zaterdag 30 mei 2009

Van Chicago naar Minneapolis


Nog een laatste blik op Chicago en dan gaan we weer.

De reis van vandaag zou de langste etappe worden van onze rondrit worden. Volgens de ene raming 640 km en volgens de andere 678. We vertrokken dus al vroeg maar kwamen bij het verlaten van Chicago al om half acht gedurende meer dan een uur in een file terecht. Dat schoot dus niet echt op. Je moet in aanmerking nemen dat we wel vrijwel onmiddellijk op de snelweg kwamen, maar op de snelweg mag je hier meestal niet harder dan 65 mijl per uur (ongeveer 105 km/h). Je hebt dus steeds het gevoel dat je met een gezapig vaartje langs de eindeloze wegen rijdt. Bij onze tocht is de TomTom van onschatbare waarde. De stem van Bonny leidt ons mloeiteloos door de meest ingewikkelde situaties. Maar op de snelweg wordt ook Bonny stil. Ze geeft aan dat je over 200 km rechtsaf moet en zwijgt verder voor twee uur. Ze wordt pas wakker als je even de snelweg verlaat om een kop koffie of iets anders te drinken. Dan dringt ze er op aan dat je onmiddellijk terugkeert naar de snelweg. Maar zodra je in de stad komt dan is ze zeer alert en laat je links en rechts afslaan alsof het vanzelf spreekt.
De gelegenheden om koffie te drinken zijn hier overigens niet zoals in Europa onderdeel van de weg, je moet hier inderdaad de weg af en naar het dichtsbijzijnde dorp - of wat daar voor door gaat. Vandaag gingen vanuit Illinois, waarin Chicago ligt, diagonaalsgewijs door Wisconsin. Wisconsin is weer wat meer heuvelachtig, en aan de radio te horen tamelijk conservatief. Men concentreert zich van conservatieve zijde op de teloorgang van General Motors, dat meer en meer Government Motors wordt genoemd. En men probeert op het gemoed van de luisteraar te werken door er op te wijzen dat nu de belastinggelden worden gebruikt om GM op de been te houden. Een vreselijk gevaarlijke ontwikkeling in de richting van het socialisme.
Maar de bevolking die je ontmoet is heel erg vriendelijk. We stopten uiteindelijk bij een gelegenheid, waar je burgers kunt krijgen. De uitbater ving ons op vroeg wat we wilden, waar we vandaan kwamen en toen we niet meer wilden dan een kop koffie kregen we die voor zijn rekening. Minneapolis in combinatie met St Paul is ook weer zo'n metropool, die wordt doorsneden door snelwegen, maar dank zij de vriendelijke informatie bij het bezoekers welkomstcentrum (en Bonny natuurlijk) konden we redelijk snel onze weg vinden. We stapten met een zucht van verlichting uit bij dit hotel. We hadden er een aardige werkdag opzitten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten