vrijdag 18 augustus 2017

Publiciteit

Men kan denken van Trump wat men wil - en laat ik duidelijk zijn: ik vind hem een ramp voor de V.S. - men kan er nauwelijks om heen dat hij erin slaagt dag in dag uit in het nieuws te komen. Daarbij volgt hij het in de politiek niet ongebruikelijke mantra: het geeft niet wat ze over me zeggen, als ze maar over me praten.
Publiciteit krijgen en publiciteit houden, Trump is er een meester in.
Zijn uitspraken zijn weinig samenhangend en getuigen van weinig kennis van wat dan ook anders dan het promoten van Trump. De waardering voor zijn werk als president is laag (lager dan van enige president na de oorlog op dit punt in zijn presidentschap), maar hij heeft desondanks een opmerkelijke stabiele groep aanhangers die vindt dat hij het goed doet.
Publiciteit is alles als je je ideeën wilt verspreiden. Publiciteit lijkt dan ook het enige wat televisie makers, krantenmakers interesseert. Dankzij het ongeremde gedrag van Trump is extreem rechts in de VS dan ook weer ruimschoots in de publiciteit geweest.
Ook IS is een meester in het bespelen van de media en maakt dankbaar gebruik van de gratis publiciteit, want hoe walgelijk de ideeën van deze groep ook zijn, ook hij slaagt er in iedere keer in de aandacht te trekken. En dan vooral in negatieve zin door aanslagen. De beste aanslagen zijn die waarbij veel doden vallen.
Die leveren immers de meeste publiciteit. Ik kan me dan ook voorstellen dat aanhangers van IS ademloos aan de buis zijn gekluisterd als er weer een aanslag is gepleegd. Het effect is hoger als een aanslag terroristisch kan worden genoemd (want terroristische aanslagen zijn erger dan andere), er meer doden zijn gevallen en de aanslag - al dan niet terecht - is geclaimd door IS.
De televisie geeft deze publiciteit alle ruimte: alle zenders nemen het nieuws over. Verslaggevers hijgen ademloos achter de gevolgen van de aanslag aan. Hoeveel doden zijn er al geteld? Kunnen we niet nog een paar beelden presenteren van hoe erg het was? Beelden met slachtoffers op de straat bijv. en uitgebrande auto's die doen het ook goed.
Liefst een stukje interview met een slachtoffer om de kijker mee te laten gruwelen van de chaos de pijn en het verdriet.
Weten we al wie de dader(s) was (waren)? Wat weten van die man?  We schakelen met de verslaggevers mee heen en weer van de plaats van de ramp naar de politie en de slachtoffers.  Is het aantal doden al toegenomen? Dan weer terug naar de commentatoren, etc.
Moet dit zo? Ik was opgelucht toen Le Monde besloot voortaan niet meer de namen te noemen van de aanslagplegers: ze werden anders onnodig tot helden gemaakt. Het lijkt mij dat een wat minder op sensatie gerichte verslaglegging ook mogelijk moet zijn met minder gratis publiciteit voor extremistische groepen. Er vallen immers meer doden; zo is het aantal moorden in Nederland dit jaar hoger dan het vorig jaar en in de Europese Unie vallen ongeveer 25000 doden per jaar, dat is ruwweg 75 per dag. Die vinden hun weg niet of nauwelijks naar de media.
      

Geen opmerkingen:

Een reactie posten