zondag 13 april 2014

Een oude vriendin

DSC02161
Ik wil, zei Anneke, nu we toch hier zijn nog even een bezoekje brengen aan mevr. van M. Hier was in Winterswijk waar we niet meer zo vaak komen, hoewel we er beiden wat wortels uit een ver verleden hebben liggen. Mevr. van M. was een goede vriendin van de moeder van Anneke. Mevr. van M. moet inmiddels ook al flink op leeftijd zijn. Hoewel we het niet precies weten schatten we haar op minstens negentig. Zo’n getal zegt niet alles. We hadden deze dag al een bezoekje afgelegd aan de vroegere hulp Annie die dit jaar negentig wordt en ons verrast de deur opendeed toen we aanbelden. Annie was bezig met het haken van een omslagdoek; een driehoekige doek die, afgaand op mijn lekenoog, werd geconstrueerd met verschillende ingewikkelde steken. Ze vertelde dat dit al de derde doek was die ze haakte. Ze zit in een handwerkgroepje waar ze op maandag naar toe gaat. Ach, vroeger zaten er wel twintig vrouwen in. Nu nog maar een stuk of zes. Maar zo gaat dat. Het was de bedoeling dat de doeken verkocht zouden worden. Annie liep niet erg gemakkelijk, maar met haar schuifelende voeten liep ze heen en weer naar de keuken om koffie te zetten en praatte ondertussen honderd uit met haar typisch Achterhoekse tongval. Ze vroeg naar de gezondheid van onze kinderen, schaakt Freerk nog? En hoe gaat het met Benna? Haar kinderen hadden gezegd dat ze maar een computer moest kopen dan kon ze spelletjes doen. Maar wat moest zij in haar eentje zitten spelen? Nee zo lang ze haar handwerkclubje nog had…
Mevr. van M. zit sinds een jaar in een appartement in wat vroeger een bejaardenhuis was en nu een zorgcentrum wordt genoemd. Maar zo schrijdt de beschaving voort. De verzorgers zijn inmiddels verzorgenden geworden en toegang tot dit soort instellingen is alleen nog mogelijk als je moeilijk (eigenlijk helemaal niet meer) voor jezelf kunt zorgen. Het kostte ons enige moeite het zorgcentrum te vinden. Het ligt immers in een buurt die nog niet bestond toen wij nog wat vaker in Winterswijk kwamen. Maar toen we het vonden bleek het een zeer ruime behuizing. We moesten, vertelde men ons bij de receptie, helemaal aan het eind van de gang op de begane grond zijn. Die gang boog aan het eind om een soort recreatieruimte heen. Daar zaten verschillende mensen kennelijk te wachten op de recreatie. Mevr. van M. deed niet open op ons bellen. Maar na opnieuw contact met de receptie bleek dat een verzorgende onderweg was. De verzorgende opende de deur en kwam na enige ogenblikken weer naar buiten, ze zei dat mevr. van M. bezig was zich aan te kleden. We konden wel even wachten in de huiskamer. Wij liepen naar binnen en de verzorgende naar buiten. We keken om ons heen tot we gekreun hoorden dat uit de slaapkamer leek te komen. Het gekreun werd snel heviger en ging over in geroep om hulp. Mevr. van M. hing toen wij binnen kwamen over het voetschot van haar bed en had duidelijk last van pijn op haar borst. We probeerden haar te ondersteunen en in bed te leggen, terwijl zij met behulp van de alarmknop op haar borst de verzorgende waarschuwde. Hoewel ze het duidelijk heel benauwd had wees ze ons op de spray die ze wilde hebben om onder haar tong te spuiten. We kregen haar uiteindelijkin bed in wat mij een niet al te gemakkelijke houding leek. Even later toen de verzorgende terugkwam legden we haar weer in een meer gemakkelijke houding onder de dekens. Naast het bed lag een lijstje met belangrijke telefoonnummers geprint met 30-punts letters. Op grond van de aanwijzingen van mevr. van M. belde Anneke naar Cokx, een dochter. Toen die gekomen was leek het ons dat we wel gemist konden worden…
Toen we terugkwamen in de recreatieruimte was de recreatie inmiddels begonnen. Er stonden vier sjoelbakken opgesteld ieder met zijn eigen fanclub. Bij een van de sjoelbakken waren de gaten waar de schijven door heen moesten in verticale stand. De sjoelbak stond aan een kant op een verhoging, zodat de spelers de schijven konden rollen. Dat kost minder kracht.  Wij verlieten het pand en gingen door naar het kerkhof om een bloemetje te plaatsen in het columbarium.
N.B. de afbeelding op deze bladzij heeft niets met ons bezoek te maken. Het is een stukje van het laatste avondmaal in het Ovenhuis in Watou.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten