Afval

De buurvrouw stond nog licht hijgend bij haar voordeur. Ze was de trap opgekomen in plaats van dat ze de lift nam. Ze keek naar de tas die ik in mijn hand had.
'We moeten er wel voor lopen nu, hè?'
'Ja, ik zal eens gaan kijken hoe de situatie is geworden.'
De situatie was een paar dagen eerder ontstaan. Mevr. C. had me gebeld omdat het bestuur niet aanwezig was en gelet op mijn vroegere bemoeienis met de technische commissie...
Ze was geïrriteerd door de stank die uit de container ruimte kwam. Ze had contact opgenomen met de gemeente en de afhaaldienst... Ze had te horen gekregen dat het afval niet meer zou worden opgehaald, omdat er asbest in de stortkoker zou kunnen zitten. In de dagen daarna werd het beeld iets duidelijker maar niet begrijpelijker.
Maar uiteindelijk kregen we een brief waarin stond dat in Tilburg vermoedelijk asbest aanwezig was geweest in de stortkokers en dat daarom ook in Breda de afvalverwijdering was stopgezet in afwachting van nader onderzoek. Een beetje curieuze werkwijze. Je zou verwachten dat de gemeente eerst een brief zou schrijven en pas daarna de afvalafvoer zou stoppen. Maar deze maatschappij heeft een asbestpaniek ontwikkeld die niet meer in verhouding lijkt te staan tot de feitelijke risico's. De stortkokers al dan niet van asbest worden nu 45 jaar gebruikt. De kans dat er asbest aanwezig is in het afval is uitermate klein. De kans dat de vuilophaaldienst daardoor besmet zou worden nog vele malen kleiner. Maar, ik ben niet degeen die de risico's moet schatten, noch ook die daaraan actie moet ontlenen.

De afval containers die van de ene dag op de andere niet meer werden opgehaald staan nu al twee weken met in ontbinding verkerend afval, want de vuilnismannen mogen ze niet meer verwijderen. Dat afval vormt daarmee een ander risico voor de volksgezondheid. Als bewoners zouden we natuurlijk de containers uit de containerruimte kunnen rijden en ze dan laten legen en schoonmaken, maar dat blijkt ook al niet te mogen.  
Inmiddels zijn er vier containers naast de flat geplaatst waarin het afval dat eerst via de stortkoker omlaag ging kan worden gestort. En dan moet ik weer denken aan mijn moeder. Want mijn buurvrouw, een kleine vrouw en 88, heeft ongeveer de gestalte van mijn moeder op die leeftijd. Mijn moeder kreeg toen net als alle woningen in haar straat een container die ze niet aan de straatzijde voor haar huis kon plaatsen, Ze reed hem daarom via de gang en de keuken naar de achterkant van haar huis. Dat was een opgave, want de container was haast net zo hoog als zij groot was. Ze kon er niet goed over heen kijken. Een ongeluk kon dan ook niet uitblijven: mijn moeder kwam te vallen terwijl ze de container door de gang naar de straat reed.
Met dat in het achterhoofd keek ik nog eens naar de buurvrouw die wellicht in de buurt van de 1m55 lang is. als ze met een zakje restafval naar beneden gaat om dat in de gereedstaande containers te gooien ligt de deksel naar mijn schatting ter hoogte van haar kin. De deksel van de container is vrij zwaar en blijft niet openstaan, zodat hij met één hand open moet worden gehouden. Met de andere hand moet dan de zak met afval boven het hoofd worden opgetild om in de container te worden gegooid. Als je schouders niet meer zo goed functioneren door de onvermijdelijke artrose, je krachten na je 85e toch iets afnemen een onmogelijke opgave. Tja, de participatiemaatschappij vraagt wel het nodige van de ouder wordende mens...