Franse kinderen

Het was zaterdagochtend. We hadden er, na een tussenstop in Brussel, inmiddels 240 kilometer opzitten. Het was tijd voor koffie. En terwijl die werd in geschonken kwam de jonge moeder met ons nieuwste achterkleinkind de kamer in. Het kind dat zou moeten luisteren naar de Poolse naam Marek, was inmiddels 4 dagen oud en lag rustig te slapen. Hij bleef slapen ook toen de zes volwassenen vol bewondering naar dit nieuwe wereldwonder stonden te kijken. Even later kreeg hij de borst en het leek erop dat hij inderdaad zoog. Het was de eerste borstvoeding die hij zwijgend tot zich nam.
Marek werd in een soort stoeltje op tafel gezet, terwijl de volwassenen twee meter verder aan tafel met elkaar zaten te praten en geen enkele poging deden om hun stem te dempen. Marek vond alles best, hij leek te slapen, de handjes enigszins opgetrokken op de buik. Zo nu en dan rekte hij zich een beetje uit, knipperde een beetje met zijn oogleden alsof hij van plan was ze open te doen, maar bleef rustig en stil. Een rustig kind zo te zien. Maar dan:
'Franse kinderen gooien niet met eten', heet het boek dat laat zien zien hoe Franse moeders in tegenstelling tot hun Amerikaanse soortgenoten er in slagen kinderen tot nette kinderen op te voeden. Het grote wachtwoord is volgens de schrijfster: attend. Het kind moet in de eerste plaats leren dat het deel uitmaakt van een groter geheel en dat de wereld niet alleen om hem draait, terwijl Amerikaanse moeders (en vaders) voortdurend achter hun kind aan lopen om het te behoeden voor elke tegenslag, zitten Franse moeders rustig met elkaar te praten op de rand van de zandbak. De meeste problemen die een kind daar tegenkomt, lost het zelf wel op. Daar heeft het de ouders niet voor nodig.
Wacht maar even. Zo leer je discipline.
En dat na vier dagen?
Ach, misschien is dit wel gewoon een heel rustig en tevreden kind.
Kan ook haast niet anders met zulke overgrootouders.