zondag 31 mei 2009

Familiebezoek


Op de foto met Diane en haar dochters: Rachel en Tracey
De gedachte was dat we met ons bezoek aan Minneapolis ook een ontmoeting zouden hebben met de nazaten van (oud)oom Hendrik, de man die met zijn vrouw tante Betje, de zorg op zich nam van Moeders vroege zwangerschap in het najaar van 1917. Met Jeanie en Kathryn hadden we al eerder kennis gemaakt tijdens de Harwig-reunie in 2005 in Winterswijk. Deze reis was onze ontmoeting voorbereid door Diane, een achterkleindochter van OomHendrik. Toen we gisteren waren aangekomen en de huur van onze auto met een dag hadden verlengd, belde ik dan ook Diane op dat we waren aangekomen en dat we vandaag om één uur bij haar zouden zijn.
Via Bonnie kwamen we te weten dat de afstand tot het huis van Diane 48 km was. Dus wij hadden vanmorgen alle tijd en besloten rond elf uur dat we best op stap konden gaan en de omgeving van Diane wat verkennen voordat we daar voor de deur stonden. Ik stapte in de auto en stak de sleutel in het contact met de deur open. Het was aanleiding voor de auto om luidkeels te protesteren, terwijl ik bezig was Bonnie in te stellen. Dus ik haalde de sleutel weer uit het contact en en legde hem naast mij en de versnellingshendel neer. Ik hoorde de deursloten klikken, maar lette er nauwelijks op. Om Bonnie wat sneller aan het werk te krijgen stapte ik met haar in de hand uit en wierp de deur van de auto achter me dicht. Foutje. De auto was op slot, de sleutel lag er in en we hebben geen reservesleutel. Anneke was terug naar onze kamer om nog wat op te halen. Daar stond ik.
Op advies van de hotel balie, belde ik het verhuurbedrijf, waar iemand met verbond met een bedrijf dat gespecialiseerd is in dit soort akkefietjes. De man die ik aan de telefoon kreeg was slecht te verstaan, maar na verloop van tijd had ik de indruk dat er omstreeks kwart voor één iemand zou kunnen komen om het euvel te verhelpen. Dat zou $48 kosten. In zo'n geval denk ik meestal: wat zijn mijn alternatieven? Dus doen maar.
De man van Pop a Lock, kwam al goed half één, bekeek de zaak en opende de auto in zeg één minuut. Eigenlijk zou je dat gereedschap standaard bij je moeten hebben op reis, maar als je auto op slot is heb je daar niet veel aan. De man van Pop a Lock wel, die heeft een dagtaak aan het openen van auto's.
Enfin de dag begon dus goed.
Toen we bij Diane kwamen was daar een beperkt gezelschap aanwezig, uiteindelijk waren we met zijn dertienen, voor een uitgebreide lunch. Het was een gezellige ontmoeting, waarbij de discussie zich uiteindelijk concentreerde rond Diane, Jeanie en haar man Fred en ons tweeën. Het ging over familienamen, bezoeken aan Europa en de VS, de kosten van het leven, de gevolgen van de slechtere economische toestand, etc.
Omstreeks acht uur vertrokken we weer naar de andere kant van de stad.

zaterdag 30 mei 2009

Van Chicago naar Minneapolis


Nog een laatste blik op Chicago en dan gaan we weer.

De reis van vandaag zou de langste etappe worden van onze rondrit worden. Volgens de ene raming 640 km en volgens de andere 678. We vertrokken dus al vroeg maar kwamen bij het verlaten van Chicago al om half acht gedurende meer dan een uur in een file terecht. Dat schoot dus niet echt op. Je moet in aanmerking nemen dat we wel vrijwel onmiddellijk op de snelweg kwamen, maar op de snelweg mag je hier meestal niet harder dan 65 mijl per uur (ongeveer 105 km/h). Je hebt dus steeds het gevoel dat je met een gezapig vaartje langs de eindeloze wegen rijdt. Bij onze tocht is de TomTom van onschatbare waarde. De stem van Bonny leidt ons mloeiteloos door de meest ingewikkelde situaties. Maar op de snelweg wordt ook Bonny stil. Ze geeft aan dat je over 200 km rechtsaf moet en zwijgt verder voor twee uur. Ze wordt pas wakker als je even de snelweg verlaat om een kop koffie of iets anders te drinken. Dan dringt ze er op aan dat je onmiddellijk terugkeert naar de snelweg. Maar zodra je in de stad komt dan is ze zeer alert en laat je links en rechts afslaan alsof het vanzelf spreekt.
De gelegenheden om koffie te drinken zijn hier overigens niet zoals in Europa onderdeel van de weg, je moet hier inderdaad de weg af en naar het dichtsbijzijnde dorp - of wat daar voor door gaat. Vandaag gingen vanuit Illinois, waarin Chicago ligt, diagonaalsgewijs door Wisconsin. Wisconsin is weer wat meer heuvelachtig, en aan de radio te horen tamelijk conservatief. Men concentreert zich van conservatieve zijde op de teloorgang van General Motors, dat meer en meer Government Motors wordt genoemd. En men probeert op het gemoed van de luisteraar te werken door er op te wijzen dat nu de belastinggelden worden gebruikt om GM op de been te houden. Een vreselijk gevaarlijke ontwikkeling in de richting van het socialisme.
Maar de bevolking die je ontmoet is heel erg vriendelijk. We stopten uiteindelijk bij een gelegenheid, waar je burgers kunt krijgen. De uitbater ving ons op vroeg wat we wilden, waar we vandaan kwamen en toen we niet meer wilden dan een kop koffie kregen we die voor zijn rekening. Minneapolis in combinatie met St Paul is ook weer zo'n metropool, die wordt doorsneden door snelwegen, maar dank zij de vriendelijke informatie bij het bezoekers welkomstcentrum (en Bonny natuurlijk) konden we redelijk snel onze weg vinden. We stapten met een zucht van verlichting uit bij dit hotel. We hadden er een aardige werkdag opzitten.

vrijdag 29 mei 2009


Dit beeld staat op een prominente plaats in het centrum van Chicago. Het symboliseert het agrarisch verleden van de stad, dat gebaseerd was op het vervoer van de landbouwproducten van de grote vlakten uit het midden westen naar de oostkust en naar Europa, waar die transporten uiteindelijk een grote depressie veroorzaakten.
Op advies van de vrouw die we gistermiddag in de lobby van ons hotel ontmoetten stapten we vanmorgen op een boot voor een rondvaart door Chicago. Een architectuur rondvaart. Op de boot stapten met ons ook twee klassen met schoolkinderen. Onze tourguide was een man die via de geluidsinstallatie aan boord een vol uur non-stop aan het woord bleef en de geschiedenis van Chicago aan de hand van de wolkenkrabbers die we passeerden en de jaartallen die daarbij hoorden vertelde. Het maakte een fantastische indruk maar valt natuurlijk niet te reproduceren. Een paar van de uitspraken die me bij zijn gebleven:
- Chicago wil altijd de beste en het grootste hebben en dus:
- architekten uit Chicago vonden uit hoe je in staal en beton kon bouwen door een skelet te construeren, dat het gewicht kon schragen.
- het hoogste gebouw van Chicago, de Sears-building (als ik het wel heb, al zit Sears er niet meer in)kon zo hoog worden gemaakt door het toepassen van een bundel van negen pijpeninhet onderste gedeelte; toen een ander gebouw claimde hoger te zijn bouwde men op de top een grote antenne.
- als men plannen maakt om een nieuwe weg aan te leggen en de weg past niet tussen de gebouwen dan snijdt men gewoon een stuk van de geouwen af en men wijzigt niet de plannen.
- er is een mengeling van stijlen aanwezig, art nouveau, bauhaus, modernisme, post modernisme enz.
-Chicago loosde zijn riolen op het meer waaraan het ligt, maar na verloop van tijd was dat niet meer zolekker, dus besloot men het water via een kanaal te lozen op een van de zijrivieren van de Mississippi, dat water kwam toen terecht bij St Louis, dat daarmee niet blij was en een proces aanspande. Bij dat proces verklaarde een deskundige dat het water van Chicago door natuurlijke processen schoon zou zijn voor het St Louis bereikte. Nou ja, schoon?
Het verhaal ging naar onze indruk een beetje over de hoofden van de schoolkinderen heen. Die hadden meer belangstelling voor de andere rondvaartboten die we tegen kwamen.

Na de rondvaart gingen we lopend de stad op weg naar de twee dingen die Anneke wilde zien: het museum met impressionistische kunst en de kunst op straat. in een bepaald deel van het centrum. Het museum was enorm de hoeveelheid impressionisme en behoorlijk omvangrijk. Maar voor we zover waren waren we hetMillennium park met enkele opmerkelijke objecten al door gewandeld. Van de kunst op; straat vonden we maar een paar objecten, maar dat was ook wel genoeg. We hadden de batterij al aardig leeg.
Na een dag Chicago dringt zich een gevoel op van overweldigd te worden. Je zou hier zeker een week moeten rondlopen om op je gemak een aantal dingen te bekijken. Maar wij moeten verder. Morgen wacht ons een lange rit.

donderdag 28 mei 2009

Op naar Chicago


De vrouw die ons te woord stond in het bezoekers/informatiecentrum van Illinois, had er eigenlijk spijt van dat ze was verhuisd naar het dorp waar ze terecht was gekomen. De gemeenschap van slechts 900 zielen veroorzaakte een sociale controle waaraan ze in het geheel geen behoefte had. Maar overigens vonde ze het wel lekker rustig op de plaats waar ze zat. Chicago leek haar veel te druk. Ik vroeg hoe religieus Illinois was (nadat ik had uitgelegd dat wij een heel eind door de bible belt hadden gereden); ze dacht even na en zei toen zeer religieus. Religieus werkt door zoals te verwachten is in de opvattingen die via de radio worden gepresenteerd. onderwerp was de benoeming van Sonja Sodomayor tot lid van de Supreme Court, een benoeming die de afgelopen dagen bekend was geworden. Volgens Dominee Roberts was het duidelijk dat het met het land zeer slecht ging na die benoming. Want Sonja had in het verleden in een benoemingscommissie gezeten die positieve discriminatie had toegepast door een gekleurde man te benoemen voor een of ander functie ten kosten van een aantal zeker zo goed gekwalificeerde andere kandidaten.
Het is maar één van de hete hangijzers van de laatste dagen. Andere punten zijn het homo-huwelijk en het faillissement van Chrysler en wellicht General Motors. Het grootste deel van de zendtijd (van niet alleen de religieus gekleurde zenders) wordt aan deze items besteed.
Enfin de vijf uur durende rit van St Louis naar Chicago werd met deze problemen gevuld.
Maar overigens was het een zeer rustige rit doior een landschap dat veel op dat in Nederland leek, maar dan wel groter.
De binnenkomst in Chicago was heftig, zelfs vergeleken met New York. Hier wel het zelfde soort dynamiek maar wellicht door de toevallige plaats van ons hotel wel het drukste wat we tot nog toe hadden meegemaakt. Maar stel je voor de straat waaraan ons hotel ligt met één richting verkeer en vier rijstroken met een aaneengesloten stroom auto's, terwijl je nog neit weet of je rechts of links van de straat moet zijn, niet weet of het hotel zelf parkeer ruimte heeft. Ik besloot een blok voor het hotel naar links te manoeuvreren en in een parkeer garage binnen te rijden om even de situatie op te nemen, Deze garage, zei Anneke, kost 5$ voor de eerste twintig minuten.
Dus we hebben zo snel mogelijk het hotel opgezocht en gevraagd naar hun parkeergarage. Ik was binnen de twintig minuten weer uit de garage en elders geparkeerd. Maar ik heb geen idee hoe duur deze parking zal blijken te zijn.
Toen we onze koffers in onze kamer (op de 14e verdieping) hadden gebracht liepen we terug naar de lobby en nagenoeg tegen het lijf van een vrouw met kind die Nederlands bleek te spreken. Ze woonde al negen jaar in Chicago en vond het een geweldige stad.

woensdag 27 mei 2009

St Louis


Het moest allemaal in een dag gedaan worden, maar de eerste indruk is St Louis is een geweldige stad. Toen we vanmorgen met de auto naar downtown St Louis gingen, moesten we vanaf ons hotel toch bijna veertig kilometer afleggen langs verschillende snelwegen met tweemaal drie rijstroken. Maar we kwamen uit vlak bij de Mississippi en zetten de auto neer op de eerste beste parkeer plaats die we tegenkwamen. Een goed twintig minuten lopen naar de bezienswaardigheid van St Louis: de Gateway Arch, symbool voor de toegang naar het westen. De boog heeft een hoogte van 192 meter en men kan er in naar boven, Dat is een aparte ervaring. Van bovenaf heb je dan een uitzicht over de stad en de Mississippi. Het duurde even voor ik wat gewend was aan de hoogte en door de kleine raampjes naar beneden durfde te kijken, maar ik was niet de enige.
Onder de boog is een grote ruimte ingericht met bijzonderheden uit het dagelijks leven van de 19e eeuw. Veel bekende dingen ook: zoals het wasbord.
Zonder er veel bij na te denken kocht ik een kleine mondharmonica. Die kwam even later van pas toen we op een straathoek een man met een saxofoon aantroffen. Voor de foto van Raven Wolfe speelde ik nu op de mondharmonica.
Ondanks het feit dat we een heel stuk met de metro konden reizen was het nog een heel eind lopen naar de kathedraal (een pronkstuk uit het begin van de 20e eeuw); de moeilijkheid was dat we het hele stuk ook weer terug moesten lopen. Toen we uiteindelijk weer terug waren bij onze parkeerplaats konden we er tegenover eten in "the Old Spaghetti Factory". Die keten bestond toevallig veertig jaar, zodat we ook 40% korting kregen. Het gebouw trouwens was het gebouw waarin in 1820 de aansluiting van Missouri bij de VS gestalte kreeg. En zo is het aardig dat de geschiedenis van de VS eigenlijk van af het begin geboekstaafd is. Kom daar maar eens om bij andere landen!

dinsdag 26 mei 2009

Arkansas, Missouri

We rijden van staat naar staat. Memphis maakte een tamelijk arme indruk, maar wij hebben er niet echt veel van gezien. Volgens de gids was Beale Street het centrum,maar Beale Street bezat als belangrijkste bezienswaardigheden een verzameling bars waarin musici waren opgetreden. Het restaurant waar wij onzelunch gebruikten bezat een hele verzameling guitaren veelal met de naam van een bekende guitarist. Ik vroeg natuurlijk aan onze serveerster of artisten verplicht waren hun instrument achter te laten als ze daar waren opgetreden, maar dat was toch niet het geval. Wel hadden ze hun handtekening achtergelaten. Veel bezoekers deden dat ook, zodat de muren en zelfs de binnen kant van de lampenkappen beschreven waren. Naast Beale Street was Peabody Centre. Een fraai uitgevoerd winkelcentrum, waar het goed toeven was. Maar hier waren twee etages met winkels gedacht, de bovenste etage was niet toegankelijk, daar waren geen winkels in gebruik.
Vanochtend verlieten we de vriendelijke Elvis Presley omgeving die wel uitermatte belangrijk moet zijn voor de stad. We staken de Mississippi over en kwamen Arkansas binnen. Er was hier geen bezoekerscentrum en de I55 naar het noorden voerde ons door een vlak landschap, zijn hier de grote vlakten van het midden westen? Na een goede honderd kilometer stapten we toch even af om een kop koffie te drinken en moesten daarvoor de Highway verlaten. Het gebied waar we nu door reden had duidelijk te lijden gehad van de zwarw regenval van de laatste tijd. Grote stukken land stonden onder water. Bovendien maakten de boerenbedrijven een verwaarloosde indruk: slehct in de verf en de landbouw werktuigen roestig. Arkansas - althans de smalle strook waar wij door heen reden maakte een armoedige indruk. En de gehele tijd gaf iedere radiozender die we aanzetten een vroom programma. Een deel van de discussie ging over huwelijksverwachtingen die niet uitkwamen. Rond die tijd kreeg ik het gevoel dat in dit gedeelte van Amerika de grote ruimte averchts werkt op hetvermogen van mensen zich een identiteit eigen te maken. Gemeenschappen zoals die in Europa ontstonden waren klein en geconcentreerd op een klein gebied. In Amerika is er in feite geen grens aan de individuele eigendom; hoe ontwikkel je hier het gevoel ergens bij te horen?
Nadat we de grens met Missouri gepasseerd waren werd het landschap vriendelijker, de landerijen graziger en de huizen en werktuigen beter onderhouden. Missouri althans afgaand op de weg die wij volgden is duidelijk welvarender dan Arkansas. En St Louis is een behoorlijke stad: we reden 38 km op de vijfbaans rondweg voor we bij de afslag naar ons hotel waren.

zondag 24 mei 2009

Memphis


Graceland is de moeite waard.Wij waren zoals gebruikelijk bij dit soort gelegenheden vroeg, kochten een kaartje en stapten in de shuttlebus naar Graceland Mansion. Bezichtigen van het huis gaat net zo als het bezichtigen van de kastelen aan de Loire: je mag de kamers in tot aan de afzetting met dik koord (zelfs het koord lijkt hetzelfde). Elvis heeft een groot aantal gouden platen gemaakt en ook een aantal platina. Die waren allemaal tentoon gesteld in een aparte vleugel van de mansion.
Maar wij zijn toch na dat bezoek al verzadigd van de trip en stapten uit de bus voor een souvenir winkel. Wat moet je meenemen? Dat was niet alleen ons probleem, we troffen verschillende vrouwen die zich zorgen maakten over hun budget. Je kwam hier maar een keer in je leven en dus moest je eigenlijk alles meenemen.
Ondertussen werd onze dag voortdurend onderbroken door kortdurende regenbuien. Het was nauwelijks de moeite daarvoor een parapluie mee te nemen, tegen de tijd dat je die had opgestoken was de bui weer voorbij. En het speelde zich af bij een temperatuur van 26 a 27 graden , ook al geen temperatuur om een jas aan te trekken.
We lieten Graceland voor wat het was en gingen downtown naar de Bealestreet, een zeer belangrijke straat in Memphis. Het stuk dat wij bekeken had alleen maar bars, en restaurants en allemaal in het teken van de jazz. Een folkloristisch stukje Memphis.

Alabama, Mississippi, Tenessee


Het reizen door Alabama leverde weinig op om over naar huis te schrijven. De highway 20 die ons van Oxford naar Birmingham brengt kon een autoweg in Frankrijk zijn, gewoon plezierig om te rijden. Alleen de onderbrekingen in de vorm van benzinepompen annex zijn typisch amerikaans: functioneel, groot en ongezellig. We zitten hier in een gebied met een overwegend gekleurde bevolking. Toen we de autoradio aanzetten kwamen we haast automatisch terecht bij de CBN - het Christian Broadcasting Netwerk - en bij dit netwerk precies bij het verteluurtje (the story telling hour). Het eerste uur van onze rit werd besteed aan het verhaal van Noach. Gedramatiseerd op een manier waarvan de EO nog het een en ander kan leren. Maar we hebben met plezier zitten luisteren en wilden wel het hele verhaal horen. CBN begeleidde ons de hele weg door Alabama en Mississippi. En in de supermarkt waar we even stopten voor een kop koffie was een hele stand met boeken gewijd aan de bijbel.
Heel anders was het bezoekerscentrum bij binnenkomst in Mississippi (zie foto). Dit ademde al geheel de geest van Elvis Presley. Toen we toch onderweg waren - we zaten inmiddels al van af Birmingham op highway 78 - zijn we afgestapt in Tupelo, waar Elvis werd geboren. Rond zijn geboorteheuis - inderdaad een klein huisje is een heel centrum ingericht met kerk en al. Ook de eerste kerk die Elvis bezocht wordt sterk in het zonnetje gezet. Elvis was trouwens nog niet voorbij voor ons, want ons hotel in Memphis is het Elvis Presley Heartbreak Hotel. Een soort bedevaart oord voor Presley fans. De televisie in onze hotel kamer heeft tenminste twee kanalen gewijd aan Elvis. Ook weer een boeiend fenomeen.
In de lounge wordt op een groot projectiescherm continu Elvis Presley vertoond. We zitten hier trouwens heel goed er hangt een gezellige en gemoedelijke sfeer. De prijzen van de consumpties zijn niet te hoog. En voor het eerst hebben we een suite: een zitkamer en een slaapkamer apart. We zouden het hier veel langer kunne volhouden denk ik.
Het kan niet anders dan dat we morgen naar Graceland gaan, al heb ik nog geen idee van wat me daar te wachten staat.
Het is een opmerkelijk gegeven dat ik juist vanavond Adri´s e/mail over Darwin kreeg.

vrijdag 22 mei 2009

Eten

Het is alweer de laatste dag van ons verblijf in Palm Beach Gardens. Het interview met de City manager was bijzonder interessant, maar zal ik elders verwerken.
Betty en Freerk hadden nog een maaltijdkaart voor een restaurant in de Mall. De kaart was een vergoeding voor het oppassen voor de hond van de buurvrouw.
Vanavond was een goede gelegenheid om gebruik te maken van die kaart. Brio is een groot restaurant met een menu dat goed was en niet echt goedkoop. Tijdens de maaltijd brak een typische tropische regenbui los. Een kortdurend scherm van regen. We zaten met enige verbazing te kijken naar de jonge vrouw die een tafeltje naast ons zat met een jongen van een jaar of tien. De vrouw bleef gedurende meer dan vijf kwartier in gesprek aan haar mobiele telefoon en had geen aandacht voor de jongen, die zich duidelijk zat te vervelen...
Eigenlijk hebben we deze negen dagen nauwelijks hier thuis gegeten. Ik noemde al de appetizers op City Place, maar daarnaast hadden we een avond spare ribs gegeten en zijn we een avond gaan eten in een relatief nieuw restaurant hier in de buurt. Een opvallend gegeven hier is dat in de meeste restaurants de porties zo groot zijn dat er geen doorkomen aan is. Het is niet gek om onder die omstandigheden mee naar huis te nemen wat overgebleven is. De doggy-bag maar in speciaal gemaakte bakjes.

woensdag 20 mei 2009

City Hall

Het is al weer een tijdje geleden dat onze aandacht getrokken werd door het bericht in de NRC dat Vallejo in California de eerste Amerikaanse gemeente was die failliet werd verklaard. Hoe werkt dat: een gemeente die failliet is. In Nederland staat de begroting van gemeenten onder toezicht van de provincie en een begroting die geen goedkeuring krijgt raakt verzeild in problemen. In het uiterste geval is daar artikel 12 van de gemeentewet waarin de gemeentelijke uitgaven rechtstreeks gevolgd worden en toestemming nodig hebben van het rijk. Hoewel er verschillende gemeenten gebukt gaan onder het regiem van artikel 12, heb ik nog nooit gehoord van een gemeente die failliet verklaard werd.
Het lijkt darom wel interessant om na te gaan hoe gemeenten in Amerika ontstaan, georganiseerd zijn en gefinancierd worden. Ik besloot de City Hall in Palm Beach Gardens te bezoeken, maar moest het adres opzoeken op internet want Betty en Freerk wisten niet waar de City Hall staat. Gemeentepolitiek is alleen interessant als er dingen zijn die niet goed gaan. Maar Betty vond het wel een leuke expeditie en ging mee. City Hall bleek een groot complex, waar niet alleen de city council, maar ook de politie en de brandweer is gehuisvest. Het complex valt gemakkelijk te vinden want het is omgeven door vlaggen. De City Hall zelf is ruim opgezet met een grote zaal voor de vergaderingen van de city council en een bode die slechts met moeite zijn benen van tafel haalde om ons te woord te staan. Het lukte ons om in contact te komen met de secretaresse van de City Manager. Zij gaf aan dat ze naar beneden zou komen - kennelijk om dit fenomeen te bekijken - maar bedacht zich even later en vroeg Betty om haar telefoonnummer te geven zodat ze Betty terugkon bellen voor een afspraak. Ze belde inderdaad. Dus morgenochtend gaan we op bezoek bij de City Manager.

dinsdag 19 mei 2009

Jetlags en koufront

Het is lastig om vast te stellen wanneer je last heb van een jetlag. Dat komt misschien doordat we de gewoonte hebben, wanneer we zoals met onze reizen naar Amerika, onmiddellijk over te stappen naar de dagindeling van Amerika. Dan hebben we wel een dag die zo'n zes uur langer duurt dan normaal, maar gaan we onmiddellijk slapen op een aan de omgeving aangepaste tijd. Het opstaan is dan een heel andere zaak. Daarna is het moeilijk nog vast te stellen of we moe zijn van de jetlag of van de vermoeienissen van de reis. Het feit dat we tijdens de film in slaap vallen is daarbij niet zo'n sterk argument. Dat doen we thuis ook wel.
We zijn hier terecht gekomen in de regentijd volgens de kranten. Maar tot gisteren hadden we niet veel meer gezien dan verspreide bewolking; we waren nog niet echt nat geworden. Gisteren werd het anders. Tegen één uur gistermiddag ging we op weg naar de City Hall (het gemeentehuis) lunchen bij Vic &Angelo on PGA. Een restaurant in stijl. We zaten comfortabel op het terras en het brood dat onze lunch begeleidde werd geserveerd in een papieren zak die aan tafel werd omgekeerd. De vier sneedjes stokbrood vielen daardoor netjes op een bordje. Toen we de lunch op hadden zei de kelner dat we precies op tijd waren gekomen want dat het met een paar uur zou gaan regenen. We bezochten de City Hall - fraai en zeer ruim opgezet - zoals alles hier - en inderdaad na onze thuiskomst duurde het niet zo lang meer voor het begon te regenen. Niet zomaar een beetje maar een soort tropische bui, die de hele avond duurde. Dat merkten we doordat we gisteravond een bezoek brachten aan Betty's zoon Jeffry. Jeffry had een nieuwe televiesie van 43", een van die monsterapparaten waarvoor je echt een grote kamer nodig hebt.
Vanmorgen zag ik in de Palm Beach Post dat er een koufront over Florida ligt, waardoor de verwachte middag temperatuur vandaag ongeveer 27 graden is. Ook dat is wel uit te houden. Men verwacht hier in de komende vier dagen tot zo'n 15 centimeter regen!

zondag 17 mei 2009

City Place

Betty en Freerk sliepen nog. Het liep tegen tienen en Anneke en ik gingen op de fiets naar de dichtstbijzijnde winkelstrip in Abacoa gaan, een fietstochtje van goed tien minuten langs Military Trail naar het noorden. Het was mooi weer, temperatuur boven de 25 graden wisselend bewolkt en een beetje wind. Voor nederlandse begrippen een mooie zomerse dag.
Toen we terugkwamen zaten Freerk en betty net aan de lunch. Ze hielden er rekening mee dat we buiten de deur zouden lunchen. Of we na onze fietstocht nog zin hadden om naar City Place te gaan? Ja dus. En zo stapten we na de lunch in de auto van Betty en reden naar het zuiden, naar de afweg Okeechobee Boulevard. We vonden een parkeerplaats achter Macy's en liepen vandaar door het winkelcentrum van West Palm Beach. De winkels zijn gebouwd rond een plein met een soort waterorgel: de fontein wordt groter en kleinere op de maat van de muziek. Een gezellige omgeving. Nadat we uitebreid bij Brookstone hadden gekeken en vervolgens bij Barnes and Noble naar nieuwe boeken, kwamen we terug bij Macy's. Daar bleven Anneke en Betty zoeken tussen de dames kleding. Freerk en ik keken elkaar eens aan en besloten dat het aangenamer zou kunnen zijn om op een terrasje wat te drinken, dan hier te wachten.
We namen een biertje en een handige serveerster vroeg ons of we er iets bij wilden - een appetizer - Toen die op tafel stonden voegden Anneke en betty zich bij ons, dus we bestelden nog een appetizer. Toen dat op was kwam onze serveerster weer terug met de vraag of we misschien nog een andere appetizer wilden...
Toen we uiteindelijk opstonden en naar huis gingen hadden we geen behoefte meer aan een warme maaltijd.

vrijdag 15 mei 2009

Easy living

Onze reis was betaald; dus wat dat betreft geen zorgen. En zittend op het terras van Betty en Freerk afgesloten met muskietengaas een vredig uitzicht op de vijver achter hun huis. op ruime afstand van de weg, zodat het verkeerslawaai hier nauwelijks doordringt (uitzondering de trein die luid bellend zijn komst aankondigt), bij een temperatuur 's avonds van tegen de dertig graden, is het leven eenvoudig en comfortabel. Gisteren zijn we met de auto van Freerk naar de mall gegaan. En heb ik de Sony (ebook) reader gekocht. Inclusief een uur gratis instructie. De fraaie apparatuur van Sony oefent ook op Anneke zijn aantrekkingskracht uit...
Maar veel hoefden we gisteren toch niet te doen en Freerk hield zich de hele dag onledig met het oplossen van software problemen. Hij smaakte het genoegen dat hij de zaken had kunnen oplossen voor het eind van de dag. Het was een geschikt moment om gezamenlijk bij een nabij Thais restaurant te gaan eten. Dichtbij is in dit geval betrekkelijk. Het restaurant was toch al gauw een kilometer of twintig bij ons vandaan.
Vanmorgen zou Betty weer thuiskomen van haar bridgecruise. Ze kwam met de trein van Miami en stopte aan het laatste station van de Tri-Rail dat aangeduid werd als Mangonia Park station. Dat is vlakbij zei Freerk toen we om elf uur in de auto stapten. En inderdaad na een kwartier langs de snelweg stonden we voor het station. We waren precies op tijd want in de verte hoorden we het luide gebel van de trein die het station naderde.
Betty was niet veel aan bridgen toe gekomen, want al op de eerste dag klaagde één van de groep dat ze zich niet goed voelde. De dokter die uiteindelijk kwam vroeg of ze ook geniesd had en op het bevestigend antwoord hield hij het op varkensgriep en verdween ijlings. Gelukkig kwam de volgende dag een andere dokter die iets verder keek en de diagnose blindedarmontsteking deed. Het slachtoffer kon nog net op tijd naar het ziekenhuis gebracht worden.
Maar naast deze emotionele gebeurtenis moest betty vaststellen dat de cruise voornamelijk bestond uit eten en drinken. Dat kostte zowat de hele dag. Zodat het gehele gezelschap gedurende lange tijd wat amechtig lag uit te hijgen.
Enfin na dit relaas in de auto die door Freerk werd bestuurd gingen we lunchen in het Hurricane Café, dat zeer toepasselijk tegen de duinen aanligt.

donderdag 14 mei 2009

Verder

Zoals gezegd: de dag was nog niet voorbij. Maar wat doe je op een luchthaven als je vijf uur de tijd hebt en je bagage niet uit het oog wilt verliezen? Dat ontaardt toch in wat lezen, zo nu en dan wat drinken en periodiekop de klok kijken. Alles bij alles ging het echter redlijk vlot. De passagiers voor Fort Lauderdale verzamelden zich geleidelijk, we mochten op tijd aan boord. Daarbij bleek dat veel passagiers handbagage meenemen die eigenlijk niet in de vakken boven de stoelen past. Ik dacht dat daar wat strikte regels voor waren. Hier werd iedereen toegelaten, hetgeen er toe leidde dat sommigen van voorin het vliegtuig ergens achterin hun bagage kwijt moesten. Een beetje een gedoe. We vertrokken ongeveer op tijd, maar stonden vervolgens vijf kwartier te wachten voor we aan de beurt waren om op te stijgen.
In Fort Lauderdale stond Freerk ons tijdschema met enige verbazing gade te slaan: vertrek op tijd, aankomst vier uur later voor een tocht die ongeveer twee en en een half mag duren. En vervolgens liepen we wel iets in op dat schema. In plaats van kwart over tien aankomen liepen we nu om tien uur al door de aankomsthal. Het was een tijdstip waarop ze zelfs op het vliegveld alle mogelijkheden tot koffiedrinken hadden gesloten. Zodat we rechtstreeks naar palm beach gardens gingen.

woensdag 13 mei 2009

Onderweg

Het duurde even voor we doorhadden dat de domotica van onze hotelkamer op Schiphol iets verder ging dan alleen de douche en de wc. Met een speciaal tablet - dat er uitzag als een soort tomtom - konden we niet alleen alle lichten op één na bedienen, maar ook de tv en de jaloezieën en dus meer of minder daglicht toelaten. Maar het leukst was wellicht de mogelijkheid om de kleur en intensiteit van het licht te regelen. Zo wilde Anneke onder de douche graag een zacht rood licht. Nogmaals: leuk speelgoed.
Vanaf het hotel was het maar een paar honderd meter naar de hal van Schiphol, waar we zonder veel moeite onze koffers inboekten. Schiphol maakte op mij een opvallend rustige indruk. Dat was al gisteravond, maar ook vandaag. Ons toestel was niet erg groot maar desondanks niet helemaal vol.
We waren vroeger dan verwacht in Philadelphia en moesten toen natuurlijk eerst door de immigratie en vervolgens door de douane om onze eenzelvigheid en onze bagage te laten controleren. Hoewel in beginsel de maatregelen nog steeds streng zijn - we moesten ook nu nog onze schoenen uittrekken en Anneke moest twee keer gecontroleerd worden op metaalwaren - had ik ook hier het gevoel dat er een zekere ontspanning was in het optreden van de verschillende beambten die redelijk vriendelijk waren. Wellicht ook omdat het minder druk was dan anders of misschien wel omdat Philadelphia toch anders is.
Maar we hebben hier de tijd en maken gebruik van de stopcontacten die ook op de luchthaven hier en daar te vinden zijn en van het openbare netwerk dat we kunnen gebruiken. Maar de dag is nog niet voorbij.

dinsdag 12 mei 2009

Eerste etappe: Schiphol

Het hotel CitizenM opSchiphol is pas nieuw. Maar grotendeels standaard indeling. Maar de kamers hebben iets futuristisch, opvallend zijn de cirkelvormige douchecabine en de dito toiletcabine. Ze staan tegen over elkaar. en daartussen of bijna ddaartussen de cirkelvormige pilaar met wastafel. Een fraai geheel. Gecombineerd met een kingsize bed (iets van twee bij twee meter) een zeer bruikbare plek voor één nacht. Je kunt hier ook eten al zijn alle maaltijden gestandaardiseerd in bakjes en flesjes. Je kunt zelf de magnetron bedienen om ietswarms te krijgen.
In checken in dithotel gebeurt eigentijds: via een behoorlijk groot touchscreen vul je je gegevens in met als laatste vraag aan welke kant je wilt uitkijken. Uitkijk op de startbanen of op de hotels er tegen over.
Je zou haast wensen dat dit je eind bestemming was.

De laatste voorbereidingen

Over een heleboel dingen hoeven we ons nu nog niet druk te maken. Kaarten voor de reis naar het noorden kunnen we in West Palm Beach zeker zo goed krijgen als hier. We kennen de weg daar inmiddels.
Maar één ding moet nog hier gebeuren: we moeten inchecken en zien dat we een instapkaart krijgen. Ook dat gaat steeds meer geautomatiseerd. Het moet nu al via het internet kunnen. Er zijn echter beperkingen. Je kunt de plaatsen niet al regelen bij het bestellen van de tickets. Inchecken kan op zijn vroegst 24 uur van te voren. En inderdaad toen ik vanmorgen de website van US Airways opzocht was ik nog te vroeg.
Ondertussen heeft Anneke flink wat last vanhaar rug. Die last lijkt toe te nemen naarmate de reis nadert. Toenemende spanning?

vrijdag 8 mei 2009

Voorbereidingen

Nog steeds gaan de voorbereidingen voor onze reis volgende week uiterst ontspannen. Vanmorgen heb ik de koffers uit de berging gehaald. Twee koffers van hetzelfde type, de mijne iets groter dan die van Anneke, zodat ze in elkaar passen. De koffers zijn enigszins herkenbaar aan de gele stickers van het Dali Museum in St Petersburg aan de westkust van Florida. We kwamen daar op onze rondreis met Bart en Margriet. Herkenbaarheid is handig als de koffers van de bagageband komen.
Maar daarbij blijft het voorlopig weer wat onze voorbereidingen betreft. Bij de koffie maakte Anneke de opmerking: ik kan wel wat spullen van mij in jouw koffer doen, hè? En toen ging ze onder de douche.
Voorlopig gaat het leven hier nog gewoon door. Anneke gaat vanmiddag weer naar haar blokfluit groep. Maandag alle apparaten (Ipacq, mobiel, camera's) opladen en alles inpakken.
Dinsdag?
Dinsdag zal het wel wat drukker worden: Eerst naar het Van Staveren Genootschap en vervolgens naar Amsterdam.

woensdag 6 mei 2009

Dakwacht

Het zijn de dingen die gebeuren op bevrijdingsdag. Goed ik was van te voren opgebeld, en verwachtte toch ook niet dat ik veel feest zou vieren. De aankondiging van de dakwacht verraste me. Waar zou de dakwacht op wachten of voor waken?
Maar toen de man zich meldde was ik gewapend met de sleutel van de dakdeur en de dakwacht met een witte plastic zak. We gingen naar de 10e etage, en beklommen vervolgens het dak. Het valt me iedere keer mee dat ik daar weinig last heb van hoogtevrees (als ik maar niet te dicht bij de dakrand kom). De dakwacht betastte de dakbedekking en verwijderde het mos uit de regenwater afvoeren.
Ondertussen kon ik van het uitzicht genieten; het was alleen jammer dat het weer was omgeslagen en de wind was bepaald onaangenaam koud.