Eieren

Pasen is al eeuwenlang het christelijk feest bij uitstek. Het feest van de opstanding van Jezus uit de dood. Afgaand op de weergave ervan in de bijbel is het een gebeurtenis geweest die in de eerste plaats verbazing heeft gewekt die later op eenvoudige doch vrome wijze werd herdacht in de kerk. Met Pasen zat de kerk helemaal vol.
In onze tijd loopt de kerk zelfs met Pasen niet meer vol. De herdenking van de opstanding is uitgegroeid tot een spectaculaire demonstratie van de grootste artiesten in bijv. The Passion.
Iets om over na te denken. Het is me wel vaker opgevallen dat naarmate een gebeurtenis met meer vertoon wordt gevierd, de gebeurtenis zelf steeds minder belevingswaarde heeft.
Op de een of andere manier trekt de voor-christelijke viering van het voorjaar en de vruchtbaarheid zeker net zoveel aandacht als de vrome vervanger. Oude gebruiken zoals paasvuren zijn haast niet weg te krijgen.

Ook eieren eten en eieren zoeken zijn nog steeds vaste onderdelen van de paasviering, Het doet me denken aan de verhalen van mijn moeder over de feesten met Pasen in de buurtschappen rond Winterswijk.
Daar werd voor de jongeren een eier-eet wedstrijd gehouden. En minstens eenmaal deed moeder mee; ze kon vol trots vertellen dat ze bij die gelegenheid zestien eieren had gegeten en het alleen had moeten afleggen tegen Jan Lammers, de zoon van de boer waar ze te gast waren.

Een generatie later mocht ik ook mee met mijn grootouders naar iemand in de omgeving in Winterswijk en daar kon ik net zoveel eieren eten als ik wilde. Ik kwam niet veel verder dan vier stuks. Het was geen wedstrijd en de eieren waren onderdeel van de maaltijd.
Nog weer later in ons eigen gezin kookte ik voor Pasen toch wel drie eieren per persoon, maar ze kwamen nooit op. Onze kinderen hadden niet de behoefte om meer dan één ei tot zich te nemen.

De jaren gaan verder. Deze keer met Pasen waren we in Esquelbecq een fase eerder: de eieren moesten nu nog gezocht worden, door onze achterkleinkinderen onder begeleiding van hun ouders en grootouders.
Het was mooi weer met Pasen, zelfs heel mooi weer en de temperatuur bereikte zomerse waarden, het werd 25 graden. Terwijl Anneke en ik voor de caravan in de zon zaten koffie te drinken, kwam Benna aan met een zak met eieren. Van chocola wel te verstaan. Ik ried haar aan ze in schaduwrijke plekjes te leggen. Maar ja.

Om een uur of elf kwamen Anthony en Eléanore. Eléanore is bijna anderhalf en kan zelfstandig lopen maar het is duidelijk een wankel evenwicht voor haar. Ze loopt tamelijk wijdbeens (daaar zal de luier wel gedeeltelijk debet aan zijn), parmantig stappend. Ondersteund door Anthony vond ze inderdaad een nestje met eieren in de schaduw van de tafel. Maar daar bleef het ook bij. Ze bukte zich niet om ze op te rapen. Was ze bang haar evenwicht te verliezen? Ze liep een paar stappen weg en kwam weer terug en keek naar de eieren. Maar hoe Anthony haar ook aanmoedigde, ze probeerde niet om ze op te rapen.

Rose die tegen twaalven kwam - ze had eerst nog elders eieren moeten zoeken - had er weinig moeite mee. Ze liep geroutineerd het erf over en deed de eieren die ze tegenkwam in een schaal. Inmiddels was de temperatuur aardig gestegen en de zon een eind gedraaid. Steeds meer eieren vertoonden deuken in hun verpakking van aluminium folie. Ze smolten zienderogen...
Chocolade eieren zijn natuurlijk wel gemakkelijker: je haalt ze in zakken bij de supermarkt en hoeft ze niet eerst te koken, maar daarmee vervalt ook een ander spel met wedstrijdelement: het eieren tikken. Wie heeft het sterkste ei?
En zo verdwijnen toch langzamerhand ook de oude rituelen. 
 

Complex? Hoe bedoel je?

Onze wereld is een complexe wereld. Complex is echter niet alleen complex omdat de afzonderlijke elementen van ons leven moeilijk te begrijpen zijn zoals voor sommigen wiskundige vraagstukken moeilijk te begrijpen zijn.
Onze complexe wereld ontstaat ook door de grote hoeveelheid naar het schijnt eenvoudige vraagstukken die onze dagelijkse aandacht vragen en waarin we beslissingen moeten nemen.
Om de wereld beheersbaar te houden plaatsen we veel dingen buiten ons aandachtsveld. Zo bleek deze week dat de gemiddelde Nederlander 7 abonnementen heeft. Bij straatinterviews kwam naar voren dat veel mensen zich daar niet van bewust zijn. En, klonk het dreigend over de radio: aangezien al die abonnementen geld kosten komen veel mensen in financiële moeilijkheden door de vaste bedragen die periodiek worden afgeschreven.

Maar nu even naar mijn eigen kleinigheden.
Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik nog mag autorijden zonder bril. (Trouwens als ik niet hoef te lezen heb ik de bril nauwelijks nodig). En eigenlijk rijd ik ook liever zonder bril, het geeft me een meer ontspannen gevoel achter het stuur. Maar vaak vergeet ik het mijn (multifocale) bril af te zetten als ik hem niet nodig heb bijv. voor ik in de auto stap.
Vorige week was het zover: ik zat al in de auto, zette mijn bril af en stak die in een van mijn zakken. Het bleek de verkeerde zak, want toen ik de bril weer wilde opzetten was het rechter pootje verbogen. Het leek een goed moment om even bij de opticien binnen te stappen. Ik was daar al zes jaar niet geweest:misschien goed  om ook even naar mijn ogen te laten kijken. Het was bovendien handig om over een reservebril te beschikken.
Het bezoek duurde niet lang, in recordtijd, zei de opticien, koos ik een nieuw montuur. De opticien mat me een nieuwe bril aan die na ongeveer een week klaar zou liggen.
Inmiddels gebruik ik als gevolg van de lichte herseninfarct van januari ook medicijnen. Ik heb nu een bloedverdunner die zo giftig is dat hij moet worden vergezeld van een maagbeschermer. De pillen met deze medicijn neem ik 's morgens. En ik heb een cholesterolverlager die ik 's avonds in moet nemen. 
Ik moet die medicijnen opnemen in  mijn dagelijkse routine om te voorkomen dat ik er zo nu en dan een vergeet. Het is maar een klein aandachtspunt, maar vorige week bedacht ik dat ik vermoedelijk de rest van mijn leven aan deze medicijnen vast zit. Hoe gaat dat als mijn voorraad op is? Want inmiddels loopt de eerste periode van drie maanden medicijnen op zijn eind en daarmee mijn voorraad. Hoe gaat dat met het herhalen? Moet in de tussentijd mijn bloed nog een keer getest worden op de vraag of ik de goede hoeveelheid medicijnen gebruik? Dus toch maar even overleg met de huisarts.
Een gesprek met een huisarts is geen vanzelfsprekende zaak tegenwoordig. Vroeger liep je bij de huisarts binnen als hij spreekuur had en wachtte je geduldig je beurt af. Nu bel je naar de huisartsenpraktijk en krijgt de assistente aan de telefoon. De assistente staat je pas te woord als je je geboortedatum hebt genoemd. Die moet je dus wel paraat hebben.
In dit geval kon ik gebruik maken van het feit dat Anneke juist een afspraak had gemaakt (handig dat we dezelfde huisarts hebben). Twee afspraken van tien minuten werden gekoppeld tot een tweepersoonsafspraak van twintig minuten. De huisarts bevestigde nogmaals dat ik voorlopig niet van medicijngebruik af zou komen en gaf aan de apotheek door dat ik in de herhaalservice moest worden opgenomen. Dus gisteravond kreeg ik een e-mail dat er medicijnen voor me klaar lagen.
Het e-mail bericht vermeldde ook dat ik iemand kon machtigen om voor mij de medicijnen op te halen. Het kwam me vaag bekend voor: hadden Anneke en ik elkaar nu gemachtigd, of hadden we het er alleen maar over gehad? Bovendien belde de opticien op dat mijn bril klaar lag.
Vanmorgen besloot ik eerst een van de spotlights boven het aanrecht te vervangen. Zo'n klein lampje met twee pootjes, aangenomen dat ik een vervanger had. Dat bleek het geval; het is altijd een gedoe om de kleine reflector uit zijn aluminium omgeving los te maken, maar alles lukte zomaar, zodat ik daarna op pad kon gaan om eerst mijn medicijnen en vervolgens mijn bril op te halen.
'Als je toch gaat', zei Anneke, 'neem dan mijn medicijnen ook mee.'
Ze gaf me een papier waarop vier  medicijnen stonden vermeld die alle vier waren doorgestreept, maar bij twee was behalve de doorstreep streep ook nog een herstel streep geplaatst om aan te geven dat die wel moesten worden geleverd. Daarnaast gaf ze me nog twee herhaal recepten.
Op mijn vraag of ik wel gemachtigd was om die medicijnen af te halen zei ze dat ze dacht dat we elkaar hadden gemachtigd. Anneke was op dat moment bezig met een aantal verzoeken tot betaling. Had ik verzuimd bij die verzoeken aan te tekenen of ik ze betaald had, wat wel mijn gewoonte is? Dat moest dus gecontroleerd worden. Bij controle bleek dat ik wel betaald had en dus een verzuim had gepleegd.
De betaalroutine maakt dat het betalen geen blijvende indruk maakt. Na een week of veertien dagen ben ik vergeten of ik de rekening nu wel of niet heb betaald. gelukkig helpt ook hier de techniek: waar ik vroeger een blocnote had met overschrijf formulieren waarvan ik de strookjes moest bewaren, kan ik nu via mijn tablet (of die van Anneke natuurlijk) en mijn Bankenapp alle betalingen bekijken.
Bij de apotheek bleek dat de vier recepten alle waren uitgeleverd. op het lijstje stonden nu drie allergiebestrijders. Volgens de apothekersassistente, moest er wel op gelet worden dat die drie middelen niet werden gebruikt in dezelfde periode want anders zouden ze elkaars werking kunnen dwarszitten.
Thuis gekomen bleek dat betalen via de app was uitgebreid met extra stap voor het autoriseren. Na het gebruikelijk invullen van gebruiker en wachtwoord moet er nu ook een code worden toegevoegd die wordt toegestuurd via sms. Vermoedelijk ter verhoging van de veiligheid. Maar bovendien bleek dat Anneke niet meer kon zien dan de facturen op haar naam; en sinds ik ook een aantal malen bij een arts was geweest bestond het vermoeden dat er voor mij nog iets te betalen was.
We hadden hier duidelijk een gevolg van privacy bescherming. Ik kan als hoofdverzekerde wel kijken naar de rekeningen van Anneke maar omgekeerd niet.