vrijdag 21 juli 2017

Innovatie

Op de maandagse markt in Bergues (in Nord/Pas de Calais, Frankrijk) lopen we met zijn zessen langs de verschillende kramen, alle zes met een verschillende interesse, maar ook min of meer intuïtief op elkaar wachtend. Nauwelijks bewust blijf ik staan voor een kraam waar iemand worstjes staat om te draaien. Het duurt even voor ik me realiseer dat het hier niet gaat om de worstjes. Die kramen zijn er ook. Je kunt op de markt hier je maaltijd van de dag gemakkelijk verzamelen. Sterker dat hebben we in het verleden al verschillende malen gedaan. Tussen de kramen met luchtige zomerkleding, vind je hier groente en fruit, kip aan het spit met gebakken aardappelen, kaas en worst in vele variëteiten. Maar daar gaat het bij de kraam waar ik sta niet om. Trouwens de bak waarin de worstjes liggen wordt niet verwarmd en de worstjes liggen niet in de olie.
In feite gaat het om de tang waarmee de worstjes opgepakt worden en in lengterichting gekanteld om dan weer neergelegd te worden. Die tang - typisch zo' n tang voor gebruik bij de BBQ - is een enkelvoudige vier a vijf millimeter gebogen staaf  die aan beide uiteinden voorzien is van een wieltje. De worstjes die opgepakt worden tussen de wieltjes draaien door hun eigen gewicht om, waarna ze met een enkele beweging onderste boven weer neergelegd kunnen worden.
De tang blijkt in drie maten voorhanden en is natuurlijk niet alleen geschikt voor worstjes: je kunt er elke voorwerp mee keren dat je om wat voor reden dan ook liever niet met de hand draait. Een worst, een stuk vlees, een geverfde stok. Je pakt het met deze tang aan een kant vast en door zijn gewicht draait het zwaartepunt vanzelf met de wieltjes mee en hoeps: het voorwerp is omgekeerd.
Dit is innovatie.
Ik realiseer me dat dit gebeurt over de hele wereld, overal zijn mensen die bezig zijn en is er iemand die er naar staat te kijken en denkt: dat kan beter.

Onbedoelde gevolgen

Het heeft naar alle waarschijnlijkheid niets met elkaar te maken. Het bericht van vanmorgen dat Fort Oranje in een maand tijd en na de overname door de gemeente Zundert plotseling tweemaal zoveel bewoners heeft, maar toch kon ik niet verhinderen dat mij gedachten even terug gingen naar een andere gebeurtenis uit 2004 die van het volle aquarium.
De camping Fort oranje is al jaren een doorn in het oog van de gemeente. Het zou een broedplaats zijn van criminaliteit en het onderhoud zou daar al jaren verwaarloosd zijn. Ten einde raad besloot de gemeente dit jaar het beheer over de camping geheel over te nemen, teneinde de camping te kunnen sluiten en op die manier de zaak te saneren. Voor de zeshonderd bewoners zou alternatieve woonruimte worden geregeld.
Tja, en daarmee kwamen de bewoners van Fort Oranje met prioriteit op de lijst van woningzoekenden. Binnen die groep kregen de gezinnen met kinderen nog weer voorrang. Vermoedelijk wilden wel meer mensen met prioriteit op die lijst komen en kennelijk is de solidariteit in de gemeenschap die de camping bevolkt wel zo groot dat men plotseling ook bereid is de kinderen te delen. Het effect is interessant: het bericht van vanmorgen hield in dat de bevolking van de camping da afgelopen maand is verdubbeld. zodat de gemeente nu voor twaalfhonderd inwoners een onderkomen moet zien te vinden, terwijl bovendien het aantal gezinnen met kinderen blijkt te zijn gegroeid: kinderen worden blijkbaar verdeeld over de beschikbare caravans.
Zoals gezegd het heeft er naar alle waarschijnlijkheid helemaal niet mee te maken. In 2004 overleed mijn goede vriend Wouter. Wouter had zijn liefde voor de natuur o.m. uitgedrukt in het bezit en dus beheer van een flink aquarium. Ik denk dat het aquarium wel een meter lang was (en de overige afmetingen waren navenant). Wouter had voor het verversen van het water van het aquarium een ingenieuze installatie aangelegd, die uitkwam op het toilet een verdieping lager. De laatste jaren van zijn leven werd het onderhoud wat belemmerd doordat hij met een herseninfarct ook een belangrijk deel van zijn kennis was kwijtgeraakt. Ook de kennis van de installatie die hij had ontworpen. Na zijn dood zat zijn vrouw - die de liefde voor het aquarium niet deelde - met een probleem. Wat te doen met de vissen en hoe van het aquarium af te komen. Ze besloot in ieder geval maar te beginnen met het voeren van de vissen te stoppen in de hoop dat dan de vissen door voedselgebrek elkaar zouden opeten en uiteindelijk overlijden. En omdat er nog heel wat te regelen viel duurde het enige tijd voor ze weer naar dat aquarium ging kijken. Tot haar grote verbazing was het water bevolkt door een grote hoeveelheid jonge visjes een ware explosie van vis. De verklaring van deze wonderbare visvermenigvuldiging is voor mij wat minder eenvoudig dan die van de plotselinge bevolkingsgroei op Fort Oranje.