donderdag 31 januari 2013

Naar de film

Betty maakt er een gewoonte van om zoveel mogelijk van de voor een Oscar genomineerde films te zien voor de uitreiking van de awards. Bij een vorige gelegenheid ben ik al eens met haar mee geweest naar Broke Back Mountain, een film met naar mijn herinnering een zeer trage handeling en een probleem dat me niet zo bezig hield. Dit keer stonden op de lijst van Betty een paar films over militaire acties. Eigenlijk had ik niet zo veel zin in een film met veel geweld. Uiteindelijk werden we het eens over de film Silver Linings. Dus Anneke en ik gingen dinsdag met Betty naar de bioscoop in Downtown at the Gardens, en naar de bioscoop. Het is traditie om in de filmzaal popcorn en cola (of een ander drankje) mee te nemen. Dus wij gingen naar de popcorn afdeling en kochten een flesje water en een kleine portie popcorn. We dachten dat zo'n klein pak wel genoeg zou zijn. Betty bracht nog een paar hoofdtelefoons mee, om de verstaanbaarheid van de film te verbeteren. De zaal was grotendeels leeg en ik zat in het midden tussen Anneke en Betty in. Ik had dus ook de doos met popcorn op schoot. Tijdens het voorprogramma werd een overzicht gegeven van films to come. In die tijd moest ik behalve het waterflesje van mij ook dat van Anneke open maken. Die doppen zitten soms erg vast. Even een ogenblik waarop mijn aandacht was afgeleid. Op dat moment had de doos met popcorn gewacht. Hij kantelde en voor ik hem weer rechtop had lag de helft van de popcorn op de vloer voor me. De film was een aanrader, al vond ik het geluid veel te hard, maar dat was iets bij te stellen met behulp van de hoofdtelefoons. De hoofdpersoon treft zijn vrouw met een ander aan onder de douche, slaat die ander in elkaar en komt in een psychiatrische inrichting om zijn agressie te leren onderdrukken. Na verloop van tijd wordt hij daaruit ontslagen en moet zijn leven weer proberen in te vullen. We verlieten de zaal met een grote berg op de vloer waar wij hadden gezeten.

maandag 28 januari 2013

Downtown at the gardens

Het dichtstbijzijnde winkelcentrum is Downtown at the Gardens. Daar ontmoerten we elkaar vanmiddag. Er is daar zelfs een draaimolen, zoals blijkt uit deze foto

zondag 27 januari 2013

Dicht bij huis

We zijn ons verblijf hier in Florida begonnen zonder plannen anders dan familiebezoek. Dat heeft tot gevolg dat onze aandacht ook dicht bij huis ligt. Dat is ook niet erg moeilijk. Magnolia Bay is een resort dat door een hek is afgeschermd van zijn omgeving, om er binnen te komen moet je een hek door. Het is een omgeving waar niets bijzonders gebeurt en als je er rond kijkt kan hier ook niets gebeuren. In de gemeente Palm Beach Gardens en daarom heen zijn veel van dit soort resorts. De enige mensen die hier komen zijn de bewoners, hun (bekende) bezoekers en het onderhoudspersoneel. Het is een ideale omgeving voor Anneke om te herstellen. We maken gebruik van de fiets en rijden hier rond in steeds grotere cirkels. In dit weekend logeren ook Spencer en Trent weer hier. Betty en Freerk zijn er op ingesteld. In de huiskamer staan twee kinderstoelen Op de slaapkamers staan twee kinderbedjes. En de vloer is bezaaid met speelgoed. Een van de belangrijkste speelmiddelen van kleine kinderen wordt echter gevormd door sesamstraat - de kineren hebben het voortdurend over Elmo - en de i-pad. Trent weet al aardig goed hoe hij de app met kinderliedjes moet laden. Een groot deel van de dag horen we dus a,b,c,d,e f,g..., en ook van I wish you a happy christmas... Andere tijden andere hulpmiddelen.

vrijdag 25 januari 2013

Dit is met Trent in de lift in de mall

Gaat het goed met Amerika

We moeten in aanmerking nemen dat dat wat in Florida plaatsvindt niet hoeft op te gaan voor de VS. Zo bleek dat de onderwijzerssalarissen per staat worden betaald. Betty vertelde dan ook dat toen zij als docent van de staat New York naar Florida ging ze er flink in salaris op achteruit ging. Leven in de sunshine state kost blijkbaar geld. Dat neemt niet weg dat de Republikeinse gouverneur van Florida twee jaar geleden om de overheidsuitgaven te beperken de salarissen van het onderwijzend personeel met drie procent heeft verlaagd. Daar zouden we nu niet bij stilstaan ware het niet dat dezelfde gouverneur nu aangegeven heeft dat het onderwijzend personeel goed gewerkt heeft en een salarisverhoging verdient. Zoals de krant opmerkt de gouverneur wil volgend jaar worden herkozen. Ondertussen ligt de verkoop van huizen weer op het peil van 2005 het hoogtepunt van de boom. Makelaars doen weer goede zaken, hoewel de prijzen nog wel wat lager liggen dan toen. Inmiddels is - maar dat is al een tijdje gelden en heeft zelfs in Nederland in de krant gestaan - boekhandel Borders verdwenen. Borders was een keten met winkels over het hele land. Men gaat ervan uit dat Borders de overgang naar het digitale tijdperk niet heeft kunnen opvangen. Het is niet helemaal duidelijk hoe boekhandels verder moeten. Zoals ik van de week al zei de aandacht is verschoven naar kookboeken en boeken over lichaamsverzorging en gezondheid. Het onderwerp in de kranten is natuurlijk de wetgeving rond wapentuig. Voor Freerk is het onbegrijpelijk dat mensen kunnen volhouden dat hun veiligheid afhangt van het bezit van aanvalswapens. We zitten hier in een tamelijk afgesloten omgeving en ik heb hier nog geen burger gezien me een vuurwapen in de hand.

donderdag 24 januari 2013

Eten (2)

Dinsdagavond gingen we met zijn achten eten bij BBQ restaurant waar we bij vorige gelegenheden ook al eens waren geweest. Met zijn achten want Trent en Spencer waren ook mee. Anneke nam een starter en nam daarbij een side, een bijgerecht: French fries. Ik nam voor de gelegenheid een halve baby backrib, maar moest toen twee sides nemen. Ik wilde volstaan met ook een portie frites, maar dat was niet geheel naar de zin van de dienster die rustig stond te wachten tot ik tot een beslissing zou zijn gekomen. Neem nog een keer frites suggereerde Freerk, dan kunnen jullie samen doen. Het was hem ontgaan dat Anneke ook zonder mijn bijdrage frites zou krijgen. Enfin we hielden genoeg over. Het behoeft geen verwondering dat veel Amerikanen last hebben van overgewicht - ik zag ergens dat inmiddels meer dan 50 percent ermee worstelt. Gisteren gingen we naar City Place in downtown West Palm Beach en liepen daar natuurlijk ook bij Barnes and Noble binnen. Al scannend langs de bordjes met boekencategorieen viel me op dat de kookboeken als categorie misschien na de fictie de grootste categorie vormden en daarbij de kasten met boeken over dieet methoden niet meegerekend. De volgende belangrijke groepen waren boeken over gezondh leven en godsdienst. De gecombineerde hoeveelheid boeken over management, economie en wetenschap kwam met een bescheiden afdeling daar ver achter. Als je in aanmerking neemt dat de restaurants waar we binnen komen allemaal vol zijn en iedereen, dan vormt die hoeveelheid kookboeken inderdaad een opmerkelijk iets. Een speciale eetkultuur. Nadat we bij Barnes and Noble hadden rondgekeken gingen we zitten bij een thais restaurant dat merkwaardigerwijs niet vol was. We werden geholpen door een meisje dat afkomstig bleek uit Bali. Hier was het goed toeven. En het eten was zeer goed.

dinsdag 22 januari 2013

Eten

De dienster was zeer opgewekt: wat wilt u drinken. Ik vroeg een cola, een kleine graag. We hebben maar een maat, sir. En inderdaad de cola van mij de ijsthee van Betty en Het water van Anneke werden aangevoerd in dezelfde bekers, van naar mijn schatting ongeveer een halve liter. We bevonden ons voor de lunch in het Hurricane Cafe tegen de duinen aan de Atlantische kust. Het was druk in dit cafe. Alle tafels waren bezet en de bediening liep rond met enorme schotels. Nu we eenmaal een besluit hadden genomen omtrent de drank en met enige aarzeling de menukaart bekeken, zei de dienster: zal ik u eerst maar uw drankjes brengen dan kunt u er nog even over nadenken. We dachten er over na. Ik liet ik de gerechten op de lijst in gedachten aan mij voorbij trekken. Uiteindelijk koos ik voor de Hurricane Club sandwich. Anneke koos een entree en Betty een soort croque monsieur. Probleem is dat daar dan nog iets bijhoort, wafelfrites, of spaghetti of zoiets. Aangezien ik geen zin had in de koolsla koos ik net als Betty voor de wafelfrites. Bij de entree van Anneke hoorde geen bijgerecht. Onze dienster die voldoende meegekregen had van onze discussie en al geconstateerd had dat alles hier groot was, kwam onze bestelling met een grote grijns opdienen. Ze liep vervolgens gauw verder. De hurricane club sandwich paste nog net op mijn bord. Hij bestond uit twee halve broden met daartussen ongeveer twee ons vlees en daarnaast een portie wafelfrites. Ik beperkte me tot het vlees en nam een paar frites. Anneke zei dat ze er toch in geslaagd was haar entree bijna geheel op te eten. Betty zat eveneens te worstelen met haar selectie van de dingen die ze wilde opeten. Onze dienster kwam weer langs: of alles naar wens was en of er nog ijsthee of cola bij moest. We zagen daar maar van af. De helft van onze maaltijd ging weer terug. Er moeten mogelijkheden zijn voor een seniorenrestaurant in deze omgeving.

maandag 21 januari 2013

Greatgrandpa

Ik ben overgrootvader, hoewel er geen bloedverwantschap bestaat tussen mij en mijn achterkleinkinderen. Maar de relatie wordt zeer duidelijk als ik Freerk zie opereren als grootvader. De tweeling, Trent en Spencer, was dit weekend hier. De jongens volgden Freerk waar hij ook heen ging en Freerk toonde een eindeloos geduld, een geduld dat ik in andere situaties weleens heb zien ontbreken. Tot de woorden die de kinderen lijken uit te spreken - ze praten nog niet - behoort ook opa. Ons keken de kinderen met gepast wantrouwen aan, Spencer begon zelfs te huilen als ik in de buurt kwam. Maar aan het eind van de dag leek Trent toch zoveel vertrouwen te hebben gekregen dat er weliswaar op afstand een lachje in mijn richting afkon. Voor de lunch van gisteren en voor de nodige beweging van de tweeling gingen we naar de Mall. Daar kunnen de jongens rondlopen zonder onmiddellijk uit het zicht te verdwijnen. En ziet na verloop van tijd en bij een toenemende vermoeidheid liet Trent zich optillen en op mijn schouders zetten. Ik had blijkbaar voldoende vertrouwen gewonnen. De reis naar de Mall liet trouwens zien dat (over)grootvaders maar een ondergeschikte rol vervullen in de wereld die draait om de kinderen. Freerk en ik werden samengeperst achter de achterbank, een ruimt die - nadat de kinderen in hun reisstoeltjes waren geinstalleerd op de achterbank - alleen bereikbaar was via de achterdeur. Armen en benen moesten zorgvuldig opgevouwen worden en dan nog was het comfort zeer beperkt. Maar zoals Freerk constateerde de rol van grootvader heeft het voordeel dat er iedere keer weer een moment komt dat je de verantwoordelijkheid voor de kleinkinderen kunt overdragen aan de ouders.

zaterdag 19 januari 2013

Orlando

We waren al eens eerder in Orlando geweest. Een groot vliegveld, als je op de kaart kijkt dan blijkt het vliegveld vier uitlopers heeft. Dat verklaart min of meer de ervaring van die eerste keer dat je na aankomst met een treintje naar de uitgang wordt gebracht, waar je dan voor de tweede keer je koffers moet zien te pakken te krijgen. Ik hechtte dan ook geen bijzondere betekenis aan de aanduiding op ons vliegticket: Orlando Sanford. Dat zou wel een van de vleugels van het vliegveld zijn. Een kleine misvatting. De reis verliep opvallend voorspoedig. Van Amsterdam tot Groenland hadden we forse wind achter en dat merkten we: we kwamen een uur voor de geplande tijd aan op Sanford. We kwamen vrij gemakkelijk door de immigratie. Er waren 18 loketten open en werden door twee vrouwelijke beambten verdeeld over de verschillende loketten, paspoorten, vingerafdrukken en irissen gecontroleerd en toen door naar de douane die steekproefsgewijze de koffers door de rontgen haalde en onze koffers oversloeg. Om drie uur stonden we buiten. Maar wat nu? We hadden onderweg geen sms kunnen versturen dat we zo vroeg kwamen. En terwijl we voor de deur stonden reageerden Betty en Freerk niet op onze telefoontjes. We zaten, schreef Anneke, in het bezoekerscentrum. Na een drie kwartier kregen we een sms van Betty dat ze op het verkeerde vliegveld waren; na nog enige tijd een telefoontje van Freerk dat ze er inmiddels achter waren waar wij geland waren. Nog een twintig minuten... Toen we eenmaal in de auto zaten bleek dat Sanford zo'n veertig kilometer noordelijker ligt dan het andere vliegveld, de weg terug naar Palm Beach Gardens duurde nu een uur of drie, waarbij we eerst weer door de buitenwijken van Orlando moesten. En blijkbaar moest iedereen op dat moment de weg op. Het was verbazend druk. Toen we thuis kwamen, had Freerk inmiddels 7 uur achter het stuur gezeten en wij? We waren blij dat we over waren.

donderdag 17 januari 2013

Het laatste moment

Als je vaker reist zijn de voorbereidingen niet meer zo bijzonder. Maar iedere keer bedenk je iets dat op het laatste moment nog moet worden geregeld. Dus toen ik gisteravond naar de televisie zat te kijken en bedacht dat het misschien goed was als ik eens de inhoud van mijn koffer zou controleren, riep Anneke met de vraag: hoe krijg ik dat digitale boek van mijn computer op mijn i-pad. Nu is de i-pad een nieuwe aanwinst voor Anneke die ik nauwelijks heb bekeken. En de i-pad heeft wat trekjes die ik niet leuk vind.Een van de meest onduidelijke dingen is wel hoe je van een bepaald scherm weer terug komt naar het voorgaande. Misschien kom ik daar nog wel een keer achter. Maar de eigenlijke moeilijkheid zat in het digitale boek, dat weliswaar via een netwerk-link beschikbaar was, maar dat alleen toegankelijk bleek nadat ik Adobe digital editions had geinstalleerd. Een nieuw programma, een nieuwe gebruikersnaam en een nieuw wachtwoord; maar dat werkte uiteindelijk. Maar nu transponeren naar de i-pad. Enfin, anderhalf uur met de nodige irritaties later stond het op de i-pad. Nu nog leesbaar maken, dat stel ik maar uit tot in Florida. We waren op tijd om naar bed te gaan, want morgen moeten we er bijtijds uit. Om half negen in het ziekenhuis. We hopen maar dat er geen sneeuw valt morgen.

woensdag 9 januari 2013

Technisch

Ik zit in de technische commissie van ons dorp, maar heb me voorgenomen niet tot klusjesman uit te groeien. Als er mankementen zijn aan het gebouw of de installaties erin moet dat de verantwoordelijkheid zijn van de beheerder die de verschillende aannemers inschakelt. Om mijn rol in de technische commissie enigszins vorm te geven loop ik de eerste maandag van de maand met een van mijn buren het hele dorp door en vervangen daar waar het nodig is een lamp en controleren de druk van de centrale verwarming. Die buurman zegt dat hij a-technisch is en met name met mij meeloopt voor morele steun. Nu we hebben aangekondigd dat we voor drie weken naar Florida gaan, maakt de buurman zich wat bezorgd. Hoe moet dat met de techniek in mijn afwezigheid? Het zou goed zijn als er iemand bijkwam die ook minstens kan doen of hij verstand van zaken heeft. maar het is opmerkelijk hoe gemakkelijk de meeste bewoners van ons dorp zich verschuilen achter het feit dat ze a-technisch zijn, om zich te verontschuldigen voor het feit dat ze me niet kunnen helpen. En eigenlijk is het belangrijkste probleem dat optreedt de verwarming van de dames L. Die bellen me vooral aan het begin van het stookseizoen met de klacht dat de radiatoren op hun slaapkamer niet warm worden. Een jaar geleden bleek dat een andere buurman ervaring heeft als klusjesman bij een vereniging. P.B. leek de ideale partner en wat meer is: hij bleek bereid met mij de situatie in het dorp in de gaten te houden. En zo liepen we met zijn drieën de maandelijks ons dorp rond. Het was jammer dat P.B. niet voor niets in ons dorp was komen wonen: hij had last van duizelingen en voelde zich zeer onzeker bij het opklimmen van de trap die naar de CV-installatie voerde. Bovendien bleek dat hij verschijnselen van Alzheimer vertoonde. Hij moest al na korte tijd verstek laten gaan; hij was in behandeling niet alleen bij een geriater, maar ook bij een internist die op zoek was naar de oorzaak van zijn duizelingen. Een deel van dat probleem leek opgelost toen men de medicatie veranderde. P.B. wilde weer gewoon mee de ronde doen, maar bleek inmiddels zo onzeker van zichzelf dat hij er bij mij op aandrong alles op te schrijven van wat er zou kunnen misgaan. Ik besloot de vrouw van P.B. aan te spreken. B.B. keek angstig, want zij was ook a-technisch. Uiteindelijk besloot ze toch mee te gaan al was het alleen maar om haar man bij te staan. Toen we bij de ketels van de centrale verwarming kwamen keek B.B. geïmponeerd naar de installatie van zes verwarmingsketels. Ik wees haar op een dunne koperen pijp vlak tegen de muur die eindigde met een kunststof dopje. Kijk: als de dames L. klagen dat de radiatoren niet warm worden, dan draai je dat dopje een klein beetje los en wacht tot de lucht uit het systeem is. Dat is meestal voldoende. B.B. keek me ongelovig aan en riep opgelucht: Is dat alles?