Magneetjes

Enkele jaren geleden werden de liften omgebouwd. De zware draaideuren werden vervangen door schuifdeuren, het interieur van de liftcabines werd gemoderniseerd en opgefrist.
In aansluiting op deze opknapbeurt werd in de liften een mededelingenbord opgehangen van bescheiden afmetingen. Gekozen werd voor een bord waarop geschreven kon worden met uitwisbare inkt. Het bezwaar alleen was dat er voor het schrijven van mededelingen op dat bord, iemand moest zijn die leesbaar kon schrijven en bovendien altijd beschikte over een stift die niet was uitgedroogd. 
We gaven er dan ook de voorkeur aan om op het mededelingen bord een paar magneetjes te hangen. Dan kon een mededeling achter de computer worden uitgetikt en met de magneetjes tijdelijk worden bevestigd.
Een uitstekend systeem. Eenvoudig en zeer flexibel.
Dit temeer omdat je met zes magneetjes al een aardige mogelijkheid had om figuren te maken en daarmee de creatieve gaven van de bewoners uit te leven.
Alleen: niet iedereen was blijkbaar doordrongen van het nut van deze voorziening in de lift. Op de een of andere manier verdwenen er iedere keer magneetjes. Soms twee, dan weer vier, soms ook alle zes.
Verschillende malen werden de magneetjes weer aangevuld. Op de rand van het mededelingenbord werd uitdrukkelijk het verzoek aangebracht de magneetjes te laten hangen. Maar niets hielp. Kennelijk voorzagen de magneetjes in de een of ander behoefte. Voor een mededelingenbord binnenshuis? Als speelgoed voor de kleinkinderen (ik heb al eerder geconstateerd dat de leeftijd van de meeste bewoners van dien aard is dat de kinderen al de deur uit zijn)? Of moeten ze gebruikt worden voor een of ander spel, iets als dammen misschien? In het laatste geval moeten er misschien nog wat magneetjes worden aangevuld.
Ons bestuur is zuinig geworden met de magneetjes. De laatste tijd waren er nog maar twee. En die werden nuttig gebruikt door de nieuwste bewoners van een van onze appartementen om mee te delen dat ze misschien oorzaak zouden zijn van enige hinder tijdens hun verbouwingswerkzaamheden.
Gisteren waren ook de laatste twee magneetjes verdwenen. De mededeling van de nieuwe bewoners was niet verdwenen maar hing half over het bord heen: een punt was achter het bord geschoven.
Een nieuwe mededeling over het vervangen van de hydrofoor was nu met plakband tegen het mededelingen bord geplakt.
Wie zou er magneetjes verzamelen en waarvoor? 

Complex

Het is inmiddels alweer bijna twee jaar geleden dat ik schreef over de wraak van de techniek. De gedachte was dat de technische wereld ten opzichte van de ideeënwereld wordt onder gewaardeerd. Dat kwam al naar voren in de tijd dat ik nog voor ons schoolteam meespeelde met de schaak competitie. Na een gedurfd en succesvol stukoffer klonk regelmatig de kreet:
'de geest zegeviert over de materie'.
Maar terwijl dus de materie zich leek te plooien naar de ideeën van de geest, kon ik me in de loop van de jaren niet aan het gevoel onttrekken dat bij veel mensen die zich hoofdzakelijk bewegen in die ideeënwereld ook een zeker onbehagen heerste tegenover de techniek.
Techniek als onderwerp van gesprek hoort men eigenlijk weinig. Nu is de aanduiding techniek ook een beetje vaag, want waar hebben we het dan eigenlijk over? Techniek gaat immers over het maken van gebouwen, evenzeer als over het boren in tanden en kiezen. Bij techniek gaat het niet alleen over het plooien van de materie, maar evenzeer over de methode van handelen om iets te bereiken. Techniek is uiterst algemeen.
En toch: als men kranten en tijdschriften doorbladert dan blijkt een burenruzie belangrijker en interessanter dan het bepalen van de maat waarmee kinderen en andere mensen worden toegelaten worden tot een school of een functie.
U zult zeggen dat ik gefrustreerd ben en in mijn leven onvoldoende gehoor gekregen heb om mijn technische achtergrond over te dragen en dan hebt u nog gelijk ook. Maar zoals ik twee jaar geleden aangaf: de techniek neemt wraak. Langzaam en stapje voor stapje.
Een van de gevolgen van de technische ontwikkeling naar mijn gevoel is de toenemende complexiteit. Misschien een beetje vreemde constatering als je ziet dat veel dingen nu veel eenvoudiger gaan dan vroeger.
Neem nu het betalen van een rekening.
Vroeger moest ik een pakje overschrijf formulieren hebben dat ik alleen kon krijgen bij mijn bank (gratis: dat wel) en vervolgens bij dezelfde bank een pakje speciale enveloppen. Thuis schreef ik dan met de hand het bedrag uit dat op de rekening stond.
Voegde daar het rekening nummer bij van degeen van wie ik de rekening had gekregen (meestal een vertrouwde leverancier)
Daarna ging het formulier in de passende enveloppe en het geheel in de brievenbus (die toen nog geen onderscheid maakte tussen post voor de eigen omgeving en die daarbuiten).
Na verloop van een paar dagen kreeg ik dan een bericht van de bedragen die waren afgeschreven.
Een omslachtig en tijdrovend proces. Nu gaat dat eenvoudiger en sneller.
Ik zit in mijn stoel en kijk naar de televisie als ik en passant de rekening bekijk die net is binnen gekomen (ook nu van een bekende leverancier).
Ik reik naar de tafel waar mijn tablet ligt.
Als ik het leren deksel opsla start het tablet automatisch op.
Ik kies de app voor het online bankieren en tik mijn toegangscode in.
In het rekeningoverzicht dat dan verschijnt zoek ik het banknummer van de leverancier.
Ik tik het rekeningbedrag in op het virtuele toetsenbord
En geef tenslotte nogmaals mijn toegangscode in en druk op enter.
Vervolgens klap ik het leren deksel weer dicht: de betaling is verricht.
Niks complex. U hebt gelijk. Alleen deze werkwijze is de laatste vijf jaar zeker drie maal gewijzigd.
En het is niet de enige werkwijze die we moeten onthouden (samen met die toegangscode).
Zo liepen Anneke en ik deze week in de Mediamarkt.
'Kijk,' zei ik, 'dit zou je kunnen gebruiken in plaats van je i-pod.'
De i-pod had ze een aantal jaren geleden aangeschaft en was een geweldige vervanger voor de CD-speler. Op de i-pod kon gemakkelijk alle muziek die we hadden opgeslagen worden. Anneke kon er afspeellijsten mee samenstellen, lezingen mee voorbereiden, etc. Het kostte wel enige moeite voor ze had uitgevonden hoe de i-pod kon worden gevuld met behulp van i-tunes op haar computer en het automatisch synchroniseren van beide apparaten. Maar de speaker waarop de i-pod kon worden neer gezet leverde een geweldig geluid.
Toen we deze week bij de mediamarkt liepen was de i-pod al geruime tijd buiten gebruik. Anneke kon er geen geluid meer uit krijgen. Al wel een jaar geleden zochten we naar een opvolger van de i-pod. Maar die bleek niet meer gemaakt te worden. Wie nu muziek wil horen maakt gebruik van de i-phone.
Het was dus niet zo gek dat we nu keken naar een eenvoudige MP4-speler. Onze keus viel op een Lenco, een leuk apparaatje nog kleiner dan een betaalpasje. Toen we de verpakking open maakten bleek er een gebruiksaanwijzing bij te zijn verpakt. Niet zo gemakkelijk leesbaar want gedrukt met een lettergrootte van (ik denk) 4 of punts. met veel moeite lukte het de tekst te ontcijferen. Zoiets moet je ook niet verkopen aan oudere  mensen. Maar goed. Ik slaagde er in om muziek te over te brengen op deze nieuwe Lenco en vroeg me toen af hoe brengen we dat ten gehore. Zou misschien de speaker van de i-pod (die nog steeds op het bureau van Anneke  stond) bruikbaar zijn? Inderdaad, toen ik dat apparaat opnam bleek dat er een ingang inzat voor andere apparaten dan alleen de i-pod. Maar ik zag nog iets anders. Op de speaker zag ik een knop Power. Gewoonlijk is dat de Engels aanduiding voor de aan/uit knop.
Ik drukte er eens op. En zag dat de i-pod tot leven kwam.