vrijdag 23 augustus 2013

De Lift

Op dit moment wordt gewerkt aan de lift - de tram - in onze straat. De ploeg is een dag te laat begonnen, omdat een van de monteurs ziek was terug gekomen van vakantie. Deze ploeg heeft een heel andere werkwijze dan de ploeg die de lift aan het andere straatje heeft gedaan. Toen die aan de andere kant twee weken bezig was vroeg iemand op de tweede etage wat die mensen daar eigenlijk deden. Ze bleven alsmaar op de begane grond bezig. Op dat moment waren al zeven van de 11 deuren vervangen. Hij had er niets van gemerkt. Deze ploeg werkt veel luidruchtiger en laat de deuren waar ze mee bezig zijn nadrukkelijk in beeld komen. Maar dat is het technische gezicht van de lift renovatie.
Het sociale gezicht zat in de zorgen die de bewoners zich in wisselende mate maakten over de vraag hoe ze om moesten gaan met het doen van hun boodschappen. Zo bijv. de 92-jarige heer R. op de tiende verdieping die eigenlijk vond dat de eigenaar van zijn woning moest zorgen voor vervangende huisvesting gedurende deze vier weken. Ik betwijfelde of die eigenaar daartoe bereid zou zijn en heb hem toch maar aangeraden zelf een regeling te treffen. Een week voor het werk begon sprak hij er zijn verontwaardiging over uit dat de eigenaar tot dan toe in gebreke was gebleven. Dat is een waardeloos bedrijf zei R., dat er alleen maar op uit was zoveel mogelijk geld aan hem te verdienen, maar dat hij voor de rest nooit zag. 'Maar', zei hij op zo'n manier van samenzwering en triomf, 'ik heb een sleutel van de buren.'
Door die sleutel van de buren kon hij via het balkon en de keukendeur van de buren met de andere lift naar beneden. Met de buren had hij afgesproken dat zij ook via zijn balkon naar beneden konden toen hun lift werd gedaan. Alleen belandden die buren op de dag dat aan de liftoperatie werd begonnen allebei in het ziekenhuis. Dat was vervelend, want nu hoefden zij hem niet lastig te vallen en hij hun wel. De situatie werd nog lastiger toen bleek dat die buren niet meer terug zouden komen en plotseling gingen verhuizen. Vandaar de triomf van de heer R. dat hij er toch in geslaagd was de sleutel van de buren te pakken te krijgen. Maar op de dag dat de lift aan onze kant inderdaad buiten werking ging, belde de heer R. boos op. Die buren waren ook wel zo stom... Die hadden de deur van het balkon op slot gedaan en die sleutel had hij natuurlijk niet. Nu kon hij geen kant heen. Hij dreigde de keukendeur van de buren uit de sponning te lichten en zo naar binnen te komen.
Ik gaf toe dat het niet erg handig was geweest van de buren. Ik was die ochtend zijn hulp al tegen gekomen die dapper haar tocht via de trap naar de tiende verdieping was begonnen en besloot zelf ook maar naar boven te lopen. Ik kreeg de sleutel van de buren, liep daarmee weer naar beneden en ging aan de andere kant met de lift naar boven, opende de voor- en de keukendeur en gaf de sleutel weer terug aan de heer R. Die bedankte me uitbundig en zei: ik ga de sleutel van de keukendeur er uit halen en ergens opbergen.
Ik zei dat ik dat begreep en ging met de lift weer naar beneden.        

donderdag 1 augustus 2013

De dokter

We namen het er een weekje van en vertrokken op woensdag na door onze buren te zijn uitgewuifd naar Benna. Tegen een uur waren we zover gevorderd dat we besloten de lunch in Poperinge te genieten. Ergens op het grote plein dat rondom bezet is met eet- en drinkgelegenheden. Het zag er nog een beetje dreigend uit zodat we neerstreken aan een tafeltje met een parasol. Een man aan een aangrenzend tafeltje keek ons onderzoekend aan en knikte ons toen bij wijze van groet toe. Altijd de vriendelijkheid zelf groette ik terug hoewel ik niet veel bekends zag in het gezicht van de man. Maar terwijl we onze bestelling plaatsten, vroeg de man: u komt toch uit Teteringen? We wilden dit niet ontkennen hoewel Teteringen nu al weer zolang geleden is dat we nog nauwelijks kunnen zeggen dat we uit Teteringen komen. De man stond op en kwam naar ons toe en stelde zich voor als …. van Walsum. De voornaam kon ik niet verstaan, maar de achternaam was heel wat duidelijker. Van Walsum was de huisarts die samen met Van Mierlo, de huisartsenpraktijk in Teteringen dreef. We hadden uit dien hoofde weinig contact met Van Walsum. Maar wat we vanuit de verte waarnamen duidde op een man die zich zeer bedrijvig bewoog  in zijn praktijk alsof hij doktertje speelde. Dat gevoel zijn we eigenlijk nooit kwijt geraakt. Toen Anneke bij hem kwam met een bloedblaar onder haar duimnagel als gevolg van een val dacht hij dat hij de nagel er maar af moest trekken. Toen Anneke protesteerde en vroeg of de wetenschap nog niet meer had voortgebracht dan dit soort barbaarse methoden, besloot hij uiteindelijk een gaatje te boren in de nagel zodat het bloed weg kon. Toch bleek in minstens een geval dat hij als arts adequaat kon reageren. Toen ik me niet goed voelde en we nog net voor vijf uur bij hem terecht konden, nam hij een hartfilmpje en stuurde me onmiddelijk door naar het ziekenhuis voor nadere controle door een cardioloog.   

Van Walsum bewoonde een boerderij aan de Groenstraat. We hadden wel gehoord dat hij was gescheiden, want dat soort dingen hoor je in een dorp, maar veel meer wisten we ook niet van hem. Van Walsum zette zich bij ons aan tafel, bevestigde dat zij n vrouw indertijd bij hem was weg gegaan en vertelde dat hij inmiddels alweer 8 jaar getrouwd was met een Franssprekende vrouw uit Brussel. Hij was zei hij met dit nieuwe huwelijk veranderd. Zo zag hij er ook uit: uiteindelijk hadden we hem niet herkend. Thuis sprak hij Frans en vandaag was hij onderweg naar Wattou, waar de kunstfeesten worden gehouden. Die wilde hij al een hele tijd een keer meemaken. Hij vertrouwde ons toe dat zijn voornaam Cesar was en dat geeft dan weer te denken over zijn ouders.

Nadat we gedrieën onze croque monsieur hadden opgegeten stond Cesar op en nam afscheid om op tijd in Wattou te zijn dat zo’n tien kilometer verder op onze weg naar Esquelbecq ligt.  Toen wij door Wattou kwamen was het daar zwart van de auto’s. Maar we waren niet zo benieuwd naar de kunstfeesten dat we buiten het dorp naar een parkeer plaats gingen zoeken. Die feesten houden we nog te goed.