vrijdag 13 november 2015

Kerstmarkt

Voor dit jaar wordt er in Esquelbecq een kerstmarkt georganiseerd. Dat heeft wat voeten in aarde, zelfs voor de argeloze waarnemer die ik ben. Ik zie het effect van de voorbereidingen van dag tot dag vorderen. En het is net alsof de kabouters het werk doen. Op het moment dat ik langs kom is de situatie wel veranderd, maar is er geen mens bezig. We zagen aan de folders aan bomen en huizen in de plaaten in de omgeving de aankondiging van de kerstmarkt.
Vorige week verrees op het parkeerterrein (90 plaatsen) bij het Maison de la Chenaie plotseling een grote party tent.
Twee dagen later verscheen een tweede evengrote partytent naast de eerste.
Ondertussen bij de bakker zag ik dat de zaak zich tijdens de kerstmarkt op de kerstmarkt zou bevinden. Vanmorgen was men al heel ver: naast de beide grote waren nu zeker vier kleine partytenten verschenen, alsmede nog wat andere  bouwsels die er uitzagen als overdekte kramen. Naast de tenten was inmiddels ook een soort draaimolen met wagentjes in de vorm van arresleden verrezen, een hond bekeek zich de zaak, maar hoewel ik hem daartoe aanmoedigde sprong hij niet in een van de sleden. Hij keek me verontwaardigd aan en gin met zijn baas mee.
Het bruggetje over de Yser is inmiddels versierd met kerstgroen en verlichting en ook de weg langs La Table des Geants is verlicht, terwijl een poortje naar de Grand Place is verrezen dat de bezoekers bedankt en tot ziens toewenst.
Esquelbecq lijkt er klaar voor, nu wij nog.

maandag 9 november 2015

Mens en mier

Zoals gezegd keek onze kamer in Tampa uit op de Golf van Mexico. Maar er was niet alleen water te zien. We zagen ook een deel van een van de bruggen die Tampa verbindt met St Petersburg, de Courtney Campbell Causeway. Op die weg zagen we op elk willekeurig tijdstip van de dag een onafgebroken rij auto' s. Auto' s die van links naar rechts door ons beeld gleden, maar haast evenveel de andere kant uit. Goed beschouwd zullen die twee stromen elkaar wel min of meer in evenwicht hebben gehouden. Anders moeten we aannemen dat of de stad leeg zou lopen of overbevolkt raken.
Als ik lang naar zo' n stroom bewegende voorwerpen kijk treedt er weer een gevoel van vervreemding op en valt me de overeenkomst op met de stroom mieren uit een mierennest. Continu twee stromen die elkaar ontmoeten. En als twee mieren elkaar ontmoeten lijkt het wel of ze elkaar even begroeten. Men zegt dat dat is om te controleren of ze wel uit hetzelfde nest komen. In onze mensenmaatschappij zijn we nog niet zover, maar al een heel eind op weg: iedere snelweg wordt met camera' s in de gaten gehouden. Voorlopig nog worden zij die er niet thuis horen achteraf opgespoord met de beelden die vastgelegd zijn. Maar de techniek schrijdt voort, nog even en we kunnen van ieder voertuig vaststellen wie er in zit en of dat wel goed is.
En dan rijst de dwaze vraag: Hoelang zouden mieren er over gedaan hebben om op de wijze waarop ze dat doen in kolonies met een soort stedelijke structuur bijeen te gaan wonen. Eigenlijk weet ik niet zoveel af van de evolutie van de mier. Ik weet trouwens  helemaal weinig van de evolutie van het groepsgedrag van welk dier dan ook. Dat is dus veilig mijmeren.
Stel je voor dat de menselijke stad zoals we die nu kennen een stapje is in de evolutie in de richting die ook de mieren hebben ingeslagen. Om die richting verder op te gaan moeten we waarschijnlijk een aantal zaken verleren, omdat die niet functioneel zijn voor de sociale samenleving waar we naar toe gaan.
We zijn daar denk ik wel aardig mee bezig. Voor de Belgische radio werd vanmorgen een heel betoog gehouden door iemand die vond dat er meer aandacht op scholen en daarbuiten moest worden besteed aan de natuur, want als dat niet wordt gedaan zullen kinderen alle besef van de relatie met de natuur verliezen. Daar heb je het al: onze kennis van de natuur (wat daar dan ook onder moet worden begrepen) wordt geleidelijk rudimentair. Is het misschien al. Terug naar de relatie met de natuur, wandelend door de cultuurbossen in Europa. Hoeveel bomen kunt u nog onderscheiden als ze in blad staan of juist niet? Weet u nog het verschil tussen een salamander en een hagedis? Gaat u het bos in met de zekerheid dat de paddestoelen die u tegenkomt eetbaar zijn?
Gelukkig wordt in onze gestroomlijnde maatschappij ook het eten zorgvuldig voor geselecteerd. Weet u nog waar u klapstuk kunt kopen, toch een haast noodzakelijk onderdeel voor de hutspot? Of weet u - voor de relatie met de natuur - nog van welk deel van de koe dat vlees gesneden wordt? De paddestoelen, hoofdzakelijk champignons staan voor u klaar in bakjes zo uit de kwekerij.
Misschien is voor onze klein- en achterkleinkinderen die regelmatig naar een dieren opvangcentrum gaan en daar een zeehond, of een schildpad in levende lijve leren kennen de ntuur wel een soort aquarium waar dieren in een bak met water verzorgd worden voor de wonden die ze opgelopen hebben. Tegen die tijd immers komt het vlees uit een varkensfokkerij, de forel uit een forellenkwekerij.
Eigenlijk hebben we al die kennis van de natuur niet nodig in onze volgende stap van de evolutie. Als je in de stad woont en werkt, het eten bij de plaatselijke supermarkt inslaat, je afval op de juiste wijze gescheiden wegwerkt, en de rekening voor de electriciteit op tijd betaalt, geeft de televisie eigenlijk alle natuur die je nodig hebt. En nog schoon ook.
Eigenlijk denk ik dat deze evolutie nog goed is voor het milieu ook.

zaterdag 7 november 2015

St. Omer

Ik wil dezer dagen nog wel even naar St. Omer, zei ik.
Nou dan kunnen we dat nu wel doen, was het antwoord.
En zo zaten we drie kwartier later in de auto en richting St. Omer. Kennelijk was daar het eenrichtingsverkeer gewijzigd want we kwamen onbedoeld in een straat terecht waar een groot gebouw open was. Ik kon de auto aan de kant parkeren en we stapten uit.
Het lijkt wel een school, vond Anneke.
Dat bleek juist: We stonden voor het Lycee St Berthin. Het bleek dat het lycee een open dag had georganiseerd. We liepen naar binnen, zeiden dat we belangstellende toeristen waren en konden verder het hele gebouw door, vier etages hoog. We zagen de klaslokalen voor wiskunde, voor de talen, voor de huiswerk ondersteuning, etc. De overheersende indruk was dat het een oude school was. De gangen smal (smaller naar mijn herinnering die van de HBS waar ik zelf heb gezeten en dat was een gebouw uit 1904), de trappen versleten. In een van de lokalen stond een viertal computers die de indruk maakten uit de jaren '90 te stammen. Het gebouw leek aan een opknapbeurt toe.
Op de bovenste etage was een lokaal BDI; de docente die hier stond legde ons uit dat studenten hier werkstukken konden maken en daarvoor de informatie konden opzoeken op de ouderwetse manier door boeken te raadplegen en notities te maken. Om het internet te raadplegen konden ze eventueel gebruik maken van de computerlokalen om dan hun gegevens verder uit te werken in de ruimte van BDI.
We liepen verder en zagen ook een lokaal waar op een aantal computerschermen een geavanceerd tekenprogramma actief was. Voor de klas hing een e-scherm.
In de school is ook een internaat voor ca 50 leerlingen. Kamers voor vier personen. Het internaat is in 2012 opnieuw in gebruik genomen, nu voor jongens en meisjes. De vernieuwing gaat kennelijk stapsgewijs.
Voor 1€ konden we een stuk taart krijgen van een verlegen en onwennige leerling: de opbrengst was bestemd voor de schoolreis naar Spanje.

Uiteindelijk slaagden we erin de auto vlak bij het centrum te parkeren. Inmiddels was het lunch tijd geworden en doken we de '3 kalders'  (les trois caves) in; we kregen veel te veel te eten voor ons geld.
Nademaal bleek dat de VVV was verhuisd naar een pand dat een prachtig uitzicht bood op de enorme kathedraal, waar een van de vele kruisafnames van Rubens hangt. Er hangt ook een lijst met bisschoppen van Terwaan: in 639 kwam hier Audemar (Omer) nadat de post 80 jaar niet bezet was geweest. En met Audemar begon ook de geschiedenis van St Omer dat naar hem is genoemd.
 

zondag 1 november 2015

Verrassing

Het werd een beetje ingewikkeld schema. Maar toen we samen met Freerk in september bij Ieneke gingen eten wist een ieder dat we elkaar weer zouden ontmoeten op Freerks verjaardag, behalve Freerk zelf. En voor hem moest het een verrassing blijven. Dus was het bij het afscheid even oppassen om niet je mond voorbij te praten. Op facebook versprak Ans zich wel toen ze aangaf dat ze nog weekje naar Florida ging.

Met dat bezoek in het hoofd werd ons verblijf in Florida voor het grootste deel voor Freerks verjaardag gepland, terwijl Benna haar verblijf juist zoveel mogelijk na die dag had gepland. Daardoor zouden wij nog een goede week de honden en katten van Benna gezelschap kunnen houden.
Benna liet er in de richting van Freerk geen twijfel over bestaan dat het er niet in zat dat ze naar Florida zou komen. Het zat er financieel gewoon niet in. Ze hadden net dubbele ramen gekocht en Georges had het druk op zijn werk.
Dat alles maakte op Freerk maar weinig indruk. Benna had indertijd beloofd dat ze zou komen en dus zou ze er zijn, hoe dan ook.

Benna hield ondertussen de schijn op. Ze regelde haar verblijf in een B&B huis, ze gaf aan Bart de pop mee die moest worden gevuld als Abraham en deed zelf het masker dat al eerder dienst had gedaan in haar koffer. Op vrijdag werd de pop gevuld en uitgeprobeerd.
Zaterdag kreeg Freerk het consigne thuis te blijven, dat betekende zoveel als: er komt een verrassing. Terwijl we koffie dronken  stond hij met een hal oog naar de voordeur te kijken. Hij verwachtte dat Benna ieder ogenblik te voorschijn zou komen. Het was dan ook niet zo' n grote verrassing voor hem toen de bel ging en er een Abraham op de stoep zat. Hij keek om zich heen en ontdekte natuurlijk al gauw
Benna en Georges die om de hoek stonden toe te kijken. Maar hij was wel compleet verrast toen plotseling ook zijn beide nichten Ans en Ieneke voor zijn neus stonden met hun moeder Gerrie.
Hier had hij hij helemaal niet op gerekend. Het werd een emotionele begroeting...