donderdag 1 augustus 2013

De dokter

We namen het er een weekje van en vertrokken op woensdag na door onze buren te zijn uitgewuifd naar Benna. Tegen een uur waren we zover gevorderd dat we besloten de lunch in Poperinge te genieten. Ergens op het grote plein dat rondom bezet is met eet- en drinkgelegenheden. Het zag er nog een beetje dreigend uit zodat we neerstreken aan een tafeltje met een parasol. Een man aan een aangrenzend tafeltje keek ons onderzoekend aan en knikte ons toen bij wijze van groet toe. Altijd de vriendelijkheid zelf groette ik terug hoewel ik niet veel bekends zag in het gezicht van de man. Maar terwijl we onze bestelling plaatsten, vroeg de man: u komt toch uit Teteringen? We wilden dit niet ontkennen hoewel Teteringen nu al weer zolang geleden is dat we nog nauwelijks kunnen zeggen dat we uit Teteringen komen. De man stond op en kwam naar ons toe en stelde zich voor als …. van Walsum. De voornaam kon ik niet verstaan, maar de achternaam was heel wat duidelijker. Van Walsum was de huisarts die samen met Van Mierlo, de huisartsenpraktijk in Teteringen dreef. We hadden uit dien hoofde weinig contact met Van Walsum. Maar wat we vanuit de verte waarnamen duidde op een man die zich zeer bedrijvig bewoog  in zijn praktijk alsof hij doktertje speelde. Dat gevoel zijn we eigenlijk nooit kwijt geraakt. Toen Anneke bij hem kwam met een bloedblaar onder haar duimnagel als gevolg van een val dacht hij dat hij de nagel er maar af moest trekken. Toen Anneke protesteerde en vroeg of de wetenschap nog niet meer had voortgebracht dan dit soort barbaarse methoden, besloot hij uiteindelijk een gaatje te boren in de nagel zodat het bloed weg kon. Toch bleek in minstens een geval dat hij als arts adequaat kon reageren. Toen ik me niet goed voelde en we nog net voor vijf uur bij hem terecht konden, nam hij een hartfilmpje en stuurde me onmiddelijk door naar het ziekenhuis voor nadere controle door een cardioloog.   

Van Walsum bewoonde een boerderij aan de Groenstraat. We hadden wel gehoord dat hij was gescheiden, want dat soort dingen hoor je in een dorp, maar veel meer wisten we ook niet van hem. Van Walsum zette zich bij ons aan tafel, bevestigde dat zij n vrouw indertijd bij hem was weg gegaan en vertelde dat hij inmiddels alweer 8 jaar getrouwd was met een Franssprekende vrouw uit Brussel. Hij was zei hij met dit nieuwe huwelijk veranderd. Zo zag hij er ook uit: uiteindelijk hadden we hem niet herkend. Thuis sprak hij Frans en vandaag was hij onderweg naar Wattou, waar de kunstfeesten worden gehouden. Die wilde hij al een hele tijd een keer meemaken. Hij vertrouwde ons toe dat zijn voornaam Cesar was en dat geeft dan weer te denken over zijn ouders.

Nadat we gedrieën onze croque monsieur hadden opgegeten stond Cesar op en nam afscheid om op tijd in Wattou te zijn dat zo’n tien kilometer verder op onze weg naar Esquelbecq ligt.  Toen wij door Wattou kwamen was het daar zwart van de auto’s. Maar we waren niet zo benieuwd naar de kunstfeesten dat we buiten het dorp naar een parkeer plaats gingen zoeken. Die feesten houden we nog te goed. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten