Toilet

Het bekende Franse toilet, de hurk-w.c. zie je vrijwel niet meer. Toch valt er over de w.c. in Frankrijk nog wel het een en ander te filosoferen. Opvallend - we zitten in Vitré, aan de ingang van Bretagne - is dat de openbare gelegenheden (restaurants, museums) die we hier tot dusver hebben bezocht alle unisex w.c.-s hebben: één w.c. voor zowel mannen als vrouwen. Daar valt wat voor te zeggen. Als we de mens zien als een afvalproducerend bedrijf dan zullen weinig mensen er aan twijfelen dat de kwaliteit van het afval dat mannen en vrouwen produceren min of meer gelijk zal zijn. Uit een oogpunt van doelmatigheid heeft het dan ook weinig zin onderscheid te maken bij het verwerken van dat afval. In Nederland zou je je als vrouw nog wel eens achter gesteld kunnen voelen want in het algemeen  is de capaciteit aan mannentoiletten aanzienlijk groter dan die aan vrouwentoiletten. En precies als de wachttijdtheorie aangeeft hanteert men daarbij voor mannen nog aparte loketten voor grote en kleine boodschappen. Een zeer efficiënte oplossing.
In Frankrijk, waar de gelijkheid is uitgevonden, lijkt dat niet zo te spelen. Mannen en vrouwen wisselen elkaar op dezelfde toiletten, waarvan de capaciteit in de restaurants, waar het aantal w.c.'s beperkt is tot één dan ook veelal te klein is. Niemand zit daar mee. Waarom is er in Nederland zo'n stringente scheiding? Het gebeurt een enkele keer dat iemand uit een hele lange rij vrouwen even het lege herentoilet binnenwipt. Maar dat zijn uitzonderingen.
Een ander ding dat opvalt is, maar dat is niet specifiek voor Frankrijk, dat de w.c. vaak een of twee etages hoger is dan de eetgelegenheid. Uit een oogpunt van doelmatigheid niet erg handig eerst het afval naar boven brengen om het dan vandaar weer naar beneden af te voeren. Vanmorgen zagen we trouwen in het kasteel van Vitré nog de latrines zoals ze in de middeleeuwen werden gebruikt. Door de opening in een steen waar je op kon zitten kon je twintig meter naar beneden kijken waar je afval net buiten de muur terecht zou komen.