Een aardigheidje

Voor de afspraak moest ik niet ver van St. Job in 't Goor zijn. Ik was ruimschoots op tijd op weg gegaan omdat de kans bestond dat er onderweg een zwaar onweer langs zou komen. Maar nu ik al zover was bedacht ik ter hoogte van de Lidl dat het wel aardig zou zijn een aardigheidje mee te nemen voor de gastvrouw die de afspraak had geregeld. Het was uiteindelijk de eerste keer dat ik haar nieuwe huis zou bezoeken.
Het was druk in St Job, een verrassend lange file in beide richtingen van en naar het stoplicht. Ik zocht enige tijd naar een parkeerplaats en vond die uiteindelijk voorbij het stoplicht naar links aan de kant van de weg. Ik wandelde terug de hoek om naar de Lidl en zag daar dat er bij de supermarkt voldoende parkeer ruimte was geweest als ik maar op tijd de file had gesneden en was overgestoken. De eerste objecten die ik na binnenkomst tegen kwam waren een aantal bloeiende plantjes in een keurige plastic verpakking, precies wat ik nodig had, dacht ik.
Met mijn vangst sloot ik me aan in de rij voor de kassa die slechts langzaam vorderde, en betaalde uiteindelijk. Toen ik buiten kwam en mijn vangst wat nauwkeurige bekeek, zag ik dat de blaadjes er wel erg slap bij hingen. Niet zo vreemd bij de heersende temperatuur van 28 graden.
Maar wat nu? Zo'n verwelkt plantje is zelfs niet bruikbaar als aardigheidje.
Gelukkig, bedacht ik, had ik nog een flesje water in de auto. Misschien had ik nog wel tijd genoeg om plantje en water bij elkaar te brengen.
Ik liep weer terug naar de auto en moest toen, gelet op het langsrijdende verkeer voorzichtig instappen. Ik pakte het flesje water en draaide de dop eraf. Met het plantje in de ene hand en het flesje in de andere goot ik voorzichtig  maar wel gedecideerd een scheut water in de pot en voelde tot mijn schrik dat het ongeremd in het kruis van mijn broek liep.
Het was nog niet zo eenvoudig om zittend in de auto met het flesje in de ene en het potje in de andere hand. een eind te maken aan het ongerief. Terwijl ik het flesje weg zette lekte het potje nog even door en zat ik in een plasje water. Enfin na enige tijd had ik de auto weer min of meer droog, het onbruikbare aardigheidje achter me in de auto en kon ik met een natte broek verder naar mijn bestemming.
Het was een lichtelijk gênante situatie en goed dat ik mijn gastvrouw al zolang ken.