Eigenlijk zou je alles bij moeten houden. Maar dat kan niet of dat kan ik niet. zo nu en dan is er iets dat er uitspringt. Zoiets is de spanning tussen individu en gemeenschap. Als voorbeeld. Voor wie naar de wereld kijkt lijkt het tamelijk eenvoudig (en nota bene ik houd het eenvoudig) : de aarde is overbevolkt. Zorg voor de toekomst zou dus moeten inhouden terugbrengen van de wereldbevolking tot een omvang die duurzaam kan worden onderhouden. Dat is op zich zelf al een enorme opgaaf als alle landen er gezamenlijk achter zouden staan. Dan zouden we dus als gemeenschap blij moeten zijn dat in de welvaartstaten van de ontwikkelde wereld vrouwen het kinderen krijgen uitstellen tot een moment dat ze minder vruchtbaar worden en dus vanzelf minder kinderen krijgen. Maar zo zit de wereld niet in elkaar. Wij slagen er in om het individuele leed van een vrouw die geen kinderen kreeg tot een zodanig publiek belang te maken dat we het normaal vinden dat vrouwen met een individuele kinderwens worden geholpen. We doen dat door met name de televisie te gebruiken om ons te concentreren op de problematiek van het individu, met verwaarlozing van de wereld er om heen.
Door ons te concentreren op het individu zijn we ook onmiddellijk bereid om onze vrijheid op te geven. Het incident wordt maatstaf voor publiek gedrag. Zo zag ik in een krantenverslag dat de zomerkampen in Frankrijk geleidelijk een woud aan regels ontwikkelen om incidenten uit te sluiten. Sexueel misbruik van kinderen zou niet mogen voorkomen, maar om mannelijke begeleiders te verbieden om meisjes boven de vijf jaar te helpen als deze een pijnlijke plek hebben opgelopen boven de knie, begint op schizofrenie te lijken.
Menselijke reacties lijken daarmee een beetje spastisch: op een warme dag verdrinkt een kind in zee; reactie onmiddellijk moeten de reddingswerkers niet langer werken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten