woensdag 22 augustus 2012

Masochisme

Nederlanders lijken voorzien van een behoorlijke dosis masochisme. Dat kan haast niet anders. Ze genieten van de crisis en willen dat graag dat die zo lang mogelijk duurt. Men zegt dat de economie zeer sterk bepaald wordt door het optimisme van de consument. In tijden van crisis wordt de consument voorzichtiger en stelt zijn uitgaven uit tot betere tijden. In deze tijd waarin de consument het af laat weten zou je zeggen dat positieve signalen worden opgepakt en versterkt en zo: In het afgelopen kwartaal groeide de Nederlandse economie met 0,1% en deed het daarmee beter dan de Belgische die met 0,2% afnam. Een positief signaal, tijd voor optimisme, maar niet in Nederland. De dag na dit positieve bericht meldde de krant dat er geen reden was voor optimisme, want dat het toch erg slecht ging met ons. Via de media worden we onmiddellijk terug gefloten op het moment dat enig optimisme zou kunnen ontstaan, waaruit onze consumptie zou kunnen toenemen. Ik ben het eens met prof Eijffinger die gisteren voor de radio constateerde dat in deze verkiezingstijd de meest idiote voorstellen en standpunten worden gelanceerd. Het ging in dit geval over Brinkman betoogd dat Nederland maar voor binnenlands gebruik een florijn moest invoeren. Eijffinger gaf aan dat het uitstappen uit de Euro de Nederlandse economie direct ca 2200 miljard zou kosten en door secundaire effecten omstreeks 4000 miljard! Maar idiote voorstellen krijgen in onze media een zeer breed forum. De media genieten van het afbreken van de euro en rechts-radicale opvattingen. Anders zouden deze niet zoveel aandacht krijgen. We constateren dat Nederland het moet hebben van de handel. Ons nationaal inkomen wordt voor ca 70% gevormd dankzij onze export en van die 70% is meer dan de helft afkomstig uit Europa, waaronder Griekenland. Steun aan Griekenland betekent niet geld gooien in een bodemloze put zoals sommigen menen te denken. Steun aan Griekenland is een poging onze inkomstenbron in stand te houden.

vrijdag 10 augustus 2012

Duurzaam

Vandaag een tochtje naar Zutphen voor een bezoekje aan een oude vriendin. Oud gaat in dit geval niet direct over de leeftijd maar over de duur van de vriendschap, al wordt zij al net als wij er niet jonger op. Ze heeft het in haar leven niet zo gemakkelijk gehad. En de laatste jaren heeft ze te kampen met een aantal fysieke problemen. Ze heeft een nieuwe knie en dat ging helemaal goed, alleen na verloop van tijd kreeg ze veel pijn en het enige wat de specialist kon uitbrengen was dat het niet aan de knie lag. Een tamelijk onbevredigend antwoord. Het gesprek liep door en ik luisterde maar ik moest voor me zelf vast stellen, dat hoewel ik het hele verhaal volgde, ik na drie minuten niet meer wist wat ze had gezegd, wel dat het over haar zelf ging en hoeveel baat ze had bij de osteopaat. Na de middag een tweede bezoekje in Velp. Opnieuw een alleenstaande vrouw, 15 jaar ouder dan de eerste, een oud familielid. Ze zit in een rolstoel en toen we aankwamen zat ze bij de hersengymnastiek in het zorgcentrum waar ze woont. Toen ze ons zag onderbrak ze de bijeenkomst en nam ze ons mee naar haar kamer. Met haar rolstoel manoeuvrerend in haar keukentje zette ze thee. Ze vroeg ondertussen hoe het met ons ging. Ook deze vrouw heeft geen gemakkelijk leven gehad, maar haar eigen ongemakken kwamen niet aan de orde. Ze volgde met aandacht de wereld om haar heen. Twee vrouwen, een opmerkelijk contrast. Terug in Breda besloten we een hapje te gaan eten in een restaurant dat de laatste jaren een aantal malen van eigenaar is veranderd en sinds kort een nieuwe start heeft gemaakt. Op de kaart stond tonijn (duurzaam gevangen)..., een kwalificatie die tot nadenken stemt, temeer omdat deze aanduiding niet bij de andere visgerechten stond. Waren die vissen niet duurzaam gevangen? Betekende dat dat ze nog weer zouden kunnen ontsnappen? We vroegen het aan de dame die ons bediende. Zij vertelde dat de duurzaamheid zat in de manier waarop de vis werd gevangen, n.l. met een haakje i.p.v met een net. Want in een net werd de vis over de zeebodem gesleept en was dan aan alle kanten beschadigd en voorzien van beurse plekken voor hij boven water kwam. Ik twijfelde en ging voor de heilbot waarvan de dame op dat moment niet zeker wist of hij duurzaam gevangen was, maar ze zou het telefonisch navragen. Het resultaat was voorspelbaar: ook de heilbot was duurzaam gevangen. Een geruststellende mededeling, want stel je voor dat hij verdween tussen de keuken en de tafel. En toch... toen ik de heilbot op had had ik het gevoel dat er weinig duurzaams meer aan was.

dinsdag 7 augustus 2012

Ons dorp

Mevr B. ligt in het ziekenhuis. Dat bleek toen ik haar 91-jarige buurman tegenkwam. Hij vertelde dat hij mevr. B had moeten helpen uit haar bed te komen. Ze kon van de pijn haast helemaal niets meer. De heer R. had ervoor gezorgd dat de ambulance was gekomen die haar had meegenomen. De heer R. zei erbij dat hij niet verwachtte dat mevr B nog terug zou komen. Ik zei dat dat jammer was, zoals ik al eerder heb aangegeven mevr. B is een gewoon een heel aardige vrouw. De heer R. keek me eens aan en zei min of meer schouderophalend, ach we moeten toch allemaal dood. Hij had natuurlijk gelijk en hij heeft recht van spreken en maakt ook niet de indruk zich erg druk te maken over zijn eigen verscheiden. Wel rijdt hij nog iedere zondagmorgen naar een Albert Heijn in de buurt waar een goede parkeergelegenheid is en zorgt hij zelf voor zijn natje en zijn droogje. Ergens in april, denk ik, kreeg ik een telefoontje van iemand met de naam R. die me vroeg om eens te kijken hoe het met R. was. De beller was een neef en jarig die dag en R. had hem gebeld om hem te feliciteren, maar toen de neef hem had willen terugbellen, had hij geen gehoor gekregen. Toen ik naar het huis van R. ging en belde eed hij vrijwel meteen open. Hij beloofde zijn neef terug te bellen. Daar blijkt dan toch maar uit dat R. goede contacten heeft binnen zijn familie en aan die familie blijkbaar heeft verteld dat wij een sleutel hebben van zijn huis. Na haar laatste bezoek aan de fysiotherapeut had ik Anneke gevraagd eens bij mevr B. binnen te lopen. Dat heeft Anneke ook gedaan. Haar bezoek werd op prijs gesteld, maar ook daaruit bleek dat mevr. B. het niet erg vond om dood te gaan, maar ze hoopte nog wel haar 85e verjaardag te halen. Die verjaardag was 3 augustus. Dat heeft ze dus gehaald al vind ik het jammer dat ze die dag niet thuis heeft kunnen vieren.

donderdag 2 augustus 2012

Pas op voor de meeuwen

We gingen naar Den Haag met de trein die dit keer op tijd reed en een tram die zo leeg was dat we verschillende haltes konden overslaan. Cobie zat te kijken naar de televisie, maar zette die uit toen we binnen kwamen. We vroegen hoe het ging en Cobie informeerde naar onze gezondheid. Een gewoon bezoekje dus. Alleen: om ongeveer elf uur moest Cobie nodig en ze drukte dus op haar alarmhorloge. Na verloop van tijd kwam de stem van Graciella, ook wel weer een bijzondere naam die op de melding van Cobie dat ze naar de w.c. moest, antwoordde dat het personeel bezig was met de overdracht, dus Cobie moest nog maar even wachten. Omdat het gezicht van Cobie toch enige zorg uitdrukte hebben wij haar geholpen. Maar na een half uur was er van de toegezegde hulp nog steeds niemand. Ik raak in die situaties altijd een beetje geïrriteerd. Toen we weg gingen hebben we er Graciella op aangesproken. Die erkende onmiddellijk schuld, maar vond overigens dat ze het wel erg druk had met de overdracht en de voorbereiding vna de lunch en…

Meestal maken we van ons bezoek in Den Haag gebruik voor een bezoekje aan Garoeda aan de Kneuterdijk, maar dit keer hadden we het eten over gebleven van gisteren al klaar staan en we besloten wel op de Kneuterdijk uit te stappen, maar dit keer de andere kant uit te lopen naar de viskraam naast het Binnenhof voor een broodje paling. Terwijl ik in de rij stond hoorde ik de visboer al iemand waarschuwen voor de meeuwen. Ik keek eens om me heen en zag een aantal zilvermeeuwen bedrijvig heen en weer lopen, grote vogels met een snavel van ca. 5 cm. Toen ik mijn broodjes met paling had en er mee weg wilde lopen, zei de visboer opnieuw: pas op voor de meeuwen. Dus ik bracht die boodschap over aan Anneke. Anneke vroeg: zei die visboer dat, en op mijn bevestigend antwoord. Ik ga hier toch even zitten. Er stonden een stuk of tien tuinstoelen met de rug naar de hofvijver. Ik ging naast haar zitten. Op dat moment waren er eigenlijk geen meeuwen in zicht, alleen duiven liepen er rond te scharrelen. Al die vogels zijn gewend aan de mensen om hen heen en zo brutaal als wat. We namen een hap en keken om ons heen naar de mensen die van en naar het Binnenhof liepen. Plotseling hoorde ik een geluid en voelde een heftige beweging naast me. Toen ik die kant op keek was Anneke haar broodje met paling kwijt en voor ons liepen drie of vier meeuwen de buit te verdelen. Een van hen had in een duikvlucht komende van achter ons haar broodje gestolen. Gelukkig had ik al een groot deel op zei Anneke…

Van de schrik hebben we aan de Korte Poten toen maar een kop koffie genomen.