donderdag 25 augustus 2016

Een grote sprong voorwaarts

In het bekende programma Pauw ontstond een discussie over de bourkini. Twee partijen stonden lijnrecht tegenover elkaar.
De ene partij bestaande uit jonge moslimvrouwen verdedigde het dragen van de bourkini met een beroep op de vrijheid die kleding te kiezen die men wilde.
De andere partij zag juist de bourkini als een bewijs van de onderdrukte positie van de vrouw in de moslim wereld. De echte vrijheid van de vrouw zou pas blijken als ze zich conformeerde aan de gebruikelijke kleding van de Nederlandse vrouw in badkleding.
Voor mij is altijd maar de vraag waarom jonge vrouwen - of anderen - mij met hun kleding willen laten weten welk geloof ze aanhangen. Waarom moet ik van de ene vrouw met een bepaald type hoofddoek weten dat ze katholiek is en van een andere met een ander type hoofddoek dat ze moslim is. Het gaat me niet aan net zo min als het me aangaat dat een man met een lange jurk een priester is.

Maar goed de vrijheid van de Nederlandse (de westerse) vrouw bestaat daar blijkbaar in dat ze zeker aan zee een zo groot mogelijk stuk blote huid wil kunnen laten zien. Ze gaat daarin niet zover dat ze alle kleren uit trekt, want daar is dan weer een andere grens die naar mijn indruk steeds een beetje verder opgeschoven wordt naar minder blote huid. Wil je bloot lopen dan maak je gebruik van speciale daartoe afgezette reservaten.

Toch zien moslimvrouwen van de tweede of derde generatie zich wel geconfronteerd met een cultuurschok. Ze zijn zich plotseling bewust geworden van het feit dat god hen niet naakt heeft geschapen om dat met andere naaktgeborenen te delen, maar dat alle naaktheid moet worden bedekt. En dat in een maatschappij die is overladen met verleidingen om meer te laten zien.
Een duivels dilemma.

Maar als we even om ons heen kijken is de bourkini nog zo gek niet. Want kijk we lezen op internet:
De eerste badpakken voor dames bestonden halverwege de 19e eeuw uit enkellange broeken, gecombineerd met een tuniek met lange mouwen. Over de broek werd vaak een een wijde rok gedragen, aan de benen kousen waarover vaak nog rijglaarsjes werden dichtgeknoopt om toch maar geen centimeter bloot te laten zien. Soms naaiden vrouwen zelfs loodjes in hun zomen zodat de golven hun rokken niet zouden doen opzwellen. De meeste badpakken waren gemaakt van wollen flanel in rood, blauw of grijs en vaak rijk versierd met borduursel en galon en volgden daarin de toen heersende mode.    

De bourkini is dus eigenlijk een 19e eeuws badpak, technisch aangepast aan de mogelijkheden van nieuwe materialen. Een rustgevende gedachte.