Military Trail is een weg die in Palm Beach Gardens van Zuid naar Noord loopt (of andersom natuurlijk). Het is een weg met vier rijstroken en aan weerszijden settlements - afgescheiden woonbuurten als aalbessen aan een tros (wel een beetje grote bessen dan). Als we Magnolia Bay verlaten en naar het noorden gaan (d.w.z. linksaf slaan) is de eerste belangrijke kruising die met Donald Ross Boulevard eveneens een weg met vier rijstroken. We gaan naar rechts en volgen Donald Ross voor een kilometer of acht, kruisen via een brug de Intra Coastal Waterways en komen nog wat verder bij de kruising met de US1, een weg die hiervandaan langs de kust helemaal naar New York gaat. Zover gaan wij niet; nog geen mijl naar het noorden komen we bij Juno Beach, waar een flink parkeerterrein met sanitaire voorzieningen vlakbij het strand is. We dalen af naar het strand en lopen enige tijd door het mulle zand. Het water van de Atlantische Oceaan voelt hier zeker zo warm als dat van het zwembad achter het huis van Freerk en Betty, het zal dus zeker 27 graden zijn.
Weer boven op het duin zitten we op een stenen bank en kijken naar de strak blauwe lucht. Strak blauw? Vlak voor ons hangt een wolk (zie foto), een witte wolk.
Nauwelijks twee meter links van onze bank haalt een man met witte baard een rugzak van zijn schouders. Hij heeft een hondje bij zich dat zijn geur om zich heen verspreidt door met zijn achterpoten zand in mijn richting te slaan. De rugzak blijkt een opvouwbaar strandstoeltje te zijn dat wordt uitgevouwen. De man naast me haalt zijn bril en MP3 speler te voorschijn. Nadat hij het koordje van zijn bril en het snoertje van de MP3 speler uit elkaar gehaald heeft gaat hij zitten en pakt het boek dat hij ook bij zich blijkt te hebben. Een rustig beeld: het hondje heeft zich uitgestrekt en de man leest. Als ik weer opkijk blijkt de witte wolk verdwenen. Ik moet denken aan Baghwans boek: de weg van de witte wolk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten