Vliegen

Gewoonlijk zijn er weinig vliegen in ons dorp. Wij komen er in het voor- of najaar wel eens een tegen, maar die zijn kennelijk verdwaald en aan het eind van hun leven. Ze vliegen meestal traag en laten zich gemakkelijk vangen. Het was dan ook opmerkelijk dat mevr B. meldde dat ze zoveel vliegen had in haar slaapkamer. Ik kwam eens kijken - want in mijn rol van lid van de technische commissie kan ik overal komen kijken - en inderdaad er zat eigenlijk een hele zwerm vliegen in die slaapkamer. Nu bleek me ook dat de sponning van het slaapkamer raam een nogal grote opening vertoonde. Een korte remedie: we sloegen zoveel mogelijk vliegen dood en mevr. B. liet haar raam opnieuw kitten. Dat was nu al verscheidene maanden geleden.

Maar onlangs bleek dat de vliegenplaag bij mevr B. nog niet was geëindigd. Bovendien bleek bij onze maandelijkse rondgang dat ook in de liftmachinekamer een ongewoon groot aantal vliegen rondvloog. Hier moest ingegrepen worden, maar hoe? De gemeente bellen en de ongediertebestrijding laten komen? Dat leek tamelijk overdreven.

Maar op een verjaardagsfeestje hoorden we van iemand die haar tuintje met verse koemest had bewerkt en daaraan een overdaad aan vliegen had overgehouden. Ze was naar de boerenbond gegaan en had daar een zak met spul gehaald waar de vliegen op af bleken te komen: weg vliegen. Dat leek een goed plan. Ik ging dus naar de boerenbond kocht twee van die zakken en las de gebruiksaanwijzing. Temperatuur 24- 25 is het beste, dus in de zon hangen, maar alles wees erop dat de zak eigenlijk het beste buiten kon hangen. Is het wel goed om zo'n zakje bij mevr B. in de slaapkamer te hangen? Laat ik maar beginnen met de liftmachinekamer en bezien wat daarvan het resultaat is.

Altijd in het weekend

De begrafenis van Toon was op zaterdag om half elf. Tijd genoeg om eerst de wekelijkse boodschappen te doen. Dus toen ik tegen half tien de auto weer had geparkeerd, ging ik naar boven om me om te kleden. Er was tijd genoeg, maar rekening houdend met de mogelijkheid dat het druk zou zijn in Teteringen en daardoor het vinden van een parkeerplaats moeilijk, gingen we om tien voor tien naar beneden, stapten in de auto en ik startte de motor, althans dat was de bedoeling. Maar al wat er kwam was een gierend geluid. Dat bleef zo, ook toen ik met een geleerd gezicht onder de motorkap keek en zag dat de v-snaren er in ieder geval goed uitzagen. Het kwam ongelukkig uit, want maandag had ik een afspraak in Loosdrecht. Als de auto niet voor het weekend werd gerepareerd, moest daar ook iets aan gedaan worden. Gelukkig was de buurman thuis en die bracht ons naar Teteringen, met de belofte klaar te staan als we hem belden. Dit had het bijkomende voordeel dat we geen parkeerplaats hoefden te zoeken. We konden rustig de kerk inlopen, het condoleance register tekenen en aanschuiven in de banken die langzamerhand gevuld werden. Het werd een traditionele mis, met koor. Ook verder was de traditie in ere gehouden. De dragers van de kist waren de buren uit het buurtje Hoeveneind-Stidstraat. Er zou een heleboel te zeggen zijn over de de levensloop van Toon en de tegenslagen die hij met zijn gezondheid had gehad, maar dat is een apart verhaal. Het had zijn geloof niet aangetast en zoals in de rouwkaart was aangegeven: hij hoopte Nel aan gene zijde weer te zien. De kerkgangers liepen na de dienst achter de kist naar het kerkhof aan de overkant van de straat in de stromende regen, zodat het moeilijk was om de paraplu's uit elkaar te houden. En terwijl we van het kerkhof naar de dorpsherberg liepen bedacht ik dat ik toch op de een of andere manier contact moest zien te krijgen met de Hyundai hulpdienst. Mijn telefoon stond uit, het eerste werk was dan ook om die weer aan te zetten en het daarvoor geschikte nummer te bellen. Het was inmiddels kwart over twaalf, zodat ik de hulpdienst nog even tot kalmte moest manen, anders had die al binnen een half uur voor mijn deur gestaan, we spraken af om ongeveer half twee. Terwijl ik de telefoon wilde wegstoppen kreeg ik een voice-mail bericht binnen, dat mijn afspraak voor maandag werd verzet. De buurman was op tijd, maar had na ons telfoontje ruim een half uur werk gehad om naar de dorpsherberg te komen. De Oosterhoutse weg was één grote file in de richting Oosterhout. De hulpdienst kwam niet om half twee, maar om kwart voor drie. Iedereen leek wel in de auto te zitten. Toen de hulpdienst zich meldde had ik even een jack aangeschoten en was naar beneden gegaan. De man van de hulpdienst bekeek de situatie en keek net als ik gedaan had onder de motorkap. Hij nam een hamer en sloeg een paar keer tegen de startmotor, maar dat hielp niet erg veel. Of mijn dealer nog open was. Ik belde en kreeg te horen, dat men daar juist stond te overwegen de deuren dicht te doen. Maar als ik er in slaagde de auto daar voor de deur te zetten kon ik nog een vervangende auto meenemen. Ik vroeg de hulpdienstman om me naar de garage te brengen, maar zijn taak was zei hij om de auto weer op gang te brengen. Hij besloot de auto op zijn wegsleep wagen te trekken en hem er dan door zijn eigen gewicht weer af te laten lopen in de hoop dat dan de motor bij het opkomen van de koppeling aan zou slaan. Dat lukte. Nu kunt u naar de garage rijden zei hij en vertrok weer naar zijn volgende klus (of naar huis). Ik stapte in en belde de garage dat ik er aankwam. Nu mocht die motor niet meer afslaan... Op de singel stond ondertussen een file van een kleine kilometer die door de stoplichten goed in stand werd gehouden. Maar alles ging goed. Bij de garage werd ik geholpen aan een vervangende auto van hetzelfde type als die van ons. Ik kon zo wegrijden. Maar toen ik de parkeerplaats afdraaide zag ik dat het lampje met de benzinepomp brandde en dat de benzinemeter helemaal op nul stond. Dat ontbrak er nog maar aan dat ergens op de Beverweg de motor af zou slaan en ik de auto duwend naar de eerstvolgende pomp moest duwen. Had de vorige eigenaar hem helemaal leeg gereden? Had ik eigenlijk wel geld bij me? Door de acties van de hulpdienst was ik zonder autopapieren en zonder betaalpassen naar de garage gereden. En in mijn portemonnee? Daar zat niet veel meer in dan een of twee twee-eurostukken. Maar ook nu had ik geluk. Ik kwam bij de benzinepomp vlak bij ons huis, zette daar de auto neer en ging lopend naar huis om geld te halen. Ik liet de tank gedeeltelijk vullen en reed het laatste stuk naar huis. Alleen: door het afzeggen van mijn afspraak van maandag was de noodzaak om met de auto op pad te gaan eigenlijk verdwenen.

Ontbijt

Ontbijt Hotels bieden naast hun hotelkamers tegenwoordig ook een ontbijtbuffet aan. Dat is heel iets anders dan het ontbijt in de klassieke Franse hotels. Nu geen stukje stukbrood meer met een grote kom koffie, maar rijk aangeklede tafel, waar de gasten zich afvragen waar ze moeten beginnen en wat ze moeten kiezen deze dag. Zo ook hier in Oosterwolde. Veel cholesterol verhogende en anderszins verkeerde gerechten, bacon, scrambled eggs suikerbrood, krentenbrood, harde broodjes, zachte broodjes, gekookte eieren, kaas, ham, etc. Als aanvulling op al deze heerlijkheden aan het eind van de tafel de bekende bakjes met met "boter en echte boter". en om het goed te maken natuurlijk de bakjes becel

Ravenswoud

Het gezelschap dat zich in de loop van de zondagmorgen verzamelde in Ravenswoud kon niet nalaten commentaar te geven op de onvindbaarheid van het adres. De boerderij van onze gastheer ligt diep verscholen op zo'n 300 meter van de verharde weg aan een van de vaarten in Zuid-Oost Friesland. Onze gastheer zelf een oud-klasgenoot van Anneke is herstellende van een by-pass operatie aan zijn hart. Daar waar zijn borst is geopend - zijn borstbeen - wordt hij nog duidelijk gehinderd door de pijn. Maar overigens verzekert hij ons dat hij zich heel goed voelt. Naarmate het gezelschap zich verzamelt blijken al deze mensen van de jaargang 1940 - 1941 de nodige kwalen te hebben. De gesprekken vormen dan ook aanvankelijk een soort inventarisatie van de gezondheid. Ravenswoud is geen groot dorp en als je over de velden kijkt is hier - net als in de NO-polder nauwelijks iemand te zien. Er rijden wel groepjes fietsers langs . Want ook vandaag is het een zomerse dag die ons na verloop van tijd toch noopt de schaduw op te zoeken. Na de middag is er een excursie naar Vledder, naar het museum van valse kunst, een belevenis op zich. We worden rondgeleid door iemand die zich vermoedelijk heeft voorgesteld maar wier naam in de uitleg is verdwenen. Zij verteld over de vervalste kunst en kunstwerken en de vervalsers. Een boeiend verhaal. Ze vertelt ook dat lood niet meer mag gebruikt worden voor het vervaardigen van kristal. Het is de dood voor de kristalfabtieken, zegt ze. Ik neem nog maar een vogeltje van Kristal mee, je kunt nooit weten.

Lavendel

Onze reis naar het noorden van Nederland voert ons door de NO-polder. Aanleiding was een artikeltje over Viva Lavandula, een lavendel boerderij. In de NO-polder? Ja. Ergens aan een lange rechte weg - vanaf nummer 1 tot nummer 45, 6,5 km, in het dorp Marknesse ligt een boerderij, waar lavendel geteeld wordt. Het is moeilijk om in dit jaar meer ideale omstandigheden te vinden om tussen de lavendel bedden door te lopen. De zon schijnt, de temperatuur is al dagen boven de twintig. Er ontbreekt maar een ding: de lavendel is uitgebloeid, want het is 1 oktober. Maar er is wel een workshop - bestaat daarvoor eigenlijk een Nederlands woord? - een workshop in dit geval voor decoratief lavendelvlechten. Inderdaad een groepje van vijf vrouwen en een man staat onder leiding van een vrouw een soort doornenkronen te vlechten, of moeten het mandjes worden? Maar er sit weinig lavendel tussen het vlechtsel. Je kunt wellicht niet alles hebben. Voor het overige is het stil in deze omge ving. Je hoeft niet op zoke te zijn naar lavendel om van de ztilte te genieten, maar het helpt wel. Zelfs een tweetal passerende motorfietsen valt in de ruimte en de stilte nauwelijlks op. In het winkeltje wordt lavendel in alle mogelijke vormen verkocht: van lavendel in zakjes, tot lavendelzeep, -lotion en zelfs lavendel worst en lavendelkaas. De koffie (zonder lavendel) en taart (met) smaakt overigens goed.