'Ze is vroeg dit jaar', zei ik, toen Anneke me de kaart overhandigde. 'Ze' was Willy, ooit een klasgenoot op de HBS. Omstreeks 2003 hadden we weer contact gekregen en sindsdien jaarlijks een reünie georganiseerd, samen met nog drie anderen: Bep, Henry en Wolfaart. Een klein groepje maar; de reünie van dit jaar was in Dokkum begin oktober. De nieuwjaarskaarten van Willy zijn altijd onmiddellijk herkenbaar, doordat ze ze voorziet van gekalligrafeerde afbeeldingen. Kalligrafie is een van haar hobbies.
'Je leest hem verkeerd,' zei Anneke.
Toen ik nog eens keek realiseerde ik me dat dit een kaart was die het overlijden van Willy aankondigde. Het was een schok, want volledig onverwacht. Maar het bracht ons op woensdag in het crematorium in Amersfoort op een druk bezochte bijeenkomst in de aula. We werden ontvangen door gezang van een van de twee koren waarin Willy zong.
Ik was hier eerder geweest: na het overlijden van de man van Willy nu alweer 9 jaar geleden. Wat me toen, en ook nu weer, opviel was de nuchtere acceptatie van het overlijden. Uit de toespraken bleek dat Willy zich rijk had gevoeld in haar leven met een lang huwelijk, gezonde kinderen en kleinkinderen.
Een vriendin constateerde dat het Willy geruime tijd had gekost om het overlijden van haar man te verwerken, maar uiteindelijk haar leven weer had kunnen oppakken. Willy had uiteindelijk gezegd: ze had haar leven op orde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten