Een boek

Zaterdag; de eerste dag van de boekenweek. Ik sta bij de kassa van de boekhandel. Aan het eind van de middag zal er nog een boekpresentatie plaatsvinden door mijn docent creatief schrijven. Die mag ik natuurlijk niet missen.
Maar nu vraag ik naar het boek dat Anneke opgegeven heeft. De verkoopster zegt nadat ze het internet overhoop gehaald heeft:
- Dat boek hebben we niet in voorraad en het is ook niet meer in de handel.
Ik zeg quasi wanhopig:
- Hoe moet dat nu? Zo kan ik toch niet thuis komen?
Achter me hoor ik een gelach. Als ik me omkeer legt een vrouw van zekere leeftijd haar hand vertrouwelijk op mijn arm en zegt:
- Ik heb nog zo'n  tas met boeken die weg moeten.
Ze wijst met haar handen een onmogelijk grote tas aan. Zelf heeft ze het boek dat ze net heeft verworven als een schat tegen zich aan gedrukt. Mazzeltov, een verhaal over een orthodox Joodse familie in Antwerpen.
- Ja, zegt de vrouw en laat me haar aanwinst zien, dit boek moest ik hebben.
Ze kijkt me aan, een tengere vrouw met beige-achtige kleding. Ik vind het moeilijk haar leeftijd in te schatten. Maar het schatten van leeftijden wordt naar mijn gevoel toch steeds moeilijker. Dat kan aan mijn leeftijd liggen, waardoor ieder ander steeds jonger lijkt. Het kan ook aan de maatschappij liggen die voortdurend bezig is mensen gezonder en jonger te laten zijn.   
- Iedereen ziet me aan voor een Jodin, zei ze lachend.
- Dus daar wilde ik wel eens een bewijs van hebben. Met mijn zusje die een paar jaar ouder was, maar nu al weer een tijd overleden ben ik aan het zoeken geweest. We kwamen in Antwerpen. Zie je mijn vaders naam is wel Nederlands of Vlaams, maar mijn moeders naam zou afkomstig kunnen zijn van Cohen.
Ik knik, Cohen klinkt wel als een Joodse naam.
- Maar, vervolgt mijn gesprekspartner, dat ..eh..
- Archief?
- Ja, dat archief was verbrand, zodat we niet verder kwamen. Ze waren in Antwerpen aan het zoeken geweest.
Ze lachte weer
- Dat zie je vaak, met die oude archieven. Het onderzoek naar mijn stamboom hield ook op omdat de kerk waarin de stukken bewaard waren verbrand was.
- Vandaar dat ik geïnteresseerd ben in dit boek. Ik heb het telefonisch besteld, want ik dacht wel dat het niet in voorraad zou zijn. Maar nu heb ik het toch.
Ze liet het nog eens zien. 
- Ik ben overal geweest over de hele wereld ook in Israël. Dan kwam ik na de vakantie weer terug op school (want ik was docent) en dan vroegen ze waar ik nu weer was geweest. En dan zei ik in Israël.
- Geeft u nog steeds les?
Het leek me wat onwaarschijnlijk, maar de chronologie van haar verhaal was wat verwarrend. Ze vertelde over Israël alsof ze er pas was geweest.
- Nee, welnee, ik ben gepensioneerd. Ik zeg wel tegen de mensen ik ben bijna tachtig. Nou ja niet echt. Ik ben achtenzeventig. Het schiet toch al op.
Ze pakte de draad weer op:
Iedereen ziet me aan voor Jodin. Ik kon in Israël overal zonder meer in. Ze had daar een vriend die zei:
- Je moet je wel anders aankleden hoor.
Ze wees op haar rok die tot zo'n tien centimeter onder haar knie hing.
- Nou, zei ze, toen heb ik mijn ceintuur losgemaakt en mijn rok een eind laten zakken en gevraagd of het zo goed was. Nou toen mocht het. Ik voelde me daar ook onmiddellijk overal thuis.
Alleen de moskee, daar mocht ik niet in. Iedereen ziet me aan voor Jodin zie je.
- Waaraan zien ze dat dan?
- Aan mijn grote neus, denk ik.
Ze lachte weer.
- Maar ik vind het niet erg. hoor. Maar daarom wilde ik dit boek hebben.
Ze keek om zich heen.
- Ik kom hier niet zo vaak, zie je. Met de fiets is het nog een eind, ik woon in de IJpelaar en met de auto kun je hier niet zo gemakkelijk parkeren.
- Je zou kunnen parkeren achter de Albert Heijn.
- Ja, zei ze, dat is eigenlijk een goed idee. Nou het was leuk met je kennis te maken. Ik ben Mireille.
Ze gaf me een hand. En ik noemde mijn  naam.
- Wel Jaap, nu weet je alles van mij en ik weet niets van jou.
Ze verdween tussen de boeken.
Ik keek ook verder. Want voor het boekenweekgeschenk moest ik toch met wat thuiskomen. Ik vond het laatste raadsel van Fermat. En natuurlijk moest ik ook het boek hebben dat deze dag zou worden gepresenteerd.
Bij de presentatie vertelde de schrijfster iets over de geschiedenis van het boek (Verdwaaltijd) dat volgens haar twee verhaallijnen bezat. 
Opvallend was in deze digitale tijd dat ze het boek met de hand geschreven bleek te hebben. Een foto van een stapel schriften toonde de eerste versie van het boek.