Internationaal

De wandeling brengt me in Abacoa, waar ik erin slaag een kop koffie te bemachtigen. Als ik buitenkom is het terras vrijwel vol. Bij een leeg tafeltje op de hoek staat een vrouw in een wat aarzelende houding. Als ik haar vraag of de stoel bij het tafeltje leeg is, antwoordt ze bevestigend. Ze staat te wachten op een vriendin die ze een half jaar niet gezien heeft. Ik ga zitten, ze kijkt even om zich heen en vraagt of ze erbij kan komen zitten.
Ze constateert dat ze maar hoopt dat ze de afspraak goed gemaakt heeft en dat de vriendin het kan vinden. Ze woont in Legend Gardens waar ik net langs gekomen ben. En als ik vertel dat ik uit Nederland komt, reageert ze enthousiast dat haar vriendin in Nederland is geboren.
De vriendin komt aan en na de begroeting gaan ze samen aan mijn tafeltje zitten. De vrouw uit Legend Gardens verdwijnt om koffie te halen. En in die tijd vertelt de vriendin dat ze in Rotterdam is geboren; haar vader heeft in de oorlog gewerkt in Duitsland in het kader van de Arbeidseinsatz, haar moeder moest voor de Duitsers werken in een door de Duitsers in Rotterdam gevorderde instelling. Ze woont nu het zomerseizoen in Griekenland en het winterseizoen in Florida. De toestand in Griekenland, vertelt ze, is ondertussen problematisch: niemand heeft nog geld.
De vrouw uit Legend Gardens is inmiddels terug met de koffie; ze vertelt enthousiast over de vakantietrip in Italie met bezoeken aan Venetie en Florence. Hoogtepunt was de rit met een zestig-jarige fiat 500, die nog moest worden geschakeld met double-clutching. Het is een gebied dat de vriendin goed blijkt te kennen, zij, immers, is getrouwd met een Italiaan.
Wie praat nog over grenzen?
Ik heb nu mijn koffie op en wens de dames nog een plezierige tijd.

Cerabino

Frank Cerabino schrijft vijf dagen van de week een colum in de Palm Beach Post, de krant die hier dagelijks op de oprit wordt gegooid. In die colum kijkt hij naar actuele zaken die zijn aandacht trekken.
Maar Cerabino geeft ook (in het seizoen) wekelijks en lezing over gebeurtenissen die hij denkt dat de aandacht verdienen. Hij doet dat in de aula van de Florida Atlantic University (FAU). Vanmorgen konden we als gast zijn verhaal aanhoren. Dat verhaal heeft iets speels en iets serieus.
Het begon met wat luchtigs: de email van een vrouw die zich afvroeg waarom herten niet oversteken bij de borden waarop een hert staat afgebeeld. Dat zou veel beter zijn en de kans op aanrijdingen met herten sterk verkleinen. Nu is het zo dat een bord met een hert langs de weg wordt geplaatst, terwijl er in geen velden of wegen een hert te zien is. En als je dan na dat bord een heel eind gereden hebt komt er plotseling een hert over de weg. Dat kost alleen maar auto' s.
Het werd mij niet helemaal duidelijk of de schrijfster nu de borden beter geplaatst wilde dan wel de herten beter africhten.
Het leeuwendeel van de lezing ging echter over het lot van Corey Jones. Toch een wat bizar verhaal, dat nog niet lijkt te zijn afgelopen. Corey Jones die huismeester was in een appartementsgebouw speelde in zijn vrije tijd in een of meer bands. Afgelopen zondag had hij een optreden in Jupiter en hij reed vandaar langs de I-95 naar zijn huisadres. Het schijnt dat hij motorpech kreeg en - 's nachts om een uur of twee - zijn auto neerzette aan de kant van de weg op een afrit hier vlak bij in Palm Beach Gardens. Jones belde een vriend die kwam kijken of hij hem kon helpen, maar die kwam tot de conclusie dat de wagen moest worden weg gesleept en ging weer naar huis. Jones bleef bij zijn auto met zijn instrumenten.
Omstreeks 3 uur kwam een politieman in burger met zijn niet als politiewagen gemarkeerde auto langs. Deze dacht dat de wagen in de steek gelaten was en naderde de wagen van Jones. Jones had drie dagen eerder licentie gekregen om een wapen te dragen en had een wapen gekocht. Dat bevond zich in de wagen. Wat zich toen precies heeft afgespeeld is niet duidelijk. Het lijkt erop dat Jones uit de wagen is gekomen en weg gelopen. De politieman vuurde zes schoten af, warvan er drie Jones raakten. Jones overleed ter plaatse. Zijn vuurwapen was niet afgeschoten en werd gevonden tussen Jones en zijn auto.
Een scenario dat alle mogelijke ruimte biedt voor speculatie. Het roept natuurlijk ook de vraag weer op naar de wenselijkheid van beperkingen in het wapenbezit. Een moeilijke zaak.
Florida, betoogt Cerabino, blijft natuurlijk een vreemde staat. Of het de enige staat is die een dergelijke wet heeft is mij niet duidelijk, maar hier is sinds 1888 een wet van kracht die het mensen van verschillend geslacht verbiedt samen te wonen als ze niet getrouwd zijn. Hoewel er verschillende malen pogingen zijn gedaan om de wet buiten werking te stellen, lukt dat niet zomaar. Maar men kan zich voor stellen wat er allemaal kan gebeuren als die wet zou worden afgeschaft.
Nou doet de officier van justitie niet erg zijn best om de wet te handhaven en begrijpelijk. Als ik het getal goed heb onthouden wonen er al meer dan vierhonderduizend van dergelijke onzedelijke koppels samen onder een dak. Hijzelf  is zelf al twee keer gescheiden en woont nu ook al weer samen met iemand van het andere geslacht. Hij heeft bovendien geen zin om alsnog te trouwen met deze nieuwe partner.
Niet zo erg belangrijk deze wet dus. Maar er is nu een nieuwe mogelijkheid verschenen om iets te doen aan deze wet. Volgens de wet is het niet verboden dat twee mensen van hetzelfde geslacht samen wonen zonder getrouwd te zijn. En dat betekent dat de wet discrimineert ten koste van mensen van verschilend geslacht.
Voor een commissie betoogde een vrouw dan ook dat ze niet tegen de wet is, maar wel tegen de discriminatie....  

Oude koffie

We stopten bij Wendy's even voor een kop koffie. Afgezien van iemand die buiten gebruik maakte van de drive-in waren we op dit uur de enige bezoekers. Achter de bar stonden drie of vier meisjes de zaak voor te bereiden op de komst van veel meer klanten.
Koffie?
Het duurde even voor we het meisje dat ons hielp zover hadden dat ze slechts de helft van de normale hoeveelheid in een beker schonk. Toen dat gelukt was bleek de koffie al een zekere leeftijd te hebben. Dat proef je onmiddellijk. Dit was geen vers gezet bakje. Maar ook oude koffie is koffie dus we dronken in stilte. Ik reken wel even af zei Anneke.
Dat duurde even, de meisjes raakten in discussie tot er een wat ouder meisje verscheen: de rekening werd opgemaakt: $ 0,0. We hoefden niets te betalen. Sr. stond er voor de koffie op de bon. Krijgen senioren de koffie hier voor niets? Oude koffie voor oude mensen.

 Toen we de zaak verlieten passeerden we in het midden van de lange wand het bordje waarop stond dat WIFI in de zaak gratis is. Mijn oog viel op de braille boodschap onder de tekst. Gelet op het aantal tekens stond daar ook wi-fi.
De vraag die automatisch rijst: hoe weet de slechtziende dat hier een boodschap in braille hangt? Als we aannemen dat hij - als hij het wel weet de braille kan toepassen bij het selecteren van het juiste netwerk.
Het zijn de vragen die de verwonderde reiziger bezig houden.

Dali

Het Dali museum in St Petersburg staat aan de Dali Boulevard op nr 1. Meer kun je als kunstenaar eigenlijk niet wensen.
Op de begane grond is alleen de ontvangst met kaartverkoop, de museumwinkel en een koffieruimte. Voor de kunst moeten we twee verdiepingen hoger.
Daar, op de derde verdieping is zien we het werk van Dali zelf - een goed overzicht van het werk dat hij in de loop van zijn leven heeft gemaakt. Aan de andere zijde van het gebouw een komplete verzameling van het werk van Esscher. Het was minstens opmerkelijk dat deze collectie was geleend van Griekenland.

Een docent stond met een groepje kinderen naar de etsen van Esscher te kijken en liet ze vertellen wat ze voor bijzonderheden zagen in de ets Relativiteit. Later zag ik diezelfde docent met zijn kinderen bij een schilderij van Dali.
Weet je, vroeg hij aan de kinderen, wat zo bijzonder is aan dit schilderij van een monnik?
Het is geschilderd met hele kleine streekjes van het penseel.
Dali zat toen noch op de academie en zijn leraar zei: Zo kun je niet schilderen.
En weet je wat Dali zei?
Hij zei: ik ben Dali, ik kan dat wel.
 
Tussen beide tentoonstellingen in is een ruimte die uitkijkt in de vide boven de koffiekamer. Die koffiekamer ligt tegen de glazen buitenwand aan deze zijde van het gebouw. Glazen wand suggereert dat het glas in de wand is opgenomen. Maar dat is niet de indruk die het maakt als je van buiten naar het gebouw kijkt. Daar ziet de wand eruit als een glazen blaar tegen het gebouw. De glazen wand is dan ook niet vlak en niet uit een stuk. Het glas is gevangen in driehoekige vensters die samen een patroon vormen dat aan Esscher kon zijn ontleend.
De glaswand loopt door tot aan het dak boven ons. Er doorheen kijk je op de grote jachthaven van St Petersburg. Een prachtig gezicht vanuit een indrukwekkende ruimte.
In het midden van die ruimte staat een wenteltrap van beneden naar boven die uitloopt in een soort hoorn tot vlak onder het dak. Op de verdiepig van de kunst kun je op de trap stappen.
Weet u, vroeg de man die op ons afkwam toen we naar beneden wilden gaan, waarom de kunst boven in het gebouw is ondergebracht?
?
Dat is om de kunst te beschermen tegen het gevaar van orkanen.
Ik geloof hem graag, maar vraag me ondertussen wel af hoe vaak St Petersburg aan de baai van Tampa wel getroffen zal worden door een orkaan.
En terwijl we verder naar beneden gaan heb ik het gevoel dat er iets vreemds is met het museum.
We waren in 2006 ook in het Dali-museum, maar in mijn herinnering zag het museum er toen heel anders uit. Bij navraag later bleek die indruk juist.
Het huidige gebouw is van 2011.
Ik volg de ontwikkelingen in de kunstwereld toch onvoldoende. Op de foto de trap van beneden af.

Pelikaan

Ons ontbijt bestond uit een muffin en een kop koffie (geen probleem nu ik weet hoe het moet) die we nuttigden op wat we met een weids gebaar ons terras noemden. Op de paal voor ons zat weer een pelikaan. Fotograferen was wat lastig omdat hij als ik stond precies samenviel met een obstakel aan de horizon en een laag standpunt werd bemoeilijkt door het hek voor ons. We zaten deze moeilijkheden te bespreken toen er een man op ons toekwam.
'Sir, I' m an old man, but can I tell you something? '
?
' It  's a joke sir, a joke.'
Je kunt in deze streken niet voorzichtig genoeg zijn.
' Yes, tell me.'
'Well Sir, I have thought it al through, but if after my death I could speak out a wish I would wish to reincarnate as a pelican.
A pelican has it al.'
?
'I love the way he flies, have you seen a pelican flying?'
Ik bevestigde dat ik de pelikaan wel eens had zien vliegen. Er zit iets statigs in zijn vlucht meestal vlak boven het water.
'And he lives in a beautiful environment with all the seafood he can eat.'
Ik bevestigde dat dat toch wel grote waarden waren.
And sir, I' m an old man, the girls don' t look at me any more, but the pelican: you can't see he is old, and he has plenty of girls.
'Yes sir I should wish to come back as a pelican. I thought it all through.'
We keken gedrieen naar het uitzicht, zo nu en dan sprong een vis uit het water. Maar de pelikaan op zijn paal reageerde er niet op.
'Do you understand that? The fish jumps out of the water just a few feet away in front of him and the pelican does not react.
Ik beaamde dat en zei:
'That is because he is not a human, he only eats when necessary, humans eat whenever they see something...'
De man knikte wijsgerig en wenste ons nog een fijne dag.
De pelikaan verroerde zich niet.

De Golf van Mexico

Na een vermoeiende rit door een druk en warm Florida (temp rond de 30g) kijkt onze hotelkamer aangenaam ontspannend uit op de Golf van Mexico.
Die Golf begint al een meter of tien vanaf het raam.
Op twee palen een meter of twintig van ons af zitten twee pelikanen. Als ik er Anneke op wijs zegt ze:
"Die zijn niet echt, want ze bewegen helemaal niet."
Als we enige tijd later gaan eten zijn de pelikanen desondanks verdwenen. Op de ene paal zit nu een meeuw.

Op onze kamer is ook een koffiezet apparaat om een kopje tegelijk te zetten. Het apparaat staat op een koelkast.
Naast de koelkast staat een tafel waarop we onze bagage kunnen zetten. En achter de tafel tegen de muur zit een dubbel stopkontakt.
Er is slechts een probleem: het snoer van het koffiezetapparaat dat los langs de koelkast hangt is te kort om bij de
stopcontacten te komen. Je kunt niet alles hebben.
Als ik het koffieding op de tafel zet kan ik de stekker met geen mogelijkheid in het stopkontakt steken. Het zichtbare deel met de openingen voor de stekker verdwijnt haast geheel in de muur maar geeft niet op. Gelukkig staat er op het bureau een bureaulamp met een stopkontakt in de voet. Dat helpt. Ik kan koffie zetten.
Als ik later het koffieding weer terug zet valt mijn oog op een stopkontakt op de voet van de muurlamp. Bij uitproberen blijkt dat voor dit stopkontakt het snoer wel lang genoeg is.
Het is mooi weer en vanuit Tampa kijken we naar het westen over de Golf. Nog een uurtje en dan zal de zon wel ondergaan.
We eten in het restaurant dat ook uitkijkt op de Golf. Hiervandaan kunnen we zonsondergang goed zien.
Het duur ogend restaurant blijkt uiteindelijk tamelijk eenvoudig, wanneer ik een Riesling bestel komt die in een plastic glas. (zie foto)
Het meisje dat ons bedient doet even denken aan het Hooters restaurant waar we bij een vorige gelegenheid terecht kwamen. Maar de hooters van dit meisje vallen nog in het betamelijke.
Geleidelijk verandert het licht en zakt de zon. Het heeft lijkt me weinig zin de zon op deze manier rechtstreeks te fotograferen, maar als ik me omkeer zie ik de weerkaatsing van de ondergaande zon in het raam van het restaurant. Niet alleen dat de zon zo minder fel is, de ondergaande zon wordt nu ook mooi ingekaderd.

Toenemende routine

Wij zaten voor onze vlucht naar Orlando in de comfortklasse. Dat geeft niet meer zoveel voordelen als voorheen toen Arke nog Arke was. Arke is nu Tui. In de voortdurende concurrentiestrijd is die verandering ten koste gegaan van het mee te nemen gewicht (was 35 kg, nu nog 20). De comfortklasse is plezierig want dan heb je - zegt men - meer beenruimte. 8 centimeter meer beenruimte scheelt aanzienlijk op een vlucht van bijna 10 uur.
Maar het moet uit de lengte of uit de breedte. Dus met in het grootste deel van het toestel 9 stoelen naast elkaar en twee tussenpaden worden de zetels niet al te breed. Als je het vliegtuig inkomt met de kleding van buiten en je wilt je wat comfortabel installeren zul je je buurman of -vrouw vriendelijk aan moeten kijken en je bij voorbaar excuseren voor het ongemak dat optreedt als je jas uittrekt.
De relatief nieuwe Boeing 787 kan tussen de 250 en 335 passagiers vervoeren. Als het toestel zoals nu volzit zijn dat toch veel mensen. Het lijkt dan ook druk. Gewoonlijk moeten de reizigers gecontroleerd op alles wat verkeerd is. Metaal doet alle sensoren bellen. Alle metalen delen moeten dan ook van het lichaam verwijderd worden en in aparte bakken worden door gelicht.
De installatie waar die bakken opstaan is de laatste jaren sterk verbeterd: ze rijzen op uit de tafel (als de borden in sommige keukens) en worden na de controle weer ergens in gestoken en terug gevoerd naar het begin. Lopende band werk zou je zeggen. Voor de mensen die de controle moeten uitvoeren een routine klus.
Dat is te verwachten: hoewel een terrorist een hoop deining kan veroorzaken, is het aantal terroristen in zo' n gezelschap van vakantiegangers meestal te verwaarlozen. Het wordt je dan ook aangeraden je niet helemaal uit te kleden maar je metalen voorwerpen (horloge, portemonnee, sleutelring, etc. maar in de zak van je jas te steken en de hele jas door het scanapparaat te laten gaan. Daar zitten getrainde mensen naar het scherm te kijken en die zien al die voorwerpen langskomen. Er hangt een ontspannen sfeer. Ach, iedereen kent de routine. Paspoort tonen, instapkaart gereed houden, drie keer laten controleren, iedereen ondergaat het gelaten.
Hetzelfde speelt zich min of meer af op de plaats van aankomst in dit geval Orlando. Op de betrekkelijk kleine luchthaven van Sanford is het aantal controles beperkt. Maar het duurt een tijd voordat die honderden mensen door de paspoortcontrole heen komen. Daar wordt immers de foto in het paspoort vergeleken met de persoon die het aanbiedt. Die moet dan zijn vingerafdrukken geven: eerst vier vingers van de rechterhand, vervolgens de rechterduim, dan de vier vingers van de linkerhand en de bijbehorende duim. Ter afsluiting wordt dan nog een foto gemaakt, of is het alleen een opname van de iris? Het kost veel tijd.
Om de een of andere reden behoef ik dit keer mijn vingerafdrukken niet te geven. Ben ik te oud geworden, of is mijn paspoort te nieuw? Misschien speelde wel mee dat het met mij niet helemaal glad liep. Ik had voor deze reis mijn zomerhoed opgezet, en hield, tijdens de korte wandelimg naar de beambte in de ene hand mijn handbagage en in de andere hand mijn paspoort, meer handen had ik niet. En omdat ik niet onbeleefd wilde lijken wilde ik mijn hoed afzetten voor de man van de paspoortcontrole. Ik moest iets loslaten, dat werd de handbagage. Maar daardoor struikelde ik min of meer verder. De man van de paspoort controle keek het welwillend aan. Hij zei zoiets van:
"You don't need to show all your decorations, sir"
en liet me vervolgens door zonder vingerafdrukken te controleren.
Ondertussen was een vrouw met een hond langs de hele rij gelopen. De hond snuffelde langs de reizigers, vermoedelijk op zoek naar drugs. Het leverde niets op voor zover ik kon beoordelen. Na de paspoortcontrole konden we onze koffers van de band halen en door een laatste controle van de bagage. Maar er werden slechts enkele mensen voor nadere controle van de bagage uitgezocht. De grote meerderheid liep rechtstreeks naar buiten.
Alles routine. Routine brengt ontspanning. En ontspanning geeft het risico van onnauwkeurigheid.
En onnauwkeurigheid...

Gedigitaliseerd

De telefoon ging en toen ik hem op nam hoorde ik de bekende stem van de buurman:
Jaap, kun je even helpen, mevr C. heeft iets met Samsung en ik begrijp er niets van.
Nu geeft de buurman die wel in staat is zijn email te verzorgen, via het internet het verloop van zijn vermogen bij te houden en de betaalkaart uitgaven van zijn vrouw te volgen me vaak het gevoel dat hij wat koketteert met zijn digitaal analfabetisme. Het kan ook zijn dat hij probeert te voorkomen dat hij voortdurend te hulp wordt geroepen bij dingen waar hij geen zin in heeft. Aan de andere kant blijken de opgaven waarvoor men in deze digitale wereld wordt geplaatst niet altijd vanzelfsprekend te zijn.
Dus ging ik toch maar kijken wat het probleem was.
Mevr. C. had met haar man - die overigens in de discussie geen enkele rol speelde - een nieuwe televisie gekocht, zoals u kunt bevroeden van het merk Samsung. Het was een toestel dat viel in een cash-back actie van het wereldbekende merk. Maar om van die aanbieding gebruik te maken moest mevr C. zich registreren bij Samsung en het uitgeprinte bewijs van de registratie samen met de aankoopbon en de barcode van de verpakking opsturen.
Het was, had de man in de winkel gezegd, allemaal zeer eenvoudig.
Omdat mevr C. geen printer heeft had ze zich tot de buurman gewend, maar die had het probleem zoals we zagen inmiddels aan mij gedelegeerd.
Daar zat ik dus, volgde de instructies op en al gauw kwamen we op het punt dat mevr C. een wachtwoord moest bedenken. Het bedenken van een wachtwoord blijkt een penibele zaak. We hoorden onlangs al iemand die de toegangscode tot haar ipad kwijt was zeggen dat het misschien wel 'moos' was, want ze gebruikte altijd 'moos'; alleen: voor de ipad was dat niet zo' n voor de handliggende oplossing omdat de toegangscode voor de ipad bestaat uit 4 cijfers.
We slaagden erin een redelijk wachtwoord voor mevr C. te maken en completeerden de registratie. Om de registratie te af te ronden kreeg mevr. C. een email toegestuurd dat ze moest bevestigen om aannemelijk te maken dat ze inderdaad zichzelf was.
Het was te verwachten was dat de email binnen zou komen op de computer van mevr. C.
Oh, zei mevr. C., als ik dat geweten had, zou ik mijn laptop al gestart hebben, want dat duurt altijd wel even.
Ze verdween naar haar eigen woning.
Ik waarschuw wel als ik zover ben, zei ze nog.
De buurman en ik keken elkaar aan en wachtten geduldig. Na een kwartier was ons geduld op en belden we aan bij mevr. C.
Bij mevr C. stond de laptop op tafel. Hij was via een kabel verbonden met een router onder de nieuwe televisie.
Kijk, zei de buurman, dit is hem nou.
Ik keek en zag dat het een mooie tv is.
Ik richtte mijn aandacht op de laptop.
Op het scherm herkende ik het moeizame opstarten van Windows XP. Het was duidelijk een oud beestje. Zo oud dat het eigenlijk al nergens meer op reageerde. Ik zette hem uit en startte opnieuw.
Hij is wel een beetje langzaam, he?
Ik kon niet anders dan bevestigen, en besloot het advies te geven om een ander besturingssysteem te gaan gebruiken.
Mevr. C. was het met me eens, maar ze zou een nieuwe computer kopen, al zag ze er wel tegen op aan iets nieuws te beginnen.
Inmiddels was de laptop opgestart en kon mevr. C. haar email bevestigen.
We gingen nu naar mijn computer en wikkelden de de cash-back aanvraag verder af.
Heel eenvoudig zei de winkelier, maar die hield geen rekening met de mate waarin de klant digibeet was.

  

Papierloos kantoor

De voorzitter had met alles rekening gehouden. voor hem stond de i-pad met de stukken en daarnaast zijn mini i-pad met de agenda. Tijdens de terugkoppeling van vermeldenswaardige zaken werd de aankondiging dat het papierloze kantoor weer een stukje dichterbij was gekomen. Er zou in het vervolg alleen nog maar een papierafdruk worden gemaakt van de begroting en de rekening. mensen zouden er gauw aan wennen dat ze hun stukken op de ipad moesten lezen.
Nou ja lezen wel, maar:
de voorzitter pakte op dit moment een stukje papier van de tafel en begon aantekeningen te maken.
Het stukje papier was het adres etiket dat was bijgesloten in een plastic verpakking van een promotieboekje. ik had de plasticverpakking tien minuten eerder geopend en het boekje doorgebladerd. het adresetiket was ongeveer 8x10 centimeter, maar de achterkant was wit.
Uitermate geschikt voo het maken van aantekeningen. vooralsnog gemakkelijker dan het gebruiken van een derde tablet om aantekeningen te maken.

Bloesem

In het Haags gemeentemuseum zijn verschillende zalen gewijd aan het werk van Mondriaan. Mondriaan heeft ons daarom iets te zeggen omdat hij zijn jeugd heeft doorgebracht in Winterswijk. Nu nog staat daar een stalen raam opgesteld dat de plaats aangeeft vanwaar Mondriaan zijn gezicht op de Jacobskerk heeft geschilderd; toevallig de kerk waar wij getrouwd zijn. Een uiterst herkenbaar beeld.

In het museum is met enige fantasie de ontwikkeling van Mondriaan te volgen van de realistische schilderijen van de dorpsomgeving in Winterswijk naar een steeds verdergaande abstractie.
Ik geef onmiddellijk toe dat ik meestal de voorkeur geef aan het realisme boven het abstracte, en ik geef ook onmiddellijk toe dat ik veel van het abstracte volstrekt niet begrijp. Het bijgaande schilderij echter spreekt me aan. Ik ben gecharmeerd door het spel van lijnen en niet te felle kleuren. Het geeft de rust van een grote vijver met de bladeren van waterlelies en gele plomp.

Maar als ik naar de titel van het schilderij kijk kan ik een gevoel van verbazing niet onderdrukken. Blijkbaar gebeuren er bij de schilder twee uiteenlopende dingen die naar mijn gevoel niet synchroon lopen.
Als we het schilderij zoals zich dat ons voordoet bekijken lijkt dat al een sterke mate van abstractie te hebben gekregen. Het is een abstract beeld. Het afgebeelde: een bloeiende appelboom is echter allerminst abstract. Het is die titel die me geestelijk doet struikelen.
Wij hebben jaren lang zowel appel- als perebomen in de tuin gehad en omdat ik wist welke bomen peren zouden voortbrengen en welke appels kon ik aangeven wat de bloeiende appelbomen waren. Aan de bloei kon ik het, stadsmens die ik ben, niet zien. Maar Mondriaan vermoedelijk wel die groeide ermee op.
En toch, ik zou wel eens willen weten wie in staat zou zijn aan de hand van dit schilderij vast te stellen welke boom hier bloeit. Het beeld is geabstraheerd, maar het afgebeelde niet. Het afgebeelde is realistisch: het is een boom, niet zomaar een boom: een appelboom en wel een bloeiende appelboom.
Daar moet ik toch even over nadenken.