donderdag 27 mei 2010

L'Origan

Deze huisjes zijn naar mijn schatting (ik heb geen zin om het na te meten) 5 bij 6 meter. Het huisje dat het dichtst bij dat van ons staat, staat op een meter of zes afstand. We hebben daar niet veel last van want het staat met een dichte wand naar ons toe. De huisjes staan op een paar stenen. Daardoor staan ze los van de grond. Wat verwonderlijk is van deze huisjes is niet dat ze gehorig zijn - zelfs al zouden ze dat zijn dan zouden we dat nu niet merken, want de meeste huisjes staan nog leeg - maar dat ze blijkbaar werken als een perfecte klankkast. Van onze buren horen we elke stap met een geluid dat een beetje lijkt op dat van een trommel. Het is verbazend zoveel stappen als de buren doen. We horen de buren overigens niet praten. Een opmerkelijk effect.
Toen ik vanmorgen mijn handdoek buiten wilde ophangen begon het te regenen. Niet hard, maar de lucht boven ons dal was loodgrijs en beloofde weinig goeds. Maar het was loos alarm een drie kwartier later zaten we weer in de zon. We besloten naar de Gorges de Daluis te rijden, een van de spectaculaire kloven in dit gebied.
Kort na de middag waren we weer bij ons huisje. En ik moet de beheerder gelijk geven: de toegangsweg naar dit terrein is gemakkelijk te berijden.
Enfin de laatste dag, morgen gaan we weer naar het noorden.

dinsdag 25 mei 2010

Bezoek aan Nice

Gisteren viel mijn telefoon terwijl we bezig waren ons aan te kleden. Er leek niet veel aan de hand, maar vanmorgen toen mijn telefoon als wekker moest werken bleek dat hij een uur voor was. Daardoor was ik vandaag nog iets vroeger dan gewoonlijk, maar geen uur want ik had me verslapen. Het hielp niet veel bij ons voornemen naar Nice te gaan; we vertrokken op de zelfde tijd als we anders zouden hebben gedaan. De tocht naar Nice duurt ook met Bonnie toch anderhalf uur. En blijkbaar heeft men in Nice ook de verkeersrichting recentelijk veranderd: Bonnie stuurde ons iedere keer een straat in tegen de rijrichting en zagen we nog een heleboel van de stad. Hierbij ook de kerk van de madonna met de eieren. Desondanks kwamen we waar we wezen wilden: in de parkeergarage van Nice Etoile (met 2200 parkeerplaatsen). Het kostte even moeite om ons daar te oriënteren, de laag aanduideing van dewinkels is een andere dan die van de garage.
De bedoeling was toch even rond te lopen in een boekwinkel, wat we de afgelopen twee weken nog niet hadden gedaan en we gingen daartoe naar de FNAC. De FNAC heeft een afdeling boeken die groter is dan zich op het eerste gezicht laat denken. En buitengewoon groot is de afdeling stripboeken. Toen we ons daar een uur vermaakt hadden, was het tijd om te lunchen. En daartoe wandelden we een stuk in de zon en namen een salade. We zagen er van af om nog door te rijden naar Monaca. Maar we stopten op de weg terug bij een centre commercial om de laatste boodschappen voor het eten te doen.

maandag 24 mei 2010

Rond het terrein

We hebben hier comfort genoeg om een aantal rustige dagen door te brengen. Er is een zwembad, een restaurant en zelfs een soort winkeltje. Al is het woord winkeltje wel een beetje pretentieus. De eerste keer dat we er kwamen konden we er nog wel wat groente krijgen, maar nu lijkt de groente een beetje op. Brood kunnen we er ook krijgen, alleen op bestelling. Bovendien gaat de winkel niet open voor half negen, wat ik wat laat vind voor mijn ontbijt. Wij gaan dus naar Puget-Théniers voor de boodschappen en dat wel dagelijks. Gisteren - 1e pinksterdag - was er markt in Puget. Puget is geen grote plaats en de markt was navenant. We waren er in tien minuten doorheen. Dat was op zichzelf geen bezwaar, want het is op zichzelf een genot een kopje koffie te drinken (of iets anders natuurlijk) op een terras in Frankrijk op zondagmorgen met mooi weer.
We namen onze boodschappen mee - een courgette, een tomaat en wat gehakt, alsmede een pain complet - en gingen weer terug naar boven.

zaterdag 22 mei 2010

Het dal van de Var

De Var komt hier ergens uit de bergen en stroomt langs Puget-Théniers; het water stroomt snel maar is niet erge diep. Verderop stroomopwaarts ligt Entrevaux, een dorp net als Puget en andere plaatsen in deze omgeving gebouwd tegen de berghellingen. Maar Entrevaux is tevens een vesting, in de zeventiende gebouwd onder supervisie van Vauban, die in die tijd veel vestingen bouwde, zoals ook Bergues en Duinkerken. maar doordat Entrevaux tegen de helling is opgebouwd heeft de plaats wel een zeer speciaal karakter. De poort tot de vesting is zeer nauw, een auto kan net naar binnen, zoals we hebben gezien. Maar het autoverkeer binnen de vesting wordt nauwelijks toegelaten.Binnen de muren ziet Entrevaux er nog 17e eeuws uit, althans je zou je kunnen voorstellen hoe het er in die tijd zou kunnen hebbeb uitgezien. Want er zijn natuurlijk concessies gedaan aan de moderne tijd: er zijn tv-antennes en electriciteitskabels. Ook trouwens rioolpijpen aan de huizen. Maar verder...
We liepen door de nauwe straatjes naar de kathedraal in Romaanse stijl, die erg donker was. Ik heb het gevoel dat mijn ogen steeds meer moeite hebben zich aan te passen aan het donker vanwege mijn leeftijd, maar bij nader inzien vergeet ik dat ik een bril heb die kleurt met de hoeveelheid licht; daar merk ik niet veel van, maar ik heb ook geen idee hoe lang hetduurt voor mijn bril zich heeft ingesteld op de duisternis in zo'n kerk. Om de schilderingen te kunnen bekijken was er echter ook verlichting aangebracht. In een pannekoekenhuis namen we een pannekoek en hadden daarmee de stad ook wel gezien.
Een stukje verder verlaat de weg het dal van de Var en kun je verder richting Digne. Zover zijn we nog niet gegaan, onze weg liep vandaag tot Annot. Om in Annot bij de kerk te komen moet je ook flink klimmen. We kw amen er aan tijdens een huwelijksinzegening. Een mooie omgeving om te trouwen.

vrijdag 21 mei 2010

Het weer

Ons terrein ligt in een dal. 's Morgens duurt het even voor de zon over de omringende bergen heen ons huisje beschijnt, pas tegen half negen staan de stoelen op de veranda in de zon. Tot dat moment is het niet erge warm hier buiten. Anneke komt dan ook bibberend onder de douche vandaan. Maar toen de zon er eenmaal was vanmorgen, was het stralend weer met een wolkenloze lucht. We moesten nog wel iets voor het eten halen in het dorp beneden: een courgette, een winterwortel en een stukje vlees. De rest van de maaltijd hadden we in huis. Terwijl we in Puget van een kopje koffie zaten te genieten onder een parasol verschenen de wolken. Maar ze leken onschuldig genoeg. Maar het echtpaar dat we hier op het terrein tegen het lijf liepen keek zorgelijk. Krijgen we onweer, vroeg hij. Wij hadden geen echt antwoord. Maar nog terwijl we stonden te praten viel de eerste donderslag.
Het was het begin van een niet al te hevig onweer dat gepaard ging met een flinke regenbui.

donderdag 20 mei 2010

Kleine dingen

Nu we hier wat gewend zijn geraakt - gesetteld in hedendaags Nederlands - kunnen we ons bezig houden met de kleine dingen die opvallen. Afgelopen maandag werden we door de leiding van dit terrein uitgenodigd voor een welkomstdronk. Bedoeling was kennis te maken met het personeel, maar wellicht vooral met de kok, want bij de introductie werd de nadruk gelegd op zijn mogelijkheden om de inwendige mens te versterken. Bij die gelegenheid maakten we ook kennis met enkele andere Nederlands sprekende gasten. Een echtpaar uit de omgeving van Antwerpen vertelde o.m. dat het graag in Nederland vertoefde. Het vertelde ook dat de keukenuitrusting toch maar beperkt was. Zij misten - net als wij - een pannekoekenmes (of iets wat daarvoor gebruikt kan worden). Maar misschien was dat wel de bedoeling gelet op de introductie van de kok en zijn kunsten. Het bleek ons dat we in Puget-Théniers geen pannekoekenmes konden kopen. Fransen in de Provence bakken vermoedelijk geen pannekoeken of eieren.
Er is een stationnetje in Puget. En daarvandaan kun je met een smalspoorlijntje o.m. naar Digne, als het spoor tenminste is gerestaureerd. Daar is men nu mee bezig.
Als wij van ons terrein naar Puget toerijden en voordat we langs dat stationnetje komen, passeren we een cirkel van iets meer dan twee meter diameter uit getekend in het plaveisel. Maar de bedoeling is dat die cirkel - midden op een driesprong word aangzien voor een rotonde, want op de wegen ernaar toe staan de bekende borden die een rotonde aankondigen, inclusief het: vous n'avez pas la priorité. We zijn op dat punt nog geen andere weggebruikers tegen gekomen.
Er zijn in Puget ook kleine winkeltjes: een grenteboertje, een slagertje, klein restaurant, maar vele kappers. Een ding is duidelijk: iedereen moet gekapt worden.

woensdag 19 mei 2010

Panne

Toen we hier aankwamen vertelde men bij de receptie dat er gratis draadloos internet beschikbaar is, daartoe was er onder de luifel vlak voor de receptie ruimte gemaakt waar wifi kon worden gebruikt. Als we geluk hadden konden we het netwerk zelfs in ons huisje opvangen. We hadden geluk, zodat de eerste afleveringen van ons weblog ook hier konden worden geschreven. Maar eergisteren leek ons geluk plotseling op te houden. Windows kon geen enkel netwerk vinden. Was dat een tijdelijke zaak? Had de weersverandering er mee te maken? Maar gisteren was er nog geen netwerk. En toen ik onder de luifel bij de receptie nog eens bekeek, bleek dat de wifi kaart in mijn laptop niet werd gestart. Een kapotte kaart! Het leidde ertoe dat we vandaag naar Nice gingen - dat was niet zo erg, want het regende flink - en op zoek gingen naar een wifi adapter, dat werkte, zoals u ziet.
In ons programma paste vandaag een bezoek aan Saint-Paul, meer speciaal de Fondation Maeght. Een wel heel bijzonder gebouw met een grote verzameling moderne schilderijen van o.a. Chagall, Alechinsky, maar grote aandacht voor Joan Miro. Zeker de moeite waard. Toen we uiteindelijk terug gingen kwamen we in het spitsuur van Nice terecht op een weg die wegens ondehoud versmald was. Maar uiteindelijk was het weer hier in Puget ook weer opgeknapt.

zondag 16 mei 2010

Rustdag

Origan, het terrein waar we ons huisje hebben is rondom ingesloten door bergen die soms honderden meters boven het terrein uitstijgen. Het betekent dat ook het terrein zelf grote hoogteverschillen kent. Het zwembad ligt net als de meeste voorzieningen hoger dan wij. En omdat het terrein enkele kilometers wegligt van de meest nabije winkels is er een klein winkeltje op het terrein, dat de meest belangrijke artikelen verkoopt. Toen we hier gisteren in de namiddag aankwamen begon het net te regenen en het bleef regenen tot we naar bed gingen. Vanmorgen zag het weer er weer goed uit en was de zon bezig boven de bergen uit te stijgen. Onze veranda zou spoedig beschenen worden. We brachten een groot deel van de dag al lezend door en verkenden tussendoor het terrein. Inderdaad een rustige dag, maar aan het eind van de middag begon het toch weer te regenen.

zaterdag 15 mei 2010

Puget-Théniers

Eén van mijn handicaps is mijn hoogtevrees. Al een oud gegeven. Ik herinner me dat ik in mijn HBS-tijd wel met klasgenoten ging zwemmen in het Amsterdam-Rijnkanaal in de omgeving van de hoogspanningsmasten. Het was een sport om in die masten te klimmen, maar niet voor mij. Als ik drie meter boven de grond durfde ik al niet verder. Het is dan ook niet verbazend dat ik me niet op mijn gemak voel in de bergen en zeker niet in een auto op een smalle wegen met scherpe bochten naar links of naar rechts. Dan stijgt de spanning, en wordt mijn greep op het stuur krampachtiger. De rit naar dit oord was dan ook niet erg aanlokkend. Maar dat heeft me toto nog toe niet weerhouden om aan een dergelijke rit te beginnen. Zo ook vandaag. We vertrokken uit Nice, waar we heerlijk in de zon op een terrasje aan de Promenade des Anglais hadden gegeten, terwijl boven de toppen van de bergen zich zwarte wolken aan het verzamelen waren. Maar voorlopig ging alles goed. Eenmaal op de weg naar het noorden ging de weg slechts heel langzaam omhoog. Alleen aan het feit dat het riviertje naast de weg snel stroomde was te merken dat er toch een behoorlijk hoogteverschil moest zijn. Tot mijn verrassing bleef dat zo de hele 45 kilometer lange weg lang. We slingerden weliswaar om de berg heen maar daar bleef het dan ook bij.
We kwamen zonder problemen in Puget aan tussen de bergen. In de verte zagen we de sneeuw op de alpen liggen, teken dat het weer nog steeds te koud was. De spanning was geleidelijk weggeëbd. Maar ik juichte te vroeg. Van Puget naar dit terrein steeg de weg zeer snel, was zo smal dat tegenliggers onmogelijk konden passeren. Maar we kwamen aan bij het terrein. Daar heb ik uiteindelijk het stuur aan Anneke gegeven, voor de laatste paar honderd meter. Het was een heel gemakkelijke weg zei men bij de receptie. Maar wat is gemakkelijk als je hoogtevrees hebt?

vrijdag 14 mei 2010

Hotels

Ze zijn er nog die hotels in Frankrijk, waar je met de trap naar je kamer moet en met een langzamerhand ouderwetse sleutel de deur opent. Waar de waard 's avonds om 8 uur de bar en daarmee het hotel op slot doet (met uitzondering van de gasten ingang) en waar het ontbijt bestaat uit koffie of thee en een stuk stokbrood plus jam. Zo'n hotel hadden we in Autun. In het centrum van de stad maar wel met wifi. En dat voor een prijs van € 43 per nacht.
We gingen vanuit Autun naar Avignon. Zo'n 400 km en voor het eerst zagen we deze week de zon. Het was weliswaar niet warm, maar de zon scheen een groot deel van de weg. Pas na Lyon moesten de ruitenwissers weer aan het werk. Bonnie zocht een hotel op 800 meter van het centrum dachten we, maar we reden desondanks ons zelf vast in de nauwe straatjes. Uiteindelijk vonden we een plek wat buiten het centrum van Avignon. We konden met de bus naar het centrumen leipen vandaar naar het pausenpaleis en de bekende pont, die sinds de 17e eeuw al niet meer de Rhône overspant, niet bestand tegen het geweld van de rivier.
Het pauspaleis, vermocht ons niet bijster te imponeren, het leek al met al een oud gebouw dat zeer onpraktisch moet zijn in het gebruik. Het symboliseert overigens wel het gewelddadig karakter van de christelijke kerk met zijn hoge en dikke muren. We waren al met al blij dat we bij ons hotel terug waren.

donderdag 13 mei 2010

Naar Autun

We zouden vandaag naar Mosson om een bezoekje af te leggen bij kennissen met een tweede huis. Maar toen we in Nivelles waren kregen we een sms-bericht waaruit bleek dat de gastheer en gastvrouw er niet zouden zijn. We hadden een dag extra en besloten naar Autun te gaan. Ik heb een zwak voor de Bourgogne en er is in Autun een oude kathedraal. Het weer ws niet veel beter dan gisteren, al waas het nu grotendeels droog. En toen we in de buurt van Arlon kwamen kwam er zelfs enigestructuur in het overigens egaal grijze wolkendek. We lunchten in Toul. Toul heeft ook een oude kathedraal die de vorige keer dat we hier waren heel erg een ruine was. Nu was er al een heleboel gerestaureerd. Het middenschip was nu zover dat er geen duiven meer rondliepen. Overigens moet er nog steeds een boel gedaan worden. Van Toul via secundaire wegen naar Autun. Dat kostte de hele middag (met Dijon in het spitsuur).
Een fatsoenlijk restaurant bleek om de hoek te liggen. La tête noir had mooie gekleurde borden. Echt iets voor Joan dacht Anneke die een foto nam van dit fraaie porcelein. Om te voorkomen dat het bestek op de foto zou detoneren legde ze dat weg. Op de foto ligt dat bestek nu een beetje onnatuurlijk aan de andere kant van het bord.

Autun

Autun heeft een oude kathedraal. Het schijnt dat Rollin hier de eerste bisschop was. Maar er zit een verhaal aan vast.Petrus die de rol van Maria Magdalena bij de vroege christenen maar half accepteerde stuurde haar met Maria en Lazarus aan boord van e=schip de Middellandse Zee op. Het schip kwam uiteindelijk aan in Frankrijk bij Sainte Marie de la Mer. Toen Lazarus overleden was kwamen zijn overblijfselen om onduidelijke redenen in Autun terecht.Daar werd de kathedraal naar hem genoemd en werden zijn overblijfselen begraven. Feit is dat er in Autun nog overblijfselen zijn uit de Romeinse tijd.
Het was vergeleken met buiten behaaglijk in de kerk, waar de sfeer verder werd verhoogd door orgelmuziek (uit een paar luidsprekers). Bovendien was toen we daar uitgekeken waren naast de kerk een vriendelijk restaurant "La Fiontaine" op deze hemelvaartsdag goed voor een kop koffie. Hiervandaan gingen we naar Le Creusot, een van de meest intrigerende plaatsen uit de Bourgogne. Met zijn tot museum omgebouwde Chateau de la Cristallerie, van oorsprong kristalfabriek van Marie-Antoinette, later het huis van de familie Schneider, groot industrieel en wapenfabrikant. Oud en nieuw zijn hier op wonderlijke manier gemengd.
Na onze lunch gingen we nog door naar La Boulaye, waar een levengrote boeddhistische tempel van de duizend boeddha's in het landschap van Bourgondië verrijst. Een wonderlijk verschijnsel.

dinsdag 11 mei 2010

Weer onderweg

We zijn op weg voor twee weken Frankrijk. Het is elf mei, de verjaardag van Adri. Volgens de traditie was het tijdens de geboorte van Adri verschrikkelijk koud weer. Maar vandaag rijdend door België in een stromende regen, wordt het via de regen regelmatig herhaald: het is de koudste 11e mei sinds het begin van de registratie in België. De temperatuur is vandaag niet boven de zeven graden uitgekomen.
Het was al met al een vermoeiende dag, want vanmiddag had ik nog de bijeenkomst van het Van Staveren Genootschap, met een inleiding van Pieter Smits over de Hugenoten. Het was een goed verhaal, maar dat mocht je van Pieter als oud docent ook wel verwachten. Het sloot trouwens aardig aan op het verhaal over Erasmus van Sjaak vorige maand. Pieter had er trouwens op gerekend dat hij bijtijds op moest houden. Want hij had aansluitend op de bijeenkomst nog een afscheidsreceptie. Daardoor konden wij ook bjtijds op pad: om kwart voor vijf reed Anneke weg. Aanvankelijk ging het vlot, maar in de buurt van Brasschaat liep het vast met een file die zich zou uitstrekken tot de Kenndytunnel. Zover hoefden we niet, maar ook de E40 naar Brussel zat vol. Zodat we stapvoets verder gingen tot op de Brusselse ring. Het was zeer vermoeiend. Het was inmiddels zeven uur, de benzine was bijna op en we hadden nog niet gegeten. Uiteindelijk een benzinepompmet wegrestaurant. Wat gaan we nu doen?
We besloten de aanwijzingen van Bonnie te volgen naar een hotel langs de route en kwamen uit in Nivelles.