De dokter

Ik kom niet zo vaak bij de dokter, dus als het nodig lijkt is het iedere keer een avontuur. In dit geval begint het verhaal al een jaar geleden. Met tamelijk plotselinge pijn in de (linker)lies. Ik kon mijn gebruikelijke ochtendoefeningen niet goed uitoefenen. Omdat de pijn aanhield besloot ik uiteindelijk naar de huisarts te gaan. Ik had twee mogelijke theorieën.
De eerste een vrij eenvoudige: een liesbreuk of een scheurtje in een van de vele verbindingen van spieren in dat deel van de buik. Misschien had ik bij een van de oefeningen wel iets verrekt of gescheurd. In deze theorie (laat ik hem gemakshalve de mechanische theorie noemen) speelde op de achtergrond mijn vermoeden dat ik een lordose (een te holle rug vlak boven het heiligbeen) heb. Die speelt me al lange tijd parten met lage rugpijn en moeilijkheden met langdurig staan.
En - natuurlijk niet uit te sluiten op mijn leeftijd - de mogelijkheid van artrose. Deze theorie leek de meest aannemelijke.
De andere theorie (laat ik hem de organische noemen) hield in dat er iets in mijn darmen zat. Die gedachte leek niet onredelijk omdat ik in die periode ook wat moeilijkheden had met mijn ontlasting. Die ging vaak moeizaam.
Bij de huisarts gekomen deed ik mijn broek uit voor de arts in opleiding die de huisartsenpraktijk aanvulde. Zij voelde aan mijn buik ter hoogte van de plaats die ik als pijnlijk aanwees en stelde als diagnose dat er geen breukje was. Ze liet zich niet uit over de vraag wat er dan wel zou kunnen zijn. Ik ging weer naar huis in de hoop dat het ongemak vanzelf zou verdwijnen. Dat deed het niet.

Een paar maanden later ergens in het voorjaar van 2018 vond ik de situatie onbevredigend. Ik had inmiddels meer last van die lies en van uitstralende pijnen door de hele onderbuik. De organische theorie begon belangrijker te worden. Ik bezocht opnieuw de dokter. De huisarts keek geïnteresseerd. Ze legde me op de onderzoektafel en voelde aan mijn buik. Ze voelde niets bijzonders  en besloot tot een bloedtest. De bloedtest leverde niets op.
De dokter wilde in aansluiting daarop een test van mijn ontlasting. Die gaf aan dat er sporen bloed zaten in de ontlasting. Een tweede, controletest van de ontlasting was schoon. Een röntgenfoto van mijn heup liet zien dat ik geen artrose heb.
We bereikten de grens van wat de dokter nog kon beoordelen. En mijn klachten bleven. Eigenlijk moest ik constateren dat ik volledig gezond was, alleen dat die gezondheid voortdurend pijn deed.
De dokter besloot me door te sturen naar een chirurg. Dat verwonderde me enigszins, want op dit moment leek de organische theorie geldig.
Lag in zo'n geval niet eerder een maag, darm specialist voor de hand?
Maar zoals de huisarts uitlegde: een chirurg weet ook een heleboel.
Ik kwam niet bij de chirurg zelf, maar bij een man die vanuit mijn perspectief nog jong kon worden genoemd.
Nadat ik hem mijn situatie had uitgelegd, vroeg hij wat hij voor me kon betekenen. Een bevreemdende reactie. Waar de mogelijkheden van de huisarts om in mijn buik te kijken waren uitgeput, was mijn verwachting dat ik terecht was gekomen bij iemand die de technische mogelijkheden had om dat wel te doen. Na enig heen en weer gepraat en ruggespraak met de echte chirurg werd voorgeteld dat ik zou worden onderworpen aan een CT-scan.
Daarvoor werd een datum vastgesteld en daaraan vooraf moest mijn bloed getest worden om te zien of mijn nieren wel goed genoeg waren om de contrastvloeistof te verdragen.
De CT-scan vond een week later plaats. En nog een week later zou daar een gesprek over plaats vinden.
Zo'n CT-scan is een interessant fenomeen. Er worden een hele serie röntgenfoto's genomen van schijfjes van je lichaam. De contrast vloeistof die wordt toegediend moet bloedvaten, vloeistoffen en darmen beter zichtbaar maken. Mijn vraag of je van die schijfjes dan weer een ruimtelijk beeld kon maken van het geheel werd bevestigend beantwoord. Dus ik kleedde me uit ging op de tafel liggen en werd de grote röntgenmachine ingeschoven. Ik moest mijn armen omhoog (langs mijn hoofd) leggen om te voorkomen dat de scan mijn armen mee zou nemen. In die houding wordt natuurlijk de buik iets naar voren gedrukt.