donderdag 23 december 2010

Cobie

De weersomstandigheden waren niet erg florissant toen we dit keer naar Den Haag gingen. Hoewel ons stoepje geveegd was, moesten we naar de bushalte toch het grootste deel door de sneeuw waden. Zelfs op dit vroege uur was de sneeuw bezig steeds zachter te worden. Het was niet erg duidelijk hoe de dienstregeling was. Voor Breda en Noord-Brabant was het nog geen vakantie, maar Veolia had deze week eigenlijk al de vakantieregeling in gezet. Had de discussie met de gemeente nu wel of niet wat opgeleverd? Hoe dan ook het duurde niet zo lang of we konden gewoon in bus 5 stappen en kwamen ruim op tijd op het station aan. De NS had wel een aangepaste dienstregeling, maar verstrekte een gratis kopje koffie vanwege het winterse ongemak. Onze trein die aangepast om 9.09 ipv 9.10 zou vertrekken, had volgens de aankondiging ong. vijf minuten vertraging. Het was ruim kwart over 9 voor we in konden stappen. We hadden ons net geïnstalleerd toen het licht uitging. Dat gaf al een gevoel dat er iets niet helemaal naar wens ging. Een of twee minuten later ging het licht weer aan, maar de trein bleef staan. Nog even later werd iedereen verzocht uit te stappen en plaats te nemen in de trein aan de andere kant van het perron. Onze trein was kapot. Die andere trein zou weliswaar geen intercity zijn, maar hij zou ons wel in Den Haag brengen. Reizigers vormen een gewillig volkje en dus stapte iedereen zonder morren over. De conducteur maande ons daarbij aan tot spoed want hij wou nu eindelijk wel eens vertrekken. Toen we goed en wel reden, kwam de boodschap door dat de reizigers in treinstel 2 geen verwarming hadden; als zij warm wilden zitten moesten ze maar elders een plaats zoeken. De conducteur had er overigens geen idee van hoe laat we aan zouden komen. De reis verliep verder zonder veel hindernissen: we waren tegen elven in Den Haag - inmiddels drie kwartier later dan anders. Ook hier was de dienstregeling enigszins in de war: tram 1 bleek niet te stoppen voor het station. Na enig heen en weer vragen bleek dat we met lijn 16 één halte mee konden gaan om bij de volgende halte op lijn 1 te stappen. We hadden pech.
We konden lijn 1 voor ons uit zien rijden zodat we die misten. Lopen of wachten? Toch maar wachten. In Den Haag lag vandaag zeker zoveel sneeuw als in Breda en dan betekent wachten toch een geleidelijk afkoelen van de voeten. Ik keek eens op mijn horloge en bedacht dat Cobie echt om twaalf uur zou willen eten. Het was bijna tien over elf toen we op lijn 1 konden stappen, die ons weliswaar niet op volle snelheid maar toch zonder verder oponthoud naar de Scheveningseweg bracht, vanwaar we nog een paar minuten door de sneeuw moesten waden naar het huis waar Cobie woont. Het was nu bijna half twaalf. We werden ontvangen met de mededeling dat Cobie deze ochtend een beetje laat was. Het was niet zeker of ze al klaar was. En inderdaad toen we boven kwamen zat Cobie nog onder de douche. Tegen tien over half twaalf konden we binnenkomen. Maar veel meer dan een begroeting en een kopje koffie zat er niet in. Tegen twaalf uur zei Cobie: als je het niet erg vindt... We begrepen de hint, liepen met haar naar beneden naar de eetkamer en namen afscheid.
Nu weer terug met lijn 1 naar de Kneuterdijk voor onze lunch bij Garoeda. Toen we daarna (en na nog wat boodschappen) weer terug gingen naar de tramhalte bleek dat we met lijn 15 of 16 naar het Centraal Station moesten. Dat was niet zo erg want de intercity naar Venlo vertrekt normaliter vanaf het CS. Alleen vandaag niet. De intercity's naar Venlo waren uitgevallen. Er was wel een trein naar Dordrecht. We hadden geluk, want in Dordrecht hoefden we maar een goed kwartier te wachten op de aansluiting naar Breda. En opnieuw bood de NS ons een gratis kopje koffie aan te verkrijgen bij de kiosk. We waren om bijna half zes weer thuis.
Een dagreis voor een bezoek van ca twintig minuten. Maar Garoeda vergoedt veel.

dinsdag 14 december 2010

Kerstboom

Het moest ervan komen. Ergens tussen Sinterklaas en Kerstmis moet de kerstboom geplaatst worden. We hebben sinds we in dit dorp wonen een kunstkerstboom. Dat is handig; vroeger kochten we een echte kerstboom bij een neef van de buurman en nog vroeger ergens in de stad. We hebben zelfs één keer een kerstboom gekocht met een vriendin samen. Bij ons stond de boom tot en met eerste kerstdag en toen brachten we hem weg naar die vriendin. Dat was milieubewust handelen. Zolang we nog niet in dit dorp woonden werd de kerstboom met kluit en nadat hij zijn werk had gedaan in de tuin geplaatst. Soms ging dat goed en 'sloeg hij aan', maar vaak lukte dat niet en dan kwam de verdroogde kerstboom voor verbranding in aanmerking. Al hebben we wel eens een kerstboom gehad die in verdorde toestand een paar jaar bleef liggen. Een keer hebben we besloten dat de kerstboom toch wel overdreven was en besloten we een kleintje te nemen. Toen ik op de fiets terugkomend van mijn werk in de stromende regen onderweg een handzaam boompje had gevonden van ongeveer 40 cm hoog, bleek bij thuiskomst dat Anneke hetzelfde had gedaan. Dat jaar hadden we twee kerstbomen.
Dat is allemaal niet meer nodig. In dit dorp hebben we één echte centrale kerstboom die staat bij de ingang en een kerstboom comité dat zorgt voor de versiering. En in ons huis hebben we dus nog een extra kunstkerstboom. Een mooi exemplaar van ongeveer 140 cm hoog, met een stam uit drie delen en opvouwbare takken. Verlichting is ingebouwd, dus we hoeven niet te zoeken naar de kaarsen. Maar ondanks zijn afmetingen maakte de uitgevouwen kerstboom een kleine indruk. Hij moet ergens op zeiden we. hij stond toch vorig jaar ook ergens op? Ja dat is waar maar dat was op het kampeertafeltje en dat staat in Frankrijk. Het is toch wat omslachtig om dat tafeltje op te halen. Weet je wat? We gaan naar Ikea en kopen een kerstboomtafeltje.
Zo gezegd zo gedaan. Het was druk bij Ikea, maar we vonden toch een parkeerplaats niet ver van de ingang. Enige tijd later liepen we de woonkamer afdeling binnen en het eerste wat ik zag was het ideale tafeltje. Vierkant goede afmetingen, €4,99. Zo gauw kun je echter geen tafeltje kopen dus we liepen de hele route door meubels, keukens, kantoren... Totdat er omgeroepen werd dat we onze auto moesten verplaatsen. Dan blijkt dat de route door Ikea ook wel wat bezwaren heeft: ik moest nog langs de slaapkamers, kinderafdeling, serviesgoed, verlichting, huishoudelijke apparatuur, dekbedden en magazijn voor ik via de kassa bij de garage kon komen om de auto te verzetten - hij stond blijkbaar op een plaats die bedoeld was als doorgang. Toen ik Anneke weer had terug gevonden bij de koffie zijn we weer langs de huishoudelijke dingen, enz. maar rechtstreeks naar het magazijn gelopen en hebben dat eerste tafeltje meegenomen.
We waren binnen twee uur weer thuis.
Het is een uitstekend tafeltje en nu een indrukwekkende kerstboom.

donderdag 11 november 2010

Samenloop van omstandigheden

De man van de lampenwinkel belde dat hij onze lamp gerepareerd had en dat hij (de lamp) opgehaald kon worden. Het is een lamp van ongeveer twee meter hoog, waarvan de gloeilamp en de fitting het begeven hadden. Een slank model dat wel, maar een dat met enige zorg in de auto moet worden vervoerd. Omdat de lampenwikel in het centrum van de stad is op een zestig meter van de ingang van de parkeergarage, stalde ik mijn auto in de parkeergarage van De Barones, maar moest daarvoor wel naar de 3e parkeerlaag. Ik had geluk. Mijn parkeerplaats was de plaats het dichtst bij de uitgang aan de Tolbrugstraat, waar ook de lift was. Toen ik drie minuten had staan wachten op de lift heb ik de conclusie getrokken dat die niet functioneerde en liep ik de zes trappen maar af in stilte enige krachttermen uitend.
Op dat moment hield het op met zachtjes regenen. In mijn wandeling naar de lampenwinkel bedacht ik dan ook dat ik maar zou vragen de lamp af te dekken met een plastic zak. Ook nu had ik geluk. De man van de lampenwinkel had dat zelf al gedaan met bobbeltjesplastic dat niet alleen de lamp droog hield maar hem ook beschermde.
Moet je ver? vroeg de lampen man.
Ik sta in De Barones, maar de lift werkt niet.
Er is nog een lift hier bij Albert Heijn, die kan ik je adviseren.
Oh dat is waar ook, en ik liep naar AH, waar al meer mensen zich bevonden in de omgeving van de lift. Iemand voor me stond vergeefs zijn parkeerkaart in de betaalautomaat te stoppen en drukte op alle knoppen die er waren. Vergeefs: de automaat werkte niet. Ik mompelde wederom (maar nog steeds in stilte) enige krachttermen, nam de lamp weer op en wandelde door de regen terug naar de ingang aan de Tolbrugstraat. Daar werkte de betaalautomaat wel. Maar deze vertelde me dat ik nog enkele minuten had om uit te rijden voordat het gratis eerst kwartier was afgelopen. De lift deed het hier nog steeds niet. En terwijl ik de zes trappen opliep naar de 3e parkeerlaag bedacht ik dat ik dus zonder meer in de lift bij Albert Heijn had kunnen stappen. Ik had de parkeerautomaat helemaal niet nodig.

Ongelukje

In ons dorp hebben twee huizen nieuwe bewoners gekregen. In beide gevallen stond er vrij veel druk op de verhuizing. De ene verhuizing moest eigenlijk voor 1 november plaatsvinden (het werd de negende) en de andere op de twaalfde. Maar in beide gevallen moest er toch ook wat veranderd worden aan de inrichting, zodat het de afgelopen weken een gaan en komen was van werklieden onder aanvoering van hun aannemer. Tja en toen ging de aannemer iets te ver. Het bleek dat de oude afvoer van de badkamer moest worden vervangen. Hij moest worden los gehakt uit het omringende beton. Een klapje teveel en toen keek hij in de badkamer van de onderbuurman. Het was natuurlijk niet zo bedoeld. Een ongelukje eigenlijk. De buurman toonde zich allerminst blij. Maar wat voor hem de deur dicht deed was het water dat een paar uur later tegen zijn huiskamer raam aan spatte: een medewerker van de aannemer spoelde volijverig het balkon schoon.
De spanning liep merkbaar op. De nieuwe bewoonster bood haar excuses aan en de aannemer maakte gauw de vloer dicht.
Toen ik haar later sprak, vertelde de nieuwe bewoonster dat ze bij de ingang iemand was tegen gekomen die haar had gevraagd waar ze moest zijn. Op haar antwoord: op zes, was de reactie: oh, met dat gat in de badkamer. Zo gaat dat in een dorp je hoeft je meteen niet meer voor te stellen.

zaterdag 25 september 2010

Soep

In het hotel in Dusseldorf gingen we na het aperitief naar het restaurant. De ramen van de halfronde zaal keken uit op de wegen die naar en van het vliegveld voeren. Het middendeel van de zaal lag een vijftal treden hoger dan de buitenste ring van tafels. De beide ruimten waren gescheiden door een wand die aan de buitenkant misschien 1 meter 80 hoog was. We gingen aan een van die tafels zitten en keken naar de wisselende intensiteit van het verkeer beneden ons. Een vrouwelijke ober kwam ons vragen wat we wilden drinken. Het kostte ons in dit geval moeite om te schakelen tussen het Engels van Betty en het Duits van de ober. Het was geen probleem zei de ober en ging over op Engels, maar het was duidelijk dat Engels geen dagelijkse praktijk voor haar was: een potentiële bron van misverstanden. Toen onze drank was gebracht en dezelfde ober kwam vragen wat we wilden bestellen, was onze discussie daarover nog niet beslist, maar uiteindelijk besloten we tot vier maal Wiener Schnitzel, waarvan er een zou worden gedeeld tussen Anneke en Betty met frites. Dit alles werd genoteerd door de ober. Ik wil soep, zei Betty; het werd linzensoep. Geef mij dan ook maar soep, zei ik. De ober noteerde.
Vroeger, vertelde Freerk aan Betty, hebben we een tijd gehad dat we iedere week in een restaurant gingen eten en Vader nam altijd - als enige - soep, zodat wij altijd moesten wachten voor we met eten konden beginnen. Maar nu houd ik Betty gezelschap, zei ik, terwijl de ober met haar opdracht verdween.
Op het verhoogde middengedeelte van het restaurant was een jongeman komen zitten, die zijn eigen bestelling deed. Onder hem tegen de wand nam een jonge vrouw plaats alleen aan een tafeltje. Ik bedacht dat hij eigenlijk net zo goed een etage lager aan het tafeltje van de jonge vrouw kon gaan zitten. Ondertussen werd de soep voor Betty door een andere vrouwelijke ober gebracht en ontspon zich enige discussie over mijn soep. De jongedame verdween nadat we hadden duidelijk gemaakt dat we toch echt twee soep hadden besteld. Er ontstond weer een pauze, waarin Betty haar soep nuttigde en voor mijn ogen zich het scenario afspeelde dat ik al bedacht. De jonge man boog zich over de wand sprak even met de jonge vrouw onder hem, pakte zijn spullen en kwam naar beneden. Toen hij daar goed en wel zat, kwam de ober met zijn bestelling en verdween weer met de bestelling toen hij het tafeltje leeg aantrof.
Bij onze tafel verscheen nu een mannelijke ober met twee borden soep. Hij verdween weer schouderophalend toen wij er maar een wilden hebben met het andere bord. Betty had haar soep al enige tijd op zodat mijn tafelgenoten toch weer op mij moesten wachten.
Onze eerste ober kwam zich even later verontschuldigen voor het misverstand, maar was zo wijs even te controleren of ze de rest van onze bestelling goed had begrepen.

vrijdag 3 september 2010

Herfst

Deze week is de meteorologische herfst begonnen. We kunnen het merken aan de geleidelijk dalende temperaturen en de korter wordende dagen. Bij het weerbericht is men optimistisch en spreekt men van nazomeren en fraaie wolkenluchten. Maar deze week in Vlissingen op het strand waren er maar weinigen die het water van de zee uitprobeerden. En de kastanjes zijn vrijwel rijp.
Onze duif is verdwenen. Toen ik eenmaal de hor voor de deur van de huiskamer had gehangen is hij niet meer verschenen. Zelfs onze buurman zegt er niets meer over. Het zou natuurlijk kunnen zijn dat de duif weg gespoeld is door de regen. Want het heeft een paar keer flink geregend op ons dorp. De eerste keer liep alleen de hal in het andere straatje onder, de tweede keer beide hallen. Die tweede keer was dat juist toen we het ons ś avonds gemakkelijk wilden maken dat om half twaalf de bel ging en we erop attent werden gemaakt dat er een lek was. Gelukkig en misschien ook wel niet was er geen lek. De regen was zo overvloedig gevallen dat de afvoer via het riool het water niet aankon. Het liep over de drempel, maar kon toen nergens meer heen. Na een half uur werken met een wisser en een paar dweilen was het water weer weg en de hallen waren aangedweild. Gelukkig geen lek, want nu hoefde er geen loodgieter bij te komen, maar misschien ook wel niet want als de voorspellers gelijk krijgen zou er de komende tijd wel eens meer veel regen kunnen vallen en komen we vermoedelijk vaker met de voeten in het water te staan. Het vergroten van de capaciteit van het riool is niet zo'n eenvoudige zaak.

donderdag 12 augustus 2010

Duif

Ons dorp wordt al meer dan een week geterroriseerd door een duif. Aanvankelijk leek het erop dat het dier een blessure had opgelopen. Het bleef op de grond en scharrelde daar wat rond om onze flat. Maar het bleek al spoedig dat er niet veel mis was met het bewegingsapparaat. En zo vertelden onze buren dat de duif daar in de huiskamer was gesignaleerd. Bij ons nog wat verder van de grond af kwam de duif ook eens kijken. Hij liep over de balustrade van ons balkon en maakte niet de indruk erg onder de indruk te zijn van onze aanwezigheid. Ik moest zelfs aanstalten maken om hem te pakken voordat hij wegvloog en bij de buurvrouw neerstreek. De brutaliteit van het dier was verbazingwekkend. Toen ik op een dag de keuken binnen kwam zat hij op het aanrecht en onderzocht de dingen die daar lagen en stonden op eetbaarheid. Hij keek me aan met zo' n blik van: dat vind je toch niet erg, he? Toen ik hem heel nadrukkelijk duidelijk maakte dat ik het wel erg vond (door dreigend op hem af te stappen) ging hij er schouderophalend van door. Sindsdien houden we de balkondeur van de keuken wat nadrukkelijker gesloten. Maar dat is niet genoeg. Twee dagen later vond ik in de huiskamer het duidelijke bewijs dat de duif daar geweest was. Er lagen uitwerpselen op de vloer. Resultaat: extra voorzieningen voor de deuren als die open staan: horren. De buurman windt zich er nadrukkelijk over op.
De vraag is wat doe je tegen een brutale duif? We zouden een kat kunnen aanschaffen. Maar dan is het middel wellicht ergen dan de kwaal. En wat als de kat in zijn enthousiasme de duif bespringt als die op de balustrade zit?

zaterdag 17 juli 2010

Kerken

Als we naar Benna gaan kiezen we meestal een route die vanaf Poperinghe via binnenwegen naar Esquelbecq leidt. We passeren dan St Jan ter Biezen, Wattou, Houtkerque, Herzeele en Wormhout, allemaal kleine dorpjes met hun eigen kerk. Deze keer kreeg ik weer een idee. Je zou er een project(je) van kunnen maken: een verzameling foto's van de kerkjes in dit gebied. Vandaar dat we vanmorgen tegen elf uur in de auto zaten en koers zetten naar Ledringhem en vandaar naar Zermezeele, etc., kerkjes met niet veel bijzonders, een meestal korte toren en een kerkhof aan de voet van de kerk. In Ochtezeele, een plakette in de muur van de kerk dat in dat dorp een heemkundige was geboren. Het bijzondere van de plakette was dat hij in het Nederlands was gesteld. Alle kerken waren echter gesloten. In Arnèke vonden we dat het tijd was voor de lunch en daarvoor trokken we naar Cassel. We zetten onze auto bij de kerk en liepen naar restaurant Le Sauvage, dat een salle panoramique had, vanuit die zaal hadden we inderdaad een prachtig uitzicht over het dal. Maar het aantal gasten was klein: buiten ons was er nog één paar: een man die constant op een moppertoon zat te praten en zijn onverstoorbaren partner. De man bestelde een gigot d'Agneau, maar toen die kwam bleek dat hij niet goed was; de gigot werd terug gestuurd naar de keuken. Dat gebeurde ook met de tweede. Een curieuze vertoning. Naderhand bleek dat het restaurant de Gigot op zondag in een speciale vorm gesneden werd opgediend. De man had daarover van te voren gebeld, maar het restaurant had kennelijk aangegeven dat zaterdag niet zondag was en dat de speciale Gigot dus niet zou worden opgediend. Hij werd ook niet oggedien. De man had zijn autoriteit wellicht wat overschat. Nu weigerde hij te eten en liep het restaurant uit, terwijl zijn partner onverstoorbaar haar maaltijd nuttigde.
Le Sauvage was in de 1e wereldoorlog gedurende enige tijd het hoofdkwartier van maarschalk Foch. Voordie tijd was het een soort kostschool geweest voor meisjes. Het leek me typisch de ruimte waar een maarschalk zich op zijn gemak zou voelen.
Na onze uitgebreide lunch gingen we verder via Steenvoorde, Houtkerque en Herzeele. Toen had ik voor één dag wel genoeg hallenkerken gezien.

dinsdag 13 juli 2010

Stamkroeg

Latte's and Litterature heeft niet echt de inrichting en het karakter van wat je je voorstelt van een stamkroeg. Misschien moet je L&L wel beschrijven als een tearoom. Het is een onopvallende gelegenheid in de Nieuwstraat. Je kunt er koffie en thee en frisdranken drinken - inclusief zoals me dezer dagen bleek - milkshakes. Er staan een paar zeer gemakkelijke fauteuils en wat minder gemakkelijke hoge stoelen met bijpassende tafeltjes in donker hout. Het belangrijkste van L&L is echter dat het Engelstalige boeken verkoopt. Anneke en ik spreken regelmatig af bij L&L, zakken genoeglijk weg in de rustige stoelen en nemen wat te lezen. Vaak is onze afspraak daar rond het middaguur zodat we daar ook iets te eten nemen voor de lunch: een sandwich.
Behalve de boeken die ter verkoop in de kasten staan zijn er ook boeken die gelezen kunnen worden door de gaande en de komende man (of vrouw). Als ik daar zit wachtend op de komst van Anneke neemk ik vaak zo'n leestafel boek ter hand. Ik krijg natuurlijk nooit de gelegenheid om zo'n boek uit te lezen, want mijn wachttijd is meestal binnen enkele bladzijden om. Deze week opende ik op deze manier een dun boekje van Stephen King - een uit een serie van the Green Mile -, waarvan ik de titel natuurlijk alweer vergeten ben. Maar die titel doet er ook niet zoveel toe als ik toch niet de gelegenheid krijg om het verhaal uit te lezen. Dit verhaal begon met het verhaal van een oudere man die er door zijn kinderen van overtuigd werd dat het voor zijn bestwil was dat hij in een zorgcentrum trok. Op deze manier raakten zijn kinderen af van een probleem dat liep en praatte.
Maar het zorgcentrum was een gevaarlijke plaats: mensen takelden daar uitermate snel af. Meestal kwamen ze binnen terwijl ze nog tamelijk goed waren (ze liepen wat ongemakkelijk, waren wellicht niet meer helemaal continent en ze hadden nog wat andere kwalen, maar verder waren ze toch nog aardig goed. Maar al na korte tijd moest je ze uitleggen dat de mensen die hen bezochten hun kinderen waren en hoe die heetten, en nog niet veel later moest je ze vertellen wie ze zelf waren...
Veel verder ging het verhaal niet want toen kwam mijn afspraak binnen.
Het beeld dat King schetst is niettemin zeer herkenbaar. Ouder worden heeft zijn beperkingen, maar zoals iemand vanmiddag zei: het is daarbij een genot om de ontwikkeling te kunnen volgen van je kleinkinderen. Het is een genoegen om iets mee te krijgen van de dingen waar je kleinkinderen mee bezig zijn, hoe zij hun wereld inrichten.

donderdag 1 juli 2010

Zus

Mijn zus zit in een verpleeginrichting in Den Haag, na iets wat ik, als leek, zou benoemen als een herseninfarct. De gevolgen van het infarct waren ingrijpend: een totale verlamming aan de rechterzijde en een vrijwel volledige afasie. Het infarct vond plaats in september 2009. Inmiddels zijn we 10 maanden verder. De verlamming laat geen verbetering zien, maar de afasie lijkt geleidelijk minder ernstig te worden. De afasie heeft twee gezichten. Het ene heeft betrekking op het onvermogen woorden uit het geheugen op te diepen, het andere op het vermogen het spraakvermogen te bedienen. Voor de buitenstaander is het moeilijk vast te stellen door welke van de twee aspecten het resultaat het meest wordt beïnvloed. Het is echter zeer moeilijk vast te stellen in welke mate mijn zus haar geheugen kan aanspreken.
In ieder geval kunnen we constateren dat mijn zus sinds het begin van dit jaar iedere keer dat ik haar bezoek meer woorden tot haar beschikking heeft en van die woorden van tijd tot tijd ook hele zinnen weet te maken. Dat geeft haar grote voldoening. Het gevolg is dat communicatie iedere keer wat gemakkelijker gaat en er steeds meer onderwerpen komen die kunnen worden aangesneden.
Vandaag kon ik haar vertellen van onze ontmoeting met iemand die in Curacao woont, waar mijn zus 50 jaar geleden vijf jaar heeft gewerkt in een zeemanshuis. Op mijn vraag of dat zeemanshuis er nog was, zei ze nee. Het kostte haar daarna een hele tijd om aan te geven dat er in dat zeemanshuis een misdrijf had plaatsgevonden en dat het zeemanshuis in 1968 was gesloten. Een opmerkelijk bewijs dat er veel herinneringen aanwezig zijn.

dinsdag 29 juni 2010

Overleden

Mevr de V is overleden. Zij woonde in ons dorp in het andere straatje, ze was zogezegd onze achterbuurvrouw. En aangezien onze huizen door een steegje (het balkon) zijn verbonden, kwamen wij regelmatig via dat steegje bij haar en omgekeerd. Het was nieuw voor haar die mogelijkheid, want de vorige bewoner van ons huis sloot het steegje zorgvuldig af.
Maar Met mevr de V is in ons dorp weer iemand verdwenen. En zo gaat de een na de ander. Sinds we hier wonen zijn er als ik goed tel al vier overleden. De appartementen blijven geruime tijd leeg staan. Dat ligt vermoedelijk niet zozeer aan de aantrekkelijkheid van de appartementen als wel aan het feit dat de potentiële kopers eerst een ander huis willen verkopen alvorens zich hier te vestigen. En de huizenmarkt loopt niet echt goed.
Vooralsnog zijn de nieuwe en jonge vestigers dus zeldzaam en stijgt de gewmiddelde leeftijd van de overblijvenden. Toch een enigszins zorgelijke ontwikkeling.

donderdag 24 juni 2010

Economische crisis?

In februari 2009 voorspelde het CPB een snel toenemende werkloosheid die wel zou kunnen oplopen tot 9% van de beroepsbevolking. Er werd zelfs een vergelijking getrokken met 1935. In april 2009 bleek dat de ontwikkeling van de werkloosheid achterbleef bij de prognose (NRC 16 april 2009). Maar werd gezegd de klap komt in de zomer. In november heette het dat de recessie officieel voorbij was (NRC 24 nov 2009). maar er wed aan toegevoegd dat het effect van de recessie op de arbeidsmarkt nog jaren merkbaar zou zijn.
De vraag is waarom het CPB zo systematisch de ellende bleef overschatten. Al in februari 2009 was duidelijk dat de werkelijke cijfers achterbleven bij de prognoses van december 2008. In feite leefden we heel 2009 in de verwachting dat de recessie ernstig zou zijn. Dat het aantal werklozen zou stijgen. We leefden niet met de feiten, maar met de verwachting, een verwachting die van overheidswege voortdurend in stand werd gehouden. Daarmee werd ongetwijfeld bijgedragen aan het klimaat van onzekerheid dat rond de huizenmarkt bleef hangen. En de vraag is wederom: waarom?
We zijn nu in juni 2010. De majesteit heeft aan een informateur de opdracht gegeven om de mogelijkheden van een kabinet te onderzoeken met een meerderheid in de 2e kamer. Wederom werd opgemerkt dat de situatie zeer ernstig was en zeker te vergelijken met die in 1935.
En ondertussen worden we er op attent gemaakt dat we binnen heel korte tijd al weer te maken zullen hebben met krapte op de arbeidsmarkt!!

zondag 20 juni 2010

Verandering is lastig

Ik heb een OV-chip kaart. En dat werkt uitstekend. Ik heb geen idee meer wat mijn reizen kost, want alles wordt geregeld via de chip en de automatische afschrijving van mijn rekening. Maar dat draagt bij aan het gevoel te verblijven in een virtuele wereld. Maar we zitten in de overgang van het strippen-systeem naar de OV-chip. En ik heb nog wat strippen die het liefst voor 1 juli moeten worden opgemaakt. Dus deze week ging ik met de bus naar het station en gebruikte één van de drie strippen van € 0,30. Stapte in de trein en dacht er gelukkig aan in te checken. In Den Haag checkte ik netjes uit voor de trein en in voor de tram, bezocht mijn zus in het verpleeghuis. Checkte weer in in de tram en ging naar het station, en checkte weer uit. En toen ging het mis. Ik keek op het station naar de dienstregeling, zag dat ik nog twintig minuten beschikbaar had, wandelde door de kiosk, nam nog een kop koffie en besteeg in gedachten het perron. Ik begon te lezen in het interessante maar moeilijke boek dat ik bij me had en stapte min of meer in gedachten in de trein. De trein was op tijd - zoals wel vaker gebeurt - en reed weg. Op dat moment besefte ik dat ik vergeten had in te checken. Er was vooralsnog geen controle. Ik stapte in Delft uit checkte in en stapte in de volgende trein (5 minuten later) weer in. In Breda was ik zeer alert en checkte uit. En ik dacht eraan om in de bus in Breda die inmiddels ook voorzien is van zo'n automaat, mijn voorlaatste strip te laten stempelen. Maar dat was ik vergeten tegen de tijd dat de bus in mijn buurt was gekomen. Ik haalde de OV-chipkaart langs de automaat om uit te checken, realiseerde me dat dat niet nodig was, zodat ik nu was ingecheckt in plaats van uitgecheckt en wilde haastig de kaart opnieuw langs de automaat halen. De kaart viel daarbij uit mijn handen en onder de bus, zover dat ik er niet bij kon. Gelukkig had de buschauffeur alle begrip. Hij reed de bus een paar meter verder, zodat ik de kaart op kon pakken. De bus ging weer open, ik checkte uit en wandelde naar huis. Gewenningsproblemen zal ik maar denken.

donderdag 27 mei 2010

L'Origan

Deze huisjes zijn naar mijn schatting (ik heb geen zin om het na te meten) 5 bij 6 meter. Het huisje dat het dichtst bij dat van ons staat, staat op een meter of zes afstand. We hebben daar niet veel last van want het staat met een dichte wand naar ons toe. De huisjes staan op een paar stenen. Daardoor staan ze los van de grond. Wat verwonderlijk is van deze huisjes is niet dat ze gehorig zijn - zelfs al zouden ze dat zijn dan zouden we dat nu niet merken, want de meeste huisjes staan nog leeg - maar dat ze blijkbaar werken als een perfecte klankkast. Van onze buren horen we elke stap met een geluid dat een beetje lijkt op dat van een trommel. Het is verbazend zoveel stappen als de buren doen. We horen de buren overigens niet praten. Een opmerkelijk effect.
Toen ik vanmorgen mijn handdoek buiten wilde ophangen begon het te regenen. Niet hard, maar de lucht boven ons dal was loodgrijs en beloofde weinig goeds. Maar het was loos alarm een drie kwartier later zaten we weer in de zon. We besloten naar de Gorges de Daluis te rijden, een van de spectaculaire kloven in dit gebied.
Kort na de middag waren we weer bij ons huisje. En ik moet de beheerder gelijk geven: de toegangsweg naar dit terrein is gemakkelijk te berijden.
Enfin de laatste dag, morgen gaan we weer naar het noorden.

dinsdag 25 mei 2010

Bezoek aan Nice

Gisteren viel mijn telefoon terwijl we bezig waren ons aan te kleden. Er leek niet veel aan de hand, maar vanmorgen toen mijn telefoon als wekker moest werken bleek dat hij een uur voor was. Daardoor was ik vandaag nog iets vroeger dan gewoonlijk, maar geen uur want ik had me verslapen. Het hielp niet veel bij ons voornemen naar Nice te gaan; we vertrokken op de zelfde tijd als we anders zouden hebben gedaan. De tocht naar Nice duurt ook met Bonnie toch anderhalf uur. En blijkbaar heeft men in Nice ook de verkeersrichting recentelijk veranderd: Bonnie stuurde ons iedere keer een straat in tegen de rijrichting en zagen we nog een heleboel van de stad. Hierbij ook de kerk van de madonna met de eieren. Desondanks kwamen we waar we wezen wilden: in de parkeergarage van Nice Etoile (met 2200 parkeerplaatsen). Het kostte even moeite om ons daar te oriënteren, de laag aanduideing van dewinkels is een andere dan die van de garage.
De bedoeling was toch even rond te lopen in een boekwinkel, wat we de afgelopen twee weken nog niet hadden gedaan en we gingen daartoe naar de FNAC. De FNAC heeft een afdeling boeken die groter is dan zich op het eerste gezicht laat denken. En buitengewoon groot is de afdeling stripboeken. Toen we ons daar een uur vermaakt hadden, was het tijd om te lunchen. En daartoe wandelden we een stuk in de zon en namen een salade. We zagen er van af om nog door te rijden naar Monaca. Maar we stopten op de weg terug bij een centre commercial om de laatste boodschappen voor het eten te doen.

maandag 24 mei 2010

Rond het terrein

We hebben hier comfort genoeg om een aantal rustige dagen door te brengen. Er is een zwembad, een restaurant en zelfs een soort winkeltje. Al is het woord winkeltje wel een beetje pretentieus. De eerste keer dat we er kwamen konden we er nog wel wat groente krijgen, maar nu lijkt de groente een beetje op. Brood kunnen we er ook krijgen, alleen op bestelling. Bovendien gaat de winkel niet open voor half negen, wat ik wat laat vind voor mijn ontbijt. Wij gaan dus naar Puget-Théniers voor de boodschappen en dat wel dagelijks. Gisteren - 1e pinksterdag - was er markt in Puget. Puget is geen grote plaats en de markt was navenant. We waren er in tien minuten doorheen. Dat was op zichzelf geen bezwaar, want het is op zichzelf een genot een kopje koffie te drinken (of iets anders natuurlijk) op een terras in Frankrijk op zondagmorgen met mooi weer.
We namen onze boodschappen mee - een courgette, een tomaat en wat gehakt, alsmede een pain complet - en gingen weer terug naar boven.

zaterdag 22 mei 2010

Het dal van de Var

De Var komt hier ergens uit de bergen en stroomt langs Puget-Théniers; het water stroomt snel maar is niet erge diep. Verderop stroomopwaarts ligt Entrevaux, een dorp net als Puget en andere plaatsen in deze omgeving gebouwd tegen de berghellingen. Maar Entrevaux is tevens een vesting, in de zeventiende gebouwd onder supervisie van Vauban, die in die tijd veel vestingen bouwde, zoals ook Bergues en Duinkerken. maar doordat Entrevaux tegen de helling is opgebouwd heeft de plaats wel een zeer speciaal karakter. De poort tot de vesting is zeer nauw, een auto kan net naar binnen, zoals we hebben gezien. Maar het autoverkeer binnen de vesting wordt nauwelijks toegelaten.Binnen de muren ziet Entrevaux er nog 17e eeuws uit, althans je zou je kunnen voorstellen hoe het er in die tijd zou kunnen hebbeb uitgezien. Want er zijn natuurlijk concessies gedaan aan de moderne tijd: er zijn tv-antennes en electriciteitskabels. Ook trouwens rioolpijpen aan de huizen. Maar verder...
We liepen door de nauwe straatjes naar de kathedraal in Romaanse stijl, die erg donker was. Ik heb het gevoel dat mijn ogen steeds meer moeite hebben zich aan te passen aan het donker vanwege mijn leeftijd, maar bij nader inzien vergeet ik dat ik een bril heb die kleurt met de hoeveelheid licht; daar merk ik niet veel van, maar ik heb ook geen idee hoe lang hetduurt voor mijn bril zich heeft ingesteld op de duisternis in zo'n kerk. Om de schilderingen te kunnen bekijken was er echter ook verlichting aangebracht. In een pannekoekenhuis namen we een pannekoek en hadden daarmee de stad ook wel gezien.
Een stukje verder verlaat de weg het dal van de Var en kun je verder richting Digne. Zover zijn we nog niet gegaan, onze weg liep vandaag tot Annot. Om in Annot bij de kerk te komen moet je ook flink klimmen. We kw amen er aan tijdens een huwelijksinzegening. Een mooie omgeving om te trouwen.

vrijdag 21 mei 2010

Het weer

Ons terrein ligt in een dal. 's Morgens duurt het even voor de zon over de omringende bergen heen ons huisje beschijnt, pas tegen half negen staan de stoelen op de veranda in de zon. Tot dat moment is het niet erge warm hier buiten. Anneke komt dan ook bibberend onder de douche vandaan. Maar toen de zon er eenmaal was vanmorgen, was het stralend weer met een wolkenloze lucht. We moesten nog wel iets voor het eten halen in het dorp beneden: een courgette, een winterwortel en een stukje vlees. De rest van de maaltijd hadden we in huis. Terwijl we in Puget van een kopje koffie zaten te genieten onder een parasol verschenen de wolken. Maar ze leken onschuldig genoeg. Maar het echtpaar dat we hier op het terrein tegen het lijf liepen keek zorgelijk. Krijgen we onweer, vroeg hij. Wij hadden geen echt antwoord. Maar nog terwijl we stonden te praten viel de eerste donderslag.
Het was het begin van een niet al te hevig onweer dat gepaard ging met een flinke regenbui.

donderdag 20 mei 2010

Kleine dingen

Nu we hier wat gewend zijn geraakt - gesetteld in hedendaags Nederlands - kunnen we ons bezig houden met de kleine dingen die opvallen. Afgelopen maandag werden we door de leiding van dit terrein uitgenodigd voor een welkomstdronk. Bedoeling was kennis te maken met het personeel, maar wellicht vooral met de kok, want bij de introductie werd de nadruk gelegd op zijn mogelijkheden om de inwendige mens te versterken. Bij die gelegenheid maakten we ook kennis met enkele andere Nederlands sprekende gasten. Een echtpaar uit de omgeving van Antwerpen vertelde o.m. dat het graag in Nederland vertoefde. Het vertelde ook dat de keukenuitrusting toch maar beperkt was. Zij misten - net als wij - een pannekoekenmes (of iets wat daarvoor gebruikt kan worden). Maar misschien was dat wel de bedoeling gelet op de introductie van de kok en zijn kunsten. Het bleek ons dat we in Puget-Théniers geen pannekoekenmes konden kopen. Fransen in de Provence bakken vermoedelijk geen pannekoeken of eieren.
Er is een stationnetje in Puget. En daarvandaan kun je met een smalspoorlijntje o.m. naar Digne, als het spoor tenminste is gerestaureerd. Daar is men nu mee bezig.
Als wij van ons terrein naar Puget toerijden en voordat we langs dat stationnetje komen, passeren we een cirkel van iets meer dan twee meter diameter uit getekend in het plaveisel. Maar de bedoeling is dat die cirkel - midden op een driesprong word aangzien voor een rotonde, want op de wegen ernaar toe staan de bekende borden die een rotonde aankondigen, inclusief het: vous n'avez pas la priorité. We zijn op dat punt nog geen andere weggebruikers tegen gekomen.
Er zijn in Puget ook kleine winkeltjes: een grenteboertje, een slagertje, klein restaurant, maar vele kappers. Een ding is duidelijk: iedereen moet gekapt worden.

woensdag 19 mei 2010

Panne

Toen we hier aankwamen vertelde men bij de receptie dat er gratis draadloos internet beschikbaar is, daartoe was er onder de luifel vlak voor de receptie ruimte gemaakt waar wifi kon worden gebruikt. Als we geluk hadden konden we het netwerk zelfs in ons huisje opvangen. We hadden geluk, zodat de eerste afleveringen van ons weblog ook hier konden worden geschreven. Maar eergisteren leek ons geluk plotseling op te houden. Windows kon geen enkel netwerk vinden. Was dat een tijdelijke zaak? Had de weersverandering er mee te maken? Maar gisteren was er nog geen netwerk. En toen ik onder de luifel bij de receptie nog eens bekeek, bleek dat de wifi kaart in mijn laptop niet werd gestart. Een kapotte kaart! Het leidde ertoe dat we vandaag naar Nice gingen - dat was niet zo erg, want het regende flink - en op zoek gingen naar een wifi adapter, dat werkte, zoals u ziet.
In ons programma paste vandaag een bezoek aan Saint-Paul, meer speciaal de Fondation Maeght. Een wel heel bijzonder gebouw met een grote verzameling moderne schilderijen van o.a. Chagall, Alechinsky, maar grote aandacht voor Joan Miro. Zeker de moeite waard. Toen we uiteindelijk terug gingen kwamen we in het spitsuur van Nice terecht op een weg die wegens ondehoud versmald was. Maar uiteindelijk was het weer hier in Puget ook weer opgeknapt.

zondag 16 mei 2010

Rustdag

Origan, het terrein waar we ons huisje hebben is rondom ingesloten door bergen die soms honderden meters boven het terrein uitstijgen. Het betekent dat ook het terrein zelf grote hoogteverschillen kent. Het zwembad ligt net als de meeste voorzieningen hoger dan wij. En omdat het terrein enkele kilometers wegligt van de meest nabije winkels is er een klein winkeltje op het terrein, dat de meest belangrijke artikelen verkoopt. Toen we hier gisteren in de namiddag aankwamen begon het net te regenen en het bleef regenen tot we naar bed gingen. Vanmorgen zag het weer er weer goed uit en was de zon bezig boven de bergen uit te stijgen. Onze veranda zou spoedig beschenen worden. We brachten een groot deel van de dag al lezend door en verkenden tussendoor het terrein. Inderdaad een rustige dag, maar aan het eind van de middag begon het toch weer te regenen.

zaterdag 15 mei 2010

Puget-Théniers

Eén van mijn handicaps is mijn hoogtevrees. Al een oud gegeven. Ik herinner me dat ik in mijn HBS-tijd wel met klasgenoten ging zwemmen in het Amsterdam-Rijnkanaal in de omgeving van de hoogspanningsmasten. Het was een sport om in die masten te klimmen, maar niet voor mij. Als ik drie meter boven de grond durfde ik al niet verder. Het is dan ook niet verbazend dat ik me niet op mijn gemak voel in de bergen en zeker niet in een auto op een smalle wegen met scherpe bochten naar links of naar rechts. Dan stijgt de spanning, en wordt mijn greep op het stuur krampachtiger. De rit naar dit oord was dan ook niet erg aanlokkend. Maar dat heeft me toto nog toe niet weerhouden om aan een dergelijke rit te beginnen. Zo ook vandaag. We vertrokken uit Nice, waar we heerlijk in de zon op een terrasje aan de Promenade des Anglais hadden gegeten, terwijl boven de toppen van de bergen zich zwarte wolken aan het verzamelen waren. Maar voorlopig ging alles goed. Eenmaal op de weg naar het noorden ging de weg slechts heel langzaam omhoog. Alleen aan het feit dat het riviertje naast de weg snel stroomde was te merken dat er toch een behoorlijk hoogteverschil moest zijn. Tot mijn verrassing bleef dat zo de hele 45 kilometer lange weg lang. We slingerden weliswaar om de berg heen maar daar bleef het dan ook bij.
We kwamen zonder problemen in Puget aan tussen de bergen. In de verte zagen we de sneeuw op de alpen liggen, teken dat het weer nog steeds te koud was. De spanning was geleidelijk weggeëbd. Maar ik juichte te vroeg. Van Puget naar dit terrein steeg de weg zeer snel, was zo smal dat tegenliggers onmogelijk konden passeren. Maar we kwamen aan bij het terrein. Daar heb ik uiteindelijk het stuur aan Anneke gegeven, voor de laatste paar honderd meter. Het was een heel gemakkelijke weg zei men bij de receptie. Maar wat is gemakkelijk als je hoogtevrees hebt?

vrijdag 14 mei 2010

Hotels

Ze zijn er nog die hotels in Frankrijk, waar je met de trap naar je kamer moet en met een langzamerhand ouderwetse sleutel de deur opent. Waar de waard 's avonds om 8 uur de bar en daarmee het hotel op slot doet (met uitzondering van de gasten ingang) en waar het ontbijt bestaat uit koffie of thee en een stuk stokbrood plus jam. Zo'n hotel hadden we in Autun. In het centrum van de stad maar wel met wifi. En dat voor een prijs van € 43 per nacht.
We gingen vanuit Autun naar Avignon. Zo'n 400 km en voor het eerst zagen we deze week de zon. Het was weliswaar niet warm, maar de zon scheen een groot deel van de weg. Pas na Lyon moesten de ruitenwissers weer aan het werk. Bonnie zocht een hotel op 800 meter van het centrum dachten we, maar we reden desondanks ons zelf vast in de nauwe straatjes. Uiteindelijk vonden we een plek wat buiten het centrum van Avignon. We konden met de bus naar het centrumen leipen vandaar naar het pausenpaleis en de bekende pont, die sinds de 17e eeuw al niet meer de Rhône overspant, niet bestand tegen het geweld van de rivier.
Het pauspaleis, vermocht ons niet bijster te imponeren, het leek al met al een oud gebouw dat zeer onpraktisch moet zijn in het gebruik. Het symboliseert overigens wel het gewelddadig karakter van de christelijke kerk met zijn hoge en dikke muren. We waren al met al blij dat we bij ons hotel terug waren.

donderdag 13 mei 2010

Naar Autun

We zouden vandaag naar Mosson om een bezoekje af te leggen bij kennissen met een tweede huis. Maar toen we in Nivelles waren kregen we een sms-bericht waaruit bleek dat de gastheer en gastvrouw er niet zouden zijn. We hadden een dag extra en besloten naar Autun te gaan. Ik heb een zwak voor de Bourgogne en er is in Autun een oude kathedraal. Het weer ws niet veel beter dan gisteren, al waas het nu grotendeels droog. En toen we in de buurt van Arlon kwamen kwam er zelfs enigestructuur in het overigens egaal grijze wolkendek. We lunchten in Toul. Toul heeft ook een oude kathedraal die de vorige keer dat we hier waren heel erg een ruine was. Nu was er al een heleboel gerestaureerd. Het middenschip was nu zover dat er geen duiven meer rondliepen. Overigens moet er nog steeds een boel gedaan worden. Van Toul via secundaire wegen naar Autun. Dat kostte de hele middag (met Dijon in het spitsuur).
Een fatsoenlijk restaurant bleek om de hoek te liggen. La tête noir had mooie gekleurde borden. Echt iets voor Joan dacht Anneke die een foto nam van dit fraaie porcelein. Om te voorkomen dat het bestek op de foto zou detoneren legde ze dat weg. Op de foto ligt dat bestek nu een beetje onnatuurlijk aan de andere kant van het bord.

Autun

Autun heeft een oude kathedraal. Het schijnt dat Rollin hier de eerste bisschop was. Maar er zit een verhaal aan vast.Petrus die de rol van Maria Magdalena bij de vroege christenen maar half accepteerde stuurde haar met Maria en Lazarus aan boord van e=schip de Middellandse Zee op. Het schip kwam uiteindelijk aan in Frankrijk bij Sainte Marie de la Mer. Toen Lazarus overleden was kwamen zijn overblijfselen om onduidelijke redenen in Autun terecht.Daar werd de kathedraal naar hem genoemd en werden zijn overblijfselen begraven. Feit is dat er in Autun nog overblijfselen zijn uit de Romeinse tijd.
Het was vergeleken met buiten behaaglijk in de kerk, waar de sfeer verder werd verhoogd door orgelmuziek (uit een paar luidsprekers). Bovendien was toen we daar uitgekeken waren naast de kerk een vriendelijk restaurant "La Fiontaine" op deze hemelvaartsdag goed voor een kop koffie. Hiervandaan gingen we naar Le Creusot, een van de meest intrigerende plaatsen uit de Bourgogne. Met zijn tot museum omgebouwde Chateau de la Cristallerie, van oorsprong kristalfabriek van Marie-Antoinette, later het huis van de familie Schneider, groot industrieel en wapenfabrikant. Oud en nieuw zijn hier op wonderlijke manier gemengd.
Na onze lunch gingen we nog door naar La Boulaye, waar een levengrote boeddhistische tempel van de duizend boeddha's in het landschap van Bourgondië verrijst. Een wonderlijk verschijnsel.

dinsdag 11 mei 2010

Weer onderweg

We zijn op weg voor twee weken Frankrijk. Het is elf mei, de verjaardag van Adri. Volgens de traditie was het tijdens de geboorte van Adri verschrikkelijk koud weer. Maar vandaag rijdend door België in een stromende regen, wordt het via de regen regelmatig herhaald: het is de koudste 11e mei sinds het begin van de registratie in België. De temperatuur is vandaag niet boven de zeven graden uitgekomen.
Het was al met al een vermoeiende dag, want vanmiddag had ik nog de bijeenkomst van het Van Staveren Genootschap, met een inleiding van Pieter Smits over de Hugenoten. Het was een goed verhaal, maar dat mocht je van Pieter als oud docent ook wel verwachten. Het sloot trouwens aardig aan op het verhaal over Erasmus van Sjaak vorige maand. Pieter had er trouwens op gerekend dat hij bijtijds op moest houden. Want hij had aansluitend op de bijeenkomst nog een afscheidsreceptie. Daardoor konden wij ook bjtijds op pad: om kwart voor vijf reed Anneke weg. Aanvankelijk ging het vlot, maar in de buurt van Brasschaat liep het vast met een file die zich zou uitstrekken tot de Kenndytunnel. Zover hoefden we niet, maar ook de E40 naar Brussel zat vol. Zodat we stapvoets verder gingen tot op de Brusselse ring. Het was zeer vermoeiend. Het was inmiddels zeven uur, de benzine was bijna op en we hadden nog niet gegeten. Uiteindelijk een benzinepompmet wegrestaurant. Wat gaan we nu doen?
We besloten de aanwijzingen van Bonnie te volgen naar een hotel langs de route en kwamen uit in Nivelles.

zaterdag 17 april 2010

Asbest (2)

Je kunt het moeilijk goed doen. Nadat de asbest was verwijderd moest er een nieuw plafond aangebracht worden op de plaats waar de asbest had gezeten. Daarvoor werd gips gebruikt maar omdat de brandwerende eigenschappen van asbest veel beter zijn dan die van gips moesten er twee lagen gips worden aangebracht waar eerst een laag asbest voldoende was. Het gips werd aangevoerd in platen van 1 bij twee meter (naar schatting). Twee van die platen konden net in de lift diagonaal opgesteld.
Om de platen te bevestigen werden houten latten naar boven gebracht in lengtes van vier meter. Dat ging niet in de lift dus werden de latten met de hand omhoog gestoken tussen de trappen van het trappenhuis door. Met de hand en tien verdiepingen hoog.
Dat zou ik anders doen zei de heer R. Ik zou een kraan naast de flat zetten en dan alles op het dak zetten. Het weer was tamelijk wisselvallig en het leek me niet hlemaal wenselijk om een lading platen gips op het dak te leggen in de regen en misschien was het ook niet zo goed om het gips tegen natte latten te bevestigen. Maar dat was niet het probleem van meneer R. die zich ergerde aan het feit dat alle materiaal langs zijn voordeur werd vervoerd. Ik had bewondering vaoor de beide mannen die het materiaal naar boven vervoerden. Ze konden per keer twee gipsplaten in de lift vervoeren. Ca zestig platen dertig keer met de lift op en neer, zware onhandige platen. Vermoedelijk hadden zij het ook plezieriger gevonden om het materiaal met een hoogwerker op het dak gezet te krijgen. En misschien was de kraan die dag niet beschikbaar of te duur voor zo'n klein klusje. Ik heb het niet gevraagd.
Maar meneer R. en mevr. B. van 10 en 10a mopperden dat de boel zo vuil werd en de muren beschadigd en ...
Ik kreeg het allemaal nog een keer te horen op de afscheidsreceptie van de huisarts, want veel van de inwoners van ons dorp hebben dezelfde huisarts. Voor zover je een huisarts kunt hebben natuurlijk.
Enfin de klus is klaar en niemand moppert meer, behalve ik natuurlijk, want ik ben maar matig tevreden over de kwaliteit van de afwerking daar boven.

donderdag 1 april 2010

Asbest

Het zat er aan te komen. De onderhoudsmonteur van de liften in ons dorp had al gedreigd niet meer te zullen komen als er niet iets werd gedaan aan de asbestplafonds in de dakopbouw. Een heikele zaak want je mag dat asbest niet zelf weghalen. En ook niet zonder vergunning. Maar uiteindelijk was alles geregeld en half maart kwam de aannemer voor het verwijderen van het asbest. Dat moest aangekondigd worden. maar toen de aankondiging in de lift hing, staken enkele bewoners de grijze hoofden bij elkaar en wendden zich uiteindelijk tot mij met de vraag odf dat niet gevaarlijk was. Want als er één asbest vezeltje in je longen kwam kon je wel dood gaan.
Ik zei natuurlijk dat het allemaal zeer veilig was. Want ik had even gekeken op het dak waar twee man bezig waren: ze hadden de naden van het luik naar het dak afgeplakt, een kast gebouwd om de machine van de lift en ook daarvan de naden afgeplakt met plakband. Buiten voor de deur naar het dak stond een hele installatie die een onderdruk onderhield in de de dakopbouw en die voorzag in een sluis waarin de asbestmannen hun speciale kleding konden aantrekken. Als ze na maximaal twee uur de ruimte weer verlieten trokken ze in die sluis hun speciale pakken weer uit, gingen onder de douche en trokken hun gewone kleren weer aan voor ze in de buitenlucht op het dak verschenen.
De dames waren er desondanks niet gerust op.
Toen de asbest verwijderd was kwam een speciale laborant die een machine gedurende twee uur in de dakopbouw zette om te meten of er nog resterend asbest aanwezig was. Hij mat twee deeltjes asbest per eenheid, ruim onder de toegestane grens van 13 eenheden.
Ik heb de dames niet meer gesproken: zouden ze gerust gesteld zijn geweest?

vrijdag 12 maart 2010

Democratie en zo

Van Mierlo is dood. Daarmee verdwijnt een van de weinigen die zich druk maakte over de democratie en deszelfs teloorgang of ondermijning of hoe u het verder ook wilt formuleren. Want onze democratie wordt voortdurend bedreigd. O, op goede gronden, dat wel. Denk bijv. aan het gemak waarmee wij voortdurende inbreuken op onze vrijheid accepteren door incidenten te hanteren als handvat voor algemene regelgeving. Maar ik wil het daar even niet over hebben.
Hoe alert is D66 nu? Ik denk aan de manier waarop de grootmachten op software en computer gebied - zoals Microsoft en Google - onze gegevens verzamelen en ons gedrag controleren. In Linux Planète van februari las ik over de 7 zonden van commerciële software en dan met name Microsoft Windows alle computer gebruikers aantast door: zich op te dringen in het privé leven, de opvoeding te vervuilen, de gebruikers op te sluiten, zich niet te houden aan de normen, misbruik makend van hun monopolie positie, door digitale sleutels DRM aan te brengen en de veiligheid van hun gebruikers in gevaar te brengen. Deze zaken zijn door de Free Software Foundation, neergelegd in een brief en al reeds verstuurd aan de top 500 uit Fortune.
Ik hoef hier niet al te uitgebreid bij stil te staan. Het is bekend dat het ook in Nederland moeite kost om een computer te kopen die niet al bij voorbaat een voor geïnstalleerde versie van MS Windows bevat, dat de computer daardoor al zo'n € 100 duurder is dan nodig, dat een DVD met Windows slechts op één computer kan worden geïnstalleerd, enz.
Hoe staat D66 hier eigenlijk tegenover? Tot dusver heb ik zeker in Breda nog niemand enige actie zien of horen ondernemen om de open software te propageren en te gebruiken, hoewel dat officieel beleid van onze overheid is.
Nog even een voorbeeld van het misbruik dat Microsoft Windows maakt van zijn monopolie positie: Zo nu en dan komt men iemand tegen die OpenOffice gebruikt, maar het open-document-format wordt nog steeds niet ondersteund door MS-Office. De gebruiker van OpenOffice doet er dan ook nog steeds goed aan alle documenten die hij naar anderen stuurt om te zetten in MS formaat. (N.B. OpenOffice is gratis en heeft dezelfde mogelijkheden als MsOffice dat tegen een prijs van € 155, vooraf geïnstalleerd wordt; als u het als afzonderlijk pakket koopt betaalt u bijna € 400).
(N.B. dit blog draait onder Google!)

zondag 28 februari 2010

Regelgeving 2

Het zou - in aansluiting op mijn vorige bericht - een waar genot zijn als één kabinet of één gemeenteraad na de verkiezingen besloot een bestuursperiode geen nieuw beleid toe te voegen. Er is beleid genoeg. Het zal wel niet gebeuren. Nieuw of aanvullend beleid eist regels en regels vragen om handhaving. Handhaven kost geld, ambtenaren, kantoren en wat daar allemaal bijhoort. Hoe minder regels hoe gemakkelijker te handhaven. Ik durf de stelling aan dat het gemakkelijkst te handhaven zijn die regels die er niet zijn. Voor een extreem voorbeeld als er geen maximum snelheid bestaat op de snelweg zal er niemand zijn die de maximum snelheid overtreedt. Handhaven kost dan niets. Laat ik duidelijk zijn: ik pleit er niet voor om de snelheidslimiet af te schaffen. Het gaat om het principe: als er geen regel is kun je hem niet overtreden en valt er niets te handhaven. Zijn er regels die we zonder problemen af kunnen schaffen?
We moeten ons realiseren dat er in de Nederlandse regelgeving twee principes een belangrijke rol spelen: het ene is gelijkberechtiging of wel: gelijke monniken gelijke kappen. Het andere is het draagkracht principe: de sterkste schouders de zwaarste lasten. Laat ik me even beperken tot het draagkrachtprincipe. Hoewel het alleszins redelijk klinkt is het louter van draagkracht koppelen aan de hoogte van het inkomen grote onzin en de bron voor veel nutteloze en nodeloze regelgeving. Draagkracht is niet - althans zeker niet in de eerste plaats een kwestie van hoveelheid geld maar een kwestie van hoe men met zijn geld omgaat of kan omgaan. Laten we om de gedachten te bepalen eens kijken naar een tweetal problemen die al lange tijd de gemoederen bezig houden. Het gebrek aan betaalbare woningen en de hoogte van de uitkeringen. En laten we dan tevens constateren dat als iemand met een uitkering gaat samenwonen met iemand anders met een inkomen hij (of zij) gestraft wordt voor het doelmatig gebruik van de beschikbare woningvoorraad en op zijn of haar uitkering gekort wordt. Het handhaven van het draagkracht principe in deze situaties nodigt uit tot overtreding van de regels en roept een onnodig groot ambtenaren apparaat in het leven voor controle en handhaving. Kort mensen niet op hun uitkering omdat ze gaan samenwonen (afschaffen van de regel) dan is het handhaven er van een stuk eenvoudiger.

Regelgeving

De verkiezingen naderen en ik denk niet dat ik in staat ben de uitkomst op enigerlei wijze te beïnvloeden. Maar de verschillende partijen die zich opmaken voor de strijd praten allemaal over de noodzaak om in de komende bestuursperiode te bezuinigen of op een andere manier te zorgen dat de tering en de nering van de overheid wat dichter bij elkaar komen. Dus hoe bezuinig je op de overheid? Een probleem dat al generaties van deskundigen heeft bezig gehouden. De eerste en de gemakkelijkste manier is dan om het aantal ambtenaren te verminderen. Ook dat heeft men al sinds jaar en dag geprobeerd, maar met een uiterst gering resultaat. Een belangrijke factor is dat iedere overheid beleidgeil lijkt te zijn. Er is geen regering, geen kabinet, geen gemeenteraad en geen college dat niet onmiddellijk na aanstelling probeert beleidsvoornemens te uiten en te realiseren. Een volledig funest mechanisme.

dinsdag 2 februari 2010

De winter duurt al te lang

Officieel behoort februari tot de wintermaanden. Maar als de winter een aantal weken heeft geduurd hoeven we wat mij betreft niet te wachten tot er een record aantal winterse dagen is geweest om het voorjaar te verwelkomen. Ik ben nooit zo'n liefhebber geweest van sneeuw en de afgelopen weken herhaalden de sneeuwbuien zichzelf wel erg vaak. En vanuit mijn standpunt gezien zitten we nog gunstig in West-Brabant. Meer naar het oosten en noorden moet het kouder en witter zijn. Sinds we tegen het "constructiefoutje" zijn aangelopen voel ik me ook niet erg gerust als het vriest. Ik moet regelmatig het dak op om te controleren of zich nieuwe ijspegels hebben gevormd.
Gelukkig: gisteren en vandaag was in ieder geval overdag de temperatuur aanzienlijk boven nul. Zou het voorjaar nu snel komen? Na de carnaval zei Benna optimistisch. Dat is volgende week. Maar dit jaar krijgt het carnavalsweekend een wat ander, maar wel degelijk feestelijk tintje. 

dinsdag 19 januari 2010

Eerste hulp

Op zondag ochtend maak ik meestal een wandeling, dit keer niet naar het Mastbosch, maar vanwege de smeltende sneeuw naar het Van Coothplein. Op de terugweg op de hoek van de Julianalaan stond een auto half op het trottoir geparkeerd. Toen ik probeerde er omheen te lopen zag ik de chauffeur staan bij een vrouw in een gemotoriseerde rolstoel. De rolstoel stond met een van de voorwielen op het trottoir, waar nog veel sneeuw lag en met de drie andere wielen op het fietspad. De vrouw, met verwarde haren hing een beetje scheef in haar zetel. Ze had een biljet van €10 in haar hand. De chauffeur van de auto vertelde dat de dame voor nog achteruit kon, haast niet verstaanbaar was en vroeg wat we konden doen om haar te helpen. De politie bellen? Maar wat is het nummer van de politie? Op mijn voorstel draaiden we de rolstoel op het fietspad en duwden het verdomd zware ding naar het tankstation honderd meter verder langs de Graaf Hendrik 3 laan. Daar kon de vrouw wellicht geholpen worden en anders de politie gebeld. Mijn hoop was dat het tankstation een acculaad apparaat zou hebben, zodat de vrouw in rolstoel na verloop van tijd weer zelfstandig verder zou kunnen. We zetten de rolstoel voor de ingang van het winkeltje van het tankstation en liepen naar binnen. De mensen daar keken nauwelijks op, maar ze konden ook niet helpen. Terwijl ik naar het telfoonnummer van de politie zocht, registreerde ik uit een ooghoek dat een van de pompbedienden het biljet van € 10 omwisselde voor twee pakjes sigaretten. Ik draaide 0800 8844, en kreeg te horen, dat de gesprekskosten van dit gesprek onder lokaal tarief vielen, en dat de kosten van mijn mobiele telefoon konden worden opgezocht op de website van mijn provider, voordat ik werd doorverbonden naar een centrale: als ik de politie in Amsterdam, Rotterdam of Den haag wilde spreken moest ik een 1 indrukken, voor de andere regio's moest ik wachten. Na enige tijd meldde de centrale zich en ik stelde me voor in Breda. Ik werd doorverbonden met de centrale van de regio WestBrabant en vertelde van de vrouw die met een vrijwel lege accu voor het tankstation stond.
Op dat moment registreerde ik dat de vrouw in kwestie haar olstoel weer in beweging had gebracht en wegreed... De politie vertelde me dat de melding zou uitgaan en ik legde verheugd de telefoon neer. De man van het tankstation vertelde dat hij de vrouw wel kende - al wist hij niet waar ze woonde. Maar ze kwam wel vaker voor sigaretten. Ondertussen had de rolstoel zo'n veertig meter afgelegd en stond weer stil, maar nu op de inrit naar het benzinestation. Ze blokkeerde bijna de weg voor een auto die er in wilde rijden. De rolstoel zette zich aarzelend weer in beweging en bleef een paar meter verder weer staan. Ik liep er heen en zei tegen de vrouw dat ze daar maar moest blijven staan, want de politie zou snel komen. Rookt u nog maar een sigaretje, mevrouw. Het vooruitzicht dat de politie zou komen om haar te helpen leek haar met vreugde te vervullen en ze bleef zitten waar ze zat. Ik liep weer terug naar het tankstation. Wat te doen? Moest ik nu wachten op de politie? Hoe lang zou dat kunnen duren?
Ik besloot maar naar huis te gaan.  
 

woensdag 13 januari 2010

Balkenende

Balkenende in de nesten zegt de krant vanmorgen, naar aanleiding van Jan Peters reactie op het rapport Davids. Niets bijzonders eigenlijk. Balkenende roept de ellende over zich af. Maar zien we het wel goed? Zou het kunnen zijn dat de arrogante houding van B. meer is dan emotioneel gestuntel. Zou het opzet kunnen zijn? Immers:
- Als de berichten van de laatste tijd kloppen dan oefenen de VS druk uit op Nederland om langer in Afghanistan te blijven.
- Het CDA (Balkenende en Verhagen) geeft aan aan die druk tegemoet te willen komen, trouwe volgelingen van de VS, net als in Irak, maar kunnen dat niet met de PvdA, wel met de VVD en misschien wel met de PVV.
- Bos en Balkenende waren nooit goede vrienden en als iets is bijgebleven dan bleek dat Bos een redelijk goede tot goede crisismanager is, waar Balkenende steeds op de achtergrond blijft.
- PvdA is tegen voortzetting van verblijf in Afghanistan en kan moeilijk dat standpunt opgeven.
- PvdA doet het slecht in de peilingen en dreigt bij de gemeenteraadsverkiezingen te worden weggevaagd; het CDA blijft als altijd vrijwel constant en heeft zelfs een aanwas van jonge leden.
Het lijkt voor het CDA het moment zich te ontdoen van de eeuwige rivaal PvdA.
Misschien is het gedrag van Balkenende wel niet zo naief als en stuurt het CDA weloverwogen op een breuk aan.
We zullen zien   

zondag 10 januari 2010

Constructiefoutje?

Waar onze straat eindigt is de toegang tot het waterstation. Twee HR-ketels moeten zorgen voor een ongestoorde voorziening van warm water voor de douche en de afwas. Nu, tijdens deze winterperiode, vragen de ketels wat extra aandacht. Als ik met de heer J. de ketelruimte bezoek valt ons oog op een niet onaanzienlijke plas water op de vloer. Is er een lek? Als we de zaak wat verder onderzoeken blijkt dat de afvoer van het condenswater naar het dak verstopt is.
De oorzaak is al gauw duidelijk. De twee HR-ketels staan hier niet veel langer dan een jaar of acht. De afgelopen zomer is een tweede afvoer voor het condens water aangebracht. Het condenswater loopt via een pvc-pijpje naar buiten en op het dak. Daar vormen zich een fraaie stalagmiet en een even fraaie stalagtiet van ijs. Dat gaat vrij snel met dit weer; het ijs met een diameter van toch al gauw 8 centimeter verstopt de afvoerpijpjes. Het condenswater vult de overloop en meer en loopt op de vloer van het ketelhuis. Wat te doen?
We gingen uiteindelijk, gewapend met een ventilator kacheltje en een verlengsnoer het dak op en verwarmden de afvoerpijpjes. Dat bleek voldoende: na enige ogenblikken konden we de ijspilaren afbreken en de openingen weer vrij maken.
We hebben er een nieuw aandachtspunt bij. Was dit te voorzien geweest bij het aanbrengen van de HR-ketels? Is het een constructiefoutje?  

Geleende tijd

Rodenko spreekt trouwens niet van voorgeborchte maar van de wachtkamer van de hel. Niet zo warm als de hel zelf... Het is een ruimte waar de mensen wachten tot er een beslissing is genomen over hun lot en waar ze elkaar vermaken met verhalen vertellen, waar de duivel zelf met genoegen naar luistert.
Hier wacht men niet op de hel, maar waarop wel eigenlijk?
Zoals mevr Br. die de viering van oud en nieuw doorbracht bij en vriendin in het dorp naast het onze. Ze constateerde dat het toch wel snel ging: vorig jaar waren ze met zijn zessen geweest en nu waren er nog twee over.
En mevr. P. nog steeds keurig netjes gekleed, een echte dame maar ze vergeet wel erg veel op het moment: mevr. P met wie rijdt u nu weer terug? Eh.. ik weet het niet, weet u het? Wie bent u? Het antwoord maakt niet zoveel uit; over drie minuten zal mevr. P het opnieuw vragen. Rijd ik meet u mee? Wie bent u? 
Daar zit ook mevr A. net bekomen van de dertiende chemokuur, haar oog is nu weer goed hersteld. Ze had er een hard hoofd in of ze er wel bij zou kunnen zijn vanmiddag.
En de heer en mevr P. Mevr. P. blijkt nu 94 te zijn. Ze beweegt zich maar moeizaam, maar haar hoofd is helder en ze wordt met tederheid verzorgd door haar 80- jarige echtgenoot. De heer P is wat dovig, zodat de communicatie steeds wat moeizaam is.
Ik heb ook een rol in ons dorp. Ik maak deel uit van de technixhe commissie. Ik word dan ook aangesproken op het functioneren van de verwarming en van de lift en...
We leven in geleende tijd zegt onze buurman. Een tijd waarin we bezig kunnen zijn met de dingen waarmee we bezig zijn en waarop nog maar weinigen zitten te wachten. Er gebeurt niets als we die dingen niet doen. Ook niet trouwens als we ze wel doen in de wachtkamer van het onafwendbare.

donderdag 7 januari 2010

Nieuwjaar

Het nieuwe jaar is alweer een week oud, maar zoals in Nederland gebruikelijk: mensen die elkaar voor het eerst in dit nieuwe jaar ontmoeten wensen elkaar allelei goede dingen toe. Gisteren was er een nieuwjaarsborrel voor de inwoners van ons dorp in het Mastbosch dat hier maar een steenworp vandaan ligt.
De weersomstandigheden waren niet erg gunstig. Het is koud en Nederland is al bijna door zijn strooizout heen, zodat in veel buurten de sneeuw van de vorige week nog steeds ligt en de oudere bewoners zich met enige zorg afvroegen hoe ze de gereserveerde ruimte moesten bereiken. Gelukkig waren er enkele moedigen die hun auto durfden te gebruiken zodat met enig passen en meten iedereen een plaatsje kreeg en de colonne voorzichtig rijdend en glijdend de weg naar het bos insloeg.
De bijeenkomst was druk bezocht: er waren 31 bewoners van 40 appartementen. En niet iedereen was er natuurlijk. Mevr. Pr. is inmiddels al geruime tijd opgenomen in Aeneas. En de heer en mevr M. waren er niet, want die waren voor een paar dagen naar Londen en zouden pas in Nederland op het vliegveld aankomen om vijf uur, als de borrel ten einde liep. Later zou blijken dat ze niet om een uur of zeven 's avonds thuiskwamen zoals ze verwachten, maar pas om half twaalf. Het was immers gisteren een chaos in het gebied rond Amsterdam en Haarlem door plotselinge, hevige sneeuw.
Mevr. E.R. was er ook niet; het gaat niet zo goed met mevr E.R. die zichzelf wat verwaarloost en bovendien wel veel geheugenverlies leidt.
Maar de stemming was geanimeerd. En terwijl men zo gezellig met elkaar zat te praten keek ik van de een naar de ander en dacht aan de verhalen die bij al die mensen hoorden; een ogenblik bekroop me een gevoel als keek ik naar een scene uit Helse Vertelsels van Paul Rodenko die zich afspelen in het voorgeborchte van de hel...