donderdag 30 oktober 2014

Verbazend

Freerk en Betty wonen hier nu tien jaar. We hadden erop gemikt bij de eerste in gebruik name aanwezig te zijn. We kwamen toen - september 2004 - aan op Fort Lauderdale in het zog van een orkaan die over dit gebied raasde en ons naar het noorden liet rijden door een landschap dat op een oorlogsgebied leek. Een van de dingen die ons toen opviel op onze reis naar het noorden, terwijl alle verkeerslichten waren uitgevallen, was dat de Amerikaanse weggebruikers zeer beleefd en gedisciplineerd om de beurt de kruispunten passeerden.
Maar goed wij bewonderden het nieuwe huis en zagen hoe rekening was gehouden met het geweld van orkanen. Het huis was volgens voorschrift ertegen beveiligd. Het eerste wat Freerk dan ook deed was de stalen golfplaten voor de ramen weg halen, zodat we naar buiten konden kijken. Een week later moest hij ze trouwens weer plaatsen omdat een nieuwe orkaan op vrijwel hetzelfde punt in Florida aan land kwam, wat een buitengewoon ongewone situatie was.
We konden nu de orkaanvoorzieningen in de praktijk ervaren. We zaten dus in het donker met een kaars  - de orkaan passeerde aan het eind van de middag en de elektriciteit viel uit zoals verwacht - luisterden naar de storm en de regen en speelden bridge.
In dit huis was één raam dat orkaanbestendig was, Het zit in de slaapkamer van Freerk en Betty en moet windstoten van 150 mijl/uur kunnen weerstaan. Dat raam werd niet afgesloten en zo konden we zo nu en dan tussen het bridgen door even kijken naar het natuurgeweld.
Dat orkaanbestendige raam bleek deze week gebroken. Betty constateerde het en verbaasde zich en na haar Freerk en vervolgens iedereen die langs kwam en de lange scheuren in het glas van onder tot boven bekeek. Hoe kon dit stormvaste glas breken? Je zou haast denken dat iemand er met een hamer tegen geslagen moest hebben of er was een vechtpartij geweest en iemand was er met groot geweld tegen aan gegooid. Maar er was geen duidelijk punt vanwaar de scheuren waren ontstaan. Interne spanning in het glas?
Een verbazend fenomeen.

woensdag 29 oktober 2014

Aan zee

Military Trail is een weg die in Palm Beach Gardens van Zuid naar Noord loopt (of andersom natuurlijk). Het is een weg met vier rijstroken en aan weerszijden settlements - afgescheiden woonbuurten als aalbessen aan een tros (wel een beetje grote bessen dan). Als we Magnolia Bay verlaten en naar het noorden gaan (d.w.z. linksaf slaan) is de eerste belangrijke kruising die met Donald Ross Boulevard eveneens een weg met vier rijstroken. We gaan naar rechts en volgen Donald Ross voor een kilometer of acht, kruisen via een brug de Intra Coastal Waterways en komen nog wat verder bij de kruising met de US1, een weg die hiervandaan langs de kust helemaal naar New York gaat. Zover gaan wij niet; nog geen mijl naar het noorden komen we bij Juno Beach, waar een flink parkeerterrein met sanitaire voorzieningen vlakbij het strand is. We dalen af naar het strand en lopen enige tijd door het mulle zand. Het water van de Atlantische Oceaan voelt hier zeker zo warm als dat van het zwembad achter het huis van Freerk en Betty, het zal dus zeker 27 graden zijn.
Weer boven op het duin zitten we op een stenen bank en kijken naar de strak blauwe lucht. Strak blauw? Vlak voor ons hangt een wolk (zie foto), een witte wolk.
Nauwelijks twee meter links van onze bank haalt een man met witte baard een rugzak van zijn schouders. Hij heeft een hondje bij zich dat zijn geur om zich heen verspreidt door met zijn achterpoten zand in mijn richting te slaan. De rugzak blijkt een opvouwbaar strandstoeltje te zijn dat wordt uitgevouwen. De man naast me haalt zijn bril en MP3 speler te voorschijn. Nadat hij het koordje van zijn bril en het snoertje van de MP3 speler uit elkaar gehaald heeft gaat hij zitten en pakt het boek dat hij ook bij zich blijkt te hebben. Een rustig beeld: het hondje heeft zich uitgestrekt en de man leest. Als ik weer opkijk blijkt de witte wolk verdwenen. Ik moet denken aan Baghwans boek: de weg van de witte wolk.  

maandag 27 oktober 2014

Vechten tegen de bierkaai?

Spencer en Trent hadden enige moeite de vreemde mensen die wij zijn te accepteren, maar op zondagmorgen op weg naar het schilpadden opvangcentrum aan US1 leken ze het al gewoon te vinden dat we meegingen. Zelfs werd ik geaccepteerd als paard om een van de twee hoog genoeg op te tillen om in de bak met een schildpad te kijken.
In het centrum worden schildpadden opgevangen die zichtbaar beschadigd zijn; uit de gegevens die bij de zwembakken staan, lijkt het of de beschadiging meestal veroorzaakt wordt door de plezierjachten. Hun schroef hakt lelijk in in het rugschild, maait hier en daar een poot af of iets dergelijks. De schildpadden worden aangetroffen door passanten die de dieren dan hier afleveren. In het centrum krijgen de dieren een naam, ze worden medisch onderzocht (er is een operatiekamer) en behandeld met veelal antibiotica.
Het is duidelijk een goed doel. Niet alleen gezien vanuit het gezichtspunt van de behandelde schildpadden, maar ook als je let op de educatieve waarde van het centrum, want natuurlijk is er bij de eigenlijke opvang een afdeling met materiaal over alle belangrijke zeedieren in deze omgeving en een winkel waar je speelgoed zeedieren in alle mogelijke afmetingen kunt krijgen. Trent ging voor de dolfijn en Spencer nam een haai. Minstens voor hen is de vorm van de zeedieren nu vertrouwd.Vermoedelijk herkennen ze nu schildpadden, dolfijnen en haaien als verschillende dieren.
De capaciteit van het opvangcentrum - gelet op wat wij daar aantreffen - lijkt iets in de buurt van vijfentwintig à dertig schildpadden. Ik vra
ag me af hoeveel schildpadden worden niet meer bijtijds aangetroffen in een omgeving waarin steeds meer motorjachten de fraaie Intracoastal Waterways bevaren. De economie groeit weer uiteindelijk. Het hele ecosysteem wordt afgebroken, maar in ieder geval worden enkele schildpadden gered.

zaterdag 25 oktober 2014

Met mijn neus in de boter

De vlucht verliep vlekkeloos. We zouden zeer bijtijds bij Freerk en Betty zijn geweest als we niet eerst op zoek waren gegaan naar iets om te eten of te drinken. Het was twee uur en Freerk had sinds zijn ontbijt nog niets gegeten. Er was alle reden om daar eerst iets aan te doen.
De dichtsijzijnde gelegenheid volgens de GPS was Hooters, vanaf Sanford Inernational Airport zo' n 10 km naar het noorden.  Dus wij naar het noorden;harlie  dat  was eigenlijk de verkeerde kant uit, want voor Palm Beach Gardens moesten we naar het zuiden. Hooters is ook een Amerikaanse slang uitdrukking voor tieten. En zo was het ook: we werden bediend door meisjes die net voldoende kleren aan hadden om hun borsten goed uit te laten komen, zodanig dat soms de vraag rijst: is dat wel allemaal natuurlijk? Voldoende dus voor eventueel vervolg onderzoek, al zijn we daar maar niet aan begonnen. Toen we uiteindelijk de reis naar het zuiden ondernamen, raakten we min of meer verstrikt in de aanwijzingen van GPS en reden mijlen om - althans zo leek het.
De volgende morgen vielen we meteen in het ritme van hier:
Bij het ontbijt de Palm Beach Post, de regionale krant van Palm Beach County. De PBP heeft in deze verkiezingstijd een bladzijde ingeruimd voor wat men noemt Balanced Views: een democratische (from the left) en een republikeinse (from the right) blik op de toestand. Vandaag werd From the Left ingevuld door Gall Collins, die liet zien hoe de kandidaten van links en van rechts vechten om de stem van de vrouw. Al citerend zie ik dat rechts beweert dat vrouwen in de toekomst alleen maar af kunnen studeren als de belastingen (door links gepropageerd) omhoog gaan. Daar staat tegenover dat volgens links het rechtse programma tegen Obamacare er op neer komt dat vrouwen geen mammografie meer kunnen laten doen.
En fans van de TV-show: say yes to the dress, (kan ook in Nederland worden gevolgd) zien dat een jonge vrouw een voorkeur heeft voor de Rick Scott trouwjurk (Rick Scott is rechts kandidaat gouverneur voor Florida), terwijl haar moeder de duurdere Charlie Christ (de kandidaat voor links) -japon aanprijst.
Aan de top voor mij staat echter de bijnaam die Mark Udall heeft gekregen (Mark Udall is de democratische kandidaat in Colorado). Commentatoren noemen hem Mark Uterus, die de nadruk legt op de reproductieve rechten van de vrouw. Aardige verhelderende lectuur.
Overigens kan men vanmorgen de visie van rechts nauwelijks zien als een visie die evenwicht schept: hij gaat niet in op hetzelfde onderwerp maar kiest voor een typering van het beleid van Obama als dat van een verbijsterde stuurman aan de wal.
Ook dat is verhelderend natuurlijk; het laat eens te meer zien hoe politici niet discussieren maar langs elkaar heen praten met hun eigen monoloog.

donderdag 23 oktober 2014

Drop

In onze auto staat al sinds mensenheugenis een bakje met drop. Dat is zo vanzelfsprekend dat onze kleinkinderen, als ze in onze auto stapten altijd begonnen met een dropje te pakken. Inmiddels zijn zij op een leeftijd dat ze er niet meer speciaal naar onze auto voor lopen. Maar de drop is gebleven. Meestal gevarieerd in de verschillende soorten die de Nederlandse dropfabricage rijk is.
Onze nieuwe auto heeft minder gelegenheid om het dropbakje naast de bestuurder te plaatsen dan de vorige zodat het een beetje improviseren is. Vandaag op de eerste dag van onze vakantie naar Florida, was het voorraadbakje leeg en maakte Anneke zich op om dat weer te vullen uit de zakjes die inmiddels in de auto lagen. Een zakje met schoolkrijt en een zakje met gesuikerde drop.
Nu heeft deze auto tevens de eigenaardigheid dat de motor uitvalt als je voor een stoplicht op de rem trapt om stil te staan. De motor start dan weer als je je voet van de rem haalt. Zo ging het dus ook vanmorgen bij het eerste stoplicht dat we passeerden op de zuidelijke rondweg.
Anneke vulde het bakje, ik remde voor het stop licht en trok weer op toen dat op groen sprong. Maar in dat soort situaties duurt het ca 1,5 seconde voor de auto reageert op het gaspedaal. Of ik reageerde te snel natuurlijk. In ieder geval de auto ging met een schok vooruit, waarop Anneke niet verdacht was en het bakje schoot uit haar hand. Een groot deel van de auto lag onder de drop en vooral suiker. Een vervelend begin van de reis. Gelukkig was er vlak na het stoplicht eenbenzinestation met stofzuiger, zodat we toch tamelijk fatsoenlijk in Roelofarendsveen aankwamen.
We hadden daar nauwelijks tijd om de auto te parkeren: de chauffeur van de shuttle bus trok de koffers haast uit onze handen, want hij moest juist op pad om reizigers op te halen.
De rest van onze reis naar Schiphol was in ieder geval snel.  

maandag 20 oktober 2014

Reizen

t Is weer zover. De koffers zijn praktisch ingepakt. Rekening houdend met het voege tijdstip waarop we vrijdag vertrekken zullen we donderdag al naar Amsterdam gaan en een hotel nemen voor een korte nacht. We vliegen met Arke; dat biedt het voordeel dat we rechtstreeks van Schiphol naar Orlando reizen. Arke heeft nog meer voordelen je kunt daar namelijk nog steeds plaatsen reserveren in de comfortklasse: die geven wat meer beenruimte.
Op de terugreis vliegen we met Jetair, een Belgische partner van Arke blijkbaar. Dat geeft desondanks opmerkelijke verschillen. Bij Arke mogen we 20 kg bagage meenemen, terwijl aan de handbagage geen gewichtslimiet lijkt gesteld. Bij Jetair daarentegen mogen we blijkbaar 30 kg aan bagage laden, maar wordt de handbagage beperkt tot 10 kg.
Dit soort beperkingen is er al heel lang. Naar mijn herinnering mocht ik bij mijn eerste vlucht nog 50 Engelse ponden aan bagage meenemen; hetgeen neerkomt op ongeveer 22 kg.
Tot dusver heb ik niet gehoord dat het lichaamsgewicht van de reiziger beperkt moest zijn. Dat bracht een vriend van ons ertoe (maar dat is ook al weer lang geleden) om een groot deel van het servies dat hij in Spanje had gekocht op te slaan in zijn kleding. Uit zijn verhaal heb ik begrepen dat hij haast niet meer kon lopen met die volgepakte jas..
Wat kun je doen met 20 kg? Een extra verschoning, een paar schoenen. Boeken hoeft niet meer zo, de e-reader geeft meer boeken dan je kunt verwerken. Zoals gezegd mijn koffer is bijna gepakt. Hij weegt 14 kg.

De kapper

Mijn kapper heeft al jaren geleden de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar hij knipt rustig door. En zolang hij dat blijft doen zal ik hem blijven bezoeken. Een kwestie van trouw? Hij heeft enkele dingen mee. Door de jaren heen heeft hij ervaring opgedaan met het knippen van mijn baard en hij hanteert een seniorentarief, dat voor mij al jaren hetzelfde is.
De laatste keer was het druk bij de kapper. Dat is niet altijd het geval, want vaak als ik er kom ben ik de enige wachtende, soms zelfs staat hij nog te wachten op zijn eerste klant. Maar deze keer zaten er vier mannen en een vrouw voor mij te wachten. Dat er een vrouw zit tussen de wachtenden heb ik nog niet veel meegemaakt. Maar het damesdeel van de kapsalon was leeg. De kappersvrouw was er niet. Terwijl de ene klant na de andere klant geholpen werd werd de wereldpolitiek besproken - voor zover die zich afspeelt in het dorp. De kapper beklaagde zich erover dat de kapsalon zo weinig opbracht en dat de belastingdienst hem bleef controleren. De vrouw werd geknipt op dezelfde laconieke manier als de andere klanten, terwijl het gesprek gewoon doorging. 'Ach man,' zei een van de klanten, je moet je niet beklagen over de belasting. Je knipt toch niet om de verdienste, maar omdat je het gezelschap niet kunt missen.' Hetgeen een redelijke inschatting leek. Nog een en dan was ik aan de beurt. Ondertussen was het aantal klanten in de kapsalon even groot gebleven. Er kwam een man binnen die de situatie in zich op nam.
Hij zei: 'Ik moet om elf uur weer ergens anders zijn, zou dat nog lukken? Anders kom ik een andere keer terug.'
De kapper keek op de klok, het was tien uur: 'dat moet lukken, ga maar zitten.'
De kapper begon aan mijn hoofd, maar het tempo van zijn bewegingen ging omhoog. Terwijl hij me vroeg of ik de Eneco tour had kunnen volgen (hij weet waar ik woon), moest ik even weer denken aan die kapper in Abadan (Perzische Golf) die indertijd met verbazingwekkende snelheid kon knippen. Hij was gespecialiseerd in 'crew-cut', het standaardkapsel van de Amerikaanse marine. De crew-cut kostte indertijd maar enkele minuten. Hoelang zou deze kapper nodig hebben?
Het gesprek in de kapsalon was inmiddels gekomen op begrafenissen en de frequentie waarmee die moesten worden bijgewoond.
De man die om elf uur elders moest zijn zei:
'Ik weet nog een mop over een begrafenis. Ik kwam laatst een begrafenisstoet tegen waarin alleen  mannen meeliepen. Vlak achter de lijkwagen liep een man met een hond. Ik was nieuwsgierig en vroeg aan de man met de hond, wie er begraven werd. Mijn schoonmoeder zei hij, ze werd doodgebeten door mijn hond.
Oh, zei ik, mag ik die hond lenen?'
'Sluit maar achter aan, zei de man'
Er ging een gelach op in de kapsalon. De kapper was inmiddels klaar met mijn hoofd en ik rekende af,
'Tot de volgende keer.'