zaterdag 26 mei 2012

Ons dorp

We wonen inmiddels al weer vijf jaar in ons dorp. Een tamelijk rustgevende omgeving, waarin eigenlijk niets verandert. Of toch? Neem nu mevr. B. Toen wij hier kwamen een levenslustige dame van net tachtig met een opgewekte en optimistische aard, die met haar auto alle kanten uitreed lange reizen maakte. Wekelijks met haar vriendinnen ging eten, kortom een aardige buurvrouw. Maar gistermorgen belde ze op en vroeg met enige paniek of ik misschien naar beneden zou willen gaan om voor haar de liftdeur open te maken, omdat de kracht daartoe haar ontbrak. Toen ik haar beneden opving vertelde ze dat ze zoveel pijn in haar rug had dat ze de zware liftdeur niet meer kon open drukken. Op mijn vraag naar de plaats van haar pijn wees ze op een plek rechts naast haar wervelkolom. Versleten, he, zei ze, wat wil je als je al 85 bent.
Ze wilde nu nog een keer naar de fysiotherapeut, al verwachtte ze niet dat die er iets aan zou kunnen doen. Maar de fysiotherapeut zou haar op komen halen. Ze ging wat onrustig op de bank zitten in de hal en vertelde ondertussen dat ze haar rollator mee had willen nemen. Maar haar buurman, meneer R. vond dat overdreven. Ze moest gewoon naar de fysiotherapie lopen. Ja zei ze berustend, dat is de ouderdom. Oud worden is helemaal niet leuk. Ik probeerde haar op te monteren door er op te wijzen dat de alternatieven voor ouder worden ook niet erg aantrekkelijk waren. Ze keek me niet begrijpend aan. Het alternatief voor oud worden is dat je er niet meer bent. Oh dat vind ik helemaal niet erg...
Ze stond weer op, althans probeerde dat, maar was blij dat ik haar te hulp schoot. Ze wilde nu al vast Max tegemoet lopen. Ik gaf haar een arm om haar te ondersteunen en liep langzaam met haar in de richting van de hoek van de straat. Ik verwonderde me erover dat ze niet rustig bleef zitten tot Max kwam en ik verwonderde me nog meer dat meneer R die inmiddels al 92 is zich met het rollator gebruik van mevr. B. bemoeide.
We liepen langzaam in de richting van de fysiotherapie aan de overzijde van de boulevard waar we wonen. Het verkeer had te veel haast om voor de zebra te wachten, zodat we daar even moesten wachten. Toen we aan de overkant kwamen kwam Max ons tegemoet. Hij ontfermde zich over mevr. B.
Een klein uur later zag ik ze samen weer terugkomen: mevr. B werd weer thuis gebracht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten