Vliegen 2

Zondag was het zover. Ik stond al om kwart voor zeven onder de douche, maar toen ik in de kamer de gordijnen optrok (met afstandbediening) keek ik in een grijze wereld. Het zag er niet veel belovend uit. Toen Freerk een paar minuten later binnenkwam zei hij: dat houd je toch niet voor mogelijk! de hele week mooi weer en als wij zullen gaan vliegen heb je dit. Hij belde naar de automatische weermelding van het vliegveld en kwam tot de conclusie dat we op zijn minst een uur zouden moeten wachten voor de mist voldoende was opgetrokken. Tegen half tien gingen we alsnog. Eigenlijk verbaasde ik me opnieuw over de grote leegte van het gebied waar we door heen reden: de PGA-boulevard naar het westen lijkt grotendeels door niemandsland te gaan. Het was mooi weer toen we op het vliegveld kwamen, maar het duurde even voor Freerk zijn vliegtuig(je) had gevonden. De Cesna is inderdaad maar een klein toestel, meer een soort machine die je aantrekt dan iets waar je instapt. Toen we uiteindelijk zaten, zaten we schouder aan schouder klem tussen de wanden van de cockpit. En toen ik een zakdoek pakte (uiteindelijk was ik nog flink verkouden) duwde ik Freerk haast van zijn stoel af.
Nadat Freerk gecontroleerd had dat de dubbele stuurknuppel ook aan mijn kant voldoende bewegingsruimte had startte hij de motor en taxieden we naar de startbaan. En daar gingen we de lucht in. We draaiden naar het oosten in de richting waar dit huis moest liggen. Dat is helemaal niet leuk, zei Freerk, wijzend op de grote grauwe wolken vlak voor ons. We hadden geen uitzicht meer. en ik voelde me niet al te happy met de wiebelende bewegingen van het vliegtuig. Natuurlijk wist ik wel dat je naar rechts moet hellen als je de bocht naar rechts wilt maken, maar dat hielp niet echt. En ik hield me vast aan de rand rond de voorruit voor een gevoel van stevigheid.
Tja, zei Freerk, we kunnen nu toch nergens heen, want alles zit dicht. Wat wil je? Nog een beetje rond vliegen of zullen we hem maar aan de grond zetten?
Hij had natuurlijk mijn ongemak wel geregistreerd. Ik koos na enig nadenken en met de ogen op de inderdaad dreigende wolken voor ons ervoor om maar weer terug te gaan. Waarop Freerkde bocht naar rechts inzette en terugvloog naar het vliegveld. Kijk, zei hij zie je daar die twee lichten. Die geven aan dat we precies op de juiste aanvliegroute zitten. En even later landde hij met een vlekkeloze landing op de baan waarvan we eerst waren op gestegen. In totaal waren we tien minuten in de lucht geweest.
Dat is nou mijn hobby zei Freerk. In ieder geval een hobby met veel meer haken en ogen dan ik had verwacht. Zou het voor mij nog veel verschil maken als ik de stuurknuppel in handen gehad in plaats van alleen maar als bijzitter de bewegingen ervaren?