik elders verwerken.
Betty en Freerk hadden nog een maaltijdkaart voor een restaurant in de Mall. De kaart was een vergoeding voor het oppassen voor de hond van de buurvrouw.
Vanavond was een goede gelegenheid om gebruik te maken van die kaart. Brio is een groot restaurant met een menu dat goed was en niet echt goedkoop. Tijdens de maaltijd brak een typische tropische regenbui los. Een kortdurend scherm van regen. We zaten met enige verbazing te kijken naar de jonge vrouw die een tafeltje naast ons zat met een jongen van een jaar of tien. De vrouw bleef gedurende meer dan vijf kwartier in gesprek aan haar mobiele telefoon en had geen aandacht voor de jongen, die zich duidelijk zat te vervelen...
Eigenlijk hebben we deze negen dagen nauwelijks hier thuis gegeten. Ik noemde al de appetizers op City Place, maar daarnaast hadden we een avond spare ribs gegeten en zijn we een avond gaan eten in een relatief nieuw restaurant hier in de buurt. Een opvallend gegeven hier is dat in de meeste restaurants de porties zo groot zijn dat er geen doorkomen aan is. Het is niet gek om onder die omstandigheden mee naar huis te nemen wat overgebleven is. De doggy-bag maar in speciaal gemaakte bakjes.

woensdag 20 mei 2009

City Hall

Het is al weer een tijdje geleden dat onze aandacht getrokken werd door het bericht in de NRC dat Vallejo in California de eerste Amerikaanse gemeente was die failliet werd verklaard. Hoe werkt dat: een gemeente die failliet is. In Nederland staat de begroting van gemeenten onder toezicht van de provincie en een begroting die geen goedkeuring krijgt raakt verzeild in problemen. In het uiterste geval is daar artikel 12 van de gemeentewet waarin de gemeentelijke uitgaven rechtstreeks gevolgd worden en toestemming nodig hebben van het rijk. Hoewel er verschillende gemeenten gebukt gaan onder het regiem van artikel 12, heb ik nog nooit gehoord van een gemeente die failliet verklaard werd.
Het lijkt darom wel interessant om na te gaan hoe gemeenten in Amerika ontstaan, georganiseerd zijn en gefinancierd worden. Ik besloot de City Hall in Palm Beach Gardens te bezoeken, maar moest het adres opzoeken op internet want Betty en Freerk wisten niet waar de City Hall staat. Gemeentepolitiek is alleen interessant als er dingen zijn die niet goed gaan. Maar Betty vond het wel een leuke expeditie en ging mee. City Hall bleek een groot complex, waar niet alleen de city council, maar ook de politie en de brandweer is gehuisvest. Het complex valt gemakkelijk te vinden want het is omgeven door vlaggen. De City Hall zelf is ruim opgezet met een grote zaal voor de vergaderingen van de city council en een bode die slechts met moeite zijn benen van tafel haalde om ons te woord te staan. Het lukte ons om in contact te komen met de secretaresse van de City Manager. Zij gaf aan dat ze naar beneden zou komen - kennelijk om dit fenomeen te bekijken - maar bedacht zich even later en vroeg Betty om haar telefoonnummer te geven zodat ze Betty terugkon bellen voor een afspraak. Ze belde inderdaad. Dus morgenochtend gaan we op bezoek bij de City Manager.

dinsdag 19 mei 2009

Jetlags en koufront

Het is lastig om vast te stellen wanneer je last heb van een jetlag. Dat komt misschien doordat we de gewoonte hebben, wanneer we zoals met onze reizen naar Amerika, onmiddellijk over te stappen naar de dagindeling van Amerika. Dan hebben we wel een dag die zo'n zes uur langer duurt dan normaal, maar gaan we onmiddellijk slapen op een aan de omgeving aangepaste tijd. Het opstaan is dan een heel andere zaak. Daarna is het moeilijk nog vast te stellen of we moe zijn van de jetlag of van de vermoeienissen van de reis. Het feit dat we tijdens de film in slaap vallen is daarbij niet zo'n sterk argument. Dat doen we thuis ook wel.
We zijn hier terecht gekomen in de regentijd volgens de kranten. Maar tot gisteren hadden we niet veel meer gezien dan verspreide bewolking; we waren nog niet echt nat geworden. Gisteren werd het anders. Tegen één uur gistermiddag ging we op weg naar de City Hall (het gemeentehuis) lunchen bij Vic &Angelo on PGA. Een restaurant in stijl. We zaten comfortabel op het terras en het brood dat onze lunch begeleidde werd geserveerd in een papieren zak die aan tafel werd omgekeerd. De vier sneedjes stokbrood vielen daardoor netjes op een bordje. Toen we de lunch op hadden zei de kelner dat we precies op tijd waren gekomen want dat het met een paar uur zou gaan regenen. We bezochten de City Hall - fraai en zeer ruim opgezet - zoals alles hier - en inderdaad na onze thuiskomst duurde het niet zo lang meer voor het begon te regenen. Niet zomaar een beetje maar een soort tropische bui, die de hele avond duurde. Dat merkten we doordat we gisteravond een bezoek brachten aan Betty's zoon Jeffry. Jeffry had een nieuwe televiesie van 43", een van die monsterapparaten waarvoor je echt een grote kamer nodig hebt.
Vanmorgen zag ik in de Palm Beach Post dat er een koufront over Florida ligt, waardoor de verwachte middag temperatuur vandaag ongeveer 27 graden is. Ook dat is wel uit te houden. Men verwacht hier in de komende vier dagen tot zo'n 15 centimeter regen!

zondag 17 mei 2009

City Place

Betty en Freerk sliepen nog. Het liep tegen tienen en Anneke en ik gingen op de fiets naar de dichtstbijzijnde winkelstrip in Abacoa gaan, een fietstochtje van goed tien minuten langs Military Trail naar het noorden. Het was mooi weer, temperatuur boven de 25 graden wisselend bewolkt en een beetje wind. Voor nederlandse begrippen een mooie zomerse dag.
Toen we terugkwamen zaten Freerk en betty net aan de lunch. Ze hielden er rekening mee dat we buiten de deur zouden lunchen. Of we na onze fietstocht nog zin hadden om naar City Place te gaan? Ja dus. En zo stapten we na de lunch in de auto van Betty en reden naar het zuiden, naar de afweg Okeechobee Boulevard. We vonden een parkeerplaats achter Macy's en liepen vandaar door het winkelcentrum van West Palm Beach. De winkels zijn gebouwd rond een plein met een soort waterorgel: de fontein wordt groter en kleinere op de maat van de muziek. Een gezellige omgeving. Nadat we uitebreid bij Brookstone hadden gekeken en vervolgens bij Barnes and Noble naar nieuwe boeken, kwamen we terug bij Macy's. Daar bleven Anneke en Betty zoeken tussen de dames kleding. Freerk en ik keken elkaar eens aan en besloten dat het aangenamer zou kunnen zijn om op een terrasje wat te drinken, dan hier te wachten.
We namen een biertje en een handige serveerster vroeg ons of we er iets bij wilden - een appetizer - Toen die op tafel stonden voegden Anneke en betty zich bij ons, dus we bestelden nog een appetizer. Toen dat op was kwam onze serveerster weer terug met de vraag of we misschien nog een andere appetizer wilden...
Toen we uiteindelijk opstonden en naar huis gingen hadden we geen behoefte meer aan een warme maaltijd.

vrijdag 15 mei 2009

Easy living

Onze reis was betaald; dus wat dat betreft geen zorgen. En zittend op het terras van Betty en Freerk afgesloten met muskietengaas een vredig uitzicht op de vijver achter hun huis. op ruime afstand van de weg, zodat het verkeerslawaai hier nauwelijks doordringt (uitzondering de trein die luid bellend zijn komst aankondigt), bij een temperatuur 's avonds van tegen de dertig graden, is het leven eenvoudig en comfortabel. Gisteren zijn we met de auto van Freerk naar de mall gegaan. En heb ik de Sony (ebook) reader gekocht. Inclusief een uur gratis instructie. De fraaie apparatuur van Sony oefent ook op Anneke zijn aantrekkingskracht uit...
Maar veel hoefden we gisteren toch niet te doen en Freerk hield zich de hele dag onledig met het oplossen van software problemen. Hij smaakte het genoegen dat hij de zaken had kunnen oplossen voor het eind van de dag. Het was een geschikt moment om gezamenlijk bij een nabij Thais restaurant te gaan eten. Dichtbij is in dit geval betrekkelijk. Het restaurant was toch al gauw een kilometer of twintig bij ons vandaan.
Vanmorgen zou Betty weer thuiskomen van haar bridgecruise. Ze kwam met de trein van Miami en stopte aan het laatste station van de Tri-Rail dat aangeduid werd als Mangonia Park station. Dat is vlakbij zei Freerk toen we om elf uur in de auto stapten. En inderdaad na een kwartier langs de snelweg stonden we voor het station. We waren precies op tijd want in de verte hoorden we het luide gebel van de trein die het station naderde.
Betty was niet veel aan bridgen toe gekomen, want al op de eerste dag klaagde één van de groep dat ze zich niet goed voelde. De dokter die uiteindelijk kwam vroeg of ze ook geniesd had en op het bevestigend antwoord hield hij het op varkensgriep en verdween ijlings. Gelukkig kwam de volgende dag een andere dokter die iets verder keek en de diagnose blindedarmontsteking deed. Het slachtoffer kon nog net op tijd naar het ziekenhuis gebracht worden.
Maar naast deze emotionele gebeurtenis moest betty vaststellen dat de cruise voornamelijk bestond uit eten en drinken. Dat kostte zowat de hele dag. Zodat het gehele gezelschap gedurende lange tijd wat amechtig lag uit te hijgen.
Enfin na dit relaas in de auto die door Freerk werd bestuurd gingen we lunchen in het Hurricane Café, dat zeer toepasselijk tegen de duinen aanligt.

donderdag 14 mei 2009

Verder

Zoals gezegd: de dag was nog niet voorbij. Maar wat doe je op een luchthaven als je vijf uur de tijd hebt en je bagage niet uit het oog wilt verliezen? Dat ontaardt toch in wat lezen, zo nu en dan wat drinken en periodiekop de klok kijken. Alles bij alles ging het echter redlijk vlot. De passagiers voor Fort Lauderdale verzamelden zich geleidelijk, we mochten op tijd aan boord. Daarbij bleek dat veel passagiers handbagage meenemen die eigenlijk niet in de vakken boven de stoelen past. Ik dacht dat daar wat strikte regels voor waren. Hier werd iedereen toegelaten, hetgeen er toe leidde dat sommigen van voorin het vliegtuig ergens achterin hun bagage kwijt moesten. Een beetje een gedoe. We vertrokken ongeveer op tijd, maar stonden vervolgens vijf kwartier te wachten voor we aan de beurt waren om op te stijgen.
In Fort Lauderdale stond Freerk ons tijdschema met enige verbazing gade te slaan: vertrek op tijd, aankomst vier uur later voor een tocht die ongeveer twee en en een half mag duren. En vervolgens liepen we wel iets in op dat schema. In plaats van kwart over tien aankomen liepen we nu om tien uur al door de aankomsthal. Het was een tijdstip waarop ze zelfs op het vliegveld alle mogelijkheden tot koffiedrinken hadden gesloten. Zodat we rechtstreeks naar palm beach gardens gingen.

woensdag 13 mei 2009

Onderweg

Het duurde even voor we doorhadden dat de domotica van onze hotelkamer op Schiphol iets verder ging dan alleen de douche en de wc. Met een speciaal tablet - dat er uitzag als een soort tomtom - konden we niet alleen alle lichten op één na bedienen, maar ook de tv en de jaloezieën en dus meer of minder daglicht toelaten. Maar het leukst was wellicht de mogelijkheid om de kleur en intensiteit van het licht te regelen. Zo wilde Anneke onder de douche graag een zacht rood licht. Nogmaals: leuk speelgoed.
Vanaf het hotel was het maar een paar honderd meter naar de hal van Schiphol, waar we zonder veel moeite onze koffers inboekten. Schiphol maakte op mij een opvallend rustige indruk. Dat was al gisteravond, maar ook vandaag. Ons toestel was niet erg groot maar desondanks niet helemaal vol.
We waren vroeger dan verwacht in Philadelphia en moesten toen natuurlijk eerst door de immigratie en vervolgens door de douane om onze eenzelvigheid en onze bagage te laten controleren. Hoewel in beginsel de maatregelen nog steeds streng zijn - we moesten ook nu nog onze schoenen uittrekken en Anneke moest twee keer gecontroleerd worden op metaalwaren - had ik ook hier het gevoel dat er een zekere ontspanning was in het optreden van de verschillende beambten die redelijk vriendelijk waren. Wellicht ook omdat het minder druk was dan anders of misschien wel omdat Philadelphia toch anders is.
Maar we hebben hier de tijd en maken gebruik van de stopcontacten die ook op de luchthaven hier en daar te vinden zijn en van het openbare netwerk dat we kunnen gebruiken. Maar de dag is nog niet voorbij.

dinsdag 12 mei 2009

Eerste etappe: Schiphol

Het hotel CitizenM opSchiphol is pas nieuw. Maar grotendeels standaard indeling. Maar de kamers hebben iets futuristisch, opvallend zijn de cirkelvormige douchecabine en de dito toiletcabine. Ze staan tegen over elkaar. en daartussen of bijna ddaartussen de cirkelvormige pilaar met wastafel. Een fraai geheel. Gecombineerd met een kingsize bed (iets van twee bij twee meter) een zeer bruikbare plek voor één nacht. Je kunt hier ook eten al zijn alle maaltijden gestandaardiseerd in bakjes en flesjes. Je kunt zelf de magnetron bedienen om ietswarms te krijgen.
In checken in dithotel gebeurt eigentijds: via een behoorlijk groot touchscreen vul je je gegevens in met als laatste vraag aan welke kant je wilt uitkijken. Uitkijk op de startbanen of op de hotels er tegen over.
Je zou haast wensen dat dit je eind bestemming was.

De laatste voorbereidingen

Over een heleboel dingen hoeven we ons nu nog niet druk te maken. Kaarten voor de reis naar het noorden kunnen we in West Palm Beach zeker zo goed krijgen als hier. We kennen de weg daar inmiddels.
Maar één ding moet nog hier gebeuren: we moeten inchecken en zien dat we een instapkaart krijgen. Ook dat gaat steeds meer geautomatiseerd. Het moet nu al via het internet kunnen. Er zijn echter beperkingen. Je kunt de plaatsen niet al regelen bij het bestellen van de tickets. Inchecken kan op zijn vroegst 24 uur van te voren. En inderdaad toen ik vanmorgen de website van US Airways opzocht was ik nog te vroeg.
Ondertussen heeft Anneke flink wat last vanhaar rug. Die last lijkt toe te nemen naarmate de reis nadert. Toenemende spanning?

vrijdag 8 mei 2009

Voorbereidingen

Nog steeds gaan de voorbereidingen voor onze reis volgende week uiterst ontspannen. Vanmorgen heb ik de koffers uit de berging gehaald. Twee koffers van hetzelfde type, de mijne iets groter dan die van Anneke, zodat ze in elkaar passen. De koffers zijn enigszins herkenbaar aan de gele stickers van het Dali Museum in St Petersburg aan de westkust van Florida. We kwamen daar op onze rondreis met Bart en Margriet. Herkenbaarheid is handig als de koffers van de bagageband komen.
Maar daarbij blijft het voorlopig weer wat onze voorbereidingen betreft. Bij de koffie maakte Anneke de opmerking: ik kan wel wat spullen van mij in jouw koffer doen, hè? En toen ging ze onder de douche.
Voorlopig gaat het leven hier nog gewoon door. Anneke gaat vanmiddag weer naar haar blokfluit groep. Maandag alle apparaten (Ipacq, mobiel, camera's) opladen en alles inpakken.
Dinsdag?
Dinsdag zal het wel wat drukker worden: Eerst naar het Van Staveren Genootschap en vervolgens naar Amsterdam.

woensdag 6 mei 2009

Dakwacht

Het zijn de dingen die gebeuren op bevrijdingsdag. Goed ik was van te voren opgebeld, en verwachtte toch ook niet dat ik veel feest zou vieren. De aankondiging van de dakwacht verraste me. Waar zou de dakwacht op wachten of voor waken?
Maar toen de man zich meldde was ik gewapend met de sleutel van de dakdeur en de dakwacht met een witte plastic zak. We gingen naar de 10e etage, en beklommen vervolgens het dak. Het valt me iedere keer mee dat ik daar weinig last heb van hoogtevrees (als ik maar niet te dicht bij de dakrand kom). De dakwacht betastte de dakbedekking en verwijderde het mos uit de regenwater afvoeren.
Ondertussen kon ik van het uitzicht genieten; het was alleen jammer dat het weer was omgeslagen en de wind was bepaald onaangenaam koud.

maandag 13 april 2009

Stambomen

De aankondiging van onze reis leidt in Minnesota tot activiteit. Gisteren kreeg ik een e-mail van Diane Blomgren, achterkleindochter van Oom Hendrik. Zij verheugt zich er op dat wij naar Minneapolis komen en probeert met Jeanie een soort reunie te organiseren. Ze realiseert zich dat onze verwantschap niet heel erg sterk is en gaf informatie over waar ze in de stamboom past. Toevallig een stukje van de stamboom dat in Jeanies verzameling wat onderbeleicht was.

zondag 22 maart 2009

In afwachting

De reis naar de VS komt langzaam dichterbij, maar is nog meer dan anderhalve maand weg. En ondertussen gaat de wereld hier gewoon door. Deze week moet bijv. de belasting aangifte de deur uit. Nou ja deur.
Het gaat al jaren via het internet. En dit keer is de belastingdienst zelfs begonnen met een gedeeltelijk invullen van het formulier - als je dat wilt tenminste. Scheelt dat eigenlijk tijd?

En ondertussen is Steve bezig met zijn stage in Leiden. Hij was hier het weekend en hij lijkt het geweldig naar zijn zin te hebben in Nederland. Het is leuk zijn enthousiasme te zien en zijn commentaar te horen over de dingen die hier anders zijn dan in Frankrijk. Opmerkelijk genoeg is hij zeer enthousiast over het openbaar vervoer.
Zijn ouders vieren ondertussen nog carnaval in Bergues vandaag.

zaterdag 7 maart 2009

Fedora 10

Het installeren van Fedora 10, gaat vrijwel net zo gemakkelijk als dat van Ubuntu. En ook Fedora ontdekt mijn draadloze internet kaart als een vanzelfsprekend attribuut. Dat heeft een groot voordeel want nu kan ik via het draadloze netwerk ook de draadloze printer in een andere kamer gebruiken. Die draadloze printer is een all-in-one: hij kan zowel printen als scannen. Opmerkelijk is dat Fedora de scanner op afstand niet kan installeren, terwijl dat voor Ubuntu een peuleschilletje blijkt te zijn: (het is een HP scanner).
Hoewel Fedora stabieler lijkt dan Ubuntu en nooit twijfelt aan de resolutie van mijn scherm, heeft de distributie enkele ongemakken. In de eerste plaats ondersteunt Fedora 10 niet op een eenvoudige manier multimedia, zodat ik steeds tegen websites aanloop die niet goed kunnen worden weergegeven. Daarnaast is Fedora uitgerust met SELinux, een beveiliging die me echt in de weg zit. Het beste is - zei Freerk al - SElinux maar uit te zetten.

dinsdag 3 maart 2009

Rijbewijs

De gemeente nam gisteren zonder bedenken de schuld op zich voor het afgeven van het verkeerde rijbewijs en zou het met Veendam opnemen dat er een nieuw kwam. Reeds vandaag kreeg Anneke te horen dat het nieuwe rijbewijs zou komen. Grote opluchting!

maandag 2 maart 2009

Ubuntu 8.04/8.10

Ik werk met twee computers, die met een Belkin switch gebruik maken van één scherm, één toetsenbord en één muis. Dat geeft de mogelijkheid om te experimenteren op de ene computer en de andere te gebruiken voor het serieuze werk met een meer permanent karakter.
Op de ene computer is eerst Ubuntu 8.04 en later 8.10 geïnstalleerd. Recent heb ik hier ook Fedora 10 geïnstalleerd in een dual boot.
Op de andere een dual boot van Windows Vista en OpenSuse 11.1.
Ubuntu laat zich zeer gemakkelijk installeren in beide versies. Voor mij is belangrijk dat 8.10 zonder meer mijn draadloze internet kaart vindt. Verder blijkt Ubuntu bijna automatisch de nodige codecs voor multimedia installeert. Ik kan de beide computers vrijwel gelijk starten, maar als de switch staat in de richting van OpenSUSE, blijkt dat Ubuntu de resolutie van de monitor niet goed instelt; hij doet dat wel als de switch naar de Ubuntu kant staat.
Het lijkt er op dat Ubuntu de resolutie bepaalt iedere keer als de computer opstart.
In mijn geval komt daar bij dat als de switch naar de Ubuntu kant staat vrijel om de andere start een boodschap verschijnt: Cannot display this video mode change to 1280x1064 pixels. De computer start dan wel verder normaal op.

zaterdag 28 februari 2009

Reis naar de VS

De voorbereidingen voor een reis die nog twee-en-een-halve maand weg is hebben geen echte haast, maar ze moeten wel gebeuren. En zo liep ik deze week binnen bij de ANWB-winkel voor een nieuw internationaal rijbewijs. Dat was in een ogenblik geregeld. Vandaag ging ook Anneke er op uit, d.w.z. we gingen samen op de fiets naar de stad en terwijl zij naar de ANWB ging, zette ik mijn fiets in de fietsenstalling in de Nieuwstraat en liep binnen bij Gianotten. Daar voegde Anneke zich bij me met een wat verwilderde blik in haar ogen: "Nu blijkt mijn rijbewijs niet geldig te zijn." Zij had een nieuw rijbewijs moeten aanvragen vorig jaar toen ze haar papieren kwijt was geraakt. Een nieuw rijbewijs op een plasic kaartje. Toen we nu na het bezoek aan de ANWB dat kaartje bekeken bleek dat het geschikt was voor de categrorieën A-M, d.w.z. voor motor, in plaats van B-E.
In feite rijdt Anneke dus al een jaar met een ongeldig rijbewijs...

vrijdag 20 februari 2009

Werken met Linux

De idee van open software slaat nauwelijks aan in Nederland. Als het gebruik van de gratis browser Firefox wordt vergeleken met dat van Internet Explorer dan is het markt aandeel van Firefox in Nederland veel lager dan in de ons omringende landen.
De zuinigheid van Nederlanders komt hier in ieder geval niet naar voren. Ook OpenOffice.org kom ik nog steeds maar zelden tegen. Immers ook OpenOffice.org is gratis. Firefox en OpenOffice.org, zijn twee van de meest gebruikte open software programma's. Ze draaien niet alleen onder Microsoft Windows maar ook onder MacOs en Linux.
Linux wordt in Nederland nog minder gebruikt dan de andere open software. En toch als ik naga hoeveel minder ergernis ik heb met mijn Linux computers dan met de Windows Vista is enige verbazing op zijn plaats.
Vermoedelijk zijn Nederlanders niet zuinig, maar wel lui, of conservatief, of onverschillig.

Linux levert ook problemen, maar die liggen niet in het voortdurend onderbreken, omdat of windows zelf, dan wel de virusscanner, de printersoftware of iets anders moet worden bijgewerkt.

Ik gebruik van Linux drie distributies: OpenSUSE, Fedora en Ubuntu. De eigenaardigheden van deze distributies volgen.

woensdag 18 februari 2009

2009 Een nieuwe reis naar de VS

De plannen zijn gemaakt. Vluchten en verblijf zijn geboekt. Ons schema ziet er uit als volgt:
13 mei vertrek van Schiphol naar Fort Lauderdale, dat geeft de gelegenheid om op 12 mei nog het Van Staveren Genootschap bij te wonen.
Dan verblijf in Palm Beach Gardens, een weekje om aan het tijdverschil te wennen, van het weer te genieten en Betty en Freerk te bezoeken.
Op de 22e gaan we dan verder met het vliegtuig naar Atlanta, vandaar met de auto naar Memphis, St Louis, Chicago naar Minneapolis, waar we hopen Kathryn en Jeanie Harwig te ontmoeten.
Op 1 juni dan weer terug naar Nederland