zondag 30 november 2014

Doof

Doofheid komt in gradaties. Hoewel ik regelmatig aan mensen moet vragen om te herhalen wat ze zeiden, heb ik het gevoel dat ik ook zonder gehoorapparaat nog redelijk kan functioneren. Maar wat is redelijk?
Op zaterdagochtend gaat de telefoon. De heer F.W. beklaagt zich over het feit dat een knop van een van de radiatoren heeft losgelaten, is afgebroken of... In ieder geval krijgt hij de radiator niet meer koud, hetgeen vervelend is, zelfs al is de temperatuur dezer dagen van dien aard dat de c.v. wel aan mag.
Ik beloof dat ik straks langs zal komen om de situatie op te nemen. De heer F.W. roept dat hij eerst nog onder de douche moet (of iets wat daar op lijkt). Ik weet dat de heer F.W. door doofheid wordt geplaagd, maar weet eigenlijk niet hoe ernstig het is.
Als ik rond elf uur bij hem binnen loop blijkt zijn observatie juist te zijn. De knop van een van zijn radiatoren zit los. Ik kan hem er wel op duwen, maar dat geeft voor het vervolg geen vastigheid. Mijn diagnose: de thermostaatknop is defect en moet vervangen worden.
Het kost me moeite om die opvatting bij de heer F.W. over te brengen. Niet omdat hij de boodschap niet zou begrijpen, maar omdat hij mij niet verstaat. Zijn vrouw helpt me daarbij.
Want in tegenstelling tot de heer F.W. is mevr. W. allerminst doof. Ze is ook tamelijk realistisch en verwacht dat de vervanging van de kraan tijdens het weekend wel niet zal gebeuren. Zover is de heer F.W. nog niet.
Ik neem de aangeboden kop koffie aan en zie dat de heer F.W. met een brief aankomt van het bedrijf dat in de flat zorgt voor onderhoud en reparaties van onze centrale verwarming. Hij is tamelijk onrustig en draait het nummer dat op de brief staat. Maar als hij enige tijd luistert legt hij de telefoon neer.
'Ik kan niet verstaan wat ze zeggen.' Zijn toon is moedeloos. Ik krijg de telefoon in handen gedrukt en kan nog net het laatste deel van de boodschap horen: '...gesloten. Spreek na de piep ...'
Het is me niet geheel duidelijk, waarom F.W. probeert een telefoongesprek te voeren als hij niet kan verstaan wat aan de andere kant van de lijn wordt gezegd. En ik begrijp ook niet goed waarom mevr. W. niet zelf belt. Ik vraag welk nummer zij zelf hebben en draai het nummer opnieuw. Nadat ik een boodschap heb doorgegeven met het verzoek dat het bedrijf zo snel mogelijk zal terug bellen, zit de heer F.W. me vragend aan te kijken.
'Wat gebeurt er nu?'
Mevr. W. heeft de boodschap begrepen. 'Ze zullen na het weekend terugbellen en anders kunnen we dan zelf bellen.'
De heer F.W. lijkt maar moeilijk te overtuigen. Hij voelt nog eens aan de radiator die nog steeds heet is en kijkt nogmaals naar de brief in zijn hand. Hij moppert dat het toch wel veel warmte kost als de radiator het hele weekend aan blijft staan. Maar is mogelijk toch wel gerustgesteld dat zijn vrouw geen verdere actie van hem vraagt.
Zijn doofheid blijkt niet iets van de laatste tijd. Al tijdens zijn werkzame leven had hij daar veel last van. Het belemmert hen wel in het het uitgaan. Ze komen eigenlijk samen nergens meer. De heer F.W. heeft er immers niets aan als hij toch niets kan verstaan. Mevr. W. heeft wel haar bridgebezigheden en vervult binnenshuis kennelijk de rol van tolk/vertaler voor de heer F.W. Op de een of andere manier lijkt hij haar wel te verstaan.    

donderdag 27 november 2014

Klasgenoot

'Ze is vroeg dit jaar', zei ik, toen Anneke me de kaart overhandigde. 'Ze' was Willy, ooit een klasgenoot op de HBS. Omstreeks 2003 hadden we weer contact gekregen en sindsdien jaarlijks een reünie georganiseerd, samen met nog drie anderen: Bep, Henry en Wolfaart. Een klein groepje maar; de reünie van dit jaar was in Dokkum begin oktober. De nieuwjaarskaarten van Willy zijn altijd onmiddellijk herkenbaar, doordat ze ze voorziet van gekalligrafeerde afbeeldingen. Kalligrafie is een van haar hobbies.
'Je leest hem verkeerd,' zei Anneke.
Toen ik nog eens keek realiseerde ik me dat dit een kaart was die het overlijden van Willy aankondigde. Het was een schok, want volledig onverwacht. Maar het bracht ons op woensdag in het crematorium in Amersfoort op een druk bezochte bijeenkomst in de aula. We werden ontvangen door gezang van een van de twee koren waarin Willy zong.
Ik was hier eerder geweest: na het overlijden van de man van Willy nu alweer 9 jaar geleden. Wat me toen, en ook nu weer, opviel was de nuchtere acceptatie van het overlijden. Uit de toespraken bleek dat Willy zich rijk had gevoeld in haar leven met een lang huwelijk, gezonde kinderen en kleinkinderen.
Een vriendin constateerde dat het Willy geruime tijd had gekost om het overlijden van haar man te verwerken, maar uiteindelijk haar leven weer had kunnen oppakken. Willy had uiteindelijk gezegd: ze had haar leven op orde.      

maandag 17 november 2014

Achteraf

Regels
Hierbij nog een foto die past bij mijn stukje over regels van 12 november. De foto werd genomen op het parkeer terrein bij het winkelcentrum in Abacoa, vlakbij Betty en Freerk. De bordjes stop staan op een weg die voor het winkelcentrum langs loopt. De parkeerplaatsen moet je je voorstellen links van deze weg en daarvan gescheiden door een groenstrook. De weg zelf is voorzien van zebra's om voetgangers te laten oversteken naar hun auto, en van verkeersdrempels om de snelheid van auto's te dempen. De maximum snelheid op het terrein is 20 m/h (ong 32 km/h).

Eten
Ik heb al een paar maal aangegeven dat de porties in de restaurants voor Nederlandse begrippen groot zijn. Temeer daar wij nog horen tot een generatie die opdracht had zijn bord leeg te eten.
Veel Amerikanen zijn zich bewust dat ze niet zoveel eten nodig hebben. Ze passen een van de volgende strategieën toe:
1. Je bord niet leeg eten; dit is zeer voor de hand liggend.
2. Wat je niet meer aankunt meenemen in een aparte doos, Dit wordt zeer veel toegepast, het betekent in feite dat je twee keer eet van het eten van het restaurant.
3. Delen. Dit is natuurlijk ook een hele handig manier; je zegt -'we share this dish' - en niemand kijkt daar van op. In veel restaurants krijg je dan tegen wat meerkosten een extra bord en bestek.

Natuurlijk zijn er ook veel Amerikanen die hun bord zo goed mogelijk leeg eten. Ik denk dat je in die kringen de meeste gevallen van obesitas tegen komt.
 
 

vrijdag 14 november 2014

Vakantie

Ons verblijf hier heeft na de weelde van de cruise naar Cozumel weer een normaal vakantiekarakter gekregen. We winkelen in de Garden Mall, lunchen langs de US1, brengen een bezoekje aan de nieuwe bedrijfsruimte van Freerk, werpen een blik op het zonnige strand bij Jupiter, etc. Kortom een heel ontspannen bestaan en dat alles bij mooi meest zonnig weer en temperaturen tussen de 25 en 30 graden.

We waren, al lang voor we hier waren, uitgenodigd door Linda en Mike om een keer te komen eten en dat eten vond woensdag avond plaats. Linda en Mike wonen in een andere settlement langs de Military Trail (het is me niet duidelijk hoe lang de Military Trail is, een kilometer of acht naar het zuiden kruist hij de Okeechobee boulevard en gaat dan gewoon verder) The Isles. Hun huis heeft dezelfde plattegrond als dat van Freerk en Betty, alleen hun zwembad is rechthoekig, waar dat van Freerk en Betty min of meer niervormig is. Terwijl wij ons bezig hielden met het aperitief, braadde Mike de kip op/in een apparaat dat aangeduid werd als het ei. Het ei wordt met hout gestookt en door de houtsoort te wisselen kun je ook de smaak van het gebraden vlees beïnvloeden. Door de openingen onder en bovenin kan de temperatuur, zoals Mike uitlegde goed constant gehouden worden. Het ei kun je overigens in Nederland ook tegenkomen bijv. bij onze versmarkt om de hoek. Het diner werd verlucht met Linda's cosmo-cocktail en aangename kout.

Gistermiddag gingen we naar de film: The Judge (zaal 13 van het Cobb-Theater in de Gardens Mall). De film was goed en werd Amerikaans compleet met popcorn en cola. Het verhaal van de haat liefde verhouding tussen vader (the judge) en zoon (de advocaat), waarbij de zoon uiteindelijk zijn vader moet verdedigen als die een ongeluk veroorzaakt. De zaal was niet geheel vol - ik dacht met ons mee zo'n tien mensen te zien - maar het was overdag en er zouden nog vier voorstellingen volgen.
En daarmee komen we aan vandaag: op het programma staat in ieder geval opnieuw een bezoek aan de senioren cursus en nog wat boodschappen. Morgen moeten we ons opmaken voor de reis naar Nederland.



 

woensdag 12 november 2014

Regels

Mijn indruk is eigenlijk dat in de V.S. - ondanks de claim van vrijheid - de regeldichtheid minstens zo groot is als in Nederland, waar iedereen klaagt over de vele regels en de overheid al zolang ik me kan herinneren probeert de regeldruk te verminderen.
Regels zijn onvermijdelijk, dat is duidelijk. Een samenleving zonder regels is ondenkbaar. Maar in deze omgeving lijkt de regelgeving zo nu en dan uit de hand te lopen. We komen de regels in de eerste plaats tegen in het verkeer. Magnolia Bay Circle bijv. is een voor Nederlandse begrippen ruime weg rondom deze enclave van naar mijn schatting iets van driehonderd à vierhonderd woningen. De weg is afgesloten van de doorlopende Military Trail met een hek, zodat alleen bewoners, hun gasten en het onderhoudspersoneel deze weg berijden. Op de Magnolia Bay Circle (M.B.C.) die ongeveer een mijl lang is mag niet harder gereden worden dan 20 mijl/h (ca. 32 km/h). Naast de rijweg is een betonnen voetpad van bijna twee meter breed, van de rijweg gescheiden door een groenstrook. Een ideale omgeving om kinderen te laten spelen, hoewel ik ze dat nog niet heb zien doen.
Op de M.B.C. komt een aantal doodlopende straten uit, een soort inhammen op de cirkel, met ongeveer hetzelfde wegprofiel als de M.B.C. zelf. De bewoners en andere gebruikers van deze inhammen die de M.B.C. op willen, hetzij naar links, hetzij naar rechts moeten desondanks op de zeer overzichtelijke T-kruisingen stoppen voor een stop bord, Dat nu lijkt met onze Nederlandse ogen lichtelijk overdreven.
Hetzelfde geldt voor de ruime parkeerterreinen rond de verschillende winkelcentra, de Malls, etc. Als we vanaf onze parkeerplaats bij Barnes en Noble (boekwinkel) weer terug naar de weg willen, passeren we vier van deze stopsignalen. Hardrijden is er hier echt niet bij.

Het verdient aanbeveling de regels niet al te veel te trotseren: handhaving (law enforcement) is hier geen dode letter. Dat ondervond de visser John Yates die in de Golf van Mexico 72 ondermaatse Red Groupers bij zijn vangst bleek te hebben (hij had ze moeten teruggooien). De inspecteur was verbonden aan de 'Florida Fish and Wildlife Conservation Commission' en deze was gemachtigd door de 'National Fisheries Service'. De ondermaatse vissen werden in een aparte kist gedaan en Yates werd verboden ze aan te raken. Maar toen Yates eenmaal terug was en de autoriteiten de illegale vangst als bewijsmateriaal in beslag te nemen, bleek dat een van Yates' bemanningsleden de vissen te hebben vervangen door legale exemplaren. Het bewijsmateriaal was verdwenen. Het werd een federale rechtszaak, waarbij Yates werd beschuldigd van het overtreden van de Sarbanes-Oxley Act uit 2002.
Het opmerkelijke van het toepassen van deze wet voor de acties van de visser is dat de wet indertijd werd ingesteld naar aanleiding van de corruptie schandalen bij bedrijven als Enron, Tyco International en World-Com. De bedoeling was om het vernietigen van bewijsmateriaal in de vorm van documenten etc. in deze grootschalige fraude zaken te voorkomen. Bij twee lagere rechtbanken werd Yates al veroordeeld tot 30 dagen gevangenis straf en drie jaar vissen onder toezicht. Maar nu heeft deze zaak dus het federale hoog gerechtshof bereikt. Yates riskeert een gevangenschap van 20 jaar. Zoals de openbare aanklager aangaf: het gaat niet meer om de kleine vis, maar om het verduisteren van bewijsmateriaal.
Wellicht is niet alleen de regelgeving zo nu en dan wat overdreven, maar is ook de law enforcement zo nu en dan wat buiten proporties.

dinsdag 11 november 2014

Cruise 3: Cozumel

Op zaterdagochtend om 8 uur komen we aan in Plaja de Maya op Cozumel. Cozumel is Mexico en geeft dus de mogelijkheid voor andere prijzen en andere belastingen; het is dus een goede plaats om een soort vrijhaven te creëren. Als we hier aan land gaan horen we dat er zo'n drie a vier cruise schepen aanleggen per dag. Even ruw schatten: tussen de 5000 en 8000 relatief rijke Amerikanen die per dag deze plaats aan doen, een aardige economische impuls. Deze 'Maja Plaats' bestaat uit een verzameling winkeltjes die souvenirs, maar ook kleding en vooral gouden en zilveren sieraden aanbieden. Het is me niet helemaal duidelijk of dit nu een voordelige plaats is om goud en zilver te kopen. De plaatselijke bevolking - de Maja's zijn zoals we al eerder vaststelden een maat kleiner dan Europeanen en Amerikanen - is er natuurlijk op uit zoveel mogelijk te profiteren van de bestedingsimpuls. En zo komen we langs een winkel waar Freerk zegt:
'Kijk, deze hoed lijkt me wel wat voor jou.'
Inderdaad, als ik mezelf met hoed in de spiegel bekijk, valt het beeld niet tegen. De man van de winkel ziet zijn kans schoon:
'Meneer deze hoed kost normaal $80,- , maar ik verkoop hem voor $40.'
Betty vind het belachelijk en zegt $10.
Wat me verbaast is dat de winkelier bij een dergelijk verschil niet onmiddellijk wegloopt. Het verschil is te groot. Bovendien weet Betty niet wat een hoed normaal kost. Het is duidelijk dat er flink wat speling zit in de prijzen. Hoe gaat dat met de sieraden? En wat wordt er omgezet in de verschillende winkels?
Voor mij is Plaja de Maya niet veel anders dan de vele plaatsjes aan de kust die bestaan van de toeristen met producten die in zo grote getale worden aangeboden dat je vanzelf het gevoel van kitsch krijgt. Als we uitgekeken zijn gaan Freerk en ik dan ook maar iets drinken op een terras met uitzicht op de zee en op een tweetal Maja's die een houten xylofoon (of iets dergelijks bespelen.
We moeten om zes uur terug zijn, maar om één uur nemen we toch maar de lunch aan boord.

Cruise 2

Zoals gezegd: de cruise lijkt vooral gericht op eten en drinken - en op geld verdienen natuurlijk. Weliswaar zijn de maaltijden inbegrepen bij de kosten van de cruise, maar de drankjes daarom heen niet die worden netjes ten laste gebracht van het tegoed op de blauwe sleutel/creditcard. Daar is niets mis mee natuurlijk al is het voor ons een beetje ongewoon om voor iedere borrel een kassabon te moeten tekenen. Wat ook voor de Amerikanen niet geheel vanzelfsprekend lijkt is dat in dit geval op de kassabon ook een standaard bedrag voor bedieningsgeld is opgenomen.
De interesse van de reizigers gaat ook voornamelijk naar zalig nietsdoen in de zon op het volledig vlakke water van de Caribische Zee tussen Cuba en de zuidpunt van Florida. Afgezien van de vage door de atmosfeer blauw gekleurde streep land aan bakboord is er de vrijdag niets anders te zien dan water en lucht. De belangstelling voor dit beeld ebt snel weg bij de meesten. En zo zien we bij de vier zwembaden die we tegenkomen aan boord mensen op dekstoelen met vooral veel zonnebrillen en veel overgewicht.
Voor sommigen is dit leven de ultieme vorm van ontspanning of leven. Bij de rampoefening zaten we naast een echtpaar dat de cruise niet gebruikt voor iets anders dan het leven aan boord. Het zal in Cozumel niet aan land gaan. Anderen blijken helemaal niet geïnteresseerd in de bestemming, er zijn genoeg activiteiten aan boord: op dek 15 zien we aan twee tafels Mah Yong spelen, een meter of zes van het zwembad en twee meter van het café dat een groot deel van de dag met een gevarieerd buffet open is. Aan de andere kant van het dek is een ruimte gereserveerd voor tafeltennis en een dek hoger is een kleine golfbaan. De cruisemaatschappij organiseert hier de hele dag activiteiten, zo wordt er gebridged , geschaakt en er is zelfs een wedstrijd snel-sudoku... In een van de salons wordt aan lijndansen gedaan, en in een andere is een heel casino ingericht. Deze boot is 300 meter lang en 40 meter breed. Uiteindelijk zijn er 18 dekken, waarvan de bovenste drie niet meer de hele lengte van de boot overspannen.
De uitstalling van gerechten in het café op dek 15 is van dien aard dat wij voor de lunch ook iedere keer meer eten dan nodig is. We voelen ons overgewicht per dag toenemen, ook al gaat Freerk voor de ontspanning iedere keer een tijd naar de fitnessruimte om hard te lopen.


Cruise

De idee van een cruise met zijn vieren zweefde al lang door onze vakantieplannen voor Florida. Ditmaal had Betty inderdaad een reservering gedaan. We zouden in vier dagen vanuit Fort Lauderdale naar Cozumel heen en terug reizen. In Fort Lauderdale - ongeveer halverwege Palm Beach Gardens en Miami  waren we al eens aangekomen. Op die gedenkwaardige reis in 2004. We kwamen aan toen orkaan Frances juist voorbij was geraasd en we een groot deel van onze tocht naar het noorden door een verwoest landschap reden. En Cozumel is een eilandje voor de oost kust van Yucatan in Mexico, Een echte zeereis dus, die herinneringen oproept. Herinneringen aan lang geleden. Hoe hard varen schepen tegenwoordig? Zou ik een blik in de machinekamer kunnen werpen?
Als we de kade in Fort Lauderdale verlaten maken we een bocht over stuurboord en varen meteen de Atlantische Oceaan op. Het is mooi stil weer en van de verwachte kou uit het noorden is voorlopig nog niets te merken. De eerste actie is die van de rampen oefening. De Caribbean Princess is een grote boot en de rampenoefening vindt plaats in groepen. Iedereen vindt de plaats van zijn oefening op de deur van zijn hut. We moeten naar dek 7. Bij wijze van oefening lopen Anneke en ik de trappen af. Het is goed om te weten waar je bent. De oefening bestaat uit het uitvoeren van de opdracht naar onze verzamelplaats te komen en ons reddingsvest uit te proberen.
Na de oefening was het langzamerhand tijd om te eten. Onze tafel en de etenstijd staan op het pasje dat we verder kunnen gebruiken zowel als sleutel van onze hut als als creditcard om al onze uitgaven te betalen.
In afwachting van de klok van 8, het moment waarop we aan tafel kunnen, vinden we een plek in het wheelhouse om een drankje tot ons te nemen. In the Wheelhouse worden we opgevangen door Geraldine, die ons uitlegt waarom de inwoners van de Philipijnen hier in grote getale aan boord zijn: ze staan bekend om hun grote gaven als verzorgster(er). Eigenlijk heb ik dat altijd al geweten. Iedere keer als de ontwikkelingen in de zorg in Nederland aan de orde komen roep ik iets van: ik wil een Philipijnse verzorgster.
Geleidelijk wordt het duidelijk dat deze reis vooral zal bestaan uit eten en drinken en dat het liefst in grote hoeveelheden. De keus is dan ook zeer verleidelijk en uitgebreid en hoeft niet afzonderlijk betaald te worden. Het is lang geleden dat ik aan tafel schuivend iemand tegenkwam die mijn servet op mijn schoot drapeerde. Hier gebeurt dat.



maandag 10 november 2014

Cuba

Ik weet het niet meer precies. Het is nog vroeg in de ochtend. Als ik vanaf het balkon van onze hut naar de zee aan bakboord kijk zie ik de kust van Cuba. Ik weet dat dat zo is omdat ik de kaart bekeken heb van dit gebied. Een kaart die ergens tegen de wand hangt op een van de verdiepingen van deze Caribbean Princess. Toen we hier gisteren aan boord stapten bleken we op dek 5 te zijn. Naar schatting zal dek drie wel ter hoogte van de waterlijn liggen. Onze hut is op dek 14. Als ik de getallen goed onthouden heb zijn er zo' n drieduzend passagiers aan boord bij een bemanning van omsreeks 1200 koppen. We gaan met de lift naar onze hut. en hebben twee ruime bedden. De temperatuur werd door de air conditioning goed laag gehouden. Voor ons eigenlijk wat te laag. Maar we kunnen hem bijstellen, zoals een gewillige kop van de bemanning ons uitlegt. Hij zal onze vaste coach zijn op deze reis en heet verrassenderwijs Smit. De accommodatie doet niet onder voor die van een vijfsterren hotel.
De kust is ver weg, het heuvelachtige landschap is blauw in de ochtendnevel. Ergens langs de horizon stijgt een rookpluim.  Onwillekeurig komen herinneringen op aan Cuba van toen, van voor Fidel Castro zelfs. Die herinneringen vormen nog maar een vaag weten. Ooit ging ik mee met een excursie naar het centrum van Havanna. Op een groot plein stond naar mijn herinnering het Capitolio. Wat was eigenlijk de functie van dat gebouw? We konden dat gebouw in en werden rondgeleid op de begane grond waar we terechtkwamen in een koepel die qua omvang alleen werd overtroffen door de koepel van de St Pieter, vertelde de gids. Toen was Cuba nog katholiek. Twee jaar later voeren we heen en weer tussen Curacao en Venezuela, na het incident aan de Varkensbaai en de crisis rond de Russische raketten op Cuba. Spannende tijden toen. Vergeleken daarbij is deze cruise nar Cozumel een wonder van rust. De tijden zijn veranderd.
Onder de rust van een luxe verblijf op een cruise schip gaat de angst schuil van aanslagen. Ook hier voor we aan boord konden stappen moest eerst onze bagage en ons lichaam gescand, zoals overal waar mensen van en naar de VS gaan. Als je naar de gewilligheid kijkt waarmee mensen de controles ondergaan is het wel duidelijk: de meeste mensen zijn gesteld op rust en dat vooral met vakantie. 

Dit cruise schip biedt bijna alles, Toen we gistermiddag eenmaal onze bagage hadden uitgepakt en weer terug waren op dek 5 om wat te drinken, had ik een soort Titanic beleving. Rond de centrale ruimte vanwaar ruime wenteltrappen naar bovenliggende dekken voerden liepen serveerders en serveersters rond en stonden anderen achter de bar. Hier was alles te krijgen wat met geld te koop is.

woensdag 5 november 2014

Politiek

De verkiezingen zijn geweest en de uitslag is min of meer als verwacht. De Republikeinen (verzameld in de Grand Old Partie GOP) krijgen voldoende zetels om de meerderheid in de Senaat te behalen. In de laatste twee jaar van Obama zullen de VS daardoor wel  lastig bestuurbaar zijn. Rick Scott heeft in Florida gewonnen van Charlie Christ. Christ had trouwens in het verleden al eens de gouverneurspost van Florida voor de Republikeinen bezet. Politieke trouw is hier dus ook niet een echt vereiste. Met Scott is niet iedereen even blij. Hij was directeur van een bedrijf dat beschuldigd werd van criminele activiteiten. Scott als getuige beriep zich 75 maal (volgens een tv-spot) op het 5e amendement, dat hem vrijstelt van antwoorden in situaties waarin het antwoord hem zelf zou kunnen belasten. Naar mijn opvatting zou het moeite kosten hem te laten voldoen aan de integriteitsopvattingen die verschillende politieke partijen in Nederland hanteren.
Maar het kan nog duidelijker. Michael Grimm is gekozen voor de Republikeinen terwijl er een rechtszaak tegen hem is aangespannen wegens crimineel gedrag. Hoewel ik de aard van de beschuldigingen tegen hem niet ken lijkt het me niet direct het onbesproken gedrag dat we van onze leiders verwachten. De commentaren in de krant van vandaag laten trouwens zien dat een aanzienlijk deel van de kiezers weinig vertrouwen heeft dat de eigen partij de situatie in de VS zal kunnen verbeteren.
Onderdeel van de verkiezingen hier in Florida was overigens een referendum over het gebruik van marihuana voor medische doeleinden. Het haalde niet de vereiste 60% van de stemmen.

Inmiddels echter gaat het gewone leven door: wij zijn druk bezig met de voorbereidingen van een vierdaagse cruise naar Cozumel een eiland voor de kust van Mexico. Morgen aan boord en zondag weer terug. Twee dingen stemmen tot nadenken: het mooie weer wordt wat gehinderd door koufronten vanuit het noorden, voor zaterdag wordt dan ook een regenachtige dag verwacht. En de kosten van de wifi aan boord blijken prohibitief hoog. Heeft het zin om een laptop mee te nemen?

maandag 3 november 2014

Logisch

Hoewel Spencer en Trent zeer verschillend zijn moet ik toch nog vaak twee keer kijken om ze uit elkaar te houden. Het zijn gewoon twee blonde driejarige jongens. Ze zijn echter in hun gedrag zeer verschillend. Trent is de voorzichtige, hij kijkt eerst de kat uit de boom en laat de situatie op zich inwerken. Maar als hij een maal een besluit genomen heeft is hij er moeilijk weer van af te brengen. Plotselinge verandering is voor hem een zeer grote uitdaging. Hij geeft dan ook in beginsel nee als antwoord op ieder voorstel. Hij lijkt echter zeer intensief om te gaan met de dingen die hij doet. Spencer is meer impulsief. Dat heeft het voordeel voor Trent dat hij kan zien hoe zijn broer het er afbrengt voor hij zelf aan de slag gaat. Het verschil bleek gisteren wel heel duidelijk. Wij hadden twee digitale bugs (robotinsecten) gekocht en Freerk demonstreerde die: eerst aan Trent die gespannen en gefascineerd toekeek maar met zijn handen op de rug. Een tijdje later aan Spencer die onmiddellijk zijn handen uitstak en er een oppakte.
Voor kinderen van die leeftijd volgen bezoeken kennelijk een bepaalde routine en zo moesten we gisteren met de kinderen dus naar de schildpadden en de paarden. Dat heeft zijn consequenties. Kinderen kunnen niet zomaar in de auto ze moeten in een stoeltje. De stoeltjes van nu zijn echte ruimtevreters, waardoor zelfs de Toyota van Freerk beperkingen vertoont. Met Freerk aan het stuur en Anneke naast hem bezetten de kinderen de zetels op de achterbank. Voor Betty is er dan nog net plaats tussen beide stoeltjes in voor mij zijn de twee stoelen gereserveerd op de achterste rij. Ik kom daar door de achterklep van de auto, want door de kinderstoeltjes kunnen de stoelen op de tweede rij niet meer naar beneden. De ruimte op de derde rij is beperkt. De afstand tussen tweede en derde rij rugleuning is kleiner dan de lengte van mijn dijbeen, zodat ik er alleen overdwars in pas en met mijn rug tegen de harde zijkant zit. Gelukkig is de weg goed en niet al te lang. Als we van de parkeerplaats bij de Gardens Mall naar de paarden lopen, zegt Freerk: Ik kan niet wachten tot die kinderen weer aan iets anders toe zijn. Ik kan dat alleen maar beamen.
Ondertussen lossen kinderen filosofische problemen in een handomdraai op. Om oorzaak en gevolg aan de orde te stellen legde Freerk, die gefascineerd is door het leerproces van de kinderen, uit:
'De kip legt het ei, nietwaar?'
'Ja.'
'En uit het ei komt weer een kip.'
'Ja.'
'Maar waar komt nu de kip vandaan die dat ei legt?'
'De kip komt uit de schuur,' vond Spencer, voor wie het probleem daarmee ook afgedaan was.

zaterdag 1 november 2014

Halloween


DSC02868
We hebben er in het verleden nooit bij stil gestaan maar nu Freerk in de VS woont kunnen we er niet omheen: zijn verjaardag valt samen met de viering van Halloween. Dat betekende dit keer ‘s morgens zingen voor Freerk en ‘s avonds verkleden voor Halloween. Het verkleden lijkt wel op de carnavalsuitrusting in het zuiden van Nederland, alleen zijn  de vermommingen iets meer morbide. Het wemelt van de geraamten en doodshoofden. Uiteindelijk Halloween is een oud Keltisch feest ter gelegenheid van het einde van het jaar.
Het is hier ook steeds meer een feest voor de kinderen. De gemeente Palm Beach Gardens heeft in de omgeving van het gemeentehuis een heel terrein ingericht voor de viering van Halloween. Als we daar met Spencer en Trent komen lijkt mij het terrein te groot voor het aantal bezoekers. Freerk constateert ook dat het vorig jaar veel drukker was. Voor de kinderen is een wandeling uitgezet langs de bekende figuren uit sprookjes en kinderverhalen. We komen langs de kleine zeemeermin, spider- en superman. captain Hook, etc. Ieder van deze figuren heeft een zak met snoep bij zich en deelt die uit aan de passerende kinderen. Spencer en Trent hebben het gauw door. Spencer kijkt dan ook al gauw nauwelijks meer naar de sprookjesfiguren; hij houdt zijn emmertje klaar en loopt dan naar de volgende. Trent geniet ondertussen met volle teugen en lacht bij alles en iedereen. Aan het eind van de wandeling wil hij nog steeds meer. Spencer is dan aan het eind van zijn latijn. Hij staat er een beetje verloren bij.
Ter gelegenheid van het dubbele feest gaan we gezamenlijk eten. En ook hier Trent geniet van zijn sandwich, maar Spencer valt langzamerhand in slaap en heeft geen weet meer van de wereld om hem heen.
DSC02925

Verkiezingen

Betty volgt een serie lezingen aan de universiteit hier in Palm Beach Gardens, lezingen gegeven door een Frank Cerabino, waarin hij commentaar geeft op de dingen die het nieuws halen. Wij mochten gisteren mee en luisterden naar het verhaal van Cerabino die vaak de lachers op zijn hand had. Zijn lezing had dan ook wat weg van een conference met de nadruk op de onbenulligheid en tegenstrijdigheid in de uitspraken van de leidende politici. Een hot item was bijvoorbeeld het Ebolavirus en de reactie van de verpleegster in Maine die zich niets gelegen laat liggen aan de quarantaine regels die zijn vastgesteld. Het is verkiezingstijd en Cerabino liet aan de hand van grafieken zien dat de race in vele staten nog niet gelopen is. De achterstand die de democraten in de peilingen hadden lijkt de laatste weken weer wat terug te lopen.
Aanstaande dinsdag is het zover. Dan strijden hier in Florida Charlie Christ (D) en Rick Scott om de post van gouverneur. Opmerkelijk is dat ik tot dusver over geen van beiden ook maar iets positiefs gehoord heb.
Hier en daar bespeur je ook enig cynisme. Zo schreef Gall Collins vanmorgen in mijn lijfblad de Palm Beach Post:
'We weten dat als de Republikeinen de meerderheid in de Senaat krijgen alle commissies Republikeinse voorzitters zullen krijgen. De Energie commissie bijv. zou kunnen worden geleid door Lisa Murkowsky uit Alaska, een gematigd lid dat aan de leiband loopt van de olie en gas lobbie. Dat zou een dramatische verandering zijn van de huidige situatie waarin de Eenrgie Commissie wordt geleid door Mary Landrieu uit Louisiana; zij is een gematigd lid van de senaat dat aan de leiband loopt van de olie en gas lobbie.' (vertaling is van mij)