Ons dorp bruist van leven

Blijkbaar waren we op een goed moment naar Florida, want toen we terug kwamen bleek het onderhoud op een soort piekhoogte. De liften hadden net onderhoud gehad, er zou een keuring komen van de verwarmingsinstallatie, de riolering moest worden doorgespoen, en het onderhoud van de automatische deuren staat ook nog op het programma. Daarnaast was het appartement op 6, waarvan de bewoonster slechts zo kort van haar nieuwe behuizing had kunnen genieten, inmiddels verkocht evenals het appartement naast ons in de andere straat en in beide appartementen zouden verbouwingswerkzaamheden plaatsvinden. Bovendien kondigde de bewoner van 5 aan dat zijn badkamer zou worden verbouwd (inclusief het gat in het plafnd dat bij de verbouwing van 6 was ontstaan. Als lid van de technische commissie wordt ik op enegerlei wijze in veel van die gebeurtenissen betrokken.

Maar ons dorp heeft niet alleen een technische kant: er is ook een sociale kant met positieve en wat minder positieve zaken; daarbij treffen sommigen elkaar rond de bridgetafel, en anderen worstelen met de onvermijdbare gevolgen van de stijgende leeftijd en zo worden de reizen van mevr B op 10 langzamerhand wat korter en wordt het korte termijn geheugen van meneer D op 9 wat slechter. We verheugen ons over de nieuwe relatie van mevr. W op 3, maar zijn bezorgd over de gezondheid van onze voorzitter.

Weer thuis

Longontsteking werkt toch wat meer door dan aanvankelijk leek. Het is nu een goede week na de antibiotica en ik heb nog het gevoel dat ik wel erg slap ben. Inmiddels zijn we weer thuis in Nederland, na drie weken in Florida waar het weer wel uitzonderlijk warm was. De temperatuur daalde dan ook wat tegen dat we weer weg gingen. Het vliegveld van West Palm Beach is nog geen half uur rijden vanaf Betty en Freerk. En ons vliegtuig ging pas om tien over vier. Het was dus nog een ontspannen vrijdag, waarbij we op ons gemak de koffers konden pakken en voor de laatste maal de e-mails bekijken. Nadat we van Betty en Freerk op het vliegveld afscheid hadden genomen moesten we weer door de veiligheidspoortjes. Het is zoeken naar een evenwicht. Je weet dat je je nagenoeg helemaal moet uitkleden. Dus wat neem je nog mee naast je handbagage? Na de controle staat iedereen zich dan weer aan te kleden, en zijn spullen bij elkaar te zoeken. Meestal krijgt Anneke een speciale behandeling, omdat haar beide protheses metaal verraden. Maar dit keer was ze haast net zo snel door de controle als ik.
Het vliegtuig was op tijd, vloog door de snel toenemende duisternis naar het noorden, met de wind schuin achter. We waren op tijd in Philadelphia, gingen zonder moeite naar het andere einde van het vliegveld en wachtten daar een uur voor het vervolg. Dat verliep ook zonder problemen: we vertrokken op tijd en kwamen op tijd (10.30) aan. We zaten om 11.13 in onze auto en waren tegen half een thuis. Het was een afstand die ik nog net kon rijden zonder in slaap te vallen.
We hadden de jas nog maar net uitgetrokken toen de telefoon ging... Een zeer trieste boodschap.

Geen enkel bewijs

Het weer zat deze weken niet mee, althans gezien vanuit de hobby van Freerk: vliegen. Om mij de gelegenheid te geven nog een tweede poging te doen onder wat gunstiger omstandigheden (mijn gezondheid en het weer) had Freerk voor alle dagen van deze week zijn vliegtuig gereserveerd. En zo gingen we dinsdag op pad maar zodra we met de auto de hoek omgingen naar het westen, was al te zien dat het niet veel zou worden: het zicht op het vliegveld was zo klein dat we niet van de grond konden komen. Na een kop koffie uit de automaat die me zeer slecht smaakte gingen we onverrrichter zake weer terug. Ik had mijn fotottoestel in de filmstand gezet en een stukje film gemaakt van de mist op en rond het vliegveld. Tot mijn grote verbazing zag Ubuntu deze bestanden niet. Kennelijk moesten we daarvoor toch een Windows computer gebruiken.

Woensdag deden we het nog een keer over. Ook nu waren de weersvooruitzichten niet erg gunstig: met verspreide onweersbuien in deze omgeving. Maar toen we opstonden zag het er goed uit. En toen we richting vliegveld gingen was het helder en er was nauwelijks wind. Op het vliegveld gekomen leken de omstandigheden min of meer ideaal. We gaan maar voor een kort rondje, zei Freerk, want de verwachting is zeer slecht. Ik zette wederom mijn fototoestel in de filmstand. Dat gaf een aardig effect bij het opstijgen en later bij het dalen: de propeller was op de film duidelijk zichtbaar en draaide met gereduceerde snelheid door mijn beeld. Freerk wees naar de herkenningspunten, de watertoren hier vlakbij en constateerde op een gegeven ogenblik dat we nu ongeveer boven dit huis zaten. Ik nam een foto want we naderden het huis nu van de andere kant dan Anneke. Maar Freerk wees ook op het slechte weer meer naar het zuiden. We draaiden langzaam een bocht naar het noorden en weer in de richting van het vliegveld. De bocht - echt maar een hele flauwe - was genoeg om mijn onbehagen te voeden en me vast te houdenaan de raamsponning. Terug naar het vliegveld: de atmosfeer begon hier en daar al wat onregelmatiger te worden, maar we maakten een uitstekende landing. Terwijl we terug reden begon de wind op te steken. We gingen met het kaartje van mijn fototoestel naar de Windows computer en zagen daar dat er wel degelijk film bestanden op stonden. Zouden we die per e-mail naar mij toe kunnen sturen? Dat lukte niet zomaar, maar terwijl we nog bezig waren om een mogelijkheid te vinden de bestanden te versturen, bleek bij een nieuwe blik op de inhoud van mijn fotokaartje, dat alle foto's en films waren verdwenen. Het kaartje was helemaal leeg.

Tja, dit moet je wel opschrijven, want anders is er helemal geen bewijs dat je de lucht in bent geweest.

Technische problemen

Freerk zou uit zichzelf de i-pad niet gekocht hebben. Het apparaat leverde naar zijn gevoel te weinig extra's. Maar toen hij en Betty een i-pad kregen voor kerstmis was het toch wel de moeite waard om er mee te experimenteren. We zagen Freerk dan ook deze drie weken regelmatig met de i-pad in de hand, informatie verzamelend via het internet en veelal zittend voor de tv. Het was een beetje vervelend dat Freerk er niet in slaagde zijn nieuwe telefoon te verbinden met de i-pad. Maar het zou natuurlijk moeten dat de i-pad naadloos samen werkte met zijn Apple computer. Ook hier echter een kleine teleurstelling: het besturingssysteem van de Apple was verouderd: Er moest een update komen. Maar toen de nodige informatie as verzameld over de update bleek dat het geheugen van de Apple te klein was. Op zich geen nood: de Apple store is hier niet zover vandaan. Maar tot onze verbazing verkocht de Apple store de geheugenuitbreidingen niet. Daarvoor was de computer van Freerk te oud. Hij kon beter een nieuwe computer kopen, maar Freerk is nog niet geheel geïntegreerd in deze wegwerp maatschappij en vond dat niet de beste oplossing. We hadden nog een kans bij 'Best Buy', dus wij verder op stap. Maar nadat we twee uur lang alle winkels die daarvoor in aanmerking kwamen waren in- en uitgelopen zonder resultaat, waser nog één kans: het internet. En zo kost de eenvoudige aansluiting van de i-pad op een wat ouder type Apple computer zowat een hele week.

Oscar

Een ding is zeker: Freerk en Betty gaan iet anders om met films dan wij. Goed wij kijken wel eens naar een film. En we hebben natuurlijk thuis een aantal films die we kunnen afdraaien als we dat willen. Maar dat is toch iets anders dan Betty en Freerk, die twee laden vol met films hebben en zeker Betty houdt bij welke films in aanmerking komen voor een Oscar. Zo ben ik enkele jaren geleden al eens met Betty naar de bioscoop geweest compleet met beker popcorn en cola. We keken naar genomineerde Break Back Mountain, een film overigens die me niet zo erg imponeerde.
Dit weekend was er de online uitreiking van de Academy Awards. We gingen, om dat spektakel te kunnen zien naar Jef en Rhonda die een zeer groot HD-TV scherm hebben. De uitzending presenteerde alle belangrijke filmsterren die over de rode loper binnenkwamen en telde ondertussen af naar het begin van de Oscar uitreiking. Een van de genomineerde films hadden we alvast gezien: The Kings Speech. Dus we waren met name geïnteresseerd in de vraag of deze film inderdaad zo hoog gewaardeerd zou worden. We volgden dus de hele show die begon terwijl we zaten te eten.
Gelukkig kreeg The Kings Speech zijn waardering, zodat we tevreden naar huis konden keren. Een van de dingen die me bij de uitzending opvielen was dat er werd gesproken over een miljard kijkers. Zouden er echt zoveel mensen naar die uitzending kijken?
Gisteren bleek dat Betty de uitzending had opgenomen en de film opnieuw afdraaide.