zondag 10 maart 2013

Carnaval in Bergues?

P3100082

Uiteindelijk kwam ik niet in Bergues. Na de chapelles bij Alain, Olivier en le Pot Dingue hield ik het wel voor gezien. Om een uur of tien verschenen er twee naar mijn gevoel jonge mannen die met ons mee zouden gaan. Ze keken vol belangstelling toe hoe eerst Georges en toen Beena werden opgemaakt en vervolgens mijn baard rood gespoten. Later bleek dat de een in scheiding lag omdat hij zijn homofiele gevoelens voor de ander had ontdekt.  Vervolgens trokken ze hun olifantenpakken aan, waardoor ze een tamelijk dikke huid kregen.

En was het wel een chapelle bij Alain? Het zag er niet naar uit dat Alain (de broer van Georges) en Odile ergens op gerekend hadden. Maar ze schonken wel op dit uur al bier – het was tegen half twaalf. Maar de stemming was goed dus maakte het niet echt veel uit. Van Alain in Wormhout naar Olivier in Hoymille. Olivier die altijd kijkt of hij de last van de wereld torst was wel voorbereid en had zelfs een bandje in huis, waari hij zelf de trompet meeblies. Kletsen, dansen, eten (chips, etc) en drinken: Carnaval in dit gebied.

Ken je deze mensen vroeg ik. Welnee, zei Benna. Ja, Olivier en dat is Patrick, maar verder ken ik ook niemand.

Omdat het eten zich beperkte tot de chips etc. vond Benna dat we best Bergues in konden gaan en daar een frietje eten. Maar terwijl we daar nog over delibereerden had ze een beter idee: in Bergues is voorlopig toch  nog niets te doen; we kunnen wel naar de Pot Dingue in Le Petit Mille Brugghes, een restaurant waar vrienden van Benna en Georges de scepter zwaaien. Het is een restaurant aan het kanaal langs de route de Watten. Daar was de tafel uitgebreid gedekt. Toen we daar weer een uur hadden doorgebracht gingen we terug naar Bergues. Het leek voor mij een geschikt moment om afscheid te nemen van de anderen. Terwijl Benna en Georges Bergues ingingen, reed ik terug naar Esquelbecq.

vrijdag 8 maart 2013

Langs de weg

 

P3090059

Ik vertrok bijtijds vanmorgen met de gehuurde Ford Ka, maar ik was nog niet lang op weg toen ik me afvroeg of ik wel de groene kaart bij me had. Ik stopte aan de Baronielaan en belde de garage. Ja zie de man die me had geholpen. We hebben er niet bij stilgestaan dat u het land zou verlaten. Weet u wat: ik scan hem wel in en dan stuur ik hem per e-mail. Zo gaat dat met de techniek van tegenwoordig.

Ik stond op de Baronielaan tamelijk gunstig want ik bedacht dat ik ook geen apparaatjes voor alcohol testen bij me had. Die moest ik bij de ANWB kunnen krijgen. Bij de Baronielaan om de hoek. Alleen de ANWB is aan her verbouwen. Nou ja, die dingen kan ik vermoedelijk ook wel onderweg bij een benzinepomp krijgen. Ik stelde de TomTom in. Niet dat ik die nodig heb voor deze reis, maar ik vind het niet erg om al die aanwijzingen te krijgen die ik opvolg wanneer ik daarin zin heb. Na de wat trage tocht door de tunnel bij Antwerpen kon ik bij Kalken – onze vertrouwde stopplaats – inderdaad alcoholtesters verkrijgen. Ik besloot in Poperinge te stoppen en te lunchen. Maar na de afslag bij Moorsele begon Bonny aanwijzingen te geven dat ik van de weg af moest en naar links. Dat was vreemd maar ik besloot haar aanwijzingen te volgen. Misschien was er wel een voor mij verborgen weg naar Esquelbecq. Het duurde even, ik was al in Geluveld, toen ik zag dat Bonny bezig was met een demo traject. Het bleek dat het contact met de sigarenaansteker niet goed was. Op de een of andere manier was Bonnie in de war geraakt. Toen ze weer wist waar we heen moesten duurde het niet lang of we waren weer op de vertrouwde weg om Ieper naar Poperinge. De weg naar het centrum was gedeeltelijk geblokkeerd door de kinderoptocht die juist werd opgesteld en door prins Carnaval met zijn gevolg. Uiteindelijk kwam ik voor de lunch in Watou, vlak tegen de Franse grens. In het Ovenhuis nam ik een croque ovenhuis. De croque bleek van plaatbrood een 30 centimeter in diameter: een volledige maaltijd…

Ik trof Georges bezig met het voorbereiden van het eten. Samen gingen we naar het huis van Richard en Céline, waar Benna vanuit haar werk rechtstreeks heen zou gaan. En daar moest een foto gemaakt worden van vier generaties. twee maal vader dochter. Ik heb wel eens vaker zo’n foto gezien, bijv. van oude Opoe, Opoe, Moeder en Gees, maar dat zag er tamelijk plechtig uit. Die kans kreeg ik met Been in de buurt niet…   

zondag 3 maart 2013

Richard als vader

 

SONY DSC

Zaterdag was een rustdag voor moeder en kind. Maar voor Richard was er niet veel rust. Er waren enige zorgen over Céline, die nog veel te veel vocht had en nauwelijks in staat was om naar haar kind te gaan kijken. Richard bleef in het ziekenhuis, werd (net als Céline trouwens) ieder kwartier gewekt door de apparatuur die de de bloeddruk en hartslag van Céline moest monitoren. Bovendien was zijn bed te kort en de matras niet al te best, zodat hij zaterdag opstond met hoofdpijn en pijn in de rug. Maar omdat hij geen patiënt was kreeg hij van het ziekenhuis geen paracetamol. Bovendien kon hij in het ziekenhuis, behalve het ontbijt niet veel te eten krijgen. Het kwam wel goed uit dat wij naar de Auchan gingen en hem vandaar uitnodigden om samen met ons te lunchen. De Auchan ligt op een paar honderd meter van het ziekenhuis.

Toen Richard zich bij ons voegde zag hij er bleek en afgetrokken uit. De maaltijd deed hem zichtbaar goed. We spraken af dat we als we vandaag naar huis zouden gaan nog even goedendag zouden zeggen in het ziekenhuis. We troffen nu Richard aan terwijl hij bezig was om Rose een nieuwe luier aan te doen. Wij moesten net als hij beschermende kleding dragen tegen besmetting en Richard bovendien nog een mondkapje. Alles om besmetting van de ruimte te voorkomen. Toch kreeg ik de gelegenheid om de bijgaande foto te nemen. Rose heeft de geboorte goed doorstaan blijkbaar. Ze dronk al 15 cc moedermelk. 

vrijdag 1 maart 2013

Een nieuwe situatie

 

DSC01070

Céline was uitgerekend op 10 april a.s. Toen we deze week het bericht kregen dat ze was opgenomen in het ziekenhuis en dat de bevalling aanzienlijk eerder leek te komen, namen we daar met gemengde gevoelens kennis van. Het bleek dat Céline wat hoge bloeddruk had. De dokters in het ziekenhuis namen geen risico’s, het zag er naar uit dat Céline met behulp van de Keizersnee zou worden verlost.

Maar vervolgens werd het stil. Het werd woensdag maar de keizer werd niet gesneden. Onder deze omstandigheden zijn ook de moderne communicatiemiddelen een betrekkelijk genoegen. Is het goed dat je niets hoort of juist niet?

Donderdag bleek dat de keizersnee een dag uitgesteld was. Maar positief was dat de conditie van Céline aan het verbeteren was. Of zou er geen keizersnee worden toegepast toen bleek dat Céline middelen had gekregen om de weeën op te wekken? Vrijdagmorgen nog geen baby.

Telefoon: Céline had om zes uur vijf centimeter ontsluiting. Dat kan nu toch niet lang meer duren. Om half twaalf zei Anneke zullen we toch maar naar Frankrijk gaan. Om kwart over twaalf zaten we in de auto.

SMS-bericht van 12.18: baby geboren om 10 uur. Een reis naar Esquelbecq zonder veel bijzonders, afgezien van de twee lifters die een wedstrijd hadden aangegaan wie het eerst in Parijs zou zijn.

In Esquelbecq bleek ons dat ondanks de pogingen de geboorte op natuurlijke wijze te doen plaats vinden toch een keizersnee was toegepast. De baby had een naam, maar die mochten we nog niet weten: Richard zou dat zelf vertellen. We waren op tijd om nog even naar het ziekenhuis te gaan, waar Céline nog niet aanspreekbaar bleek en bovendien omringd werd door haar eigen zorgzame familie. Wij mochten de baby bekijken maar één persoon tegelijk. En met de nodige maatregelen voor de hygiëne. Handen wassen en een soort schortje aan.

En zo troffen we om de beurt Richard met de baby aan bij de couveuse; ook hij had een hygiënische jas aan. Hij had het kind al meer dan een uur in de armen en hoewel hij een gelukkige indruk maakte begon hij na een paar dagen ziekenhuis toch wat trek te krijgen. Maar hij leek te wachten tot zijn dochter wakker zou worden.