Ons dorp

Mevr B. ligt in het ziekenhuis. Dat bleek toen ik haar 91-jarige buurman tegenkwam. Hij vertelde dat hij mevr. B had moeten helpen uit haar bed te komen. Ze kon van de pijn haast helemaal niets meer. De heer R. had ervoor gezorgd dat de ambulance was gekomen die haar had meegenomen. De heer R. zei erbij dat hij niet verwachtte dat mevr B nog terug zou komen. Ik zei dat dat jammer was, zoals ik al eerder heb aangegeven mevr. B is een gewoon een heel aardige vrouw. De heer R. keek me eens aan en zei min of meer schouderophalend, ach we moeten toch allemaal dood. Hij had natuurlijk gelijk en hij heeft recht van spreken en maakt ook niet de indruk zich erg druk te maken over zijn eigen verscheiden. Wel rijdt hij nog iedere zondagmorgen naar een Albert Heijn in de buurt waar een goede parkeergelegenheid is en zorgt hij zelf voor zijn natje en zijn droogje. Ergens in april, denk ik, kreeg ik een telefoontje van iemand met de naam R. die me vroeg om eens te kijken hoe het met R. was. De beller was een neef en jarig die dag en R. had hem gebeld om hem te feliciteren, maar toen de neef hem had willen terugbellen, had hij geen gehoor gekregen. Toen ik naar het huis van R. ging en belde eed hij vrijwel meteen open. Hij beloofde zijn neef terug te bellen. Daar blijkt dan toch maar uit dat R. goede contacten heeft binnen zijn familie en aan die familie blijkbaar heeft verteld dat wij een sleutel hebben van zijn huis. Na haar laatste bezoek aan de fysiotherapeut had ik Anneke gevraagd eens bij mevr B. binnen te lopen. Dat heeft Anneke ook gedaan. Haar bezoek werd op prijs gesteld, maar ook daaruit bleek dat mevr. B. het niet erg vond om dood te gaan, maar ze hoopte nog wel haar 85e verjaardag te halen. Die verjaardag was 3 augustus. Dat heeft ze dus gehaald al vind ik het jammer dat ze die dag niet thuis heeft kunnen vieren.