Brexit?

De teerling is geworpen. Het besluit de Europese Unie te verlaten was in Groot Brittannië gebaseerd op een referendum. Een raadpleging van het volk dus en democratisch want gebaseerd op de gedachte de meerderheid plus 1. Veel groter was de meerderheid ook niet. En als de berichten uit de pers juist waren, waren de gangmakers van Brexit zelf geschrokken van het resultaat en de te verwachten gevolgen. Ze waren dan ook niet bereid de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor het vervolg. Te laat bedachten de organisatoren dat een meerderheid van een stem toch wel erg mager was voor een dergelijk besluit.
 Een petitie om het referendum te herhalen kreeg een aanzienlijk aantal (ca 3 miljoen) steunbetuigingen. Volgens de petitie zouden de Brexit voorstanders tenminste 75% van de stemmen moeten halen.
Verder bleek dat het vooral jongeren waren die tegen het besluit waren, omdat zij een toekomst beter gegarandeerd zagen in de EU dan daarbuiten.

Maar besluit is besluit in Groot-Brittannië en herbezinning is onmogelijk, dus trad Cameron af en bij gebrek aan andere kandidaten nam Theresa May het stokje over. Nu had May zich uitgesproken tegen Brexit, haar bereidheid de uitslag van het referendum voor haar rekening te nemen was dus op zijn minst curieus. Maar ze had de wind mee: de peilingen gaven de conservatieve partijgenoten van May een forse meerderheid. Ze moest die alleen mobiliseren in het parlement. May moest er rekening mee houden dat verkiezingen op een later tijdstip minder gunstig zouden vallen en dat een forse meerderheid bij de Brexit onderhandelingen haar positie zou verstevigen.
Ze besloot dus tussentijdse verkiezingen te houden. Die leidden tot een flinke tegenvaller: ze verloor haar conservatieve meerderheid. De uitslag leek duidelijk aan te geven dat een groot aantal kiezers zich aardig genaaid voelde door de enthousiaste Brexit verkopers. Ook deze ervaring gaf echter geen aanleiding voor een moment van bezinning. Uiteindelijk was het besluit al toegestuurd aan de Europese Commissie: er moest en er zou nu uitgetreden worden.
Maar wat verwachtte May eigenlijk? Dat de Europese Unie zou staan juichen dat Groot-Brittannië uit wilde stappen? En dus als vanzelf met een zachte Brexit zou instemmen? Waarom eigenlijk?
Ondertussen werden ook in Frankrijk verkiezingen gehouden en daar bleek dat de meerderheid van de Fransen weinig bereid was het voorbeeld van Groot-Brittannië te volgen. Macron kreeg een onverwacht grote meerderheid achter zich. Niet omdat hij zelf zo populair was, maar hoofdzakelijk omdat hij een alternatief bood. En... Macron kondigde aan dat hij de Europese Unie wilde hervormen. Daar was op zich wel aanleiding voor. In de structuur van de Unie was een aantal regelingen terecht gekomen die leidden tot zeer onevenwichtige resultaten.
Je zou dus zeggen: alle reden om het Britse standpunt nog eens te overwegen en samen met Frankrijk een koers uit te zetten die zou kunnen leiden tot meer of minder ingrijpende hervorming van de Europese Unie. Nu is samenwerking tussen Groot-Brittannië en Frankrijk in de laatste vierhonderd jaar alleen mogelijk gebleken tijdens de twee wereldoorlogen en dan nog alleen om het Duitse gevaar tegen te houden. Dus samenwerking tussen May en Macron lijkt niet iets dat vanzelf zal gaan, maar toch...
Stel dat ze zouden kunnen samenwerken, dan zou wellicht voor Groot-Brittannië zelfs een zachte Brexit mogelijk zijn. Als je er even over nadenkt is de zachtste Brexit die je kunt bedenken er een zonder uittreden.