Veilig?

In het niemandsland tussen controles op paspoort en contrabande aan de ene kant en het instapstation (de gate) zijn nog een aantal winkels met luxe artikelen, zoals drank, tassen en hoofdkussentjes, en een Ako boekwinkel. We kijken hier rond, drinken nog een kop koffie en gaan dan naar gate G5. Daar vindt de laatste controle plaats: past onze instapkaart wel bij het vliegtuig waar we in willen stappen? Dat blijkt het geval en dus komen we via de slurf die wachtruimte en vliegtuig verbindt in het vliegtuig. De ruimte met rijen van zeven stoelen blijkt niet geheel vol. Al voordat we vertrekken vinden de nodige stoelwisselingen plaats voor meer comfort.

Als we naar de landingsbaan (die in dit geval dus een startbaan is) taxiën worden de veiligheidsmaatregelen in het vliegtuig doorgenomen. Het cabinepersoneel beweegt routinematig met de door de intercom gesproken instructies mee. Ik heb niet de indruk dat de passagiers erg onder de indruk zijn. Als ik om me heen kijk is men druk bezig met andere dingen. De meesten zijn blijkbaar ervaren reizigers. Ach, in 99 van de honderd gevallen biedt de routine controle voldoende zekerheid. Maar ergens in mijn achterhoofd is er altijd nog die ene keer dat het misliep. Toen de purifier vastliep. Toen had de routine controle alleen maar geconstateerd dat het oliepeil voldoende was, maar was niet gebleken dat de verbinding tussen purifier en peilglas verstopt was. Het leek alsofhet oliepeil nooit veranderde.

Ik verdiep me verder niet in de vele mogelijkheden en pak het boek waar ik mee bezig was over de moorden die zuster Fidelma oplost in Araglin. Zuster Fidelma vormt eigenlijk een ode aan het rechtssysteem van de Keltische gemeenschap in Ierland in de 7e eeuw en een scherpe kritiek op de nieuwe tijd die wordt ingevuld door de Rooms-katholieke opvattingen. Een groot deel van de reis moet ik hebben geslapen, want de tien uur gingen verrassend snel voorbij.

Orlando/Sanford is een betrekkelijk klein vliegveld. Maar, wellicht door de verbinding die wij gebruiken, toch een internationaal vliegveld. De reizigers met bestemming Miami mogen het eerst uitstappen: zij moeten hun bagage inklaren en dan met hun bagage in de hand opnieuw inchecken. Zij staan dan ook voor ons in de rij voor de paspoort controle. We zien weer hoe de reizigers worden verdeeld over negen loketten, eerst hun hand en vervolgens hun duim op de scanner leggen en dan verder mogen. De rij vordert traag maar uiteindelijk zijn wij  aan de beurt. Ook Anneke wordt vergeleken met haar foto, haar vingerafdrukken, zowel links als rechts, worden gecheckt tegen wie weet welke databases. Maar als de ambtenaar mijn personalia bekijkt en nog eens mijn foto vergelijkt met de werkelijkheid mag ik zonder vingerafdrukcontrole verder. Leeftijdsdiscriminatie? Zou best eens kunnen, ik had al eerder gehoord dat sommige veiligheidsmaatregelen niet meer worden toegepast op boven tachtig-jarigen. Criminelen worden geen tachtig.

We gaan verder naar de bagage-afhaal-ruimte. Zoals gezegd: dit is geen groot vliegveld: er zijn maar twee transportbanden en die staan allebei stil. De bagage van onze vlucht is al van de band afgehaald en ligt er ongesorteerd naast. Het kost weinig moeite onze koffers te vinden, en nu weer verder. De douaneambtenaren zitten met hun voeten omhoog en elkaar te kletsen. Maar besteden verder geen aandacht aan de reizigers. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Dus we lopen een beetje aarzelend langs hun post heen: ze kunnen nog van gedachte veranderen, immers. Maar nee, we kunnen ongehinderd doorlopen naar de laatste controle. Voor we door de deur naar buiten kunnen staat er nog een man die als hij ons ziet aankomen een stapeltje formulieren in de prullenmand gooit en ons douaneformulier in ontvangst neemt. We hebben geen groente of fruit bij ons, hebben ons ook niet bemoeid met gevogelte en ander gedierte: we kunnen naar buiten.

Daar kijken we in het vallende duister (de zon is hier bijna of helemaal onder) om ons heen. Even onwennig in de lauwe avondlucht. Als Anneke naar het toilet gaat en ik de bagage bewaak zie ik ook Freerk en Betty aan komen. We zijn in Florida.