woensdag 28 september 2011

Aangifte

Ons dorp heeft zoals ik al eerder geconstateerd heb twee straten. Op de begane grond is het dorp iets breder dan daarboven. Op de grens van beide gedeelten is er risico van lekkage. Daarom is op die grens een waterdichte voorziening aangebracht van loodslabben. Loodslabben zijn gewoon stroken lood van ca 1 mm dik die gedeeltelijk in de muur zijn ingebracht - als het goed is moeten de loodslabben doorlopen tot in de spauw. Maar lood in deze vorm is haast net zo gewild als koper. Dus ons dorp is net als de naburige dorpen bezocht door looddieven. Dat zie je niet onmiddellijk het lood is vanuit de woningen van ons dorp niet - of vrijwel niet te zien. Maar toen in de bij de bergingen lekkage werd geconstateerd was de oorzaak gauw gevonden. Het lood ca twintig centimeter breed was over een lengte van ongeveer 8,5 meter afgesneden. Dat valt onder de verzekering zei onze technische man. Ik zal een schadeformulier invullen. Als jij nou aangifte doet dan kan de aangifte meesturen met dit formulier. Nu is aangifte doen niet direct mijn verantwoordelijkheid, dus ik gaf de boodschap door aan de voorzitter. Dit verhaal is dus eigenlijk zijn verhaal. De voorzitter merkte al gauw dat deze diefstal niet via het internet kon worden aangegeven. Dus hij ging naar het politiebureau. Maar bij het politiebureau kreeg hij de mededeling dat een aangifte alleen gedaan kon worden bij een dartoe gemaakte afspraak. Dus onze voorzitter maakte een afspraak en gaf daarbij al zijn gegevens - behalve de details van de diefstal - op aan degeen die achter de balie stond. Uiteindelijk moest duidelijk zijn waarom en waarover de afspraak zou gaan. De afspraak werd gemaakt op donderdag voor de daaropvolgende maandagmorgen om 10.30. Dus de voorzitter vervoegde zich om half elf bij het politiebureau. Hij trof daar voor de balie een rij van mensen die aangifte kwamen doen. Omdat hij een afspraak had gemaakte meende de voorzitter dat er wel iemand zou komen die hem zou helpen. Maar dat hij toch verkeerd begrepen. Hij moest gewoon aansluiten achteraan de rij. Het doen van de aangifte kostte nu nog een uur om de gegevens aan te vullen die hij bij het maken van de afspraak al had gegeven. Voor iedere buitenstaander een wel zeer ondoelmatige werkwijze. Wel zeer opmerkelijk was de vraag van de agent naar het merk van de loodslabben. Maar uiteindelij was de aangifte gedaan en het bewijs kan meegestuurd naar de verzekering. .

woensdag 7 september 2011

Schoenen

Mensen, sokken schoenen, ze komen en gaan met paren. Bij paren van mensen is dat iets minder, maar paren sokken en paren schoenen zijn gewoonlijk gespiegeld. Het is onmiddellijk te zien dat ze al dan niet bij elkaar horen.
Ik moet dan ook wel met mijn gedachten ver weg geweest zijn toen ik gisteren op stap zou gaan voor een extra bezoekje aan Cobie. Ik kwam daar dit keer samen met Marion. Dat was eigenlijk wel leuk, want een gesprek met zijn drieën loopt toch anders dan met zijn tweeën. En Cobie was zeer alert. We haalden herinneringen op aan de tijd dat zij voor het Leger nog maatschappelijk werk deed. Tot Cobie ineens naar mijn voeten wees. Tot haar (en mijn) grote verbazing had ik twee totaal verschillende schoenen aan. Links een grijze schoen met een bolle zool, een speciale schoen om je lichaamshouding te verbeteren. Aan de rechterkant keek ik op een grove bruine wandelschoen. Dat wekte enige hilariteit.
Zoals gezegd: ik moet met mijn gedachten ver weg zijn geweest. Want ik had er ook bij het lopen niets van gemerkt. Pas terug in Breda lopend naar en van de bushalte merkte ik dat er iets bijzonders aan mijn voeten was. Ik liep nu bewust maar naar mijn gevoel niet helemaal recht.