woensdag 30 september 2015

Wie staat ziet toe dat hij niet valle

De buurvrouw deed open, ze had een lelijke bloeduitstorting onder haar rechteroog. 'Hoe kom je daaraan?' vroeg ik.
'Ik ben gevallen,' moest ze bekennen, 'ik ben deze week al twee keer gevallen. Mijn knieën zie je.'
Ik zag het niet onmiddellijk. Dat je valt, waar dan ook is niet zo'n wonder. Er hoeft maar een kleine oneffenheid op je pad te liggen en hoep, daar ga je. En vooral als je ouder wordt is vallen een van de meest vervelende dingen die je kan overkomen. Als je een klein beetje ongelukkig terecht komt blijkt dat je een arm of been gebroken hebt.
Misschien heeft het iets te maken met een verminderde veerkracht. Minder veerkracht laat je bij het lopen ook minder veerkrachtig gaan. Je tilt je voeten mogelijk iets minder hoog op en blijft achter kleinere oneffenheid haken. Je gaat wat sloffen denk ik. Dat is wel de werkelijkheid die je overal tegenkomt, oude mensen die zich sloffend voortbewegen langs de weg. Ze zoeken met hun voeten schuifelend een weg, bang het wankel evenwicht te verliezen. En daarmee worden kleine oneffenheden grote obstakels.
En toch is de remedie vrij eenvoudig zoals ik tegen de buurvrouw zei: Je moet gewoon je voet op het juiste moment optillen.
De buurvrouw beaamde dat: daar kwam het wel op neer, maar ze wreef zich vervolgens over de knie. Daar had ze meer last van dan van de bloeduitstorting.

We kwamen overigens voor iets anders. De I-pad van haar dochter. Die deed niets meer. Dus keken we naar de I-pad met de ogen van de kenner, maar dat hielp in dit geval niet veel. We kwamen niet veel verder dan een scherm waarop een startcode van vier cijfers moest worden ingevuld.
'Wat is de startcode,' vroegen we aan de dochter, maar die bleef het antwoord schuldig. Ze wist van geen startcode en van geen wachtwoord.
Hoe kom je in zo'n geval verder. Het internet gaf als antwoord dat je dan via I-tunes iets moest doen. Maar hoe kom je aan I-tunes? Moeder noch dochter had een computer waarop I-tunes draait.
'Ga maar mee naar mijn huis, zei ik, want wij hebben wel zo'n voorziening.
Het hielp niet veel, want de nieuwere I-pad heeft weer een ander aansluitkabeltje dan de vorige generatie, zodat ons kabeltje niet paste en de dochter had haar kabeltje niet bij zich.
We schoten niet veel op zo. We gingen daarom maar terug en belden aan. Toen de deur werd open gedaan, hoorden we een klap alsof er een tafel omviel.
Het was niet een tafel, maar wel de buurman die die doodstil op zijn zij op het balkon lag. Hij was gevallen. Er zat bloed aan zijn hoofd. Toen we dichterbij kwamen begon hij te bewegen. Na enig gesjor slaagden we erin hem in een stoel te krijgen. De wond op zijn hoofd viel mee en na enige tijd zei hij dat hij zich weer goed voelde.
Bij de reconstructie kwam naar voren dat hij voor de bel was opgestaan, maar toen bleek dat de deur al werd opengedaan, was hij omgekeerd om naar zijn stoel terug te gaan. Daarbij was zijn voet even blijven haken achter de poot van eenandere stoel. waardoor hij zijn evenwicht had verloren.        

dinsdag 29 september 2015

Franse kinderen

Het was zaterdagochtend. We hadden er, na een tussenstop in Brussel, inmiddels 240 kilometer opzitten. Het was tijd voor koffie. En terwijl die werd in geschonken kwam de jonge moeder met ons nieuwste achterkleinkind de kamer in. Het kind dat zou moeten luisteren naar de Poolse naam Marek, was inmiddels 4 dagen oud en lag rustig te slapen. Hij bleef slapen ook toen de zes volwassenen vol bewondering naar dit nieuwe wereldwonder stonden te kijken. Even later kreeg hij de borst en het leek erop dat hij inderdaad zoog. Het was de eerste borstvoeding die hij zwijgend tot zich nam.
Marek werd in een soort stoeltje op tafel gezet, terwijl de volwassenen twee meter verder aan tafel met elkaar zaten te praten en geen enkele poging deden om hun stem te dempen. Marek vond alles best, hij leek te slapen, de handjes enigszins opgetrokken op de buik. Zo nu en dan rekte hij zich een beetje uit, knipperde een beetje met zijn oogleden alsof hij van plan was ze open te doen, maar bleef rustig en stil. Een rustig kind zo te zien. Maar dan:
'Franse kinderen gooien niet met eten', heet het boek dat laat zien zien hoe Franse moeders in tegenstelling tot hun Amerikaanse soortgenoten er in slagen kinderen tot nette kinderen op te voeden. Het grote wachtwoord is volgens de schrijfster: attend. Het kind moet in de eerste plaats leren dat het deel uitmaakt van een groter geheel en dat de wereld niet alleen om hem draait, terwijl Amerikaanse moeders (en vaders) voortdurend achter hun kind aan lopen om het te behoeden voor elke tegenslag, zitten Franse moeders rustig met elkaar te praten op de rand van de zandbak. De meeste problemen die een kind daar tegenkomt, lost het zelf wel op. Daar heeft het de ouders niet voor nodig.
Wacht maar even. Zo leer je discipline.
En dat na vier dagen?
Ach, misschien is dit wel gewoon een heel rustig en tevreden kind.
Kan ook haast niet anders met zulke overgrootouders.         

vrijdag 25 september 2015

Plaktekst

Dit jaar is het Van Goghjaar. Iedere zich zelf respecterende plaats waar Vincent van Gogh is geweest of heeft geschilderd probeert dus mee te zeilen op het succes van de schilder.
Zo ook Princenhage, waar de schilder zeker geweest moet zijn: zijn grootvader Vincent, was dominee in Breda, maar zal zeker ook van tijd tot tijd ingevallen zijn in de kerk van Princenhage en zijn oom Vincent die in Princenhage een galerie had en daar een grote villa liet bouwen woonde er.
We maakten onder leiding een rondwandeling door Princenhage en zagen de plaatsen waar de Van Goghs hun sporen hadden achter gelaten. Dat was zeker het geval op de begraafplaats waar de drie Vincenten hun laatste rustplaats hebben gevonden. Om er de aandacht op te vestigen had het comite dat een tentoonstelling had georganiseerd in het Princenhaags museum een aanzienlijk aantal vensterruiten versierd met tekstfragmenten uit brieven van Van Gogh zoals op de foto hierboven.
De letters van de tekst zijn plakletters; het aanbrengen ervan is nog niet helemaal vanzelfsprekend. Ik zag het gebeuren in het café waar ik met een kop koffie zat te wachten.
De uitbaatster van het café was, toen mijn oog erop viel, bezig met grote zorgvuldigheid een soort poster tegen het raam te bevestigen. Althans zo leek het. De poster werd bevestigd met plakband  en toen hij op zijn plaats zat en er gecontroleerd was of hij precies recht was opgehangen werd boven de poster, maar precies erlangs nog een stuk plakband aangebracht. Dit laatste stuk was duidelijk bedoeld om de plaats te markeren waar de poster moest komen. Dat was mijn indruk toen de poster zelf weer werd weg gehaald en de uitbaatster de poster ontdeed van de papieren beschermlaag. Ze hield nu een doorzichtige poster met tekst over die voorzien was een plaklaag.
De poster werd nu bevestigd precies tegen de strip plakband. En toen ging er iets mis: Voordat onze uitbaatster de poster glad kon strijken sloeg de onderkant met een klap tegen de ruit, vermoedelijk als gevolg van statische elektriciteit. Onze uitbaatster trok de onderkant weer los, maar het kwaad was al geschied: op de ruit was een aantal letters achter gebleven en die zaten zowel te hoog als scheef. Deze letters werden met enige moeite weg gekrabd en de poster werd verder glad gestreken en de doorzichtige folie eraf getrokken.
Nu zag ik wat de bedoeling was. Het was informatie over de openingstijden van het café.
Eronder stond nog iets: 'Binne' las ik in spiegelschrift. Curieuze uitnodiging die trouwens even later werd verwijderd.
Nu heeft dat café twee toegangen en toen ik naar de andere ingang keek zag ik wat de bedoeling was.
'Binnen gratis Wifi.'
Dat heb ik niet meer uitgebrobeerd.