maandag 29 oktober 2012

Murphy (2)

Had ik nu maar niet tevreden achterover geleund en een kop koffie gedronken, maar mijn werk beter gecontroleerd... Gistermiddag troffen we Adri en Free in hotel Bor in Scheveningen. Op zich een hele onderneming. Hotel Bor is een hotel in de Haagse Straat in Scheveningen. Maar we hadden verzuimd bij de reservering te vermelden dat we graag twee kamers op de begane grond wilden hebben. Nu kregen we al kostte dat enige discussie een kamer op de begane grond en een kamer op de 1e verdieping, alleen te bereiken via een tamelijk smalle en steile trap met een bocht vlak voor kamer 12. Anneke vond dat zij best naar boven kon, dan konden Adri en Free later op de begane grond slapen. Dus ik bracht onze bagage naar boven en ried Anneke aan maar achterwaarts op haar billen de trap op te gaan. Met krukken en een bruikbaar been leek me deze trap een hachelijke zaak. Dat lukte wonderwel, maar toen Anneke boven was moest ze van zittend op de grond weer overeind zien te komen. Dat leidde tot een schuifpartij over de vloer van onze kamer die uiteindelijk eindigde op bed. Wellicht was mijn idee om achterwaarts de trap op te gaan toch voor verbetering vatbaar. Een goed half uur later kwamen Adri en Free, die hun kamer op de begane grond betrokken en de situatie in ogenschouw namen. Ze kwamen tot de conclusie dat we beter van kamer konden wisselen. Dus onze bagage naar beneden, Anneke nu met krukken de trap af - het principe had ze juist de afgelopen week van de fysiotherapeute geleerd. Uiteindelijk ging dat beter dan ik vreesde. Toen de bagage van Adri en Free naar boven en van kamersleutel gewisseld. Jaap, weet je wat wij gisteren heb zitten doen, vroeg Adri, toen we eenmaal rustig zaten met een kop koffie, dat raad je niet. Omdat ik het inderdaad niet raadde, vulde ze daarom maar zelf aan: enveloppen zitten schrijven. De adressen zaten aan de verkeerde kant van het vel met etiketten... Maar zei Anneke, toen we uitgelachen waren; je had in ieder geval alle adressen. We hebben er toch nog een aantal meer zitten schrijven, zei Adri.

donderdag 25 oktober 2012

Murphy

De wet van Murphy - in mijn interpretatie - zegt dat als er in een systeem iets mis kan gaan het zeker een keer mis zal gaan. Een heel eenvoudig voorbeeld is mijn onderbroek. Ik heb al eens eerder geschreven over het ontwerp van (heren/mannen) onderbroeken, maar dat is er sindsdien niet veel beter op geworden. je zou kunnen zeggen mijn geschrijf helpt niet veel. Maar goed. Ik draag tegenwoordig maar boxershorts. Daarmee kan niet veel mis gaan zou je zeggen. Maar het geval wil dat ook boxershorts een voor- en een achterkant hebben. Voor- en achterzijde zijn niet alleen herkenbaar aan het feit dat aan de voorkant een gulp zit, vaak met een buitengewoon onhandig knoopje, maar ook door het etiket van de fabrikant. U raadt het al: de ene fabrikant hangt zijn etiket aan de voorkant en de andere aan de achterkant. In de niet altijd sterk verlichte omgeving waarin ik mijn onderbroek aantrek is dat etiket een handig hulpmiddel om voor- en achterkant te onderscheiden; als je tenminste weet van welk merk je onderbroek is, en aangezien ik niet erg merkvast ben, moet dat een keer misgaan en trek ik mijn onderbroek achterstevoren aan. dat merk ik dan pas als ik later op de dag op een bij voorkeur vreemd toilet sta en de gulp in mijn onderbroek probeer te gebruiken voor het doel waarvoor hij bestemd is. Dat is echt lastig bij een gulp die op je rug zit... murphy was zeker aan het werk toen we gisteren etiketten wilden printen. We hebben daar al jaren een perfecte oplossing voor: Davi-adres. Al onze adresgegevens zitten erin. Davi-adres draaide al onder Windows 95, ging zonder problemen mee naar Windows 98, Millennium, XP en draaide zelfs zonder mankeren onder Windows Vista. Het zou een keer mis moeten gaan dacht ik en installeerde het weer maar met weinig hoop op de laptop met Windows 7. Alles leek goed te werken, zodat we getroost weer alle adresgegevens hadden bijgewerkt. Tot gisteren. Toen moesten met de deadline van vandaag een selectie etiketten uitgedraaid worden. De selectie werd gemaakt en gecontroleerd, en toen ging het mis. Davi-adres slaagde er niet in de etiketten naar de printer te sturen. Alles gecontroleerd, Davi-adres opnieuw gestart, laptop opnieuw gestart. Maar als het eenmaal mis is is het ook goed mis. De printer bleef onbereikbaar. Dit alles kostte de hele middag. Nu had ik in de loop van de laatste jaren al eens verschillende adresprogramma's bekeken, maar ze misten alle de eenvoud en volledigheid van Davi-adres. Er was nog wel een andere oplossing. Libre-Office geeft de mogelijkheid etiketten uit te draaien, ik was daar al eens mee bezig geweest, maar het etiketformaat moest nog worden aangepast en de adres selectie was onvolledig. Met de aanvulling en verbetering ging de rest van de middag en het begin van de avond heen. Maar het werkte. En om een uur of negen had ik de benodigde etiketten. Ik besloot tevreden een kop koffie te nemen en legde een pad in het senseo apparaat. Daar komt natuurlijk bij dat ik ook voor Anneke een kop koffie maakte, maar op dit moment drinkt zij andere koffie dan ik. Dus ik wisselde nadat haar kop was gevuld snel de pad..., maar het pad in het apparaat bleef met padhouder aan de klep van het senseo-apparaat hangen en viel er toen af, precies in de kop koffie die net gevuld was. Die hield het niet en viel om, zodat ik eerst het aanrecht kon aandweilen voor ik een kop koffie kon drinken. De wet van Murphy.