Gewoontes

Als ik mijn eigen gedrag als uitgangspunt neem, is de mens in sterke mate een gewoontedier. Ik betrap me erop, dat, als ik regelmatig aanschuif voor een vergadering, ik de neiging heb steeds dezelfde plaats aan tafel te kiezen, als ik me regelmatig in een restaurant vertoon ik mijn vaste plaats probeer in te nemen. etc.
Als we van hier naar Benna in Frankrijk hebben we onze vaste stopplaatsen. Kalken op de heenweg en Nazareth op de terugweg. Dat is een overblijfsel uit de tijd dat onze kinderen nog klein waren en erop moesten toezien dat we regelmatig rust namen onderweg, dat is dus al bijna veertig jaar. We kennen het wegrestaurant bij Nazareth dus aardig goed, zonder te zeggen dat we ieder personeelslid daar kennen, want daar zit nogal wat verloop in. Dit keer kwam er een serveerster om onze bestelling op te nemen. Iemand met een verbazend opgewekte stemming, iets wat ons redelijk onbekend voorkomt in deze gelegenheid, waar het personeel meestal pas ontdooit als je ze vriendelijk toespreekt. Het brengen van de koffie duurde geruime tijd, hetgeen min of meer begrijpelijk is als je de afstanden in dat restaurant in aanmerking neemt, maar werd gebracht door een iets minder uitbundige serveerster. In al die jaren is een ding duidelijk: als je wilt afrekenen kost het enige moeite iemand te vinden die bereid is je geld in ontvangst te nemen. In dit geval ging het anders. Onze opgewekte serveerster stond plotseling naast onze tafel terwijl we de eeste slok van onze koffie nog moesten verwerken met de kassabon.
- Dat is €4,25, meneer, wilt u dat nu meteen afrekenen?
- Is dat iets nieuws?
- Ja, dan kunt u ook zo weglopen als u uw consumptie op hebt.
We keken enigszins verbaasd, maar ik betaalde, terwijl de opgewekte zei:
- Er zijn toch iedere keer mensen die weglopen zonder te betalen.
Ze liep naar het volgende tafeltje. Even later kwam ze terug:
- Ja meneer, het is een maatschappij waarin we leven. En het komt allemaal op mijn kassa en mijn rekening.

Op leven en dood

De lijkwagen die hier op 9 januari wegreed bleek de bewoner van nummer 9 te hebben meegenomen. De man was blijkbaar aan een hartstilstand overleden, maar pas enkele dagen later gevonden. Een onverwacht overlijden voor ons straatje.
Inmiddels waren nummer vier en nummer zes onlangs verkocht en inmiddels opnieuw ingericht. Dat ging niet helemaal zonder storingen, maar daarvan heb ik eerder melding gemaakt (zie Ongelukje). Maar dat alles lijkt inmiddels lang achter ons. We verheugden ons op de komst van de nieuwe bewoonster van nr 6 die had aangegeven graag een bijdrage te geven aan het werk van de vereniging.
Op de nieuwjaarsbijeenkomst werd onder het genot van een hapje en een drankje geen wanklank meer gehoord. Alleen... de bewoonster van 6 ontbrak op die bijeenkomst. Ze was de vorige avond door een van onze buren naar het ziekenhuis gebracht omdat ze zich niet goed en erg benauwd voelde. In het ziekenhuis werd ze een paar dagen opgenomen ter observatie. Maar slechts een paar dagen later werden de berichten snel slechter. Het bleek dat zich een snelgroeiende tumor in haar luchtwegen had genesteld. En nog een paar dagen later bleek dat medisch ingrijpen niet meer mocht baten. Ze overleed in haar slaap.
De crematie was gisteren, een sobere maar indrukwekkende bijeenkomst. Opnieuw is duidelijk hoe kwetsbaar het leven dan is.

Reizen

De reis naar Den haag met het openbaar vervoer is al haast een routinezaak geworden. Met de bus van 8.51 naar het station, en dan met de trein van 9.09 naar Den Haag. Het enige waaraan ik hoef te denken is dat ik in- en uit check met mijn OV-chipkaart. Deze keer kwam ik in de hal van het station aan om negen uur en keek ook min of meer routinematig naar het bord met vertrektijden. Het zou kunnen zijn dat mijn trein van een ander perron zou vertrekken. De intercity van 8.39? Had 30 minuten vertraging stond er achter. Als dat klopte was er niets aan de hand en was ik gewoon op tijd. Toen ik op het perron kwam bleek dat op het (nu nog lege) spoor vanwaar ik moest vertrekken de trein van 8.52 gepland was met ong. 15 min vertraging. Het was 9.02. Enfin even wachten dus. Maar terwijl ik richting kiosk ging om een kop koffie te halen, rolde een trein binnen. En toen ik nog eens keek bleek dat mijn intercity van 8.39 te zijn. Ik stapte in en vroeg aan de jongedame die enigszins slaperig tegen het raam zat op een half lege bank of ik naast haar mocht zitten.
Ja natuurlijk, dat mocht en ze schoof haar tas wat naar zich toe. Ze sliep denk ik nog voor ik me geïnstalleerd had. Toen de trein weer stil stond schrok ze even wakker.
Waar zijn we?
Dit is Dordrecht.
Oh, ze zakte weer terug en was in slaap nog voor de trein weer reed.
In Rotterdam stonden we weer stil. Het meisje sliep nog steeds. Wat nu? het feit dat ze in Dordrecht wakker was geworden leek er op te wijzen dat ze niet naar Den Haag Centraal moest. Ik besloot haar wakker te maken en tikte haar voorzichtig op de schouder. Geen reactie. Nog maar een keer dan. Nu reageerde ze.
We zijn in Rotterdam, zei ik.
Oh, in Rotterdam? Dan moet ik er uit.
Ze pakte haar jas en haar tas en terwijl ze voor me langs naar het gangpad manoeuvreerde zei ze nog: dank u wel. En weg was ze.

Consternatie

Wij letten niet goed op, zoveel is zeker. Het was ons dan ook niet opgevallen dat zich een aantal politiewagens verzamelde bij de ingang van ons dorp. We zaten juist te kijken naar de laatste aflevering van Millennium.

Maar onze buurman is alert. Toen hij belde met het nieuws keken wij ook eens uit het raam: hij had gelijk. Er stonden vier politiewagens. Er was er zelfs een van het forensisch laboratorium. Maar dat was eigenlijk ook alles wat we te horen kregen, want de politie gaf geen enkele informatie over wat er aan de hand was, zodat we terugkeerden naar het proces in Stokholm.

Ze zijn weer weg vertelde de buurman later, terwijl Lisbeth Salander juist de gefilmde verkrachting vertoonde in de rechtszaal, maar ze hebben een lijkkist afgevoerd. Dat klonk ernstig. Maar omdat verdere informatie uitbleef en het niet duidelijk werd bij wie de politie was geweest bleven we met de vraagtekens zitten.

Wat is er gebeurd?