Al in mijn tijd op de HBS werd ons voorgehouden dat energie nooit verloren gaat. Dat werd meer formeel neergelegd in de wet van behoud van energie. Later toen ik probeerde thuis te raken in de geheimen van de organisatiekunde werd - met een variant op die wet - gesproken over de wet van behoud van ellende. Die wet ging over het verschijnsel dat je weliswaar hard kunt reorganiseren maar dat als je na verloop van tijd om je heen kijkt de situatie even ongeorganiseerd is als voorheen.
Onder omstandigheden een ontmoedigend verschijnsel, maar het geeft ook wel eens troost.
En zo:
Freerk kwam de kamer binnen en zei:
- Zit je te slapen?
Nee, ik zit een aantal dingen te overwegen. Zo bedenk ik dat ik een inleiding moet maken over dit boek - een boek dat op dat moment naast me lag, maar tegelijk bedenk ik dat ik een beetje orde wil brengen in de bestanden op mijn computer, want eigenlijk maak ik iedere keer dat ik van plan ben mijn computer te herinstalleren eerst een backup van alle bestanden. zodat ik nu ik weet niet hoeveel kopieën van al die bestanden heb. En ondertussen zit ik te kijken naar de tv en bedenk dat ik die eigenlijk wil vervangen...
- Maar je herinstalleert dan die kopieën niet?
- Nee daar heb ik trouwens ook slechte ervaringen mee.Er gaat iedere keer iets mee mis.
- Tja zegt Freerk, en hij begint met een verhaal over de dingen die hij eigenlijk opnieuw wil doen, omdat de opzet tot dusver onvoldoende systematisch is. Bij het beheren van zijn programmatuur op diverse servers blijkt dat iedere klant eigenlijk weer in details een verschillende versie van zijn programma hebben. Aanpassingen die om wat voor reden dan ook nodig zijn betekenen daardoor aanpassingen op een groot aantal servers. Een hoop overbodig werk als... Maar als je bezig bent met je poging het geheel opnieuw op te zetten wordt je voortdurend gestoord door incidenten in de omgeving zowel privé als zakelijk.
Ik denk plotseling aan onze buurvrouw die zegt: ik heb nu wel 2000 foto's op mijn computer, maar als ik er eentje wil hebben weet ik niet waar ik hem kan vinden. Ze is vol bewondering voor mij dat ik mijn foto's zomaar terug kan vinden.
Ik ga daar maar niet op in, want ik heb een systeem en daarbij helpt me het fotobeheerprogramma dat ik gebruik. Ik kan elke foto voorzien van diverse labels, voor de plaats de gelegenheid de personen die op de foto voorkomen. Alleen: het bijhouden van dat systeem vergt aandacht; ik moet met de hand al die foto's voorzien van een label. En vooral in perioden van veel foto's, zoals bijeenkomsten partijen feestelijke gebeurtenissen, reizen, etc. moet ik constateren dat ik wel eens in gebreke blijf en niet alle foto's van de nodige labels voorzie. En zo is mijn verzameling documenten een redelijke chaos, mijn verzameling foto's min of meer geordend en al met al moet ik constateren dat ik voor het beheren van mijn eigen chaos eigenlijk systematischer zou moeten zijn dan ik ben: ik neem onder alle omstandigheden mezelf mee. Hier heerst de wet van het behoud van ellende.
Maar vanmorgen kwamen we bij Bart en die vertelde dat hij zijn foto's in zijn foto beheerprogramma van labels voorzag en zo met een enkele klik alle foto's van Margriet tevoorschijn kon toveren. Kijk dat zou ik ook willen. En eigenlijk kan ik dat ook - al heb ik niet zoveel foto's van Margriet - alleen ben ik er vrijwel zeker van dat mijn selectie niet compleet zal zijn.
