Onaf

De kalender voor dit jaar nadert zijn einde. De scheurkalender bevat nog slechts enkele blaadjes. Als het weer het toelaat deze dagen kun je zelfs zien dat de dagen weer langer worden. Als we even terugkijken naar de belevenissen van de afgelopen maanden in ons dorp blijven een paar dingen onopgelost.
Daar is in de eerste plaats het geluid van mevr. A. Nadat we de loodgieter ernaar hadden laten kijken en mogelijk trillende pijpen hadden laten scheiden, was het minder, zei mevr A. maar het was niet weg. Maar toen begon de vakantie en ze besloot het even af te wachten. En iedere keer als ik haar tegenkwam meldde ze de situatie. Het geluid was niet weg, maar het was dragelijk. Die mededeling hield een zekere dreiging in. Als het geluid zich weer voordeed - of als ze er weer last van kreeg, twee verschillende dingen - zou ik het horen. Bijzonderheid is dat alleen zij er last van heeft. Is haar gehoor uitzonderlijk scherp? Of haar hinderdrempel bijzonder laag?
Tot haar voordeel moet worden vastgesteld dat ze niet reageert op de geluiden die veroorzaakt worden door de herinrichting van enkele van de woningen in ons straatje.
In de tweede plaats de vliegen van mevr B. aan het eind van de straat en tegenover meneer R. Mevr. B. heb ik niet meer horen klagen over de vliegen, maar meneer R. was niet tevreden. Ook na de drastische aanval met speciale chemische middelen bleef hij last houden. Ik was er al niet helemaal gerust op. Want om de reparatie aan de lift mogelijk te maken had ik de chemicaliën weg gehaald en daarna geconstateerd dat er nog steeds vliegen waren. Volgens R. kwamen ze van buiten, maar met buitentemperaturen lager dan tien graden worden de in Nederland inheemse insecten zo traag dat ze zich buiten niet vertonen. Meneer R. dreigt ondertussen met maatregelen. Maar hij heeft een probleem. Eigenlijk woont hij in een enclave. Hij huurt van een andere eigenaar en hij behoort niet tot onze vereniging.
De vliegen moeten even wachten tot in het nieuwe jaar. Een nieuw jaar en het start met een oud probleem.

Intelligene vliegen

Het gesprek was via de onvoorstelbaarheid van tijd en ruimte gekomen op de evolutietheorie en ik constateerde dat als we van die theorie uitgingen de mens evenver op de evolutionaire ladder staat als...
- De vlieg, vulde de dame aan met wie ik zat te praten. De vlieg was niet het eerste dier waaraan ik zat te denken, maar mijn gesprekspartner op dit verjaardagsfeestje was nu niet meer van de vliegen af te krijgen. Ik dacht al aan de vliegenplaag in ons dorp, maar was niet geheel voorbereid op de volgende opmerking.
- Vliegen zijn intelligent, zei ze.
- Alleen is het moeilijk met ze te communiceren, was mijn rem op haar enthousiasme.
- Nou... laatst zat er een vlieg bij mij in de kamer en ik wilde er vanaf. Dus ik nam een vliegenmepper en gaf een klap.. mis. Die vlieg ging ergens anders zitten en ik gaf weer een klap, opnieuw mis. (haar woorden werden onderstreept door de beweging van haar handen). Toen ik de derde keer weer mis sloeg, dacht ik: drie keer is scheepsrecht. Als je zo handig bent mag je blijven leven. Die vlieg volgde me daarna overal. Als ik 's morgens wakker werd vloog hij heen en weer in mijn slaapkamer. En bij het ontbijt kwam hij naast me zitten. Op een gegeven ogenblik zag ik hoe hij heel dicht bij zijn vleugels begon schoon te maken. Heb je dat wel eens gezien?
Ik bevestigde dat ik dat wel eens gezien had. En vroeg me ondertussen af of de vlieg in kwestie een hij of een zij zou zijn geweest.
- Heel fascinerend. Die vlieg kwam bij me op mijn knie zitten en dan kon ik tegen hem praten. Maar op een dag was hij weg. Toen ik wakker werd vloog hij niet meer heen en weer in mijn slaapkamer.
Tja, vliegen worden niet zo oud, opperde ik, hij zal wel overleden zijn.
- Ik heb het hele huis doorgekeken, maar zag hem niet meer. Toen ben ik boodschappen gaan doen en toen ik daarna terugkwam, zag ik hem liggen.
Waar, wilde ik nog weten.
- Onder een stoel...
-Willen jullie wat drinken?, onderbrak de gastvrouw de necrologie.

Cadeautip

Op de uitnodiging hadden we gezet cadeautip: envelopje.
Het werd een groot feest en veel genodigden gaven een envelop met inhoud. Na afloop telden we de goede gaven door de enveloppes te openen en de inhoud er uit te halen. Omdat de enveloppes daarna geen speciale waarde meer hadden werden ze verscheurd om toegevoegd te worden aan het oud papier.
Er ging natuurlijk wat mis. Op een gegeven ogenblik een kreet: het bleek dat er een biljet doormidden was gescheurd samen met de envelop. Wat nu? De eerste reactie was, we moeten de helften maar aan elkaar plakken met een stukje plakband. Ik besloot met de beide helften naar de bank te gaan in de verwachting dat het daar ingenomen zou worden en vervangen door een heel en nieuw bankbiljet.
Toen ik bij de bank aan de beurt was en de situatie uitlegde, zei de dame achter de balie:
Wel meneer, dan moet u het weer aan elkaar plakken.En toen ik haar verwonderd aankeek pakte ze een rol plakband die kennelijk naast haar op de balie stond en plakte daarmee de beide helften weer aan elkaar. Ze deed het wel heel zorgvuldig. Dat wel.
Toen dat gelukt was overhandigde ze me het biljet en zag kennelijk de twijfel die nog niet van mijn gezicht was geweken.
Als u nu een nieuw biljet wilt hebben, dan moet u hiernaast - ze wees op de muur naast de balie - dit biljet in de geldstortmachine doen met uw pasje. En vervolgens gaat u naar de geldopneem machine ernaast, dan kunt u het geld weer opnemen van uw rekening.
En zo geschiedde; ik stopte mijn bankpasje in de geldstort machine die drie keer bevestiging vroeg van het bedrag dat ik stortte. Vervolgens naar de machine ernaast, bankpasje erin en geld opgenomen. En dat in de hoop dat het verscheurde bankbiljet er niet weer uit zou komen. Modern geldwisselen: zorgvuldig plakken en verder komt er geen mens aan te pas.

Sinterklaas in Frankrijk

't Is zaterdag ochtend 3 december. Vanmiddag moet Sinterklaas hier langs komen. Het is niet meer de Sinterklaas van mijn jeugd. Of zoals ik hem me voorstel in mijn jeugd. De geheimzinnigheid is verdwenen. Onze kinderen geloven niet meer in de goedheiligman en onze kleinkinderen al evenmin. Hier lopen ze heen en weer om pakjes in te pakken in het Sinterklaas pakpapier dat werd meegenomen uit Nederland. Men zit te zwoegen op gedichten want dat hoort er ook bij. Rond de lunch komen Richard en Céline en dan speelt hetzelfde tafereel zich nogmaals af maar in versnelde vorm. Alle pakjes worden verzameld in de logeerkamer. En na het eten vanavond is het zover. Dan worden de pakjes bij elkaar neer gezet in de huiskamer. De haard wordt aangestoken. Ik pak mijn trekharmonica en speel alle Sinterklaasliedjes die we kennen. Ze worden uit volle borst meegezongen, ook door Céline. Het zijn de liedjes uit mijn jeugd. Met woorden waarvan de betekenis evenzeer verdwenen is als die van kerkliederen. "Ban dus vrij de vrees uit 't hart"..., "een draaitol met een zweep erbij...". Wat betekent dat allemaal voor de Fransen?
Zo hoort het. En zo is het goed
En daarna worden de pakjes uitgepakt die nog maar net werden ingepakt. Maar toch verandert ook hier de aandacht. Toen de kleinkinderen nog klein waren was de aandacht voor de gedichten maar kort en die voor de geschenken groot. Die verhouding is aan het verschuiven. Er komt meer aandacht voor de inspanningen die in rijmwerk is gestoken. En ook dat is goed. Maar wat doe je eigenlijk met de gedichten als Sinterklaas weer weg is?