dinsdag 23 december 2014

Taart


Maandagochtend; het was tien uur toen we bij Richard en Céline voor de deur stonden. Ze hadden zo vroeg nog niet op ons gerekend, kwamen duidelijk net uit bed en waren nog bezig te bekomen van de dag van de doop.
Willen jullie koffie? 
Ja, dat wilden we wel. 
En toen de koffie was ingeschonken: willen jullie een koekje? 
Toen we ook daarop bevestigend hadden geantwoord haalde Richard de volle schaal met overgebleven cupcakes te voorschijn. Toen we er een hadden uitgezocht en die zaten op te eten, verzuchtte hij. 
Ik heb ook nog van de taart over. 
We bevestigden dat we de vorige dag hadden gezien dat nog bijna de helft van de taart over was gebleven.Het was nochtans een prachtige taart. Een taart die te voorschijn kwam aan het eind van wat werd geduid als een typisch Frans feest. Het feest was aangericht in aansluiting op de doop van Rose, onze achterkleindochter. We voelden ons trots dat we waren uitgenodigd voor deze gelegenheid, want het feest werd gevierd in beperkte kring. We moesten had Richard aangegeven om tien voor twaalf bij de kerk in Bollezeele zijn. Het was een beetje een gezoek geweest een geschikte datum en plaats te vinden om de doop te houden, want de pastoor hier moet een groot gebied bedienen en komt maar eens in de zoveel weken in de buurt van Volckerinckhove. 
Toen we om kwart voor twaalf het grote plein rond de kerk opreden, was er nog maar weinig parkeerruimte over. Maar we hadden geluk en konden de auto vlak bij de kerkdeur kwijt. Het wachten was op de afloop van de mis voor we de kerk in mochten. 
Het was koud op het plein. Dat vonden niet alleen wij, maar ook de families van de twee andere dopelingen. Bovendien was het onze trouwdag. En eigenlijk als ik er over nadacht was het weer nu niet veel anders dan toen. Grijs en regenachtig en slechts enkele graden boven nul. Van dat weer waardoor je na verloop van tijd helemaal verkleumd raakt. Onder die omstandigheden is een kwartier lang. Het was buiten koud, maar in het voorportaal van de kerk was het niet alleen koud maar ook nog ongezellig en donker. 
We mochten uiteindelijk naar binnen terwijl de communie nog gaande was en de kerkgangers toch al door de kerk liepen. De dopelingen met hun ouders en peetouders mochten mee naar voor in de kerk; de andere belangstellenden moesten maar zien hoe ze zich redden. De mis was afgelopen en de gelovigen verlieten de kerk. Ik liep door een van de zijpaden naar voren en zocht een geschikte plaats voor mijn foto's. 
Een groep kinderen verwelkomde de dopelingen met gezang en wapperende doeken (die na gebruik weer zorgvuldig werden ingenomen). Het werd een uitgebreide ceremonie, waarin de ouders en peetouders vertelden over wat ze de dopelingen toewensten en over hun eigen geloofsopvattingen. (dit deel liet Richard over aan Céline). 
Twee jongens goten een karaf water in een koperen schaal, waarover de pastoor de wijding uitsprak. De kinderen werden boven het water gehouden en kregen een hand met water over hun hoofd. Ze vonden het geen van drieën leuk. Tenslotte werden de namen ingeschreven in het register, dat in tweevoud werd ondertekend door de ouders en de peetouders. De toeschouwers klapten. 
Het was in de kerk ook niet erg warm, zodat om half twee iedereen blij leek naar de verwarmde ruimte te kunnen waar de rest van de feestelijkheden zich afspeelden. Het werd een middag eten. wraps met ham, of zalm, schalen met twee soorten salades, schalen met rolletjes ham en chorizo. Toen dan ook om een uur of zes de taart werd opgediend, waren de meesten verzadigd. En Olivier die de taart sneed moest steeds kleinere stukjes snijden om iedereen tevreden te stellen. 
Ondertussen dacht Roswe waarschijnlijk allang niet meer aan de onaangename momenten boven het doopvont. Ze speelde in alle rust en nauwelijks opgemerkt in haar eigen speelgoed hoek.Toen ik daar nog wat foto's van haar nam mocht ik met haar in haar boekjes lezen.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten