maandag 4 juli 2016

Onderweg

De Tom-Tom geeft niet alleen de weg van Luzy naar huis, maar als je daar naar vraagt ook nuttige plaatsen langs de route of elders. In dit geval zochten we een hotel in Luik of omgeving, maar het hotel op de aangegeven plaats had geen kamer beschikbaar. Gelukkig was er een paar deuren verder wel een geschikte kamer, zodat in ieder geval onze nachtrust verzekerd leek. Maar dat hotel had geen restaurant en dat had het andere wel. Nadat we ons geïnstalleerd hadden liepen we dan ook weer terug en kwamen terecht in een ruimte met kleine vierkante tafeltjes, die gemakkelijk gecombineerd konden worden voor gezelschappen groter dan twee. Langs een van de wanden van het restaurant was een lange bank gemonteerd en daarvoor stonden tien van die tafeltjes. We vroegen aan de serveerster of we maar zo konden gaan zitten en ze wees naar de rij en maakte de opmerking:
'U kunt overal gaan zitten, maar niet daar. Dat tafeltje is gereserveerd.'
We kozen het tafeltje ernaast, omdat we daar toch al vlakbij stonden. Terwijl we een drankje bestelden werden de meeste tafeltjes bezet door echtparen met kinderen. Wat zou iemand er nu toe kunnen hebben bewogen om juist dàt tafeltje naast ons te reserveren? Aan de ene kant waren nog vijf tafeltjes, waarvan er inmiddels twee werden bezet. Aan de andere kant vier, waarvan wij er dus inmiddels een in gebruik hadden genomen.
Toen onze bestelling was opgediend kwamen een wat oudere man en een nog jonge vrouw de gereserveerde plaatsen bezetten. Het bleken Belgen te zijn. Vanaf de plaats waar ze nu zaten konden ze het televisiescherm zien waarop over twee uur ongetwijfeld de wedstrijd van België tegen Wales zou worden geprojecteerd. Zouden ze daarom? Maar toch: als ze onze tafel hadden gereserveerd zouden ze een nog beter zicht hebben gehad op de televisie. Dat leek dus geen sterk argument. De vraag bleef: waarom zou iemand juist die tafel hebben gereserveerd?
De volgende morgen bleken de oudere man en de jongere vrouw in hetzelfde hotel te logeren als wij, ze kwamen ook nu naast ons aan tafel (de ontbijttafel). Het bleken vader en dochter uit Oostende, die samen korte trips maakten, en, zei de man die architect bleek te zijn, eigenlijk kende hij Nederland beter dan België. Hij prefereerde de Nederlandse orde en netheid boven de Belgische wanorde.  Hij haalde gelaten de schouders op. Dat zag je ook weer in dat Belgische elftal. Hele goede spelers, maar geen team. 
Het station Luik-Guillemins dat tegenover ons hotel ligt, maakte op ons indruk doordat het veel licht en ruimte suggereerde. Maar, zei de man, de architect, Calatrava, maakt altijd ontwerpen die veel duurder uitvallen dan hij heeft begroot.
Terwijl hij zijn ontbijt bij elkaar zocht, vroeg ik aan de dochter waarom ze de vorige avond juist dat tafeltje had gereserveerd; ze vertelde dat zij helemaal niet had geweten aan welke tafel ze terecht zou komen. Er zat helemaal geen doel achter.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten