Rodenko spreekt trouwens niet van voorgeborchte maar van de wachtkamer van de hel. Niet zo warm als de hel zelf... Het is een ruimte waar de mensen wachten tot er een beslissing is genomen over hun lot en waar ze elkaar vermaken met verhalen vertellen, waar de duivel zelf met genoegen naar luistert.
Hier wacht men niet op de hel, maar waarop wel eigenlijk?
Zoals mevr Br. die de viering van oud en nieuw doorbracht bij en vriendin in het dorp naast het onze. Ze constateerde dat het toch wel snel ging: vorig jaar waren ze met zijn zessen geweest en nu waren er nog twee over.
En mevr. P. nog steeds keurig netjes gekleed, een echte dame maar ze vergeet wel erg veel op het moment: mevr. P met wie rijdt u nu weer terug? Eh.. ik weet het niet, weet u het? Wie bent u? Het antwoord maakt niet zoveel uit; over drie minuten zal mevr. P het opnieuw vragen. Rijd ik meet u mee? Wie bent u?
Daar zit ook mevr A. net bekomen van de dertiende chemokuur, haar oog is nu weer goed hersteld. Ze had er een hard hoofd in of ze er wel bij zou kunnen zijn vanmiddag.
En de heer en mevr P. Mevr. P. blijkt nu 94 te zijn. Ze beweegt zich maar moeizaam, maar haar hoofd is helder en ze wordt met tederheid verzorgd door haar 80- jarige echtgenoot. De heer P is wat dovig, zodat de communicatie steeds wat moeizaam is.
Ik heb ook een rol in ons dorp. Ik maak deel uit van de technixhe commissie. Ik word dan ook aangesproken op het functioneren van de verwarming en van de lift en...
We leven in geleende tijd zegt onze buurman. Een tijd waarin we bezig kunnen zijn met de dingen waarmee we bezig zijn en waarop nog maar weinigen zitten te wachten. Er gebeurt niets als we die dingen niet doen. Ook niet trouwens als we ze wel doen in de wachtkamer van het onafwendbare.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten