Mensen, sokken schoenen, ze komen en gaan met paren. Bij paren van mensen is dat iets minder, maar paren sokken en paren schoenen zijn gewoonlijk gespiegeld. Het is onmiddellijk te zien dat ze al dan niet bij elkaar horen.
Ik moet dan ook wel met mijn gedachten ver weg geweest zijn toen ik gisteren op stap zou gaan voor een extra bezoekje aan Cobie. Ik kwam daar dit keer samen met Marion. Dat was eigenlijk wel leuk, want een gesprek met zijn drieën loopt toch anders dan met zijn tweeën. En Cobie was zeer alert. We haalden herinneringen op aan de tijd dat zij voor het Leger nog maatschappelijk werk deed. Tot Cobie ineens naar mijn voeten wees. Tot haar (en mijn) grote verbazing had ik twee totaal verschillende schoenen aan. Links een grijze schoen met een bolle zool, een speciale schoen om je lichaamshouding te verbeteren. Aan de rechterkant keek ik op een grove bruine wandelschoen. Dat wekte enige hilariteit.
Zoals gezegd: ik moet met mijn gedachten ver weg zijn geweest. Want ik had er ook bij het lopen niets van gemerkt. Pas terug in Breda lopend naar en van de bushalte merkte ik dat er iets bijzonders aan mijn voeten was. Ik liep nu bewust maar naar mijn gevoel niet helemaal recht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten