Het zat er aan te komen. De onderhoudsmonteur van de liften in ons dorp had al gedreigd niet meer te zullen komen als er niet iets werd gedaan aan de asbestplafonds in de dakopbouw. Een heikele zaak want je mag dat asbest niet zelf weghalen. En ook niet zonder vergunning. Maar uiteindelijk was alles geregeld en half maart kwam de aannemer voor het verwijderen van het asbest. Dat moest aangekondigd worden. maar toen de aankondiging in de lift hing, staken enkele bewoners de grijze hoofden bij elkaar en wendden zich uiteindelijk tot mij met de vraag odf dat niet gevaarlijk was. Want als er één asbest vezeltje in je longen kwam kon je wel dood gaan.
Ik zei natuurlijk dat het allemaal zeer veilig was. Want ik had even gekeken op het dak waar twee man bezig waren: ze hadden de naden van het luik naar het dak afgeplakt, een kast gebouwd om de machine van de lift en ook daarvan de naden afgeplakt met plakband. Buiten voor de deur naar het dak stond een hele installatie die een onderdruk onderhield in de de dakopbouw en die voorzag in een sluis waarin de asbestmannen hun speciale kleding konden aantrekken. Als ze na maximaal twee uur de ruimte weer verlieten trokken ze in die sluis hun speciale pakken weer uit, gingen onder de douche en trokken hun gewone kleren weer aan voor ze in de buitenlucht op het dak verschenen.
De dames waren er desondanks niet gerust op.
Toen de asbest verwijderd was kwam een speciale laborant die een machine gedurende twee uur in de dakopbouw zette om te meten of er nog resterend asbest aanwezig was. Hij mat twee deeltjes asbest per eenheid, ruim onder de toegestane grens van 13 eenheden.
Ik heb de dames niet meer gesproken: zouden ze gerust gesteld zijn geweest?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten