Eten

De dienster was zeer opgewekt: wat wilt u drinken. Ik vroeg een cola, een kleine graag. We hebben maar een maat, sir. En inderdaad de cola van mij de ijsthee van Betty en Het water van Anneke werden aangevoerd in dezelfde bekers, van naar mijn schatting ongeveer een halve liter. We bevonden ons voor de lunch in het Hurricane Cafe tegen de duinen aan de Atlantische kust. Het was druk in dit cafe. Alle tafels waren bezet en de bediening liep rond met enorme schotels. Nu we eenmaal een besluit hadden genomen omtrent de drank en met enige aarzeling de menukaart bekeken, zei de dienster: zal ik u eerst maar uw drankjes brengen dan kunt u er nog even over nadenken. We dachten er over na. Ik liet ik de gerechten op de lijst in gedachten aan mij voorbij trekken. Uiteindelijk koos ik voor de Hurricane Club sandwich. Anneke koos een entree en Betty een soort croque monsieur. Probleem is dat daar dan nog iets bijhoort, wafelfrites, of spaghetti of zoiets. Aangezien ik geen zin had in de koolsla koos ik net als Betty voor de wafelfrites. Bij de entree van Anneke hoorde geen bijgerecht. Onze dienster die voldoende meegekregen had van onze discussie en al geconstateerd had dat alles hier groot was, kwam onze bestelling met een grote grijns opdienen. Ze liep vervolgens gauw verder. De hurricane club sandwich paste nog net op mijn bord. Hij bestond uit twee halve broden met daartussen ongeveer twee ons vlees en daarnaast een portie wafelfrites. Ik beperkte me tot het vlees en nam een paar frites. Anneke zei dat ze er toch in geslaagd was haar entree bijna geheel op te eten. Betty zat eveneens te worstelen met haar selectie van de dingen die ze wilde opeten. Onze dienster kwam weer langs: of alles naar wens was en of er nog ijsthee of cola bij moest. We zagen daar maar van af. De helft van onze maaltijd ging weer terug. Er moeten mogelijkheden zijn voor een seniorenrestaurant in deze omgeving.