dinsdag 25 december 2018

Bij de dokter 5

Het darmonderzoek was op 4 december. Het gesprek waarop de uitkomsten zouden worden besproken op de 12e. 's Morgens vroeg, al om tien voor negen. Zoals iedere keer bij deze dokter B. werd ik ook nu redelijk volgens afspraak ontvangen, zij het ook nu niet door de chirurg zelf, maar dit keer door een jonge assistente. Ik maakte daar een opmerking over: Iedere keer een afspraak, op papier met dr. B, zonder dat ik dr. B. te zien kreeg.
De assistente bladerde een beetje besluiteloos door mijn dossier dat inmiddels aardig was gegroeid. Ze vroeg nog wat nadere bijzonderheden en ik constateerde dat inmiddels de pijn in mijn buik, waar het allemaal om begonnen was, vrijwel was verdwenen. We keken naar de uitslag van de CT-scan, waar dr. T. (de radioloog) bij had opgemerkt dat het maagdarmkanaal een uitgesproken diverticulose van het sigmoïd toont met reactieve wand verdikking en multipele divertikels. 
Deze zin doet vermoeden dat de aanduiding diverticulose iets te maken heeft met de aanwezigheid van divertikels. Ik vroeg daarom wat eigenlijk divertikels zijn.
Als ik de uitleg goed begrepen heb kan ik me de dikke darm voorstellen een slang die wel iets heeft van een stofzuigerslag: een flexibele slang met bandjes er omheen. Die bandjes zijn dan de spieren die de beweging van het voedsel door de darm naar de uitgang mogelijk maken. Als de wand tussen de bandjes wat verzwakt is en uitstulpt ontstaat een divertikel. Zo'n divertikel kon ontstoken raken. Het klonk niet alleen plausibel, het herinnerde me ook aan een concreet moment, waarop ik op een ongewoon tijdstip naar de wc had gemoeten en het gevoel had gehad dat er iets was los geschoten. Na dat moment was ook de buikpijn afgenomen. Was er een hard voorwerp uit een divertikel verdwenen?
De assistente verdween zonder zich verder uit te laten over de uitslag. Ze kwam na een paar minuten weer terug met dr. B. die zei:
'Wel hier ben ik dan toch.'
Ik was blij met de kennismaking en prees haar organisatie. Ik ging opnieuw in op mijn twee theorieën, mijn verwondering dat ik bij de afdeling chirurgie terecht was gekomen en dat er nu toch kennelijk alleen naar de organen werd gekeken.
Dr. B vroeg naar mijn achtergrond. Ik vertelde dat ik na mijn vaartijd een aantal jaren als arbeidsanalist had gewerkt en daarbij o.m. een cursus Lichaamshouding en de daarmee verband houdende kwalen had gehad.
Dr. B. die tot dat moment wat nonchalant op haar linkerbil had gezeten met een elleboog als steun op de tafel, schoot rechtop en trok de zitting van haar stoel wat hoger. Ze zei tegen haar assistente:
'Ik weet wel hoe het hoort.'
En na de volgende onderdelen van mijn c.v.  zei ze:
'Zie je wel: van alles wat.'
We kregen het over de weggeknipte poliepjes die kennelijk geen aanleiding hadden gegeven tot zorg. Nee, dat is waar, maar dat zou over een jaar of tien of vijftien misschien nog kunnen komen. Waarop ik vroeg of zij zo oud zou willen worden.
'Kijk,' zei dr B. tegen haar assistente, 'zo raak je nu verzeild in gesprekken die uitlopen.' Ze ging weer terug naar de CT-scan.
'Er is niet zoveel te zien, maar hier (ze wees op een plekje dat er voor mij net zo grijs uitzag als andere grijze plekjes) zit een plekje dat ik graag verder zou onderzoeken.'
Ze bemerkte mijn scepsis bij het onderzoeken van dingen die zo vaag waren.
'Ik zal u een voorstel doen, als we nu een afspraak maken voor over drie maanden. En dan een nieuwe CT-scan maken?'
Het leek me een voorstel waarmee ik kon leven. En zoals dat bij haar afdeling paste werd dat niet in het ongewisse gelaten. Er werd meteen een datum vastgelegd voor een nieuwe CT-scan. En achteraf realiseerde ik me dat ik nog geen diagnose van dr B. had gekregen.

zondag 16 december 2018

Kerstboom

Sinterklaas is voorbij, haastig gingen de voorbereidingen voor de kerst van start. We zijn aangekomen in de advent. De eerste stap is het optrekken van de kerstboom. Het kerstboom comité had voor deze maandag de nodige afspraken gemaakt. Het is een tamelijk vast groepje. Mijn belangrijkste taak is hierbij meestal het controleren en eventueel afstellen van de tijdschakelaar. Ik kon dus ook deze ochtend rustig naar de fitness.
Toen ik weer terug kwam bleek in ons dorp enige onrust te zijn ontstaan. In onze hal lagen twee stukken kerstboom. De deuren stonden open en in de andere hal was een half comité aan het werk met het versieren van de daar reeds opgerichte kerstboom. Ik zocht Anneke die bij onze kerstboom de leiding leek te hebben.
'De voet van de kerstboom is kapot; we moeten een nieuwe hebben. We gaan zo wel even naar de Intratuin. Maar wat zorgelijk is: P. (de heer dJ. die sinds we hier wonen steun en toeverlaat is bij al dit soort klusjes.) zegt dat hij het optuigen van de kerstboom nog nooit gedaan heeft.'
Het is inderdaad een zorgelijk bericht. We hadden al enige tijd het gevoel dat P. steeds meer moeite krijgt zijn weg te vinden in wat ooit zijn vertrouwde wereld was. Maar de achteruitgang gaat nu wel snel en vrij plotseling. Ook zijn vertrouwde rit naar de garage in Tilburg gaat niet meer goed. Hij kan de garage niet vinden.
Het was niet het enige bericht dat met zorg vervulde. Want het bleek dat de tweelingzus van J., de vrouw van PdJ., opnieuw was gevallen. Het maakte dat J., toch al geen voorbeeld van bezonken daadkracht, zenuwachtig aan het redderen was. Ik vermoed dat een tweelingzus in moeilijkheden nog ingrijpender is dan een andere zus. En als dat gecombineerd wordt met een echtgenoot die de weg lijkt kwijt te raken, ligt de stress op de loer. J. en P. zijn beiden inmiddels 85. De zus van J. is al geruime tijd een zorgenkindje en slurpt veel van de energie van J. op.
Maar ook mevr. M. had reden om zich zorgen te maken. Haar man wilde niet uit bed komen. M. (inmiddels 89) lijkt zich al langere tijd terug te trekken in zijn eigen wereld, waar mevr. M. nog maar weinig toegang toe heeft.
Met Anneke heb ik een nieuwe voet gehaald voor de kerstboom. De kerstboom is opgetuigd, ballen en versieringen zijn opgehangen. Hij staat er goed bij.
De kaarten die ons een vrolijk kerstfeest toewensen komen binnen.



 
  

Bij de dokter 4

Voor de coloscopie moesten mijn darmen leeg zijn en schoon. Daarom had ik een recept gekregen met vier zakjes van een laxerend middel die, ik opgelost in water moest innemen vanaf de dag voor de operatie. En daarnaast nog twee pillen dulcolax. De arts die me ontving wees erop dat als mijn darmen niet goed schoon waren zijn uitzicht belemmerd zou worden door de poep. En als hij teveel poep tegenkwam kon het zijn dat de hele darmbezichtiging niet door zou gaan.
Ik nam zoals voorgeschreven vier keer een liter water, loste er de inhoud van een zakje in op gooide er een scheutje carvan cevitam door heen voor de smaak en zette vervolgens de oplossing in de koelkast. (Aangeraden werd in de gebruiksaanwijzing deze drank koel te serveren). Het bleek nog een klus om de de eerste drie liter in te nemen tussen vier uur 's middags en tien uur 's avonds. De vierde liter moest de volgende ochtend worden ingenomen voor half acht.
Tegen de tijd dat ik alle drank op had vertrouwde ik mijn kringspier niet meer en moest ik frequent naar de w.c. Rond het ontbijt dat ik voor de gelegenheid mocht overslaan had ik het gevoel dat mijn darmen aardig schoon waren. De afspraak was om half twee. En om een voor mijn wat onduidelijke reden had de MDL arts me niet alleen een coloscopie aangepraat maar was hij er ook in geslaagd om er een maag onderzoek aan te verbinden. Dit keer hoefde ik niet eerst in een bedje. Ik kon mijn kleren uittrekken in een kleedhokje bij de scopie kamer en me op mijn linkerzij leggen.
Bij de coloscopie wordt een camera op een slangetje door je ingewanden geleid. Eigenlijk net zo'n actie als het door de pvc-pijpen heen voeren van een elektrische leiding. Het kost bij zo'n leiding nog wel eens wat kracht om de draad door de bochten te duwen.
Ik vroeg aan de MDL arts of die camera zelfsturend was of dat hij al porrend met de hand de bochten van mijn darmen om zou gaan. Hij liet me het mechanisme zien. De dunne slang was voor het maagonderzoek, de dikkere voor de darmen. Aan het eind van de slang zaten twee wieltjes waarmee hij de camera kon sturen. Dat ging met de hand.
Er is me rond die tijd blijkbaar ook een slaapmiddel ingespoten. Van de voorspelde stappen (er zou een bijtring in mijn mond worden gestopt, en mijn keel zou wat verdoofd worden) om het inbrengen van de camera door mijn keel niet al te hinderlijk te maken, merkte ik helemaal niets.
Ik werd weer wakker met uitzicht op de spelonken in mijn darmen. Op zich zelf een interessant beeld. Het leek nog het meest op de grotten in de bergen in Zuid-Frankrijk. Ik kon nu ook zien dat mijn darmen goed schoon waren. Er werd een poliepje weg geknipt en nog een.
Hier en daar kostte het blijkbaar toch enige moeite met de camera de bocht te maken en kreeg ik pijnlijke stompen in mijn buik. Toen was het ook al weer afgelopen. De slang werd verwijderd en ik mocht me aankleden.
In een afrondend gesprek hoor ik volgende week wat me mankeert.