De buurvrouw deed open, ze had een lelijke bloeduitstorting onder haar rechteroog. 'Hoe kom je daaraan?' vroeg ik.
'Ik ben gevallen,' moest ze bekennen, 'ik ben deze week al twee keer gevallen. Mijn knieën zie je.'
Ik zag het niet onmiddellijk. Dat je valt, waar dan ook is niet zo'n wonder. Er hoeft maar een kleine oneffenheid op je pad te liggen en hoep, daar ga je. En vooral als je ouder wordt is vallen een van de meest vervelende dingen die je kan overkomen. Als je een klein beetje ongelukkig terecht komt blijkt dat je een arm of been gebroken hebt.
Misschien heeft het iets te maken met een verminderde veerkracht. Minder veerkracht laat je bij het lopen ook minder veerkrachtig gaan. Je tilt je voeten mogelijk iets minder hoog op en blijft achter kleinere oneffenheid haken. Je gaat wat sloffen denk ik. Dat is wel de werkelijkheid die je overal tegenkomt, oude mensen die zich sloffend voortbewegen langs de weg. Ze zoeken met hun voeten schuifelend een weg, bang het wankel evenwicht te verliezen. En daarmee worden kleine oneffenheden grote obstakels.
En toch is de remedie vrij eenvoudig zoals ik tegen de buurvrouw zei: Je moet gewoon je voet op het juiste moment optillen.
De buurvrouw beaamde dat: daar kwam het wel op neer, maar ze wreef zich vervolgens over de knie. Daar had ze meer last van dan van de bloeduitstorting.
We kwamen overigens voor iets anders. De I-pad van haar dochter. Die deed niets meer. Dus keken we naar de I-pad met de ogen van de kenner, maar dat hielp in dit geval niet veel. We kwamen niet veel verder dan een scherm waarop een startcode van vier cijfers moest worden ingevuld.
'Wat is de startcode,' vroegen we aan de dochter, maar die bleef het antwoord schuldig. Ze wist van geen startcode en van geen wachtwoord.
Hoe kom je in zo'n geval verder. Het internet gaf als antwoord dat je dan via I-tunes iets moest doen. Maar hoe kom je aan I-tunes? Moeder noch dochter had een computer waarop I-tunes draait.
'Ga maar mee naar mijn huis, zei ik, want wij hebben wel zo'n voorziening.
Het hielp niet veel, want de nieuwere I-pad heeft weer een ander aansluitkabeltje dan de vorige generatie, zodat ons kabeltje niet paste en de dochter had haar kabeltje niet bij zich.
We schoten niet veel op zo. We gingen daarom maar terug en belden aan. Toen de deur werd open gedaan, hoorden we een klap alsof er een tafel omviel.
Het was niet een tafel, maar wel de buurman die die doodstil op zijn zij op het balkon lag. Hij was gevallen. Er zat bloed aan zijn hoofd. Toen we dichterbij kwamen begon hij te bewegen. Na enig gesjor slaagden we erin hem in een stoel te krijgen. De wond op zijn hoofd viel mee en na enige tijd zei hij dat hij zich weer goed voelde.
Bij de reconstructie kwam naar voren dat hij voor de bel was opgestaan, maar toen bleek dat de deur al werd opengedaan, was hij omgekeerd om naar zijn stoel terug te gaan. Daarbij was zijn voet even blijven haken achter de poot van eenandere stoel. waardoor hij zijn evenwicht had verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten